Over ‘We hebben alles bij ons’ van Arjen van Meijgaard op Ansiel, 26 januari 2018:
(…) Waarom heeft vader Leo hem en zijn moeder verlaten en zo goed als niets meer van zich laten horen, en wat dreef hem telkens opnieuw in de armen van andere vrouwen? Ook Victor zelf heeft het moeilijk om zijn partner trouw te blijven, want hij rijdt niet alleen voor zijn vader naar Porto. Nee hij heeft er ook afgesproken met zijn jeugdliefde Valerie, voor wie hij zijn huidige vriendin Marjolein wil verlaten. (…) ‘We hebben alles bij ons’ is een hele sterke psychologische roman die ons op een sobere maar ook gevoelige manier deelgenoot maakt van het trauma van kind met gescheiden ouders. De auteur heeft een aangename manier van schrijven die de gevoelswereld van zoon Victor heel beeldend weergeeft.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘We hebben alles bij ons’
Categorie: Boeken
«Het taalgebruik is glashelder.» – Jogchum Zijlstra
Over ‘Rotgeluk’ van Kristien De Wolf in Nederlands Dagblad, 2 februari 2018:
Kristien de Wolf (1969) is in het dagelijks leven life coach. De verhalenbundel ‘Rotgeluk’ is haar debuut en bevat tien verhalen met als verbindende factor de zoektocht naar geluk. (…) Geluk dat vaak uiterst kortstondig blijkt te zijn of zelfs ongrijpbaar. (…) De Wolf maakt goed voelbaar dat geluk maar al te vaak dient te beantwoorden aan een zelf gecreëerd beeld. (…) Sterk is het titelverhaal ‘Rotgeluk’ over werknemers van een bedrijf dat zal worden opgeheven. Slechts een gedeelte van de medewerkers kan mee naar een zusterbedrijf in een andere stad. Een teamleider denkt zijn geluk te kunnen manipuleren maar de uitkomst laat iets anders, een ander geluk zien. De verhalen zijn kort en het taalgebruik is glashelder. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Rotgeluk’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Fijne en leesbare schrijfstijl houdt lezer bij de les.» – Anna Husson
Over ‘We hebben alles bij ons’ van Arjen van Meijgaard op Hebban, 31 januari 2018:
(…) ‘We hebben alles bij ons’ van Arjen van Meijgaard gaat over de zoektocht naar verdwenen jeugdherinneringen. De thematiek is sterk uitgewerkt en met name de ontheemding, de ontworteling en de zoektocht naar de identiteit van ik-figuur Victor maken diepe indruk op de lezer. Het deel van de roman waarin vader en zoon een reis maken, is een goed voorbeeld hoe schrijvers een moeilijke relatie tussen twee aan elkaar verbonden mensen op een bijzondere manier kunnen uitwerken. (…) De schrijfstijl van Van Meijgaard is eenvoudig, maar dat is passend bij het verhaal. De woorden op het papier spreken voor zichzelf en zijn op elkaar afgestemd. Eén van de positieve aspecten aan het verhaal is dat Van Meijgaard de lezer juist weet te boeien en te verassen door de eenvoudige stijl. Moeilijke woorden en lange uitweidingen zouden het verhaal niet beter maken. Soms zijn korte zinnen dus genoeg om rake observaties te maken en Van Meijgaard heeft de juiste keuze gemaakt om zijn schrijfstijl eenvoudig te houden. (…) De schrijfstijl en de thematiek van de roman lijken in vele opzichten op die van de Franse schrijver Patrick Modiano. (…) Mijn voorkeur ligt bij Van Meijgaard, die met een fijne en leesbare schrijfstijl de lezer bij de les houdt en zich focust op de innerlijke uitwerking van zijn personage. (…)
Lees hier de *****recensie
Meer over ‘We hebben alles bij ons’
«Een geschenk van de schrijver aan de lezer.» – Peter de Rijk
Over ‘De Neerkant’ van Ernst Jansz in Pletterij, 20 januari 2018:
(…) Ernst Jansz (…) is schrijver van een oeuvre, een reeks autobiografische romans, ooit begonnen met ‘Gideons droom’. (…) En nu is ‘De Neerkant’ uit. Wederom een boek dat van muziek is voorzien, net zoals zijn voorgangers. Waarin Jansz zijn leven verslaat en ook dat van CCC Inc. , de band waarmee alles is eigenlijk begonnen. Zonder CCC Inc. immers geen Doe Maar. (…) De weemoedig makende romantische tijd van de Seventies (…) wordt volledig tot leven gewekt, inclusief de liefde en de eenzaamheid. Zelfs de aanloop tot, en de eerste jaren van, Doe Maar worden eerlijk en helder beschreven. Toch is het boek veel meer dan dat… Al op de eerste pagina van de roman noteert Jansz een theorie over tijd en de beleving ervan. Met name van de Indo en de Hollander. Meteen verbindt hij die stelling met het citaat ‘Daar werd wat groots verricht!’ Zo weet de lezer dat zowel zijn afkomst als de koloniale geschiedenis een rol in het boek gaan spelen. Hierbij zal hij scherp zijn, al komt er ook humor aan te pas. (…) We (…) belanden dan heel onverwacht via een floppy uit 1986 in zijn, op een Commodore 64 geschreven, roman ‘De witte kamer’. In het erbij horende lettertype… In zes pagina’s zet hij een hele wereld, wat zeg ik diverse werelden neer. Juist die afwisseling van toon en onderwerp maakt deze roman zo interessant. (…) Naadloos sluiten de verschillende tekstgedeeltes op elkaar aan, ook al zitten er soms decennia tussen waarin ze werden geschreven. (…) Zonder iets te verbloemen deelt hij in deze roman zijn leven met ons. Zijn welgekozen woorden, verhalen, anekdotes en gedachten zet de lezer aan tot mijmering over zichzelf en de wereld. Die van toen en die van nu. Niet vaak lukt dat een schrijver. Samen met de bijgeleverde muziek (op 2 cd’s), het kleurenkatern, de songteksten en de superbe omslag van niemand minder dan Peter van Dongen vormt het geheel een geschenk van de schrijver aan de lezer. Aan u om dat te ontvangen en ervan te genieten.
