Over ‘Torent een man hoog met zijn poëzie’ van Michaël Slory op Caraïbisch Uitzicht, 8 januari 2016:
Michaël Slory (Coronie, 4 augustus 1935): in alle overzichten van de Surinaamse letteren komt zijn naam voor. Zes literaire onderscheidingen kreeg hij, waaronder de Literatuurprijs van Suriname, 1983-1985. Uit het Surinaamse straatbeeld is hij nog steeds niet weg te denken: jong en oud kennen hem van de markt en de bussen. Slory is een dichter die in Sranan, Nederlands, Spaans en Engels dicht. Met Sarka/Bittere strijd debuteerde hij in 1961. Een belangrijk deel van zijn oeuvre heeft hij in het Sranantongo geschreven. (…) Bijna al zijn gedichten, dus ook de liefdespoëzie en de natuurlyriek, hebben een tweede laag die pas verstaan wordt door wie enig inzicht heeft in de samenhang van maatschappelijk en mentaal verval in Suriname. (…) De hoop op sociale en psychische heroprichting van de staat Suriname heeft Slory altijd mee gedragen, maar die hoop kon niet overeind gehouden worden, zonder dat de littekens zich in de huid kerfden. (…) Zijn ruime algemene ontwikkeling, visie en dichtkunst maken Slory tot een kosmopoliet en een groot dichter-kunstenaar. (…) Wie behoefte heeft om de mens Michaël Slory te leren kennen zou beslist het geschreven portret van Michiel van Kempen moeten lezen. Te vinden in het nawoord van de bundel ‘Torent een man hoog met zijn poëzie’. Op overtuigende wijze schetst Van Kempen met woorden een beeld van een wel heel bijzonder mens. Hij doet dat liefdevol en oprecht. Uit dit nawoord komt ons een mens tegemoet die inderdaad niet treffender omschreven kan worden dan als een man die hoog torent met zijn poëzie.
Lees hier het artikel
Meer over Michaël Slory bij Uitgeverij In de Knipscheer [ = http://www.indeknipscheer.com/?s=Micha%C3%ABl+Slory ]
Auteur: webmistress
«Prachtig werkje met 2 cd’s vol sprankelende muziek.» – André Oyen
Over ‘40 Jaar Surinaamse muziek in Nederland’ op lezerstippenlezers, 11 januari 2016:
‘De mens gebruikt muziek om uiting te geven aan emoties, herinneringen’ schrijft Guilly Koster zeer terecht in het voorwoord van ‘40 Jaar Surinaamse muziek in Nederland’. (…) De 40 ‘fakkeldragers’ zijn slechts een selectie uit het grote aanbod van zangers, zangeressen en muzikanten die beschikbaar zijn maar zij geven wel een uniek informatief overzicht van de enorme verscheidenheid van de Surinaamse muziek in Nederland. (…) Gerda Havertong en Raj Mohan zijn ook twee van mijn persoonlijke favorieten. Raj Mohan, geboren in Suriname, studeerde zang in Amsterdam en Mumbai, India. Hij heeft zich bekwaamd in het zingen van meerdere Indiase klassieke stijlen. Behalve eigen composities voor bestaande teksten van Urdu-dichters maakt Raj Mohan composities op eigen teksten. Zijn repertoire bestaat uit ghazals, geets, nazms en zelfgeschreven Hindoestaanse teksten. In 2011 bracht hij zijn poëziebundel ‘Troost’ uit bij uitgeverij In de Knipscheer. In 2013 naar aanleiding van de herdenking van 140 jaar migratie tussen India en Suriname maakte hij er samen met o.a. violist Oene van Geel een album over. Zijn grootste hit is ‘Kantraki’. (…) In samenwerking met IKO Foundation gaf uitgeverij In de Knipscheer een prachtig werkje uit, met 2 cd’s vol sprankelende muziek van de besproken artiesten.
