De pers over ‘Dromen van Johanna’

voorplatdromenjohannargbOver ‘Dromen van Johanna – Bob Dylan, vertaald’ van Ernst Jansz:
«Het lijkt eenvoudiger om het geheim van de schepping te doorgronden dan te snappen wat er in het hoofd van Bob Dylan omging toen hij nummers schreef als Desolation Row, Visions of Johanna of Love minus Zero. Ernst Jansz heeft zijn hoofd gebroken om een dozijn nummers in het Nederlands te vertalen. Een titanenklus, artistiek gevaarlijk bovendien, want het risico bestaat dat de magie van de oorspronkelijke tekst verloren gaat. Jansz heeft in brieven aan een vriend, die gebundeld zijn in Dromen van Johanna, minutieus uitgelegd hoe hij zin voor zin, beeld voor beeld, met die teksten heeft geworsteld. Voor de ware Dylan-freak is dat een prachtboek geworden, met als extra cadeautje het omslag van Peter van Dongen: een klare-lijn-tekening van Dylan in zijn chaotische kamer in het New Yorkse Chelsea Hotel. Het genot zit in de vertaalprestatie die Jansz heeft geleverd.» – Patrick van den Hanenberg in de Volkskrant

«Als het over Bob Dylan gaat komen vrijwel altijd eerst zijn teksten ter sprake. Hoe mooi de melodieën zijn merk je doorgaans pas als anderen zijn liedjes vertolken. Voor Dromen van Johanna koos Ernst Jansz bewust meer voor de romantische liedjes dan voor de protestsongs en zette zijn vertaalde versies grotendeels in chronologische volgorde op zijn album. Dat heeft te maken met het verhaal dat hij wil vertellen. Toegelicht met zijn overpeinzingen bij het vertalen van de teksten, waarover hij uitvoerig heeft gecorrespondeerd met zijn oude vriend en voormalig CCC Inc.-collega Huib Schreurs, zijn die brieven samen met de teksten gebundeld in het boek (+cd) Dromen van Johanna.» – Peter Bruyn in GPD-dagbladen

«Voor Nederlandse Dylanfans en liefhebbers van luisterliedjes van eigen bodem is het een van de mooiste en belangrijkste albums van het jaar, deze Dromen van Johanna. Twee jaar lang worstelde Ernst Jansz met de teksten van idool Bob Dylan. Aan de veelgeprezen vertaling Huiswaarts (Tomorrow’s a long time) voegde hij er elf toe, om ze vervolgens meesterlijk op te nemen. Meesterlijk ja, omdat deze oud-voorman van Doe Maar, die enkele jaren het isolement van de roem kende waarin Dylan z’n leven lang leeft en muziek schrijft, zich de magie van Dylans liedjes toe-eigent zonder de tekst of muziek van His Royal Bobness geweld aan te doen. Schier onvertaalbare songteksten als Desolation row (De Verlorenstraat) of Sad eyed lady of the Lowlands (Droeve dame van het Laagland), Jansz weet de sfeer te grijpen en dompelt ze onder in de melancholie die ook zijn project Molenbeekstraat al zo ontroerend maakte. En hij durft er nota bene hier en daar nog een Indisch sausje aan toe te voegen ook.» – Peter Hovestad in Haarlems Dagblad

«Ernst Jansz vertaalde twaalf nummers van de Amerikaanse meester. Een klus die hem twee jaar kostte, wat alles zegt over het raffinement hiervan. Zijn vertalingen zijn secuur waar mogelijk en vrij waar nodig. Met Dylaneske rauwheid maakte hij er twaalf mooi verhalende nummers van altijd van.» – Bart Wijlaars in De Telegraaf

«Het vertalen van twaalf Bob Dylan liedjes naar het Nederlands; je moet het maar durven. Ernst Jansz durfde het. Dromen van Johanna heet het project dat naast een cd en een boek ook een theatertour heeft voortgebracht. Het zijn mooie en bij vlagen ook ontroerende verhalen, die niet alleen inzicht geven in het vertaalproces, maar ook in Bob Dylan en de vrouwen voor wie Dylan de nummers schreef. Verhalen met daarin de brieven die Jansz tijdens het vertalen schreef aan zijn ‘vriend H.’ Diezelfde vriend H. was van mening dat een goede songtekst 1001 verschillende interpretaties moet hebben en mede daarom heeft het vertaalproces behoorlijk wat tijd gekost. Zo ging Jansz een legio aan straatnamen af om een goede vervanging te vinden voor Desolation Row. Het werd uiteindelijk De Verlorenstraat.» – Stefan Sjoers in Revolver’s Lust for Life

