Over ‘Jonker’ van Els Launspach op Literatuurplein, 30 juni 2015:
Soms kunnen lang vergeten brieven, als uit een doos van Pandora, helderheid verschaffen. Helderheid die zowel het verleden als het heden betreft. Het overkomt Jonker Duivendal in Jonker. Zijn poëtische achternaam staat haaks op dat wat de succesvolle architect gaat overkomen. Vrede is ver te zoeken, integendeel, alles en iedereen lijkt zich tegen hem te keren. De katalysator die zijn leven in een stroomversnelling brengt, is het overlijden van zijn vader. (…) Interessant aan deze roman zijn de parallelle werelden die zich langzaam aftekenen. Die van Conrad en zijn zoon Jonker. De houding van de Nederlandse regering ten tijde van de politionele acties en de gevolgen daarvan die tot op de dag van vandaag voortduren. Uiteindelijk is waarheidsvinding het belangrijkste thema van dit intrigerende boek. Waarom mensen feiten niet onder ogen kunnen of willen zien, maakt Launspach pijnlijk duidelijk. Wanneer politici, die zeggen dat ze de waarheid zo belangrijk vinden, de feiten onder tafel vegen, worden veteranen haast gedwongen om die boven tafel te krijgen. (…) Jonker is een roman die je aan het denken zet. Eenieder zal, tot zijn eigen schaamte, iets van zichzelf in Jonker herkennen. Tegelijkertijd heeft Els Launspach haar scherpe kanttekeningen bij onze politiek van die dagen geplaatst. Juist die twee kanten van het boek maken het tot een gelaagde roman die, wederom, tot discussies moet leiden. Als in de dagen van Camus en Sartre gaat het om de vraag waar je staat, als het erop aankomt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Jonker’