Over Leonard Peltier, [indiaanse held, 36 jaar onschuldig gevangen] op Amsterdam Alternative, issue #002:
Er zijn boeken en films verschenen over zijn zaak: Peter Matthiessen publiceerde een 600 pagina’s dik boek, waarin alle details zijn vermeld: In the Spirit of Crazy Horse: The Story of Leonard Peltier and the FBI’s War on the American Indian Movement. Robert Redford en Michael Apted maakten er een documentaire over: Incident at Oglala. Het heeft allemaal niet geholpen. (…) Generaties komen en gaan. Van de jongeren weet bijna niemand wie Leonard Peltier is. Een enkeling kent nog de hit van de indiaanse band Redbone ‘We were all wounded at Wounded Knee.’ (…) Leonard Peltier ziet zijn leven als een ‘Zonnedans’, een uiterst pijnlijk ritueel, waarbij je leert door extreme pijn je lichaam los te laten en transcendente ervaringen te hebben… Daardoor heeft hij in de gruwelijkste omstandigheden verlichting kunnen vinden, in de geest van zijn grote voorouders Crazy Horse en Sitting Bull. Zestien jaar geleden schreef hij dat het ergste was, als ze vergeten zouden worden. We zijn een nieuwe eeuw binnengegaan, en Leonard Peltier is bijna vergeten. Ik heb aan vele vrienden, jong en oud, gevraagd of ze wisten wie Leonard Peltier is. Vrijwel niemand wist het, en als ik zijn verhaal vertel, zijn de mensen verbijsterd.
Lees hier het artikel van Hans Plomp
Meer over Indiaanse geschiedenis
Meer over Hans Plomp op deze site
Categorie: Auteurs
«Het hele boek is een puzzel.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht op Leestafel, 13 mei 2016:
Het boek bestaat uit drie delen. Eh, of niet? Is deel drie wel echt een derde deel? (…) Het hele boek is een puzzel. Je komt er wel uit, maar dat vergt enige inspanning, en zorgvuldig lezen. Want wat is de relatie tussen de twee hoofdpersonen? Of moet ik zeggen: wat is de verhouding tussen de hoofdstukken die over die twee mannen gaan? De ene persoon is de schrijver Döppeler. Hij heeft een vrouw van wie hij veel houdt, maar heeft desondanks ook een maîtresse. Hij is een succesvol schrijver maar zit nu met een writer’s block. De andere man is E. die na het bericht dat zijn zus gedoemd is te sterven zichzelf volledig kwijt is. Hij bezoekt haar dagelijks in het ziekenhuis. Met een vriend, Dennis, gaat hij daarna op stap, en sluit aan bij een groepje dat amok zaait in de haven. Daar komt veel geweld bij te pas. Tenminste, zo lijken de twee verhaallijnen die elkaar om en om opvolgen – met duidelijk verschillende aanhef – in elkaar te zitten. Maar het vertelperspectief wisselt, als ook de stijl van vertellen. Wie is er eigenlijk aan het woord? En dan de herhalingen: steeds gebeuren er dezelfde dingen. En wat is de rol van dat papiertje dat in beide verhalen voorkomt? De omslag is dan ook betekenisvol: het is een vlinder die verborgen lijkt in een Rorschachtest. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
«Niets meer of minder dan een getuigenis.» – Karel Wasch
Over ‘Haarlem Nocture’ van Djordje Matić op Leestafel, mei 2016:
De gevolgen van ballingschap, het noodgedwongen verkeren in een vreemd land, niet het vaderland, zijn van alle tijden. In de Tweede Wereldoorlog raakten miljoenen ontheemd, nu zijn er de vluchtelingen die het Europese contingent noodgedwongen overspoelen, verdreven van huis en haard. Dat geeft een vreemde dissonantie, een hapering, een stilstaande tijd, een bevroren beweging. (…) En dat dit bijna geruisloos gelinkt kan worden aan jazz als muziekvorm is bijna logisch. (…) Het tweede gedeelte van de bundel heet Blauw, waarschijnlijk naar de compositie Blue (en Another Kind of Blue) van Miles Davis. (…) In het eerste deel van de bundel dat is getiteld Een ander geluid, staan gedichten zonder jazz, maar van eenzelfde ontheemdheid. (…) Deze bundel is niets meer of minder dan een getuigenis. Een getuigenis van de ontheemding, van de wanhoop en gelukkig ook van de hoop, waarbij de jazz mooi als trooster optreedt. (…) Sinds 1993 woont Djordje Matic in Nederland. Deze bundel is zijn poëziedebuut. Dat belooft veel goeds!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Haarlem nocturne’
‘Zij vervoegt de klei’ van Aly Freije ‘gedicht van de dag’
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail. Het blog Laurens Jz. Coster koos op 11 mei 2016 als ‘Gedicht van de dag’ het gedicht ‘Zij vervoegt de klei’ van Aly Freije (1944) uit haar bundel ‘Door het vanggat’ (2016).