Lees hier de recensie of op Ansiel
Meer over ‘40 Jaar Surinaamse muziek in Nederland’
‘Er gaat een huivering door ons heen’ van Fred Papenhove ‘gedicht van de dag’
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail. Het blog Laurens Jz. Coster koos op 11 januari 2016 als ‘Gedicht van de dag’ het gedicht ‘Er gaat een huivering door ons heen’ van Fred Papenhove (1956) uit zijn bundel ‘Rechte paden doen ons niets’ (2015).
Er gaat een huivering door ons heen.
Weinig is zo fijn als ’s avonds in de auto
stappen. Het monotone geluid van de
motor geeft een prettig gevoel.
Zorgeloos rijden we ergens op aan,
de ene keer is het dit, de andere keer
dat, voordat we er zijn draaien we om.
Vooral als de wegen helder verlicht zijn
verandert dit ons gemoed. Er komt iets royaals
naar boven, alsof we tot het ochtendgloren
door kunnen rijden en de werkelijkheid er niet
meer toe doet.
Lees hier het gedicht op Laurens Jz. Coster
Meer over ‘Rechte paden doen ons niets’
«Een bundel die beklijft.» – André Oyen
Over ‘De lottowinnaar’ van Sakoentela Hoebba op Lezerstippenlezers, 9 januari 2016:
Verhalen met oog voor details die soms voor een belangrijke plotbepaling of wending kunnen zorgen. De auteur schuwt ook geen enkel taboe en dat zorgt er dan ook voor dat ze personages te voorschijn tovert die soms als getormenteerde, dan weer als opstandige protagonisten of een mengeling van beide in deze verhalen ronddwalen. Zoals meerdere Caribische auteurs wil ook Sakoentela Hoebba de hypocrisie die uitmondt in de schone schijn ophouden voor familie en kennissen aan de kaak stellen. Ze confronteert ons dan ook met onderwerpen zoals homoseksualiteit, slachtoffers van pedofilie, huiselijk geweld, buitenechtelijke relaties, en dergelijke meer. Dingen waarover men liever niet praat, bewust of onbewust verzwijgt, maar die wel levens kunnen verwoesten. Zoals bijvoorbeeld een jongen, die jarenlang door zijn stiefvader misbruikt wordt maar pas op de begrafenis van deze laatste de gruwelijke waarheid openbaar maakt. De auteur weet zo geraffineerd het verdrukte verdriet, de pijn en het verdriet van haar personages te schetsen dat ze er in slaagt haar lezers, zelfs in de beperkte ruimte van een kortverhaal, nauw te betrekken met haar personages en de soms schrijnende toestanden waarin ze zich bevinden. Een heel beklijvende bundel.
Lees hier de recensie of op Ansiel
Meer over ‘De lottowinnaar’
«Onmiskenbaar een Caribische roman.» – Koos van den Kerkhof
Over ‘De Lichtkamer’ van Henriette de Mezquita in Antilliaans Dagblad, 12 december 2015:
Henriette de Mezquita speelt een spel met personages en vertellers. (…) ‘De Lichtkamer’ gaat over onrecht patiënten aangedaan. Over medisch falen dat niet lijkt te worden bestraft door een juridisch systeem dat door witte mannen wordt gedomineerd. (…) Een hoger beroep bij de Medische Tuchtraad tegen de huisarts en de radiologen die verantwoordelijk zijn voor de dood van Marta, Ana’s dochter, laat zien hoe het conflict tussen de zussen en de medici tot een voorlopig hoogtepunt komt. Ik-verteller Betsy wordt zich bewust dat zij en haar zus ‘de enige donkere personen in de rechtszaal’ zijn. ‘Je zou bijna vergeten dat je op Curaçao was.’ (…) ‘De Lichtkamer’ is onmiskenbaar een Caribische roman. Een roman van een vrouw die in een Nederlands verzorgingshuis verblijft. Een roman waarin de clash tussen het westerse denken en de lokale zeden en gewoonten, waarover de Peruviaanse auteur José María Arguedas reeds schreef, onverbiddelijk contouren krijgt. Thema’s als liefde, identiteit, dood, magie, waarheid en raadsel zijn doorheen het verhaal geweven. Een roman die was verdwenen in vergetelheid, ware het niet dat de kinderen De Mezquita de waarde ervan herkenden en besloten het verhaal publiek te maken.