«Dat Jansz een duidelijke visie op Dylan heeft ontwikkeld, en jaren bezig is geweest met zijn teksten, wil niet zeggen dat hij Dylan nu volledig doorgrondt. Dylans teksten zijn vaak associatieve, poëtische koortsdromen, waarin allerlei zinsbegoochelende beelden en mysterieuze personages over elkaar heen buitelen. Maar dat mysterie, waarmee de teksten omhuld zijn, dat is juist een van de aantrekkelijkste kanten van de muziek van Dylan.» – Seije Slager in Trouw

«Wie wil vertalen, moet een groot talent hebben om te twijfelen aan de nieuwe woorden. En dat heeft Jansz. Dylans teksten zijn niet altijd naar de letter vertaald, maar wel, en dat is belangrijker, naar het geweten. Liefdevol ook. Achterin Dromen van Johanna zit het echte werk. De cd waartoe al die twijfel geleid heeft, de uitvoeringen. Dan hoor je alleen nog maar prachtig uitgevoerde zekerheid.» – Ed Schilders in de Volkskrant

Meer over ‘Dromen van Johanna’

Lof van lezers voor ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren

CoverStromenvoorDef.indd

Wereldliteratuur.
«Het lezen van ‘Stromen die de zee niet vinden’ is een bijzondere ervaring, in elf verhalen raak je verzeild in uiteenlopende werelden. (…) Veelkantig, gelaagd proza dat het bijzondere van onbekende mensen, de magie van het alledaagse tot leven brengt. Universeel.» – Timbel
Lees hier de recensie

Ongekende schrijfkunst.
«Verschuren voert je mee naar vreemde plekken en exotische oorden, hij laat je mensen ontmoeten uit andere culturen. Je bent er nooit geweest, maar je kunt de geuren ruiken, de armoede voelen. Zijn werk druipt van de sfeer. Hij is echt een meester in vertellen.» – F. Fijten
Lees hier de recensie

Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Bijzonder knap.» – André Oyen

Opmaak 1Over ‘Rusteloos en overal – Het leven van Albert Helman’ van Michiel van Kempen op Ansiel, 24 december 2016:
“Albert Helman was een man met een contesterende natuur, niet een gemakkelijk meegaand mens, maar een vechter, een tegenspreker. Dat een opstandige, vrijgevochten geest als de zijne met de katholieke kerk hardhandig zou komen te botsen lag in de lijn der verwachting. Hij stapte rond 1930 uit het katholieke tijdschrift ‘De Gemeenschap’, flirtte een tijd met het communisme en kwam in de jaren veertig terecht bij het antireligieuze tijdschrift ‘Apollo’, onder redactie van Johannes Tielrooy.” (…) Albert Helman was een pionier en altijd kritisch, vooral waar het Suriname betreft en zelfs soms weerbarstig. Humor zit er ook in zijn werk en creativiteit. Een voorbeeld hiervan is ‘De Zwarte Cats’, Surinaamse odo’s in het Sranan waarbij hij Nederlandse bewerkingen heeft gemaakt. Op het boekje staat de naam van een schrijfster, een creoolse vrouw, Hella Bentram-Matriotte. Helman gaf zich dus hier uit voor een vrouw! (…) Albert Helman was een Renaissancemens met een altijd levende nieuwsgierigheid naar van alles en nog wat en dat heeft Michiel van Kempen in deze biografie onder de heel toepasselijke titel ‘Rusteloos en overal’ wel bijzonder knap weten weer te geven.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Rusteloos en overal’
Meer over Michiel van Kempen op deze site
Meer over Albert Helman op deze site

«De geraffineerde pen van Pim Wiersinga brengt hoofd lezer op hol.» – André Oyen

voorplateleonora-75Over ‘Eleonora en de liefde’ van Pim Wiersinga op Ansiel, 24 december 2016:
(…) Pim Wiersinga brengt ons in dit lijvige boek terug naar de tijd van de beroemde Eleonora van Aquitanië (ca. 1122 – Abdij van Fontevraud, Frankrijk, 1 april 1204). Zij was hertogin van Aquitanië en achtereenvolgens koningin van Frankrijk, van Engeland, en regentes van Engeland. Eleonora is door de eeuwen heen een dankbaar onderwerp geweest voor historici, of ze nu een moralistische, romantische, nationalistische, socialistische of feministische achtergrond hadden. En ieder heeft een beeld van haar geschilderd dat goed bij de eigen overtuiging paste. Eleonora is vanaf de negentiende eeuw een populaire figuur in historische romans en films, met alle verzinsels die daarbij hoorden. (…) ‘Eleonora en de liefde’ is een prachtige historische roman waarin de verschillende facetten van de liefde, zoals de hartstocht, wellust en liefde, vriendschap en liefde centraal staan. Voor Eleonora is het trouwens ook niet belangrijk wanneer en waar de vonk oplicht, en of zo’n lichaam nu een man of een vrouw toebehoort. En in dit verhaal denkt haar zoon Richard Leeuwenhart er ook zo over. Eleonora van Acquitanië en haar gevolg brengt absoluut het hoofd van de lezer op hol dank zij de geraffineerde pen van Pim Wiersinga.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Eleonora en de liefde’
Meer over Pim Wiersinga op deze site

