Over ‘Gentleman in slavernij’ van Janny de Heer in een e-mail aan de auteur n.a.v. lezing in De Koperen Tuin in Goes, 14 februari 2019:
(…) Als elk boek en elk nieuw verhaal een vonk heeft, dan bent u erin geslaagd die vonk voor het verhaal van ‘Gentleman in slavernij’ op mij te doen overslaan. Uw inleiding was zo levendig dat het boek mij bijzonder intrigeert. Ik begon met het lezen van de heldere historische introductie bij elk van de 15 hoofdstukken. (…) Voor mij een opluchting dat u zich gehouden heeft aan het verhaal van gentleman Horst. Ik ben geworden wie ik ben door mij te laven aan de westerse cultuur. Ontstaan in de liefdesdaad tussen een neger, wiens grootvader slaaf was, en een indiaanse uit de stam der Arowakken. Respectievelijk onderwijzer en onderwijzeres, leerden mijn zorgzame ouders hun vijf kinderen over de Atlantische oceaan heen naar de Nederlandse cultuur te kijken. (…) Hoe je er ook over denkt, uiteindelijk brachten Europeanen alfabetisering en ordening. Surinamers die klagen over kolonisatie, kunnen niet ontkennen dat ze er goed van af gekomen zijn. Voor een goed begrip, het is niet nodig een misdaad tegen de mensheid te bagatelliseren. (…) Uw boek brengt mij in discussie met mezelf. (…) Bij wijze van opfriscursus heb ik uw boek ter hand genomen. Nu al ontdek ik historische timbres die mijn blik op het leven van mijn voorouders verhelderen.
Lees hier de hele e-mail
Meer over de lezing
Meer over ‘Gentleman in slavernij’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer
Categorie: Auteurs
«Chesley Rach bewijst een schrijver van kaliber te zijn.» – Wim Rutgers
Over ‘Het wonder van Santa Clara’ van Chesley Rach op Caraïbisch Uitzicht, 19 februari 2019:
(…) Wat me bij het lezen vanaf de eerste bladzijden van ‘Het wonder van Santa Clara’ opviel was het grote stijlverschil tussen de eerste en tweede roman. Met de tweede roman heeft Chesley Rach bewezen een schrijver van kaliber te zijn met een intrigerende plot die vele vragen – ik zou zeggen existentiële vragen – aan de orde stelt op een prettig leesbare trefzekere manier die veel zakelijker is dan in het debuut ‘De terugkeer van Ricardo Bonifacius’, in een strakke en directe stijl. De Ricardo die als een zelfgekozen eenzame tussenfiguur zijn plaats op zijn eiland moest heroveren in het debuut is vervangen door de aanvankelijk sceptische maar gaandeweg steeds meer betrokken buitenstaander Tom in de tweede roman, die als journalist in Mexico een verslag moet geven van wonderlijke genezingen die daar in het kleine dorpje Santa Clara hebben plaats gevonden. Hij raakt zo verstrengeld in de lokale maatschappij dat het hem niet meer mogelijk is daarvan een objectief verslag te geven. Pas na jaren zet hij er zich toe zijn ervaringen en emoties op papier te zetten. (…) ‘Het wonder van Santa Clara’ is een roman van de intertekstualiteit met tal van verwijzingen naar de Bijbel, met als illustratie het hoofdpersonage Salvador die als een reddende heiland – is heler – met handoplegging de mensen helpt, maar door een Judas verraden wordt en vervolgens door de door de pastoor opgezweepte dorpelingen vermoord wordt, als die hem uitdagen over het water van de rivier te lopen. (…) Het verhaal eindigt met de energieke herbouw van het plaatsje dat al vanaf de titel de centrale plaats krijgt. De journalist brengt zijn verslag van de wonderlijke en onbegrijpelijke gebeurtenissen, waarbij hij door de dorpelingen geholpen wordt. ( …) Met zijn tweede roman heeft Chesley Rach (Curaçao 1952) een prestatie van belang geleverd. (…)
Lees hier de recensie
Deze recensie werd ook geplaatst op De Leesclub van Alles
Meer over ‘Het wonder van Santa Clara’
Meer over Chesley Rach
Week van het Korte Verhaal
Pyrrhus door Joost Pollmann, februari 2019:
En toen was eindelijk de Dood overwonnen. Wereldwijd vierden de mensen feest, omdat ze nog dachten dat onsterfelijkheid iets goeds was. Aanvankelijk was het ook fijn, vooral voor de wetenschappers die het eeuwig leven mogelijk maakten: zij konden alle mooie meisjes krijgen. Maal al snel werd duidelijk dat deze wetenschappers iets belangrijks over het hoofd hadden gezien. Niet alleen voor de mensen was het sterven nu passé, ook voor de muggen en de brandnetels, voor eencelligen zo goed als potvissen. Slachterijen gingen failliet, omdat geen varken meer worst wou worden. Natuurwetten hebben algemene geldigheid, dus als je de Dood uitschakelt heeft dat gevolgen voor al het leven onder de zon. Het werd dus vol op straat nu crematies en begraafplaatsen ‘iets van vroeger’ waren. In ziekenhuizen deed men enkel nog aan pijnbestrijding; het mortuarium stond leeg. Miljarden, nee triljarden bacteriën plantten zich ongestoord voort, de teelaarde in de tuinen kwam in beweging en op de akkers golfde de maïs. Zwermen vogels botsten voortdurend met elkaar omdat het in de lucht te druk was. Ze stortten ter aarde, maar lijkjes werden het niet. In korte tijd vulde de dampkring zich met een zinderende laag leven, een verstikkende opeenhoping van krioelende organismen. Naïeve zelfmoordenaars doken als lemmingen de afgrond in, maar hun val wilde niet fataal worden. Een uitweg? Die was er niet meer. Stilte, verlatenheid, diepe rust op het kerkhof: voorgoed voorbij.
Meer over Joost Pollmann bij Uitgeverij In de Knipscheer
Lof van lezers voor ‘Olifanten warm houden’ van Dieuwke van Turenhout
«Roald Dahl, maar dan erger.»
Korte verhalen waar je lang over doet: Ten eerste omdat ze nogal zwaar op de maag liggen door de unheimische sfeer die van Turenhout aan de doodgewoonste situaties weet te geven. Ze schrijft over tamelijk verschrikkelijke onderwerpen die ze uit elkaar peutert tot tamelijk verschrikkelijke onderdelen. Roald Dahl, maar dan erger. Ten tweede omdat de personages moeilijk aan het einde van een verhaal van je af te schudden zijn, dat zal met de zintuiglijke schrijfstijl te maken hebben. Het is lastig afstand bewaren als je spiegelneuronen steeds meedoen met wat je leest. Ten derde omdat je ze zeer zorgvuldig moet lezen want elke detail doet er toe, van Turenhout spelt niet voor je uit wat er gebeurt, lezen is werken bij haar. Als je een verhaal voor de tweede keer leest zie je dat het er echt allemaal stond, maar dat je details gemist hebt omdat je je eigen blik niet los kon laten. Tip: stap uit je eigen hoofd en kruip in het hare. ‘Lezen is denken met andermans hoofd’, dat schijnt een citaat van Schopenhauer te zijn. Waarnemen en denken met het hoofd van Dieuwke van Turenhout: echt een heel raar gevoel. En een aanrader.
Bron
Meer over ‘Olifanten warm houden’
«Diana Tjin schreef een boek over haar tienerjaren in de Bijlmer.» – Andrea Huntjes
Over ‘Een Bijlmerliedje’ van Diana Tjin in Folia, 19 februari 2019::
‘Amstel was voor mij een belangrijk station. Dit was het scharnierpunt tussen de Bijlmer en de stad. Vanaf hier stapte ik van de bus over op de tram en ging ik het centrum in. Ik heb hier vaak gewacht na feestjes, denkend aan de leuke jongens die er waren.’ Tegenwoordig werkt Diana Tjin bij de Universiteitsbibliotheek als erfgoed-catalograaf. Ze heeft klassieke talen gestudeerd aan de UvA. ‘Een Bijlmerliedje’ is haar tweede roman, nadat ze in 2017 debuteerde met ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’. Haar tienerjaren speelden zich af in de Bijlmer. Een fijne tijd, vond ze, en dat wilde ze in haar boek duidelijk maken. Vandaag leg ik met haar de weg af die zij in de jaren zeventig dagelijks maakte: vanaf Amstel naar station Strandvliet, richting de flats van Dennenrode en eindigend bij de Bibliotheek aan het Bijlmerplein. ‘Een Bijlmerliedje’ gaat over Sheila, een pubermeisje dat opgroeit in de Bijlmer van de jaren zeventig. Dat klinkt bekend, ‘maar het is niet helemaal autobiografisch, hoor’, zegt Diana. Het boek is opgebouwd rondom muziek, de Bijlmerliedjes. ‘Mijn broers en ik gaven die naam vroeger aan muziek die we leuk vonden. Dan hoorden we een nieuw nummer op de radio en zeiden we: “Dit is echt een Bijlmerliedje!” Het is lichte soulmuziek, lekker vrolijk. Het moet een beetje dansbaar zijn.’ (…) Folia is het journalistieke medium van de Universiteit van Amsterdam (UvA).