Zij vervoegt de klei*
Scheuren trekt ze in de klei, demonteert haar meisjesjaren
onderzoekt gedachtekieren, kneedt woorden, bergt
geheimen op, kan er zomaar tussen vallen
– diep zijn de sporen die de vader met rechte hand
haar jeugd in ploegt, hij wijst haar het eerste groen
van wintertarwe, bij God, over de dijk komen alle lijnen samen
hij legt haar languit in de voren, van dichtbij ziet ze
barsten, lieveheersbeestjes ontvouwen vleugeltjes
van glas, zij wil op blote voeten over stoppelvelden rennen –
bij schemer is zij soms te zien met wilde eenden, ze glijden
samen door de klei, glippen sloten in, zoeken bodems af in kopstand
waar de boer onafgebroken zijn lijnen trekt, waggelt
ze achter hem aan, vindt koppig zijn grote hand terug
kneedt de klei in nieuwe vormen.
* Bij boerderij in de Hoekse Waard, voor G.B.
Lees hier het gedicht op Laurens Jz. Coster
Meer over ‘Door het vanggat’
Meer over Aly Freije op deze site
«Een page turner.» – Han Mulder
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Haagse Columnisten, 11 mei 2016:
Theo Monkhorst (…) brengt in een fictieve context de leugenachtigheid in beeld die de politiek hanteert bij het realiseren van plannen en het bevorderen belangen. Dat doet hij op een spannende manier. ‘De blijmoedige leugenaar’ is dan ook wat Amerikaanse uitgevers in hun marketing een page turner noemen. (…) De wethouder Tiddo Helpman van Cultuur is de centrale maar fictieve figuur van het boek. Hij, noch andere acteurs, zijn één op één direct terug te voeren op bestaande spelers in het politieke drama. Maar brokstukken van het handelen of nalaten zijn heel herkenbaar. Het is dus een schervengericht, onderhoudend en grimmig tegelijk, een met opzet vals gestemd lied van schijn en wezen. Met als antagonist van Tiddo de kunstenaar Lux, tegenpool dus, maar vooral voor de Bühne. Ook een acteur derhalve en even leugenachtig als het erop aankomt. (…) Tussen de wijsgerige bedrijven door gaat het de heren vooral om vele varianten op het thema ‘Was will das Weib’. En dat geldt dan in het bijzonder Kasja, de vriendin van de kunstenaar, maar vooral ook lustobject. Het blijkt alle politieke culturele urgentie ten spijt toch vooral om het libido van de dramatis personae te gaan.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
«Intrigerend, in ‘real time’ geschreven verhaal.» – L.W. Zandberg
Over ‘De verdwenen stad’ van Ton van Reen voor NBD Biblion, 11 mei 2016:
De lezer stapt in de gedachtewereld van een jonge advocaat. Deze Timo meent te hebben gedroomd dat zijn privéleven uiteenvalt. Hij besluit naar zijn werk te gaan in Roermond, maar dan gaat er iets mis. De Limburgse stad lijkt namelijk van de aardbodem te zijn verdwenen. Timo is alleen met zichzelf en zijn gedachten en doolt rond, op zoek naar Roermond maar vooral naar zichzelf. Hij heeft onder andere tijd om erbij stil te staan dat zijn carrière bepaald geen opwaartse mars beschrijft. Droomt hij nog steeds, is hij onder invloed of is er iets anders aan de hand? Dat blijft lang in het midden in dit intrigerende, in ‘real time’ geschreven verhaal. De karakters zijn goed uitgediept, zeker binnen de context van een relatief korte roman.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De verdwenen stad’
«Knap verwoord.» – drs. Erik Kreytz
Over ‘Tussen hond en wolf’ van Klaas Jager voor NBD Biblion, 4 mei 2016:
De bundel bestaat uit drie delen: van het snuffelende zoekende (de hond) tot het ervaren roofdier (de wolf). De zeventig gedichten blijven zich onpersoonlijk en anoniem richten tot iemand, op zijn levensloop in de wereld, van de ontwikkeling tot in memoriam na de dood. De mededelingen over zijn situatie in een soort toelichtende spreektaal met geruststellende opmerkingen helpen het raadsel van het bestaan enigszins te verklaren, door filosofische uitspraken of een boodschap van liefde. Hoe verhoudt de mens zich tot zijn omgeving?
