Op donderdagmiddag 17 maart 2016 wordt om 13.00 uur in ‘den Brommert’ [het pand van de vereniging Historisch Genootschap Hendrik-Ido-Ambacht] de biografische roman De Barones van Janny de Heer gepresenteerd. ‘De Barones’ is het fascinerende verhaal van een vrouwenleven dat zich hoofdzakelijk afspeelt in de Drechtsteden tegen het decor van de wederopbouw in het naoorlogse Nederland. De eerste exemplaren zullen door de auteur worden uitgereikt aan mevrouw Mijnsje (Mien) Bezemer, hoofdpersoon in deze biografische roman, en aan de burgemeester van Hendrik-Ido-Ambacht, de heer Jan Heijkoop. Na afloop signeert Janny de Heer voor belangstellenden haar boek ‘De Barones’. U bent van harte uitgenodigd hierbij aanwezig te zijn! Meld uw komst aan op indeknipscheer@planet.nl, opdat u op de gastenlijst geplaatst kunt worden. Locatie: Den Brommert, Smidshoef 26-30, 3342 BZ Hendrik-Ido-Ambacht. Toegang vrij.
Meer over ‘De Barones’
Categorie: Auteurs
«Indringende debuutroman van Surinaamse schrijfster.» – Walter Palm
Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft voor Biblion, 3 maart 2016:
Als in 1964 het water van de Surinamerivier stijgt als gevolg van de aanleg van de Brokopondodam waarschuwt de overheid de bewoners van het aan deze rivier gelegen dorp Dembeston dat zij moeten vertrekken. Maar de bewoners weigeren in eerste instantie in te gaan op het aanbod voor alternatieve huisvesting, want de overheid wordt gewantrouwd en dat een dam de machtige Surinamerivier zou kunnen temmen, wordt niet geloofd. Het drama van het wassende water laat zich raden. Béate, de moeder van de hoofdfiguur Alex, is geboren in Dembeston. Béate is voortgekomen uit de incestueuze relatie van Maisa (Béate’s moeder) en Maisa’s vader (Melviel). Nadat Béate in een pleeggezin is opgenomen, wordt Alex geboren uit de relatie van Béate met haar pleegvader. Vanwege de incestzaak vervloekt Malientje, de echtgenote van Melviel, haar man en zijn gehele nageslacht, en dat blijft niet zonder gevolgen. Maisa verdrinkt, Béate pleegt zelfmoord en Alex blijft hulpeloos achter op het Brokopondomeer als aan het eind van de dag de motor van zijn boot weigert te starten. Al met al een indringende debuutroman van de Surinaamse schrijfster (1974). Met bronnen en woordenlijst.
Meer over ‘Geen weg terug’
«De rijkdom van deze dichtbundel komt volledig tot zijn recht.» – Ezra de Haan
Over ‘Als de aloë sluimert / Cucuisa cabisha’ van Quito Nicolaas op Literatuurplein, 2 maart 2016:
Met ‘Als de aloë sluimert is een belangrijk deel van de poëzie van Quito Nicolaas eindelijk in vertaling verkrijgbaar. Het levert een gedichtenbundel die meer inzicht geeft in de geschiedenis van en het leven op Aruba dan menig dikke roman zou kunnen bewerkstelligen. (…) De voorbeeldige vertaling, het uitgebreide voorwoord en het notenapparaat van Fred de Haas, en ook de uitleg met betrekking tot de schrijfwijzen van het Antilliaans zorgen ervoor dat de rijkdom van deze dichtbundel volledig tot zijn recht komt. Ook voor de niet-Papiamentstalige Nederlander. De gedichten van Quito Nicolaas kenmerken zich door hun toon. De dichter legt niets uit, let vooral op de schoonheid van de taal en verwacht dat de lezer begrijpt wat hij tussen de regels door vertelt. Waar een dichter als Walter Palm het regelmatig van de alliteratie moet hebben, kiest Nicolaas, in de originele Papiamentstalige gedichten deels voor het eindrijm, maar nog vaker voor de woorden zelf en de beelden die ze oproepen. Een gedicht als ‘Golven’, uit de afdeling ‘Creolisering’ in deze bundel, wordt ook echt door golven gedragen. Steeds weer komt de tekst in beweging door de gedachten die Nicolaas er aan toevoegt. Als water dat golft, omslaat, terugstroomt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Als de aloë sluimert / Cucuisa cabisha’
«Het boek verdient wel een positievere titel.» – Jef Abbeel
Over ‘Nuttige idioten’ van Els de Groen in Hermes, maart 2016:
De naam ‘Nuttige idioten’ werd begin jaren ’80 in Nederland gegeven aan mensen zoals schrijfster Els de Groen, die veel naar het Oostblok reisden. Het boek verdient wel een positievere titel, want het bevat heel wat nuttige informatie. De schrijfster trok meer dan twintig jaar lang door de Sovjet-Unie en de landen van Oost-Europa. Ze beschrijft hoe ze in de jaren ’80 in Moskou ontvangen (en in ’t oog gehouden) werd door de Schrijversbond, hoe het eten eruit zag, hoe leeg de winkels waren, hoe de kranten zwegen over de ramp in Tsjernobyl (1986) en hoe onwetende soldaten de boel moesten opkuisen, hoe moeizaam de contacten verliepen en hoe die schrijvers zich voelden en gedroegen wanneer ze tijdens Gorbatsjovs perestrojka in Nederland op bezoek mochten komen. Ze beschrijft ook de veranderen in 1989-1990, niet alleen in de USSR/Rusland, maar ook in andere Oost-Europese landen.
Hermes is het Tijdschrift van de Vlaamse Vereniging leraren Geschiedenis Mavo PAV Cultuurwetenschappen (nummer 59, jaargang 20).
Meer over ‘Nuttige idioten’
«Een boek dat je zou moeten lezen.» – Wim Naeyaert
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht op Mappalibri [boeken nr. 3], februari 2016:
De symmetrie die we bij de vlinder op de cover zien, is ook doorgedrongen tot de twee hoofdpersonages. De misantroop en schrijver Döppeler probeert lege bladzijden te vullen maar wordt voortdurend gestoord en probeert zich angstvallig volledig af te schermen van de buitenwereld. Het steeds weer proberen en mislukken is een spiraal waaruit ook E. zich niet kan losrukken wanneer hij ’s nachts de straten op gaat om iemand in elkaar te timmeren of zelf klappen te krijgen om dan de volgende dag dwangmatig alles opnieuw in gang te zetten. Döppeler en E. zijn elkaars vertrouwde antipode waarbij de ene overdag leeft en de andere ‘s nachts, de ene met woorden aanvalt en de andere met gebalde vuisten, de ene binnen leeft en de andere buiten. (…) ‘Slachtvlinders’ is met zijn symmetrie en herhaling een boek geworden voor de oplettende lezer. De donkerzwarte wereld is perfect weergegeven en wordt zo nu en dan gecontrasteerd met lichtpunten die des te feller schitteren tegen hun achtergrond.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
Janny de Heer – De Barones
Janny de Heer
De Barones
Biografische roman
Nederland
Paperback met flappen,
272 blz., € 19,50
ISBN 978-90-6265-913-5
Eerste druk maart 2016
Dolle Dinsdag betekent een keerpunt in het leven van Mijnsje (Mien) Bezemer. Ze is amper vijf jaar oud maar haar jeugd is vanaf deze dag definitief voorbij. In de ogen van anderen is ze voor altijd ‘het kind van’ NSB’ers: besmet, bezoedeld, fout en onbetrouwbaar. Dat is de buitenwereld. Er is ook een binnenwereld: het gezin. In dat gezin zijn de ouders verbitterd, vooral tegenover de overheid die hun alles heeft afgenomen; hun bezittingen heeft geconfisqueerd, gevangenisstraf heeft opgelegd en stemrecht ontnomen. Dit onrecht zal en moet worden rechtgezet, en daartoe worden ook de kinderen gebruikt, soms tegen het belang van die kinderen zelf in. Op alle mogelijke manieren wordt Mien door haar eigen moeder tegengewerkt als zij iets probeert te bereiken in de maatschappij. Smalend noemt ze haar dochter: ‘de Barones’. Mien moet zich niets inbeelden en niet denken dat het ooit wat met haar worden zal. Hetzelfde gevoel geeft haar later haar echtgenoot, die haar ‘mevrouw’ of ‘zij’ noemt. Hij manipuleert en tiranniseert haar en toont geen enkele vorm van genegenheid.
De Barones is het fascinerende verhaal van een vrouwenleven dat zich afspeelt tegen het decor van de wederopbouw in het naoorlogse Nederland. Een tijd die zo veel mogelijkheden tot ontwikkeling bood, maar niet aan hen met het stempel ‘dat is er zo’n eentje van die fout waren in de oorlog’.
Janny de Heer woonde vier jaar op Curaçao en deed er historisch onderzoek, dat in 1999 resulteerde in haar debuut Landskinderen van Curaçao, drie historische verhalen in 2015 opnieuw uitgebracht onder de titel Yu di tera / Landskinderen. In 2000 won zij met Vrouw tegen Vrouw de Pipistrellus Proza Prijs. Vanaf 2002 leidde zij de Schrijversgroep in Den Helder; met die groep schreef Janny de Heer de musical Zielsverwanten (gebaseerd op het werk van Annie M.G. Schmidt), die aldaar in 2005 werd opgevoerd in de Schouwburg. In 2008 verscheen Hey buddy de andere voet is voor jezelf, een biografie over Huib Wijnants, die als marineman in de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië o.a. de Japanse bezetting (internering, krijgsgevangenschap, dwangarbeid) meemaakte. In Suriname verrichtte zij uitgebreid historisch onderzoek voor het schrijven van Gentleman in slavernij, een roman over een Duitse immigrant in het 19de eeuwse Suriname, haar eerste boek bij Uitgeverij In de Knipscheer.
Meer over ‘Yu di tera / Landskinderen’
Meer over ‘Gentleman in slavernij’
Meer over De Barones
«Lobo demonstreert op psychologische wijze de menselijke smeltkroes.» – Rabin Gangadin
Over ‘Tirami sù’ van Ronny Lobo op Hebban, 29 februari 2016:
De auteur trekt er alle tijd voor uit om op zijn gemak de verschillen te beschrijven van al de door hem gecreëerde personages uit Curaçao. Het luxe leven van de geslaagde architect Kenzo verschilt nogal van dat van de dood gewaande biologische vader Roy. (…) In deze roman demonstreert schrijver Lobo op psychologische wijze de bodem van de menselijke smeltkroes, anders gezegd een paradoxaal gebied waar de vereniging van geliefden plaatsvindt en waar er aan alle dingen de nodige waarde wordt toegekend, ook al woedt er eenzaamheid. (…) Toegegeven dat er heel wat in te lezen is, maar toch dekt de vlag de lading niet helemaal. De titelkeuze is te emotioneel en is enkel bij benadering van enige betekenis in de context van de roman. Tirami sù leest weliswaar prettig weg.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tirami sù’
Meer over Ronny Lobo bij Uitgeverij In de Knipscheer
Op 12 maart keert American Blues terug in de North Sea Jazz Club
Click hier voor een recensie over het boek American Blues
American Blues & Spoken Word XL – 24H West:
In het weekend van 12 maart 2016 is de westkant van Amsterdam dé place to be. Vanaf zaterdagmiddag 12 maart 12.00 uur tot zondagmiddag 13 maart 12.00 uur vind je in West heel veel leuke en ongewone evenementen. Theaters, musea, clubs, winkels en bijzondere gebouwen openen tijdens 24H West hun deuren voor publiek. Met een geheel nieuwe voorstelling keert ‘American Blues’ terug in de North Sea Jazz Club. Vorig jaar presenteerde fotograaf Dirk W. De Jong zijn boek ‘American Blues’ in het jazzcafé naast de club. Het staat vol prachtige foto’s en boeiende verhalen van bluesartiesten die hij ontmoette tijdens zijn reizen in Amerika. Vanwege de goede reacties keerde hij in december terug met een iets uitgebreider middagprogramma ‘American Blues & Spoken Word’. In het teken van 24H West organiseert de club een bluesdag en komt De Jong nog één keer langs voor een XL variant. Behalve de foto’s en korte films van Dirk W. De Jong kan je vanmiddag ook voor deze optredens in het jazzcafé terecht: Wim Verbei – Boom’s Blues, Edo Donkers en Abel de Lange, Jan Vollaard,
JP den Tex – Morgen wordt het beter, Ernst Jansz – Bob Dylan in het Nederlands
Programma 12 maart van 13.30 tot 17.30 uur, North Sea Jazz Club, Pazzanistraat 1, 1014 DB, Amsterdam. De entree is gratis!
Meer over Dirk W. de Jong en American Blues
Meer over J.P. den Tex
Meer over ‘Dromen van Johanna’
Helen Knopper – Het loopt het ademt het leeft
Helen Knopper
Het loopt het ademt het leeft
Biografie van een vriendschap
Roman
Nederland
Paperback met flappen,
260 blz., € 18,50
ISBN 978-90-6265-916-6
Eerste druk maart 2016
Helen Knopper heeft aan haar boek Het loopt het ademt het leeft de ondertitel ‘Biografie van een vriendschap’ meegegeven. Daarin beschrijft zij de omgang met hartsvriendin Roos Bonheur die in 1979 begon en in 1995, het sterfjaar van Roos, eindigde. De zestien jaar durende relatie van de auteur met de intelligente en zeer belezen Roos mag heftig genoemd worden. De beschreven scènes liegen er niet om. Een meningsverschil volstond om een conflict te ontketenen. Het verschil tussen beide vrouwen dat echter fnuikend was voor de vriendschap betrof het overmatig alcoholgebruik van Roos. Door haar agressieve dronk, die zich uitte in woedeaanvallen, kon een harmonisch samenzijn eindigen in slaande ruzie. Met als gevolg een separatie waar beiden onder leden. En dan maakten ze het weer goed door de strijdbijl te begraven en op grootse wijze de verzoening te vieren.
“Roos was dood. Mijn heksenketel. Die deed wat ik nooit zou durven: in een holle treurwilg van het Flevopark de nacht doorbrengen. Die goed kon luisteren. De aandacht, en niet te vergeten de troost die zij mij schonk, heb ik in geen andere relatie herhaald gezien. In ieder geval niet met dezelfde royaliteit. Niet met de onbaatzuchtigheid waarmee zij gaf wat ze te geef had. Roos. De enige mens aan wie ik mezelf kwijt kon.”
Het loopt het ademt het leeft is een indrukwekkend verhaal over een onmogelijke vriendschap.
Na een analistenopleiding en haar studie aan de Rijksacademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam, werkte Helen Knopper (1934) enige tijd als onafhankelijk schilderes. Nadat zij in De Gids van september 1965 debuteerde met een kort verhaal, was het hek van de dam. Afgezien van diverse romans, korte verhalen en poëzie verschenen van haar hand vele vertalingen van Engelse en Amerikaanse literatuur. En nu, na 18 jaar stilte, maakt Helen Knopper haar comeback met een biografie, die alle trekken vertoont van een thriller.
Meer over ‘Het loopt het ademt het leeft’
Klaas Jager – Tussen hond en wolf
Klaas Jager
Tussen hond en wolf
Gedichten
Nederland
Paperback met flappen,
100 blz., € 18,50
ISBN 978-90-6265-908-1
Eerste druk maart 2016
Wie is iemand? Wat is identiteit? Iemand is iedereen en tegelijkertijd niemand. Dit Kafkaëske, weer volop actuele thema loopt als een rode draad door de bundel Tussen hond en wolf. Het is een metafoor van de opengebroken wereldgrenzen op dit moment en de op drift geslagen mens, die zich vastklampt aan oude waarden en ondertussen wanhopig zoekt naar nieuwe. ‘Zoals Homerus zag dat hij op het sterfbed lag van de anonieme analfabeet.’
Hier, lieve schatbewaarder
heeft niemand iets met daar
de wereld woont in een gehucht
het huis heeft genoeg aan zichzelf.
In De wereld heeft geen overkant, Jagers vorige bundel, maakte het persoonlijke ‘ik’ al meer en meer plaats voor het onpersoonlijke ‘iemand’. In Tussen hond en wolf is de ‘ik’ van het toneel verdwenen en speelt nu iemand de hoofdrol. Zelfs in afdeling II van deze bundel, ‘voor mijn Lieveschatbewaarder’. Klaas Jager laat meer dan ooit de wereld in zijn gedichten toe en voorkomt dat ‘een sfeer van gelukzalig vergeten’ ontstaat.
Nu of nooit,
alsof het ooit anders is,
vluchten en ternauwernood ontkomen
het lijkt of tijd samenbalt in een kogel,
die zich ongemerkt in de toekomst boort
In menig gedicht duikt hoop, licht, relativering, pure schoonheid en verwondering op.
‘neem iemand, pluralis van zoveelste sterveling,
die zijn koude handen warmt aan het vuur dat
altijd in zijn gedachten is en, op dit moment,
als men even niet oplet, door het raam buiten
in de wind, in de bomen, in de lucht, in de vogel,
in de ondergaande zon een vat van vervulling ziet.
Klaas Jager debuteerde met de bundel Windwakken in de tijd (2001). Klipgeiten verscheen in 2004. Over De wereld heeft geen overkant (2008) schreef Joop Leibbrand in Meander: ‘En om Jager maar meteen te positioneren: regelmatig brengen zijn gedichten Kouwenaar en Nolens in gedachten. Bij Jager zijn dichter en denker tot elkaar veroordeeld. Gelukkig maar, want dan pas ben je iemand. Lezen die man!’