Categorie: Allerlei

Binnenkort op tv korte docu over het maken van ‘Een liefdeslied’.

Op vrijdag 29 november 2024 wordt op NPO 2 Extra om 22.05 uur een korte documentaire van de NTR uitgezonden over het maken van het album ‘Een liefdeslied’ van Ernst Jansz dat dit najaar verschijnt. Ernst Jansz (75) werkte in 2023 aan een nieuw album, dat ‘Een liefdeslied’ gaat heten. In het gelijknamige boek beschrijft hij de liefdesgeschiedenis van zijn ouders die elkaar voor de oorlog ontmoetten, samen in het verzet gingen en door internering in een concentratiekamp van elkaar gescheiden werden. Na de oorlog kwamen ze weer bij elkaar. Jansz legt verbanden tussen die roerige periode en de tijd waarin wij nu leven. Met zijn muziek wil hij vooral mensen verbinden. De liedjes op de cd vormen de soundtrack van het boek en worden uitgebracht in najaar 2024. De makers volgen Ernst Jansz en zijn muzikanten Guus Paat, Richard Wallenburg en technicus Dirk Joosten bij het opnemen van de cd.

Bron
Meer over ‘Een liefdeslied’
Meer over Ernst Jansz bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Motief geeft verhaal een diepere psychologische laag, met als belangrijke thema’s liefde, eenzaamheid, verlies en verlangen.» – Marjet Maks

Over ‘Vrouw met litteken’ van Harman Nielsen op Literair Nederland, 19 augustus 2024:

 (…) Daniel, voorheen diplomaat en nu fulltime kunstschilder en de ik-verteller, wordt tijdens zijn werk gestoord door Suzanne. Ze kennen elkaar van vijftien jaar geleden toen ze een korte affaire hadden in Sarajevo, waar zij als juriste betrokken was bij een dodelijk ongeluk van een vrouw die Daniel heeft geschilderd. (…) Zonder veel woorden hernieuwen de ex-geliefden de vriendschap, die eigenlijk verdergaat waar hij destijds werd afgebroken: in bed. Suzanne komt met een missie. Ze heeft zijn hulp nodig. In Vrouw met litteken is er een vrouw die na een ongeluk overlijdt. Antonia van Staveren, beheerde in Den Haag een safe-house voor de AIVD, waar diplomaten of ambtenaren even konden onderduiken. Maar ze dreef er ook een bordeel en gaf bloemschikcursussen, als dekmantel. Wanneer Antonia van Staveren dood onderaan de trap van haar huis gevonden wordt, is er een verband met de zelfmoord van de schijnbaar onbeduidende ambtenaar Leonard Heemskerk, werkzaam voor de AIVD. Hij zou Huize Constance meermalen bezocht hebben. (…) De roman beslaat slechts twee dagen. Daniel en Suzanne gaan er vol in. (…) Via een bandopname, worden Daniel en Suzanne – en de lezer – tot in de details op de hoogte gesteld van het wel en wee van de dader, die ook slachtoffer is. (…) Het is zijn motief dat het verhaal een diepere psychologische laag geeft, met als belangrijke thema’s liefde, eenzaamheid, verlies en verlangen. Vrouw met litteken (…) is een aangenaam verhaal dat een paar mooie beelden op het netvlies achterlaat. (…)
Lees hier de recensie ‘Aangename psychologische thriller’
Meer over ‘Vrouw met litteken’
Meer over Harman Nielsen bij Uitgeverij In de Knipscheer

Tula-herdenking vraagt rehabilitatie van een andere Curaçaose vrijheidsstrijder: Medardo de Marchena

Zaterdagavond 17 augustus 2024 besteedde het NOS Journaal van acht uur n.a.v. de Tula-herdenking aandacht aan Medardo de Marchena (1899-1968), de  Curaçaose schrijver en criticaster van het Nederlandse koloniale bestuur. Op de Tula-Lezing in Rotterdam werd die middag gepleit voor de rehabilitatie van een andere Curaçaoënaar: Pedro Medardo de Marchena.

Op Curaçao deed Medardo de Marchena in zijn felle geschriften niet onder voor activisten als Anton de Kom en Louis Doedel in Suriname. Niet voor niets sloot het koloniale bestuur hem op in een interneringskamp op Bonaire tijdens WOII. De bewindvoerders trachtten hem voorgoed het zwijgen op te leggen door hem ‘krankzinnig’ te laten verklaren. Hij was in 1929 auteur van o.m. een schotschrift waarin hij in ongekend felle bewoording het racisme en de hypocrisie hekelde van de blanke elite en de uitbuiting van de Afro-Curaçaose bevolking. Het pamflet van Medardo de Marchena veroorzaakte in Nederland ( verg. Wij slaven van Suriname van Anton de Kom)  geen ophef omdat het geschreven werd in het Papiamentu, de landstaal van Aruba, Bonaire en Curaçao. Dankzij de vertaling van Aart G. Broek is dit geschrift bijna een eeuw later ook in het Nederlands te lezen.
Klik hier voor het bericht op NOS Nieuws.
Meer over ‘Medardo de Marchena. Staatsgevaarlijk in koloniaal Curaçao’
Meer over Aart G. Broek bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Zolang er gelezen wordt, is er hoop.» – Brede Kristensen

