Boeken – Pagina 365 – Uitgeverij In de Knipscheer

Bernadette Heiligers – Schutkleur. Roman

Bernadette Heiligers
Schutkleur. Roman
Curaçao
Paperback met flappen, 176 blz., € 16,50
Eerste druk
Presentatie 13 september 2015
ISBN 978-90-6265-893-0

Bernadette Heiligers maakte in 2012 grote indruk met haar biografie Pierre Lauffer. Het bewogen leven van een bevlogen dichter: ‘Heiligers zet een standaard neer.’, ‘De biografie die hij verdiende: een die bewondert en toch niets verzwijgt.’, ‘De moeite meer dan waard.’.
Als auteur van fictie publiceerde Bernadette Heiligers in 2008 Flecha, een bundel met 33 verhalen in het Papiaments. Schutkleur is haar eerste roman in het Nederlands.

Of ik een vriendenboek voor Harold wil schrijven. Liefst zo gauw mogelijk, want hij gaat binnenkort met pensioen. Gerda doet niet aan vraagtekens. Ze gooit onze vochtige handdoeken met een kloeke zwaai in de kofferbak en kijkt me met half toegeknepen ogen aan. In de late namiddaggloed glimmen haar sproeten als koperen speldenknoppen op haar verbrande huid. Ik hap in een dikke schijf watermeloen om wat seconden weg te kauwen. Het sap trekt een plakkerig spoor naar mijn hals waar het een fondant vormt met het zand, zout en zweet van een dagje strand. In de verte zie ik hoe de deining een aspirant-surfer van de plank kiepert zodat hij duikelend wordt meegesleurd. Precies wat er met mij zou gebeuren als ik mijn neef Harold te ver in mijn hoofd toelaat.

Corine was met haar bruine huidskleur altijd een buitenbeentje in de familie. Nu moet ze een vriendenboek samenstellen voor haar neef Harold, die haar eerst niet zag staan. Ze ziet het als een poging van de familie om met de tijd mee te gaan. Vroeger werd ze weggestopt omdat de familie zich voor haar schaamde. Nu wordt ze op de voorgrond geduwd omdat bruin sociaal juist meetelt. Het vriendenboek maakt bij Corine veel herinneringen los: Hoe haar familie, op Harolds aandringen, de eigen mores van zich af moest schudden om niet primitief over te komen op zijn Nederlandse vrouw Gerda. Hoe vanzelfsprekend Gerda dat eerst vond. Hoe Harold op den duur omsloeg en luidruchtig de eigen cultuur propageerde, terwijl hij met zijn eigen kinderen wel smetteloos Nederlands bleef spreken.
Sinds Corine aan het vriendenboek begon, kost het haar moeite om niet verstrikt te raken in de kluwen van gevoeligheden tussen mensen van verschillende achtergronden. Ze heeft echter geen zin om van alles achter iedere teint te zoeken en laveert tussen de klippen van de sociale en raciale gevoeligheden die onder de oppervlakte in elkaar grijpen.
Meer over ‘Schutkleur’
Meer over Bernadette Heiligers bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Frans Kellendonk verdient een mooi eerbewijs en ‘Extaze’ heeft hem deze eer met stijl en vakkundigheid bewezen. » – André Oyen

Over ‘Extaze 14 – Kellendonk’ op Ansiel en Iedereenleest.be, 15 augustus 2015:
Het Kellendonknummer van het literair tijdschrift Extaze is naast vele andere initiatieven zoals een heruitgave van zijn werk, publicatie van een brievenboek enz. een uitstekend middel om dit geniale werk van een charmante dwarsligger bij een piepjonge generatie te herlanceren. (…) Over de essays kan ik alleen maar zeggen dat de auteurs A.H.J. Dautzenberg, Peter J. van Dijk, Arnon Grunberg, die voor deze gelegenheid de novelle De waarheid en mevrouw Kazinczy herlas, Rick Honings, Oek de Jong, Tomas Lieske, Rob Schouten, Reinold Vugs, Niña Weijers en Joost Zwagerman allen prachtig hun kijk, die meteen ook de veelzijdigheid aanduidt, op persoon en werk van Frans Kellendonk weergegeven. Zelfs in die mate dat je onmiddellijk naar de boekenwinkel of bib zou willen spurten om werk van deze bijzondere auteur aan te schaffen.
Lees hier en hier de recensie
Meer over Extaze 14