«Detective in de hard-boiled traditie of is het een pastiche?» – Norma Montulet

Opmaak 1Over ‘De dronken detective’ van Craig Strete voor NBD | Biblion, 24 december 2016:
(…) Een detective in het genre van Amerikaanse hard-boiled schrijvers als Chandler en Spillane. (…). Het verhaal ontvouwt zich volgens de regels van deze detectives: een goedgebekte, dronken privédetective, een (zwangere) dame in nood, een verdwenen echtgenoot, veel foute politieagenten en veel vijanden die doodgeschoten worden. Het is de rol van de vrouw om te koken, boos en hysterisch te zijn en slecht auto te rijden en van de man om hard te zijn, goed te kunnen schelden en een klein hartje te hebben. (…) Het boek is in een rechttoe rechtaan stijl geschreven die past bij de inhoud, de vertaling leest prettig. Vraag blijft: is het een detective in de hard-boiled traditie of is het een pastiche?
Lees hier de recensie
Meer over ‘De dronken detective’
Meer over Craig Strete op deze site

«Unicum in Nederlands taalgebied.» – Bart Smout

Opmaak 1Over ‘Maskerade’ van Harry Vaandrager op Passionate Platform, 21 december 2016:
Lezers die op zoek zijn naar herkenbare hoofdpersonen waar ze zich fijn mee kunnen identificeren, kunnen ‘Maskerade’ beter mijden. Ada, Bob en Ben zijn geen ronde personages. Ze zijn eerder stemmen uit een schimmenrijk die om elkaar heen dansen. Vraag is of ze überhaupt bestaan of dat ze elkaar verzinnen, niet meer zijn dan maskers die worden opgezet en afgezet. (…) Waarom zou je het bestaan überhaupt verheerlijken, die trage en pijnlijke weg naar de ondergang? (…) Maar de afkeer gaat gepaard met verlangen. De personages hunkeren alle drie naar een gebied voorbij woorden en betekenis, naar een plek waar stilte de scepter zwaait. (…) De wereld kan misschien niet vernietigd worden, maar vaste betekenissen wel. (…) Ergens lijkt Vaandrager in zijn schrijven op de Roemeense essayist Emil Cioran, die stelt dat geboorte een ziekte is waarvan niemand herstelt. Soms waart de geest van middeleeuwse mystici door zijn schrijven, die eveneens werden gedreven door het verlangen zichzelf te verliezen en op te lossen in het niets. Ook de absurde wereld van de Ierse modernist Samuel Beckett klinkt door in ‘Maskerade’. Maar de geschiedenis nog eens dunnetjes overdoen, dat is niks voor Vaandrager. Zijn stijl heeft voldoende eigen smoel om voor zichzelf te spreken. Daarmee laat de Rotterdamse schrijver opnieuw zien dat hij een unicum is binnen het Nederlandse taalgebied. Eentje om te koesteren.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Maskerade’
Meer over Harry Vaandrager op deze site

Kerst- en nieuwjaarswensen

nieuwjaarswens-2017-75Mooie kaarten, prachtige foto’s, lieve en krachtige woorden. De uitgeverij ontvangt er vele in grote dank, met de post en digitaal. We kunnen en mogen ze niet allemaal delen, maar enkele willen we u niet onthouden. Klik hier o.a. voor gedichten van Els de Groen, Stefaan van den Bremt, Aly Freije en Leonie Barnier.
Meer over Carel de Haseth op deze site
Meer over Els de Groen op deze site
Meer over Stefaan van den Bremt op deze site
Meer over Aly Freije op deze site