Lees hier het hele artikel/interview
Meer over ‘Een Bijlmerliedje’
Meer over Diana Tjin
«Mooi tijdsdocument in een prettige en heldere stijl.» – Arjen van Meijgaard
Over ‘Zwijglicht’ van Theo Stokkink op Extaze, 15 februari 2019:
Met ‘Zwijgplicht’ heeft Theo Stokkink een interessante en veelomvattende familiekroniek geschreven. Hij zet hiermee het werk voort van de Vlaamse schrijfster Elisabeth Marain die in 1994 was begonnen aan een trilogie over de Eerste Wereldoorlog, getiteld ‘De vluchtelingen’. Het derde deel is er echter nooit van gekomen en met haar toestemming heeft Theo Stokkink drie decennia later het laatste deel geschreven. Een belangrijke motivering daartoe was dat zijn moeder, Hélène Borret, de hoofdpersoon is van het grotendeels op historische feiten gebaseerde verhaal. (…) Naast zijn rijke leventje in Amsterdam heeft Theo Borret te maken met de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog die het neutrale Nederland zijdelings raken, al was het maar vanwege de vluchtelingen die vanuit Vlaanderen naar Nederland komen. (…) Om toch te voldoen aan de maatschappelijke druk die op homoseksuelen rust om als getrouwde man door het leven te gaan, huwt hij zijn huishoudster, een gewezen prostituee. Wat nog ontbreekt is een kind om het gezinsleven te vervolmaken. (…) De lezer voelt al aankomen hoe het echtpaar aan een kind kan komen. Het gezin zal worden aangevuld met een vondelinge, waarschijnlijk een wees, die met de vluchtelingenstroom is meegekomen. Hier komt Hélène het verhaal binnen. Gedetailleerd schetst Theo Stokkink het leven van de bovenklasse aan het begin van de twintigste eeuw. (…) De exodus van vluchtelingen uit Vlaanderen tijdens de Eerste Wereldoorlog is waarschijnlijk niet bij veel mensen bekend. (…) Het is niet moeilijk de verbinding te leggen met onze tijd, waarin vluchtelingen huis en haard verlaten om elders een nieuw leven op te bouwen. (…) Samen met deze tragiek en de worsteling van Theo over zijn geaardheid kan het centrale thema het best samengevat worden met het begrip ‘identiteit’. In hoeverre wordt je identiteit bepaald door je geboorte, je opvoeding en je eigen keuzes? Daarover zwijgen is klaarblijkelijk niet de juiste oplossing, zeker niet als het zwijgen opgelegd wordt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink op deze site
«De bundel heeft me meermaals overtuigd van Els de Groens dichterschap.» – Romain John van de Maele
Over ‘Wakker vallen’ van Els de Groen op MeanderMagazine, 15 februari 2019:
(…) Er zijn pretentieloze gedichten die me echt aanspreken, zoals ‘Waarheid’. (…) Els de Groen is vaak een pragmatische dichteres, zoals blijkt uit ‘Hiernamaals’. (…) In een gedicht als ‘Randstad’ treedt ze echter als een geëngageerde, principevaste observeerster naar voren. (…) Niet alleen de ‘Randstad’ werd gekalanderd, ook het leven van de nijvere inwoners van de kuststrook werd door de mangel gehaald. Els de Groen illustreert dit in het gedicht ‘Kijkers’ [met] een tafereel dat behoorlijk kritisch is, maar ook een pragmatische houding verraadt. (…) Het pragmatisme van Els de Groen is niet haar algemeen richtsnoer, het is een dichterlijke houding om soms ongemakkelijke inhouden door te geven. (…) ‘Meisjes’ illustreert niet alleen een verworven inzicht, maar ook dat er verschillende waarheden bestaan, niet in de zin zoals politici en populisten het woord misbruiken, maar in de fenomenologische context die elke vorm van verstehen meebepaalt. (…) De bundel heeft me meermaals overtuigd van Els de Groens dichterschap. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Wakker vallen’