«Met enkele woorden weet de dichter indringende beelden op te roepen. » – C.H. Gajadin

Over ‘Mijn lief mijn leed’ van Clyde Lo A Njoe voor NBD Biblion, 13 augustus 2015:
Citaten uit bekende liedjes (van o.a. Otis Redding, Hildegard Knef) geven de thema’s aan van alle 24 gedichten in deze bundel. De sfeer opgeroepen door ‘La vie en rose’ van Edith Piaf past goed bij het verlangen naar wat is geweest en tegelijk ook het nemen van afstand ervan. Met enkele woorden weet de dichter indringende beelden op te roepen: ‘het zonlicht sijpelt door iele loofaderen’ of ‘verwilderen als woekerplanten tegen een stille, morsige muur’. Verlies en afscheid zijn dan ook terugkerende onderwerpen van de meeste gedichten.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Mijn lief mijn leed’
Meer over Clyde R. Lo A Njoe bij Uitgeverij In de Knipscheer

Kees Ruys – Chris Hinze. Een biografie + cd

Kees Ruys
Chris Hinze. Een biografie
Boek + cd
Nederland / Nederlands-Indië
Gebonden, 22 x 22 cm, 608 blz., geïllustreerd met vele tientallen foto’s
incl. cd 17 nummers, duur 77:49
Eerste druk 2015 € 34,50
Tweede oplage 2017 € 29,50
ISBN 978-90-6265-888-6

Wat ik maak, is wat ik ben: een mix,’ zegt fluitist Chris Hinze (1938) in een interview. Een treffende typering van het wezen van een van de meest getalenteerde en controversiële musici die Nederland ooit heeft gekend. En een van de raadselachtigste. Chris Hinze. Een biografie is een zoektocht naar de drijfveren van deze evenzeer bewonderde als verguisde componist, die bijna jaarlijks van muziekstijl wisselde en in de herfst van zijn carrière nog steeds even energiek en dwars is als een halve eeuw geleden, toen hij het succes van zijn barokplaten op de bühne met snoeiharde jazzfusion beantwoordde. Het was een eerste vingerwijzing naar de grilligheid die zijn ontdekkingsreis door de muziek zou kenmerken. Een soloavontuur waarin hij zich door niets en niemand van zijn koers liet afhouden, geen continent of genre onbeproefd liet en aan een indrukwekkend oeuvre bouwde dat hem naast drie Edisons de bijnaam ‘De Stanley en Livingstone van de muziek’ opleverde – en een lijst van medewerkers die tot de top van de muziekwereld zijn gaan behoren, onder wie John Lee en Gerry Brown, de Brecker Brothers, Charlie Mariano, Larry Coryell, Arto Tunçboyaci, Trilok Gurtu, Peter Tosh, Claron McFadden en Junkie XL.

Aan de hand van diepgaande gesprekken met Chris Hinze en tal van personen die hem van nabij meemaakten, schetst biograaf Kees Ruys een kleurrijk beeld van de carrière van een Indische dirigentenzoon, die na zijn kinderjaren op een Javaans landgoed en zijn eerste puberreisje naar Parijse jazzkelders maar één doel nastreefde: zelfstandig muzikant worden. De weg erheen was kronkelig, maar leerzaam. Voor Chris Hinze op zijn vierentwintigste besloot om dwarsfluit te gaan spelen, leidde hij als pianist een eigen dixielandorkest, begeleidde hij stripteasedanseressen en een Mexicaanse zanger in het Haagse nachtleven, speelde jazz voor Amerikaanse militairen en trok met een schlagerband door Duitsland. Een potpourri aan stijlen die de basis vormde voor de interculturele fusion die uiteindelijk zijn keurmerk werd – en die hij zelf met ‘jazz’ bleef aanduiden: ‘Gewoon, improvisatie…’

Chris Hinze is een boek over een solitaire perfectionist die menigeen met zijn controledrift tot wanhoop dreef, maar ondertussen heimelijk bleef dromen van een teruggetrokken leven in de Himalaya. Een paradox die hij niet heeft opgelost, maar in muziek heeft omgezet.