Column van Brede Kristensen in Amigoe, 16 augustus 2024:

Vorige week werd de dag van het boek gevierd. Helaas verliezen boeken, boekwinkels, bibliotheken en lezers snel aan populariteit. Dat blijft niet zonder gevolgen voor maatschappij, politiek en ….zo wil ik beweren…. onze geestelijke gezondheid. Wie leest, moet zich verdiepen in de mening van een ander, de auteur. Wie een roman leest moet zich verdiepen in het leven van andere mensen, de romanpersonages. Dat is een fantastische oefening voor communicatie, democratie, mensenkennis en zelfkennis. Wat komt terecht van democratie als mensen zich niet in elkaar verdiepen, niet kunnen luisteren? Zonder luisteren komt goed overleg nooit tot stand. Wat komt er van onze persoonlijke ontwikkeling terecht indien we ons niet diepgaand spiegelen aan anderen, zoals aan personages in een roman? Lezen is een oefening in empathie. Deze week enkele notities van diverse mensen over het belang van boeken en lezen in ons leven. De volgorde van de citaten is zinvol bedoeld. (…)

Lees hier de column
Meer over Brede Kristensen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Zie ook Columns +

Aandacht voor Librisnominatie Elodie Heloise in ‘Amigoe’ (Curaçao)

Over ‘Blauwe tomaten’ van Elodie Heloise in Amigoe, 30 januari 2024

Dat Elodie Heloise met haar roman ‘Blauwe tomaten’ een nominatie verdiende voor de Libris Literatuurprijs 2024 was ook groot nieuws op Curaçao. Auteur Elodie Heloise was op het eiland al een Bekende Curaçaoënaar want in het verleden hoofdredacteur van de Amigoe, de grootste krant op Curaçao, en is tegenwoordig manager van het culturele centrum Landhuis Bloemhof.

Lees hier het bericht in de ‘Amigoe’
Meer over ‘Blauwe tomaten’
Meer over Elodie Heloise bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een deels weemoedige, deels pijnlijke novelle.» – Marianne Janssen

Over ‘Op weg naar Nos Plaser’ van Ken Mangroelal op LeesKost, 4 januari 2023:

Een Caribische zakenman koopt op zijn geboorte-eiland een kunukuhuisje, een plattelandshuisje. Hij is al jaren niet meer op het eiland geweest en dit huisje lijkt hem ideaal om er te overwinteren, een rustplaats in zijn hectische leven. Hij heeft geen enkele behoefte aan een senitimental journey, desondanks dringen de herinneringen uit zijn jonge jaren zich op. Hij geeft zich eraan over. Ontmoet al dromend oude vriendinnen, hoort in het restaurant iemands levensverhaal aan, ziet zelfs een oude vrouw in zijn huis die leeft en toch ook lijkt te spoken. Wat doet zij in zijn woning? Volgens een klusjesman die bij hem langs komt moet zij de oude bewoner zijn die af en toe komt kijken. Dat is nu eenmaal normaal bij kunukuhuisjes, daar moet hij maar aan wennen. Het eiland neemt bezit van hem. Want hij is weliswaar van ‘hier’ maar ook vele jaren van ‘ver’ geweest, wordt dat hem soms kwalijk genomen? Op een dag staan er twee politieagenten op zijn erf. Ze beschuldigen hem van zaken waarmee hij niets te maken heeft. Maar ernstig als ze zijn krijgt hij huisarrest opgelegd. Nu zit hij gevangen in eigen huis. Maar dan komt er een vrouw op bezoek met een verzoek dat hij niet kan weigeren. Dat vindt die vrouw tenminste… Maar zij kerft in een oude, pijnlijke familieruzie die nog lang niet is doodgebloed. De man verzet zich sterk.