Lees hier of hier de hele recensie
Meer over ‘De Lichtkamer’
Djordje Matic over ‘Haarlem Nocturne’ op lokale radio
Djordje Matic telefonisch geïnterviewd over ‘Haarlem nocturne’ in Nieuwsboulevard, 7 januari 2016:
De in Kroatië (voormalig Joegoslavië) geboren dichter Djordje Matic, die in 1993 via Italië zijn liefde volgde naar Hillegom, heeft het aangedurfd, na eerdere poëziepublicaties in zijn moedertaal op de Balkan, rechtstreeks te dichten in het Nederlands. In het gesprek met ‘Nieuwsboulevard’, het actualiteitenprogramma van de lokale omroep Bo op primetime 18.00 uur, vertelt hij o.a. over het verschil tussen zijn meer associatieve moedertaal en het aangeleerde directere Nederlands én over het waarom van de titel van zijn Nederlandse poëziedebuut ‘Haarlem nocturne’.
Luister hier naar het 7 minuten durende gesprek; schuif de tijdlijn naar 00.18.38
Meer over ‘Haarlem nocturne’
Opening expositie ‘Roemers Drieling’ op zondag 10 januari om 14 uur.
Op zondag 10 januari 2016 wordt in de openbare Bibliotheek van Den Haag van 14:00 tot 16:30 de expositie Roemers Drieling geopend. Beeldende kunstenaars als: Marlene Dumas, Esiri Erheriene-Essi, Farhad Foroutanian, Fabrice Hünd, Iris Kensmil, Christian Nyampeta, Urok Shirhan, Wendela de Vries en Marga Weimans lieten zich inspireren door Astrid H. Roemers romantrilogie Gewaagd leven, Lijken op liefde en Was Getekend, een literaire verbeelding van een tribunaal dat nooit heeft plaatsgevonden: de berechting van de daders van de Decembermoorden. Sprekers op de opening zijn: Wethouder Rabin Baldewsingh, wethouder SWWS (Sociale zaken, Werkgelegenheid, Wijkaanpak en Sport), Marlene Dumas en Jaap Goedegebuure (neerlandicus). Gedichten van Astrid H. Roemer, afkomstig van de CD Omhels mij, worden gezongen door Fleur Tolman op muziek van gitarist Frank Ong-Alok. De tentoonstelling is een eerbetoon aan de schrijfster, aan wie op 19 mei 2016 de P.C. Hooftprijs wordt uitgereikt en is een onderdeel van de door Stichting Cimaké Foundation georganiseerde hommage aan Astrid H. Roemer met als hoogtepunt de première in december 2015 van de documentaire De wereld heeft gezicht verloren van regisseur Cindy Kerseborn. Cindy Kerseborn zoekt als documentairemaker naar aansprekende visuele elementen en probeert daarmee een brug te slaan tussen literatuur, kunst en haar eigen stijl, in documentaire en film. De film maakt deel uit van haar drieluik over Caraïbisch-Nederlandse schrijvers die literair en politiek van betekenis zijn voor hun land van herkomst en hun land van aankomst, Nederland. De vorige projecten van Stichting Cimaké Foundation waren gewijd aan Edgar Cairo en Frank Martinus Arion. De tentoonstelling Roemers Drieling loopt van 7 januari 2016 tot 8 februari 2016. Locatie: Centrale Bibliotheek, Spui 68, 2511 BT Den Haag, 070 – 353 44 55, centralebibliotheek@bibliotheekdenhaag.nl
Meer over Astrid H. Roemer op deze site
«Van het mooie weer kan ik niet eten!»
Klik op plaatje om te vergroten.
