«Aanklacht tegen de zich steeds verder ontwikkelende technologie.» – Marjo van Turnhout

VoorplatRozen-75Over ‘Rozen en rook’ van Theo Monkhorst op Leestafel, 30 juni 2020:
In 2050 reist de vijfendertigjarige Walid Fransman naar Frankrijk, waar zijn grootvader hem een huis heeft nagelaten. Walid was er al eerder, 30 jaar terug. Hij herinnert zich een dorp met een paar honderd inwoners. De burgemeester was een handelaar in spijkers toen, maar dat zal wel veranderd zijn, zoals de hele wereld veranderd is. Steeds meer technologische uitvindingen nemen het leven over. (…) Het boek is een aanklacht tegen de zich steeds verder ontwikkelende technologie, waarin de aandacht voor cultuur steeds meer ondergeschoven raakt. Dat zien we helaas in deze tijden om ons heen gebeuren, dus fictief is het allemaal niet. Er is ook een rol weggelegd voor de liefde, dat immers ook een ongrijpbaar iets is voor een technologische maatschappij. En even iets om over na te denken in deze tijd waarin immers ook over een basisloon gesproken wordt. (…) Hoewel ‘Rozen en rook’ een zelfstandig verhaal betreft, kan het gezien worden als het vervolg op de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’. Walid Fransman is de kleinzoon van de schrijver Pieter Fransman uit de dubbelroman. ‘Rozen en rook’ speelt in 2050 en daarmee vormen de drie romans tezamen zowat het overzicht van een eeuw.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Rozen en rook’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer