Over ‘Kaapse goudbessen. Kroniek van een illusionaire vrede’ van Mala Kishoendajal op Ansiel, 10 april 2016:
Mala Kishoendajal heeft een schitterende en rijke roman geschreven waarin we uitgebreid kunnen dwalen in het verleden en heden van de gemeenschap van de Nederlandse Hindostaanse gemeenschap in hun thuislanden en daarna in Nederland ondersteund door de twee hoofdpersonen met hun schijnbaar afzonderlijke levens die elkaar raken. Mala Kishoendajal heeft een gevoel voor taal en stijl waardoor ze met overvloed aan kracht van de verbeelding de lezer laat genieten van een uiterst mooie leeservaring.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Kaapse goudbessen’
Meer over Mala Kishoendajal bij Uitgeverij In de Knipscheer
Categorie: Auteurs
«Een kritisch boek dat precies op het juiste moment verschijnt.» – Ezra de Haan
Over ‘De verdwenen stad’ van Ton van Reen op Literatuurplein, 11 april 2016:
Ton van Reen mag je met recht de chroniqueur van het zuiden noemen. (…) Hoofdpersoon van ‘De verdwenen stad’ is Timo Wolters, een advocaat die allesbehalve tevreden over zijn leven, huwelijk en carrière is. (…). Zijn poging het dan maar in de politiek te gaan maken is op een fiasco uitgelopen. (…) Het doet aan de affaire Van Rey denken, aan gesjoemel, aan een provincie waar egoïsme en zelfverrijking hoogtij vieren. Blijkbaar wil Ton van Reen met dit boek duidelijk maken dat dit soort wantoestanden hem niet aanstaan. Onrecht was eerder een thema in zijn oeuvre. (…) Dit verhaal werkt toe naar een catastrofe. Want wat is waarheid en wat is fictie in de beleving van deze in het leven verdwaalde advocaat? Op vernuftige wijze neemt Ton van Reen je mee in Timo’s denkwereld die zich steeds meer ontpopt als een hallucinatie of een bijna-doodervaring. Fascinerend is dat het nergens zweverig wordt. Integendeel, juist die scheidslijn tussen de keiharde werkelijkheid en de ‘verdwenen stad’ zorgt ervoor dat Van Reen zijn lezer aan zich weet te kluisteren. Met ‘De verdwenen stad’ heeft Ton van Reen weer een juweel aan zijn oeuvre toegevoegd. In slechts 152 pagina’s schept hij een complete wereld, en de ondergang daarvan. Het is een kritisch boek dat precies op het juiste moment verschijnt en meer zegt over de ‘ons-kent-ons’- cultuur die zo ‘doodnormaal’ voor velen schijnt te zijn en tegelijkertijd de bron van veel kwaad is. ‘De verdwenen stad’ is een moedig boek dat je om meer dan een reden lezen moet.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De verdwenen stad’
«Pijnlijk herkenbaar.» – Elsbeth Etty
Over ‘Het loopt het ademt het leeft’ van Helen Knopper in ‘Voorproef’ van NRC Handelsblad, 9 april 2016:
(…) In ‘Het loopt het ademt het leeft’ maakt Helen Knopper invoelbaar hoe moeilijk het soms is om hooggestemde idealen over naastenliefde in praktijk te brengen. In de jaren negentig schreef ze een indrukwekkende trilogie over het leven in de Nieuwmarktbuurt. Na twintig jaar zwijgen is ze terug met een gefictionaliseerd verslag van haar zestien jaar durende vriendschap met buurtgenoot Rosa Bonheur, genoemd naar een negentiende-eeuwse feministische Franse kunstenares, die de zelfkant prefereerde boven de brave burgerij. Knoppers Roos ging ten onder aan drank en drugs. Niemand kon deze warmbloedige, erudiete vrouw die zelf zo begaan was met verschoppelingen, redden. In 1995 stierf ze, begin zestig, totaal verloederd en van God en iedereen verlaten. (…)
Lees hier of hier de aankondiging in NRC
Meer over ‘Het loopt het ademt het leeft’
«Pim Wiersinga kan toveren met woorden.» – Anja Schuller
Over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Blije Boekenwurm, 10 april 2016:
In deze historische roman, geschreven in de briefvorm, speelt de grote 18de-eeuwse romanklassieker ‘De droom van de rode kamer’ van Cao Xueqin een belangrijke rol.
De Britse gezant Macartney weigert in 1792 om voor de keizer neer te knielen en krijgt vervolgens nul op het rekest om handel te drijven. De tolk Vrouwe Cao wordt hiervoor gestraft. Zij was de minnares van – de overleden auteur Cao Xueqin (1715-1763). (…) Cao dient een verzoek in om te worden vrijgelaten. Ze vertelt hoe het meesterwerk van Xequin, ‘De droom van de rode kamer’, tot stand kwam en welke rol zij in dat boek speelt. Het boek is erg populair, het zorgt zelfs voor onrust in China. (…) Cao heeft een leidende rol in het paviljoen. De andere concubines hebben ontzag voor haar. Ze krijgt steeds meer invloed. Maar haar ‘misdaad’ is dat zij als vrouw een roman schrijft in de geest van Cao Xueqin. (…) Lees dit boeiende verhaal.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’
«Dichterlijke ode aan jarig Aruba.» – Otti Thomas
Over ‘Doorwaaiwoning’ van Olga Orman in Ñapa (Amigoe), 2 april 2016:
Een selectie gedichten van Olga Orman is vertaald door Fred de Haas. Het geeft mensen die het Papiaments niet machtig zijn een inkijk de strijd voor zelfbestuur en vaderlandsliefde. Olga Orman schreef de 28 gedichten in de periode 1981 tot 2014. (…) Het gedicht Bewust gaat duidelijk over de kolonisatie van de Nederlandse Antillen. (…) En vervolgens over de dekolonisatie. (…) Een terugkerend onderwerp in het werk van Orman is het Papiaments. ‘Geitje toch! Niet “achter terug”, maar “terug” of “ga naar achter”. Eerste les in mijn moedertaal, mijn eerste stap naar later,’ aldus de laatste regels van het gedicht De liefde voor mijn taal uit 1981. Dertig jaar later schreef ze Mijn verhaal over de moeizame ontwikkeling van het Papiaments. ‘Ik was een ruwe diamant: hoe meer slaag mijn sprekers kregen, hoe meer ik op de drie eilanden begon te glanzen.’ (…) Vaak is de vertaling erg raak.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Doorwaaiwoning’
«De liefde voor Aruba werkt aanstekelijk.» – Otti Thomas
Over ‘Als de aloë sluimert’ van Quito Nicolaas in Ñapa (Amigoe), 2 april 2016:
Een groot deel van de 42 gedichten houdt verband met de Arubaanse strijd voor zelfbestuur. Een pijnlijke strijd, zoals bijvoorbeeld blijkt uit Het Jaar van de Maan, waarin Nicolaas de gevoelens van Aruba jegens Curaçao verwoordt. (…) Nicolaas is blij met de zelfstandigheid van Aruba, schrijft hij in Verlangen. (…) Tegelijkertijd vindt hij dat er nog veel is om voor te vechten. ‘Mijn Land, je kinderen roepen je op al die barricades, uit een ivoren toren die in Palo Marga werd geboren,’ constateert hij in Natievorming. Met name bij dergelijke gedichten is de uitgebreide uitleg van vertaler Fred de Haas een welkome toevoeging. Nicolaas maakt veelvuldig gebruik van termen, waar een hele geschiedenis aan vast zit. De ivoren toren en Palo Marga verwijzen naar de protesten tegen de plannen voor een dragrace circuit, die uiteindelijk resulteerden in de val van de eerste regering na de status aparte, legt De Haas uit in een voetnoot. Nicolaas schrijft ook over andere ontwikkelingen. Afro-Arubaan gaat bijvoorbeeld over migranten, die ondanks hun belangrijke bijdrage aan de opbouw van Aruba gediscrimineerd worden.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Als de aloë sluimert’
‘Aldoende bezig’ van Klaas Jager ‘gedicht van de dag’
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail. Het blog Laurens Jz. Coster koos op 10 april 2016 als ‘Gedicht van de dag’ het gedicht ‘Aldoende bezig’ van Klaas Jager (1961) uit zijn bundel ‘Tussen hond en wolf’ (2016).
Aldoende bezig
Aldoende bezig
het alledaagse te doorbreken
met niets anders dan het
zinloze verweer tegen voortgang,
wat zich lezen liet als een verweesd dagboek
opgetekend zonder havens en kades,
in een grauw decor van verlaten water,
onbewoonde oevers met schonkig riet
wie herkent dit archaïsch landschap niet,
diep ingeprent door een oeroude stem
nu wil jij dat het persoonlijker, dichter
op de huid en minder meeslepend, meer
van onze gezamenlijke nietigheid getuigt
geef me dan een pen met sleutelwoorden,
die in basale levensbehoeften voorzien, zoals
brood en beleg, tranen en troost, huis en bed.
Lees hier het gedicht op Laurens Jz. Coster
Meer over ‘Tussen hond en wolf’
Meer over Klaas Jager op deze site
«Met wezenlijke interesse kom je heel ver.» – Hugo Kraak
Over Wim Brands in De Volkskrant, 6 april 2016:
Op zondag 19 juli 2015 was een speciale uitzending van VPRO Boeken te zien met schrijver en dichter Rogi Wieg. Die woensdag had hij euthanasie gepleegd, omdat het lijden hem teveel werd. Brands had hem een paar maanden eerder thuis opgezocht. Wieg zat in zijn Playboy-badjas op de bank en vertelde over zijn depressies, zelfmoordpogingen en angst voor de dood. Zachtjes huilend zei hij: ‘Ik heb het twee keer geprobeerd, maar het is niks voor mij, je eigen lichaam verwoesten.’ Wim Brands luisterde en zweeg.
Lees hier het artikel
Klik hier voor de verkorte versie van de documentaire ‘Rogi Wieg (1962 – …)’ van Wim Brands en Peter Gielissen die de VPRO op 19 juli 2105 uitzond
Meer over Wim Brands op deze site
Meer over Rogi Wieg op deze site
« * * * * * Overtuigend en intens.» – Eppie Dam
Over ‘Door het vanggat’ van Aly Freije in Dagblad van het Noorden, 8 april 2016:
In vijf afdelingen leidt Freije ons door haar leven, de film terugspoelend, kijkend in de spiegel van de tijd. Meer dan eens met de ervaring dat herinneringen verspringen, beelden vaag en weerbarstig zijn. Maar wat weet ze, met loepzuivere taal, veel naar boven te halen. (…) Voor de Groninger versie van de afdeling ‘In lichtbundels danst het stof’ kreeg ze al eerder de Freudenthal-prijs. In de laudatio verwees de jury naar ‘Fern Hill’ van Dylan Thomas. Wie de serie aan den lijve ondergaat, begrijpt die lof.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Door het vanggat’
Clyde R. Lo A Njoe – Parelmoerpoeder
Clyde R. Lo A Njoe
Parelmoerpoeder
roman
paperback, 678 blz., € 24,50
ISBN 978-90-6265-909-8
eerste druk april 2016
alleen nog rechtstreeks bij de uitgever te koop
De kennismaking in de zomer van 1977 met de aantrekkelijke Esther Anders is doodgewoon. Dird, een kunstenaar, ziet haar op een broeierige dag met twee zware boodschappentassen lopen. Als gevolg van een ongeluk sleept ze met een been. Hij kan het niet aanzien en biedt zijn hulp aan. Al snel noemt ze hem ‘haar lieve jongen’ en nodigt ze hem uit vaker bij haar langs te komen. Er ontstaat een romance en naarmate de verhouding meer diepgang krijgt, begint Esther over haar Duitse, Joodse ouders te vertellen. Het bijzondere verhaal over hoe haar ouders de oorlog in Amsterdam overleefden, roept veel emoties op. Het komt er dan ook bij haar slechts mondjesmaat uit. Dird moet voor het vervolg steeds wachten tot het volgende bezoek.
Tegelijkertijd raakt hij bekend met haar vrienden, kennissen en de lucratieve handel in parelmoerpoeder. Naarmate hij haar langer kent, begrijpt hij dat het verleden doorklinkt tot in alles wat ze doet. Soms zijn het de mensen waarmee ze te maken heeft, soms de gebeurtenissen van toen, met hun blijvende gevolgen. Dird, die het op zich genomen heeft het verhaal van de familie Anders vast te leggen, komt erachter hoe gecompliceerd het leven tijdens de bezetting was. Collaboratie, zwarthandel en verzet lagen soms in elkaars verlengde. Met name voor Esthers vader, die met een nieuwe identiteit, als slager gewoon door bleef werken, was dit alles behalve eenvoudig. Zijn daden betekenden letterlijk leven of dood voor anderen… Maar met de net geboren Esther en zijn gebroken Nederlands sprekende vrouw had hij weinig keus.
Los van hun levensverhaal moet Dird wennen aan de Bourgondische levensstijl van zijn geliefde. Naast haar parelmoerpoeder heeft ze nog andere zaken waar ze verantwoordelijk voor is. Langzaam maar zeker raakt de kunstenaar ongewild betrokken bij dramatische ontwikkelingen die voortkomen uit beslissingen die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn genomen. Dird krijgt zicht op de heroïsche daden van een kleine groep anoniem gebleven helden. Ze zijn nauw betrokken bij het levensverhaal van zijn geliefde. En terwijl hij die verhalen in schriften noteert en ze zo voor de vergetelheid behoedt, is hij getuige van een drama waar niemand iets aan kan veranderen.
Clyde Roël Lo A Njoe (in 1948 op Aruba geboren uit Surinaamse ouders) debuteert in 1982 als dichter met de bundel ‘Dansen / Baliamentu’, twee jaar later gevolgd door gedichten in ‘Doodverf’. Zijn derde poëziepublicatie ‘Echolood’ dateert van 1989. Ondanks dit bescheiden oeuvre wordt Clyde R. Lo A Njoe als dichter alom gewaardeerd in het Nederlandse taalgebied, m.n. in Vlaanderen, Suriname en de Nederlandse Antillen. Sindsdien verwerft hij wereldwijde bekendheid als beeldend kunstenaar, o.a. als medeontwerper en schilder van het Orakelkunstuurwerk van Holland-Nagasaki Village in Nagasaki, Japan én van het monument van de nieuwe basiliek van de Virgen de Guadalupe (met het contemporaine Aztekencalendarium) in Mexico City. Toch is hij al die jaren ook blijven dichten. In 2015 verschijnt een eerste resultaat daarvan, de bundel ‘Mijn lief mijn leed’. ‘Parelmoerpoeder’ (2016) is zijn eerste roman.