Bron
Kijk hier naar de presentatie vanaf 4:10 tot 1:05:00 op de tijdlijn
Meer over ‘Op weg naar Nos Plaser’
Meer over Ken Mangroelal bij Uitgeverij In de Knipscheer

De boeken van Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer


Urbina. Roman
Handen wassen. Roman
Vieira’s Supermarket. Novel
Het geluid van naderend onweer. Verhalen
E bida infinito di Doña Lisa. Novela
Avila Beach Hotel  in 5 korte verhalen
De vergankelijkheid der dingen. Roman
Het dilemma van Otto Warburg. Roman
De supermarkt van Vieira. Roman
Hot Brazilian Wax (…).  Roman
Het hiernamaals van Doña Lisa. Roman

«Eenmaal begonnen, nooit meer opgehouden tot aan de slotzin.» – Kees de Kievid

VoorplatGeelsTuin-75Over ‘Wat een tuin ziet als hij slaapt’ van Johanna Geels op Boekenbijlage, 21 augustus 2023:

(…) “Het mooie van langdurig ziek zijn en zelden je bed uit komen, is dat je je eigen leven bij elkaar kunt verzinnen. Niet dat ik dit doe, alles wat ik bedenk is echt gebeurd of gaat nog gebeuren, maar dat het kan is voldoende.” Luiden de openingszinnen. Dat langdurig ziek zijn ondervindt de auteur zelf; zij lijdt aan het Ehlers-Danlos-syndroom, erfelijke factoren die het bindweefsel aantasten. Het weerhoudt haar niet vanuit een kleine wereld een dagboek bij te houden (80 dagen) waarin zij haar eigen realiteit afwisselt met ludieke hersenspinsels. (…) Waar andere auteurs een heel boek wijden aan het verloop van een ziekte of stoornis, laat Geels zien wat het doet met de werking van haar hersens. (…) Ze maakt de lezer deelgenoot van haar wedervaren. En dat doet ze op een inhoudelijk en stilistisch uitmuntende wijze: geen theekransje of roddelrubriek, maar ‘dit is mijn leven; ik heb het aan je laten zien; doe ermee wat je wilt’. (…) Actualiteit of verleden, het maakt niet uit. Ze zijn de leidraad naar de wereld van Geels, die de lezer zelf moet ontdekken. Dat dat zal gebeuren kan ik je op een briefje geven: eenmaal begonnen, nooit meer opgehouden tot aan de slotzin. Pas dan zal de lezer in verbazing (en misschien verwarring) uitroerpen: ‘Hoe is het mogelijk dat iemand deze wereld zo uitmuntend kan beschrijven’! (…)
Lees verder
Meer over “Wat een tuin ziet als hij slaapt” – Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Johanna Geels bij Uitgeverij In de Knipscheer

Aly Freije / Annemarie van Buuren – De donkere kamer. Poëzie en fotografie

VoorplatDonkereKamer-75Aly Freije
De donkere kamer
gedichten
fotografie Annemarie van Buuren
foto omslag Annemarie van Buuren
gebrocheerd in omslag met flappen,
48 blz., geïllustreerd met 14 zwartwit foto’s,
€ 16,50
ISBN 978-94-93214-11-8
eerste druk september 2023

In de zomer van 2021 werkten dichter Aly Freije en fotograaf Annemarie van Buuren samen tijdens het jaarlijks terugkerende kunstproject Monnikenwerk, kunst in de kerk. Zes weken lang reageerden ze, ieder vanuit een andere middeleeuwse kerk in het noorden van Groningen, op elkaars experimenten. Ze onderzochten de beelden en associaties die bovenkwamen en probeerden daar een gezamenlijke vorm voor te vinden.

De donkere kamer is een voortzetting van deze samenwerking. In deze bundel is een belangrijke rol weggelegd voor het besef van de eindigheid en een sterke verbondenheid met de omringende natuur, met de elementen, de planten en dieren en de gevaren die overal dreigen op planeet Aarde. Dichter en fotograaf dwalen door aangetaste landschappen, stuiten op sporen, zijn op zoek naar een zeker evenwicht. Ze moeten beiden ‘de donkere kamer in’ om de betekenissen aan het licht te brengen, ieder in hun eigen genre. Een dichter kan wellicht het onzichtbare bovenhalen en de fotograaf het onzegbare laten zien.

In de interactie tussen beeld en taal ontstaan in tussenruimtes nieuwe gedichten en foto’s die samen een mozaïek vormen. Engelen veranderen in gevleugelden, die tijdens hun reis boodschappen beginnen over te seinen. Wanhoop maar ook verwondering en verlangen gaan hand en hand.

Annemarie van Buuren (1961) zoekt in haar werk graag de grenzen van fotografie op. Van klassieke fotografie met moderne camera’s tot avonturen met oude camera’s, van fotograferen met een conservenblikje tot het ombouwen van het gebouw van de reddingsbrigade tot enorme camera obscura. Voor deze bundel werkte ze veel met een houten droge-plaat camera uit 1880. De papieren negatieven en de ongecorrigeerde lenzen van deze antieke camera geven beelden een extra dimensie: ze gaan niet langer alleen over ruimte, maar ook over tijd. Ze won met haar fine art fotografie internationale prijzen en eervolle vermeldingen.