De exclusief bij het boek uitgebrachte cd geeft een staalkaart van Hinzes veelzijdigheid door de decennia heen met veel opnamen die al lang niet meer verkrijgbaar zijn.
Meer over Chris Hinze. Een biografie
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Els Launspach koppelt heel mooi de huidige conflicten die het personage Jonker teisteren aan het broeierige verleden van zijn ouders en zijn oom.» – André Oyen

Over ‘Jonker’ van Els Launspach op Ansiel en op Iedereenleest.be, 15 juli 2015:
In ‘Jonker’ zijn die politionele acties in Indonesië heel nadrukkelijk aanwezig. Toch is het hoofdpersonage de charismatische en succesvolle architect Jonker Duivendal echt niet zo bezig met het koloniale verleden dat wel zijn oom en zijn vader bleek te aan te belangen. Bij de crematie van zijn vader gedraagt zijn oom, zijn peetoom ook, zich totaal anders dan hij verwacht. De man is totaal overstuur en uit het weinige dat Jonker uit hem krijgt blijkt wel duidelijk dat er serieuze conflicten russen zijn oom en zijn vader bestonden. Gealarmeerd gaat Jonker op onderzoek uit. (…) Els Launspach koppelt heel mooi de huidige conflicten die het personage Jonker teisteren aan het broeierige verleden van zijn ouders en zijn oom.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Jonker’

Cor Gout over het Kellendonknummer van literair tijdschrift Extaze op Amsterdam FM-Radio

Dit jaar is het 25 jaar geleden dat de schrijver Frans Kellendonk op 39-jarige leeftijd overleed, reden voor het literaire tijdschrift Extaze een themanummer te wijden aan deze bijzondere auteur. ‘Kellendonk’ (Extaze, nummer 14, tijdschrift in boekvorm) werd op 2 juli jl. gepresenteerd o.a. door Jaap Goedegebuure, gastredacteur voor dit speciale Kellendonknummer. Tien vooraanstaande Nederlandse auteurs / essayisten leverden een essayistische bijdrage, onder wie Arnon Grunberg, Tomas Lieske, Joost Zwagerman en Oek de Jong. Verder zijn in dit nummer drie facsimile’s van brieven van Frans Kellendonk afgedrukt. Hoofdredacteur van Extaze, Cor Gout, praat op maandag 13 juli 2015 met literatuurjournalist Peter de Rijk over Frans Kellendonk en de totstandkoming van deze tweeledige hommage: het boek en de avondvullende presentatie in Den Haag. Het boekenuur in het programma Kunst & Cultuur op Amsterdam FM-Radio wordt live vanuit de Openbare Bibliotheek Amsterdam uitgezonden tussen 16.00 en 17.00 uur. De uitzending kan (op de 4de etage van de OBA, op loopafstand van Centraal Station) door belangstellend publiek worden bijgewoond.
Luister hier naar de uitzending
Meer over Extaze 14