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tussen hond en wolf’
Meer over Klaas Jager op deze site
Presentatie eerste deel Extazereeks
Op zaterdag 21 mei a.s. zal om 15.30 uur in de Haagse boekhandel Douwes een bijzonder debuut ten doop worden gehouden, nl. ‘De mooie mond van Bobby Cespedes en andere verhalen’ van Ulises Segura, tevens het eerste boek in de Extazereeks, een serie debuten van talentvolle auteurs die eerder in het literaire tijdschrift ‘Extaze’ publiceerden. De Extazereeks is een samenwerking tussen de redactie van het tijdschrift Extaze en Uitgeverij In de Knipscheer. Els Kort, vormgever van het tijdschrift Extaze, is ook de boekverzorger van de Extazereeks. De presentatie omvat o.a. een live-interview door Peter de Rijk met Ulises Segura, muziek door Ulises Segura zelf uitgekozen en een door hem gelezen fragment uit de bundel. U bent van harte uitgenodigd hierbij aanwezig te zijn!
Locatie: Boekhandel Douwes Herengracht 60, 2511 EJ Den Haag. Toegang vrij.
Meer over ‘De mooie mond van Bobby Cespedes’
Theo Monkhorst over ‘De blijmoedige leugenaar’ op Amsterdam FM-Radio
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Amsterdam FM-Radio, 9 mei 2016:
Theo Monkhorst praat over zijn nieuwe roman met presentatoren Peter de Rijk en Bert van Galen. Zijn tijdelijke betrokkenheid bij de Haagse politiek komt ter sprake evenals zijn liefde voor de kunsten. Hij heeft een mooie literaire vorm gevonden om met een goede pen over beide disciplines met kennis van zaken een boeiende en zeer leesbare roman te schrijven. Een van de vragen die in het boek gesteld wordt is of macht verslavend is. Als auteur probeert hij zijn lezers met enige regelmaat op het verkeerde been te zetten want zij worden geacht na te denken.
Luister hier naar de uitzending
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
«Bernadette Heiligers bewijst zich met roman ‘Schutkleur’.» – Helen Chang
Over ‘Schutkleur’ van Bernadette Heiligers in De Ware Tijd Literair, 7-8 mei 2016:
In de roman ‘Schutkleur’ van Bernadette Heiligers is Corinne Serapio een vrouw van middelbare leeftijd die werkt aan een vriendenboek voor haar neef Harold omdat die zestig wordt. Tijdens haar ontmoetingen met familieleden en vrienden die wat over hem kunnen vertellen, komt ze achter zaken die al die tijd voor haar verborgen zijn gehouden. (…) Schutkleur slaat hier op de huidskleur van Corinne, omdat ze met haar donkere kleur haar familie voor schut zet. (…) Zo is het hoofdthema van de roman identiteit. Waar hoor ik bij, wie ben ik? (…) En wat voor Curaçao geldt, zien we ook terug in Suriname. (…) Bernadette Heiligers bewijst met haar roman ‘Schutkleur’ meer te kunnen schrijven dan [haar] biografie [over Pierre Lauffer].
Lees hier de recensie
Meer over ‘Schutkleur’
Meer over Bernadette Heiligers bij Uitgeverij In de Knipscheer