Overhandiging eerste exemplaar ‘Parelmoerpoeder’

parelmoerpoeder1Op 15 december 2016 overhandigde schrijver Clyde R. Lo A Njoe zijn eerder dit jaar verschenen grote romandebuut ‘Parelmoerpoeder’ aan Leo Wienesen:
Lo A Njoe droeg zijn roman op aan George Maduro en Boy Ecury en aan (‘de anonieme held’) Leo Wienesen. Leo Wienesen (Amsterdam, 1922), was van 1937 tot 1942 werkzaam bij de Gemeentelijke Voedselvoorzieningen van Amsterdam ofwel ‘de Gaarkeuken’. Toen de anti-Joodse maatregelen van kracht werden moest hij onderduiken, maar bleef niettemin in de Hongerwinter van 1944/45 en ook in de vroege jaren van de wederopbouw, toen voedsel nog lange tijd schaars was, zijn rol spelen in de voedselvoorziening voor Amsterdamse behoeftigen.
Klik hier voor meer foto’s van Rob Groenwold
Meer over ‘Parelmoerpoeder’
Meer over Clyde Lo A Njoe op deze site

«Hotel Cairo staat nog fier overeind. » – Alfred Birney

CairoOver Edgar Cairo op Literatuurmuseum, december 2016:
Eindelijk bestaat de Homoseksuele Uitgeverij Nijmegen. Na maandenlange voorbereidingen kan dit berichtje verschijnen… Aldus de kleinste uitgeverij waar ik ooit van heb gehoord. Ze doet van zich spreken in een aandoenlijk opgestelde brief van Stichting De Hun, gedateerd de 27e november 1980. (…) Heeft de schrijver, dramaturg, columnist, kunstschilder en voordrachtskunstenaar misschien speciaal voor die thema-avond van het COC in Nijmegen ‘Dat Boelgedicht’ geschreven? Van Edgar Cairo kende ik alleen romanfiguren die omgang hebben met vrouwen, zoals uit zijn meesterlijke roman ‘Dat vuur der grote drama’s’ (1982), liefdesverhalen spelen tussen blanke mannen en zwarte vrouwen in een voormalige zeventiende-eeuwse Nederlandse kolonie en tussen zwarte mannen en blanke vrouwen in een twintigste-eeuwse multiculturele woonwijk in Nederland. (…) Edgar Cairo gebruikt [in ‘Dat Boelgedicht’] biseksualiteit in poëzie als vermomming voor de klacht dat ooit zowel de man als de vrouw hem als een dief van de liefde (seks) zagen: de zwarte man die door de blanken om zijn (seksuele) kracht werd gevreesd, maar nu als gewezen slaaf op het punt stond hen aan hem te verslaven. Daar stond hij, Edgar Cairo, in zijn postkoloniale eenzaamheid. Met zijn fusion van westerse literaire en orale Caribische verteltradities schiep hij een wereld die te weinig leestoeristen trok. Maar Hotel Cairo staat nog fier overeind in de bibliotheken. Laat je gerust literair boelen! Er zijn nog kamers vrij.
Lees hier het artikel
Meer over Edgar Cairo op deze site
Meer over Alfred Birney op deze site

«De twaalfde eeuw invoelbaar gemaakt.» – Jelle Jeensma

voorplateleonora-75Over ‘Eleonora en de liefde’ van Pim Wiersinga op ScriptPlus, 15 december 2016:
‘Eleonora en de liefde’ heet de nieuwe roman van Pim Wiersinga. Het is een kloek boek, maar die lengte wordt door de inhoud gerechtvaardigd. Verhaald wordt over de ‘minneliefde’ zoals die eind twaalfde eeuw werd vertolkt door troubadours. Een ‘oneigentijdse’ vertelling. (…) ‘Eleonora en de liefde’ is in de eerste plaats een historische roman met een universeel thema, dat van de liefde. Pim Wiersinga belicht, met veel esprit, de verschillende facetten van de liefde, zoals de hartstocht, wellust en liefde, vriendschap en liefde. (…) Van de historische Eleonora wordt gezegd dan zij zogenoemde liefdestribunalen oprichtte. (…) Pim Wiersinga is een begenadigd stilist. Zijn roman kent levendige beschrijvingen en rake dialogen. Daarnaast weet hij een sfeer te creëren die de twaalfde eeuw invoelbaar maakt. Dat is knap. (…) ‘Eleonora en de liefde’ is een synthese tussen ‘Gracchanten’ en ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’, omdat deze lijvige roman een plot heeft die nergens ontspoort. De minne, die gepassioneerde liefde, soms wel en soms niet uitgeleefd, is in dit boek verheven tot kunstvorm. Een thema dat, zoals gezegd, van alle tijden is.
Lees hier verder
Meer over ‘Eleonora en de liefde’
Meer over Pim Wiersinga op deze site