«Naar goede gewoonte ook in dit nummer sterke Korte verhalen.» – André Oyen

Over ‘Extaze 13 – Echt | onecht’ op Ansiel en op Iedereenleest.be, 2 juli 2015:
Extaze is een literair kwartaalschrift (…) bestemd voor heel Nederland en België en samengesteld uit literair en beeldend werk van Nederlandse en Belgische schrijvers en kunstenaars. (…) In een gesprek met Cor Gout analyseert en ontmaskert Maarten Doorman het begrip ‘echtheid’ als dubbelzinnig, maar hij vindt ook dat een cultuurfilosoof meer moet doen dan kritiseren. Het begrip herbergt daarvoor te veel mooie idealen, die hij onderschrijft en zinvol vindt. In ‘Waarom schrijven wij? Echter dan echt’ onderscheidt Boudewijn van Houten ‘schrijven’ van ‘echt schrijven’, en echte schrijvers van zelfbenoemde schrijvers. (…) Naar goede gewoonte ook in dit nummer sterke Korte verhalen van Lisette Erdtsieck, Hein van der Hoeven, Luuk Imhann, Christien Kok, Wim Noordhoek, Christian Oerlemans, Ellen van Pelt, Monika Sauwer en Elvira Werkman.
Lees hier en hier de recensie
Meer over Extaze 13

«Met Mutsaers’ werk is er gezaaid.» – Jill Stolk

Over ‘Roep der Verten’ van Lutgard Mutsaers in Den Haag Centraal, 3 juli 2015:
Zo’n dertig jaar geleden bezoekt muziek- en cultuurwetenschapper Lutgard Mutsaers de Pasar Malam Den Haag, nu Tong Tong Fair. Ze wordt daar geconfronteerd met het verschijnsel krontjong. Mutsaers, een Nederlandse die nog nooit in Indonesië is geweest, bijt zich vast in het genre en de daarmee verwante cultuur. Over een tijdspanne van vijfhonderd jaar geeft de auteur een verslag van de bron en de ontwikkelingen tot 2014. (…) Mutsaers beschrijft de ontwikkelingen van de krontjong, ingebed in de cultuur, zowel in Nederland als in Indonesië. Eenvoudige sinjo’s en hooggeleerde dames en heren geven hun mening over het genre. Mutsaers schrijft in een lekker tempo, haar informatie is schier onuitputtelijk.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Roep der Verten’

«Maar nu is er ‘Roep der verten’. – Fred Bredschneyder

Over ‘Roep der Verten’ van Lutgard Mutsaers in Aether, nummer 116, juli 2015:
Er is wel één en ander over de Krontjong geschreven, maar nu is er Roep der verten dat alle voorgaande publicaties in de schaduw stelt. De schrijfster heeft uit vele bronnen geput en heeft niet geaarzeld ruimschoots te citeren. Veel aandacht wordt besteed aan de rol die de grammofoonplaat heeft gespeeld bij de verspreiding van de krontjongmuziek. Op de bijgevoegde cd zijn 19 historische opnamen verzameld. Tenslotte is er een ‘Krontjong klapper’ met daarin allerlei personen en zaken die nog niet zijn genoemd of voldoende zijn toegelicht. Het zal inmiddels duidelijk zijn dat Roep der verten een bijzonder ‘rijk’ boek is, dat zich bovendien heel plezierig laat lezen. Ook als naslagwerk zal het velen van nut kunnen zijn.

Meer over ‘Roep der verten’

«Ghandi zou in njai Katinem een medestander hebben gezien.» – Levity Peters

Over ‘Rood en wit met blauw’ van Barney Agerbeek op MeanderMagazine, 7 juli 2015:
De Indo is de bastaard van Indonesië, de halfbloed, de Indo-Europeaan. Rood en wit zijn de kleuren van de Indonesische vlag. Vandaar de titel: Rood en wit met blauw, waarin de toevoeging met blauw de Nederlandse vlag toont. (…) Agerbeek en zijn ouders waren bannelingen. De poëzie van Agerbeek is doordrongen van het besef van gevangenschap in een lot dat je nooit verkozen hebt. (…) Het lijkt een niet aflatende boosheid te zijn van Agerbeek, dat het menselijke wordt geofferd aan het materiële. (…) Rood en wit met blauw is een prachtig uitgegeven bundel, subliem vormgegeven door Gracia Khouw en rijk geïllustreerd met werk van een groot aantal kunstenaars, en niet de kleinste.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Rood en wit met blauw’
Meer over Barney Agerbeek bij Uitgeverij In de Knipscheer