Aly Freije (1944) bracht haar jeugd door in de Oost-Groninger Veenkoloniën, vlak bij de Duitse grens. Grensganger zijn en tussen de regels het onzichtbare, het leven met verlies en het niet-gezegde bovenhalen was steeds de inzet van haar schrijven. Haar verbondenheid met het landschap speelt daarbij een eigen rol. In 2008 werd aan haar de Duitse Freudenthal-prijs voor Nedersaksische literatuur toegekend. Ze publiceerde in 2009 de Groningstalige poëziebundel Wondpoeier bij Uitgeverij kleine Uil. Daarna volgde Nederlandstalig werk bij Uitgeverij In de Knipscheer:  in 2016 de poëziebundel Door het vanggat,  in 2018 de novelle De vloeivelden in en 2021 de dichtbundel Een engel aan de deur.

De pers over haar eerder werk:
«Het afgelopen jaar waren er heerlijke eerstgeborenen [zoals] het romantisch-zwarte Door het vanggat van Aly Freije.» – Ellen Deckwitz in De Morgen
«Meteen aan het begin van het boek De vloeivelden in worden al je zintuigen aangesproken: het gaat over warmte, licht, geluid. (…) De natuur spiegelt de sfeer van het verhaal, die nu eens weids, dan weer onheilspellend is.» – Nels Fahner in Fries Dagblad
«Wat opvalt in Een Engel aan de deur is dat Freije niets invult (…) maar door de sfeertekening, de stapeling van beelden voel je des te meer, en dat vraagt om rustige herlezing, na rustige herlezing.» – Erik-Jan Hummel op Tzum
«Ik heb nog nooit gedichten over stilte gelezen met zoveel geluiden en lawaai.» – Tonnus Oosterhoff

Richard Akihary – Djam karet / Elastiektijd. Gedichten

VoorplatElastiek1-75"Richard Akihary
Djam karet / Elastiektijd
gedichten
Nederland – Ambon, Zuid-Molukken
Omslagillustratie Piet Latul
gebrocheerd in omslag met flappen,
74 blz., € 18,50
eerste druk oktober 2023
ISBN 978-94-93214-83-5

Als een rode draad loopt in deze debuutbundel Djam karet / Elastiektijd een groot verlangen naar vrijheid van het Zuid-Molukse volk. Bijna vier eeuwen gekoloniseerd door Nederland, waardoor de Zuid-Molukse geschiedenis ook Nederlandse geschiedenis is, daarna overheerst door vreemde mogendheden.

Het litteken (fragment)

De ondraaglijke pijn
gevoelloos met de jaren.
Het litteken een aandenken.
De volgende overheerser
overspoelt zijn land met regels
verpakt in een wet.
Het recht van de sterkste.
Hij volgt zijn innerlijke overtuiging
naar het kostbaarst in het leven:
vrijheid

Richard Akihary: ‘We moeten verder en de bladzijde omslaan, maar hoe kun je een bladzijde omslaan die nog niet is geschreven?’ Na ruim 70 jaar krijgt Richard Akihary de stamboekformulieren van zijn grootvader in handen, de inhoud verrast hem. Ruim een maand voordat het KNIL wordt opgeheven, wordt zijn grootvader overgeheveld van het KNIL naar de Koninklijke (Nederlandse) Landmacht. Zeven maanden later geeft hij gehoor aan het dienstbevel in te schepen naar Nederland. ‘Het lamoffer verstild 4000 naamlozen’, uit: Opgelicht. Akihary: ‘documenten liegen niet en laten een traceerbaar spoor achter’. Hij stuit op rechtszaken die de delegatie Aponno voert tegen de Staat der Nederlanden. Nederland wil de Ambonese soldaten demobiliseren in reeds door Soekarno bezet gebied. De uitspraken van het Arrondissementsgerecht in Den Haag, het Hoger Beroep en tenslotte de Hoge Raad der Nederlanden, stellen de Zuid-Molukkers in het gelijk. ‘Hoger beroep requiem voor kabinet. Veroordeeld zijn verraderlijke tekst’. Zijn jaren in kamp Ederveen brengt hij voor het voetlicht: ‘ …oude Durchgangslager waar muren vergeten verhalen vertellen, bewoond door Ambonezen’. Over zijn liefde voor muziek lezen we in het gedicht Moluccan Moods: ‘Buigend verwelkomt het kruis haar gasten, muzikanten uit de wijk’.

Richard Akihary (1955) gaf 30 jaar les in het speciaal onderwijs. Daarna doceerde hij Nederlands en Engels. Hij is meer dan 50 jaar organist bij de Geredja Indjili Maluku (Moluks Evangelische Kerk). Hij schreef de partituren voor BNG, het Moluks Kerkelijk Liedboek. Ook schreef hij teksten en muziek voor theater, pop en jazzbands.