Lees hier de recensie
Kijk hier naar de gesproken recensie op de tijdbalk van 37:10 tot 46:40
Meer over ‘De Neerkant’
«De liedjes vormen met het boek ‘De Neerkant’ een mooi gesamtkunstwerk.» – Paul Lips
Over ‘De Neerkant’ van Ernst Jansz in Haarlems Dagblad, 22 januari 2018:
Met de ogen gesloten, tokkelend op zijn akoestische gitaar zingt Ernst Jansz liedjes die verwijzen naar zijn verleden als hippie op het Brabantse boerenland. De liedjes (op 2 cd’s) vormen een mooi ‘Gesamtkunstwerk’ met het boek ‘De Neerkant’, waarin vele herinneringen van Jansz zijn vastgelegd. Zaterdag was de presentatie in De Pletterij. (…) Muziekjournalist Peter Bruyn houdt een voordracht die vooral gaat over de muzikale aspecten van Jansz’ carrière. (…) Met behulp van muziekfragmenten schetst Bruyn hoe Jansz zich telkens muzikaal vernieuwt. (…) Peter de Rijk vertelt wat het fenomeen Ernst Jansz teweeg brengt als hij bij Concerto in Amsterdam zijn nieuwe boek signeert. (…) En Jansz zelf is dan niet te beroerd om nog een paar liedjes te spelen. Na het ademloze luisteren is er een minutenlang applaus.
Lees hier het verslag
Kijk hier naar het solo-optreden van Ernst Jansz in Pletterij en naar ‘de gesproken recensie’ over het boek door Peter de Rijk. Helaas is de inleiding van Peter Bruyn door YouTube geweigerd vanwege de fragmenten uit enkele nummers van o.a. Bob Dylan.
Kijk hier naar interview in Concerto
Meer over ‘De Neerkant’
«Niet vaak lees je verhalen die zoveel indruk maken.» – Peter de Rijk
Over ‘Rotgeluk’ van Kristien De Wolf in Straatjournaal, februari 2018:
(…) Een goed verhaal tussendoor is als een bonbon bij de koffie. Met name die in het debuut van de Vlaamse schrijfster Kristien De Wolf. Met Rotgeluk opent ze literair 2018 op een heerlijke wijze. Ieder verhaal zet je aan het denken, op een vermakelijke wijze. En ze zijn uiterst beheerst geschreven. (…) De Wolf weet alledaagse gebeurtenissen als het meedoen aan een loterij, het zoeken van een huis, en dus een ander leven, in het buitenland of een ontslagronde op kantoor zo’n draai te geven dat je tot de laatste regels geboeid blijft lezen. (…) Regels pakken je bij je lurven en slepen je het verhaal in, of je wilt of niet. En daar blijft het niet bij. De Wolf grossiert in voorbeeldige zinnen en metaforen. (…) Niet vaak lees je verhalen die zoveel indruk maken.
‘Straatjournaal’ is de maandelijkse dak- en thuislozenkrant van Bollenstreek, Haarlemmermeer, Kennemerland, West-Friesland, de Kop van Noord-Holland en Texel.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Rotgeluk’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Openhartigheid over het alledaagse racisme prijzenswaard.» – Walter Palm
Over ‘Dubbelbloed’ van Etchica Voorn voor NBD | Biblion, 26 januari 2018:
Autobiografisch relaas van de zoektocht van de hoofdpersoon naar antwoorden op vragen als ‘Waar hoor ik bij?’ en ‘Waar ben ik thuis?’. Aangezien de hoofdpersoon een Nederlandse moeder en een Surinaams-Creoolse vader heeft, is zij noch zwart noch wit. In geen van beide werelden wordt zij geaccepteerd. Zowel in Nederland als in Suriname ondervindt zij hevige weerstand. Het is een pijnlijk boek. Het is niet niks als haar overgrootvader aan moeders kant haar volstrekt negeert bij een bezoek. Het gaat ook niet in haar koude kleren zitten als de kennismaking met haar grootmoeder aan vaders kant uitloopt op een totale teleurstelling. Als zij haar duttende grootmoeder liefdevol streelt vraagt deze alleen wie die brutale blanke is. De schrijver moet geprezen worden om haar openhartigheid over het alledaagse racisme dat zij als ‘dubbelbloed’ zowel aan Nederlandse als Surinaamse kant ervaart.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Dubbelbloed’
«Grondige kennis in toegankelijke, interessante psychologische roman.» – Marita de Sterck
Over ‘Dochters’ van Ton van Reen voor NBD | Biblion, 25 januari 2018:
De auteur (1941) schreef gedichten, luisterspelen, romans, jeugdboeken en journalistieke bijdragen, vooral over Afrika. Bekend zijn de verfilmde jeugdboeken over de Bokkenrijders en romans als ‘Het winterjaar’ en ‘Roomse meisjes’. Hoofdfiguur in deze roman is Lennert, een Nederlandse journalist die in Afrika werkt. Hij reist naar Zwitserland, waar zijn dochter zal huwen. Onderweg ontmoet hij een jonge vrouw met wie hij al gauw vertrouwelijk praat. Ze vertellen elkaar hun levensverhalen. Zij hoe haar familie in de oorlog naar Zwitserland vluchtte en haar vader zijn Joodse roots verstopte om een Zwitser te worden. Hij hoe hij Nederland verruilde voor Afrika om aan zijn voorgeschiedenis te ontsnappen. Uiteindelijk zorgen Lennerts dochters, de bruid, de Amsterdamse verpleegster en de geadopteerde Keniaanse dochter, ervoor dat hij met dat verleden in het reine komt. Uit de roman blijkt de grondige kennis van de auteur inzake Afrika en de Tweede Wereldoorlog, maar de informatieve passages breken iets te vaak de spanning in deze toegankelijke, interessante psychologische roman.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Dochters’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Bijzonder levensverhaal goed gedocumenteerd.» – Ingrid Glorie
Over ‘Zwijgplicht’ van Theo Stokkink op Voertaal, 25 januari 2018:
(…) ‘Zwijgplicht’ is een historische familieroman. Theo Stokkink vertelt hierin het bijzondere levensverhaal van zijn moeder, Hélène. (…) De roman omspant de periode 1913-1948. Hoewel Stokkink het verhaal van zijn moeders leven systematisch afwerkt, lijkt de belangstelling van de auteur toch vooral uit te gaan naar het leven van zijn grootvader, Theo Borret, en de impact die Wet 248bis in die beginjaren op de Amsterdamse homogemeenschap heeft gehad. Stokkink heeft zich goed gedocumenteerd en beschrijft Theo’s leefwereld tot in detail. Verschillende bekende figuren, zoals Jacob Israël de Haan (schrijver van het “schandaalboek” Pijpelijntjes) en Louis Couperus, krijgen een glimpoptreden in het verhaal. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Mooie, poëtische taal met intrigerende zwart-wit tekeningen.» – Sandra Faneker
Over ‘De blauwdruk van Capgras’ van Inge Nicole voor NBD | Biblion 16 februari 2018:
Beeldend kunstenaar Juliet heeft twintig jaar geleden haar pasgeboren zoon aan haar tweelingzus Gusta gegeven. Vervolgens zijn de zussen van identiteit gewisseld en is Gusta bij Ruud (de vader van de baby) ingetrokken. Jaren later zoekt Boy zijn biologische moeder op. Hij is gefascineerd door de kunstenaarskolonie waarin ze woont, haar relatie met de vrijgevochten, veel jongere, Wolf en haar eigenzinnige kunstwerken. Ook hij wil zich als kunstenaar ontwikkelen, maar voelt zich hier onzeker over. Hij bezoekt zijn oma die leidt aan het syndroom van Capgras en in een inrichting zit. Haar psychoses en waanideeën raken aan de mysterieuze wereld die kunst kan oproepen. Inge Nicole vervlecht en spiegelt de levens van haar personages in korte, anekdotische hoofdstukken, aangevuld met intrigerende zwart-wit tekeningen. In mooie, poëtische taal, schetst ze een beeld van mensen die vrij willen zijn en hun leven vorm en zin willen geven. De behoefte gezien en erkend te worden, leidt in deze vertelling niet alleen tot kunst, maar ook tot tragische besluiten.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De blauwdruk van Capgras’
Meer over Inge Nicole bij Uitgeverij In de Knipscheer