Meer over Els de Groen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Wat een schrijftalent heeft Helen Knopper toch.» – André Oyen
Over ‘Het onbesproken beeld’ van Helen Knopper op Lezers tippen lezers, 14 februari 2019:
‘Wel, als ik iets niet begrijp, dan is het de tijd, wanneer ik terugkijk op een afgelopen periode, is omgevlogen, terwijl ik gefocust ben op het heden de tijd zo traag gaat, dat de seconden als het ware gaan klonteren en de tijd onverteerbaar wordt.’ (…) Naar aanleiding van haar ziekbed begin 2017 schrijft ze in 2018 haar nieuwe roman of liever novelle ‘Het onbesproken beeld.’ (…). Wat een schrijftalent heeft Helen Knopper toch. En zelfs een gescheurde aorta kan de kracht van haar verbeelding niet temperen.
Lees hier het signalement
Meer over ‘Het onbesproken beeld’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer
De geschiedenis van de mooie Beatrice is een aangrijpend, waar gebeurd verhaal.
Over ‘Duizend levens’ van Margreet Hofland in Pandora, nr. 1, februari 2019:
‘(…) De geschiedenis van de mooie Beatrice is een aangrijpend, waar gebeurd verhaal. Ze was jarenlang opgesloten en misbruikt door haar adellijke vader, Conte Francesco Cenci. Op een dag lukte het haar om hem samen met een knecht van het balkon te duwen. De graaf overleed. Helaas werden in het kasteel waar ze opgesloten zat, de bebloede lakens gevonden en Beatrice werd beschuldigd van moord. Dit alles vond plaats op 11 september 1598. Precies een jaar later, op 11 september 1599 werd ze onthoofd. In 2001, weer op 11 september, wist ik waar mijn volgende boek over zou gaan. Het was voor mijn gevoel allemaal té toevallig. (…)’ Pandora is een tweemaandelijks tijdschrift voor kunst en literatuur.
Lees hier of hier het artikel
Meer over ‘Duizend levens’
Meer over Margreet Hofland bij Uitgeverij In de Knipscheer
Margreet Hofland met ‘Duizend levens’ in Haagse Kunstkring
Lezing in de reeks ‘Hoeren, heiligen en andere vrouwen’ op zondag 17 februari 16.00 uur:
Vrouwen die zich op het esoterische of mystieke pad hebben begeven, zijn in de geschiedenis vaak uitgemaakt voor hoeren en heksen. Soms werden ze later wel gerehabiliteerd of zelfs heilig verklaard, maar dat dan meestal pas na hun (gewelddadige) dood. Denk aan mystieke strijdsters als Jeanne d’Arc en Anna Göldi. Margreet Hofland heeft een spannend boek geschreven ‘Duizend levens’ (2006), waarin, zoals ze zelf zegt, de esoterie tamelijk ver gaat. Haar verhaal werd geïnspireerd doordat ze ontdekte dat de mystica Beatrice Cenci op 11 september 1598 haar vader, die haar regelmatig verkrachtte, vermoordde en een jaar later op diezelfde dag zelf werd onthoofd. Margreet verweeft dit verhaal met de aanslag op het World Trade Centre op 11 september 2001 in New York. Zij zal haar verhaal illustreren met klassieke beelden. Het programma wordt muzikaal omlijst door Debora van Straaten, mezzosopraan, en Hans-Erik Dijkstra, piano. Locatie: HKK, Denneweg 64, 2514 CJ Den Haag. Aanvang 16.00 uur. Toegang vrij, donaties worden zeer op prijs gesteld.
Meer over het programma
Meer over ‘Duizend levens’
Meer over Margreet Hofland bij Uitgeverij In de Knipscheer