Over ‘Speransa’, expositie van Jeanette Bos in Pletterij, tot 26 februari 2016:
‘Speransa’ is het Papiamentse woord voor hoop. Hoop op een beter leven drijft mensen naar onbekende verten. Hoop op een beter leven brengt ook Antillianen van Curaçao naar Nederland. ‘‘Van het mooie weer kan ik niet eten!” is het antwoord dat zij geven op de vraag waarom ze niet lekker in de zon zijn gebleven. Een expositie in intieme, vaak ontroerende beelden. Over hoop en migratie, afscheid en weerzien, armoede en levenskunst, falen en slagen, en het leven aan weerszijden van de oceaan. De opening vindt plaats op vrijdag 8 januari 2016 om 17.00 uur in de Pletterij, Lange Herenvest 122, 2011 BX Haarlem. Op 26 februari vindt er in de Pletterij een veiling plaats van de tentoongestelde foto’s. In de loop van 2016 verschijnt van Jeanette Bos bij uitgeverij In de Knipscheer haar nieuwe fotoboek ‘Statia Song’ over een ander eiland in het Caribisch gebied, namelijk Sint Eustatius, sinds 2010 een bijzondere gemeente van Nederland.
De Pletterij ligt op een paar minuten lopen van halte Turfmarkt, waar zowel lijn 2 (Spaarnwoude Station) als de lijnen 3 en 73 (Schalkwijk – Centrum) stoppen – een ritje van 6 minuten vanaf station Haarlem. Vanuit Amsterdam brengt de trein je in een kwartiertje naar Haarlem. Vanuit Den Haag is het een half uurtje.
«Wonderschone verwoording van wat ontheemding met mensen doet.» – Ezra de Haan
Over ‘Haarlem nocturne’ van Djordje Matić op Literatuurplein, 4 januari 2016:
Zonder ook maar ergens larmoyant te worden maakt Matić ons deelgenoot van zijn gevoelens en ervaringen. Neem zijn gedicht Steeds minder waarin hij beschrijft hoe een documentaire over Rothko deels wordt gewist door het opnemen van een documentaire over Dubrovnik. Juist het moment van de grens tussen twee werelden en hoe hij dat opschrijft, bevalt mij zeer. (…) Matić schetst de lastige spagaat waarin de nieuwe Nederlander zich bevindt. Het is een daar en hier en nergens thuis. Of zoals hij zelf schrijft: Ik bezing andere steden/ omdat ik die van mij niet meer bezingen kan. (…) Zijn dichtbundel is een wonderschone verwoording van wat ontheemding met mensen doet, waar ze ook vandaan komen en wat de reden voor hun buitensluiten ook is. De regels en metaforen die Matić kiest zijn virtuoos als de artiesten naar wie hij luistert. Hun blues klinkt door in zijn taal en laat je genieten. Al doet het soms pijn.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Haarlem nocturne’
«Peter De Voecht geeft zijn visitekaartje af.» – Erick Kila
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht op De Boekhouding, 30 december 2015:
In een (…) vaardig en dwingend geschreven brok proza probeert Peter De Voecht aan diepe, diepe menselijke gevoelens te raken. Angst staat daarbij centraal. Angst voor herhaling, voor gevoel, voor onechtheid. Het is een primaire emotie die door de auteur toch maar weer eens minutieus op de kaart wordt gezet. De westerse maatschappij van nu is immers afgestemd op verdringing en verdoving. Het decor voor De Voechts literaire onderneming is een stad. Een duister, vochtig en vuil oord, waar nog slechts geweld, vrees en verdringing de dienst lijken uit te maken. De tekening van dit alles is dan bovendien nog verbonden met de dreiging van oorlog. De belangrijkste ‘slachtvlinder’, een dolende ziel die nu en dan van meerdere personages terug waaiert naar één, woont zichzelf bijna letterlijk uit in zijn queeste naar waarheid en werkelijkheid. (…) Met dit eerste boek geeft Peter De Voecht zijn visitekaartje af. (…) ‘Slachtvlinders’ is een dappere en talentvolle poging om anders te schrijven. Wie de werkelijkheid zoekt, vindt haar niet. Het kan heel mooi zijn om iets vergeefs te zoeken.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’