Over ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’ van Diana Tjin op Mainzer Beobachter, 15 juli 2018:
(…) Maar het is natuurlijk in de eerste plaats een roman, waarin vier verhaallijnen door elkaar lopen. Dat lijkt complexer dan het is. Om te beginnen is daar de raamvertelling over de jonge Anna, die ergens begin jaren negentig op bezoek gaat bij de stokoude mevrouw Grünwald. De laatste komt wat meer uit de verf dan de eerste, maar zij is dan ook de eigenlijke hoofdfiguur van de roman. Ook Anna heeft echter een eigen verhaal – ze komt uit een disfunctionerend gezin – dat eveneens uit de doeken wordt gedaan en dat, vanzelfsprekend, iets te maken blijkt te hebben met de wederwaardigheden van mevrouw Grünwald. De derde en meest wrange verhaallijn is hoe mevrouw Grünwald in de jaren vijftig naar Nederland kwam: een land dat in meer dan één betekenis kil was voor de nieuwkomers. (…) En tot slot is er het vierde verhaal, waar het (getuige de documentatie achterin het boek) Tjin het meest om is te doen: dat van de internering van de Duitse Surinamers. (…) Ik ga ervan uit dat wat Tjin hierover vertelt, grotendeels waar is. Bijvoorbeeld dat de detentie zeven jaar duurde: niet van mei 1940 tot mei 1945, maar tot februari 1947. Bijvoorbeeld dat de meeste Duitse Surinamers nooit in Duitsland waren geweest. (…) En bijvoorbeeld de absurditeit dat prins Bernhard, die toch ook Duitser was, in 1942 op bezoek kwam in Paramaribo. Uiteraard was de detentie onvergelijkbaar met wat er is gebeurd in de Jappenkampen en de Duitse concentratiekampen. Het aardige van de roman van Tjin is dat ze mooi toont hoe de detentie toch traumatisch kon zijn. (…) En dan moet het verblijf in Nederland nog komen, waar Grünwalds kinderen het heel moeilijk krijgen. (…) Ik kan trouwens de gedachte niet onderdrukken dat dit boek, met dat leuke contrast tussen het Suriname van de jaren veertig en het Amsterdam van 1990, ronduit schreeuwt om verfilming.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’
Categorie: Recensies
«Het gedicht als eenmalige mindmap van associaties.» – Peter J.R. Vermaat
Over ‘De schoonspringer’ van Jos van Daanen op Meander Magazine, 17 mei 2018:
Het getuigt van enige durf om te willen debuteren met één lang gedicht. Het schrijven van zeer lange gedichten is sowieso een geheel andere tak van sport dan het maken van kortere verzen. (…) Het gedicht ‘De schoonspringer’ van Jos van Daanen beschrijft de val, nee de sprong, van de hoofdpersoon, de schoonspringer, van een flatgebouw van 23 verdiepingen, waarbij ‘de film van zijn leven’ aan hemzelf, maar ook aan het hooggeëerd publiek, de jury, de lezers, wordt getoond. Op iedere verdieping van het gebouw huist een wezen of een groep mensen, van waaruit gereflecteerd wordt op de springer en vice versa. Tussendoor klinkt commentaar van de coach. (…) ‘De schoonspringer’ is minder een compositie dan een improvisatie (…). In de taal tussen afsprong van de 23ste en doodklap op de begane grond schieten de woorden als vangarmen de werkelijkheid van heden en verleden in, waarbij de gelegde verbanden even als bliksemstralen aan de hemel oplichten, maar kort daarna weer door andere vormen worden vervangen. Het gedicht als eenmalige mindmap van associaties is een keuze, een gevolg van de kijk van de dichter op de wereld om hem heen. (…) De grondvorm is een tekst met hyperlinks, waarmee tijdens het lezen van het grotere geheel de dichter via een terzijde de lezer in het oor fluistert. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De schoonspringer’
Meer over Jos van Daanen op deze site
«Ik ben verkocht.» – Erik van den Berg
Over ‘Schertsfiguur’ van Joost Pollmann in een e-mail aan de auteur:
Het lijkt op niets dat ik ken. Het is grappig en boosaardig, een groteske nachtmerrie en nog ontroerend ook.
[Erik van den Berg (1956) is journalist en jazzdeskundige.]
Meer over ‘Schertsfiguur’
«Een knap en geniaal poëziedebuut!» – André Oyen
Over ‘De schoonspringer’ van Jos van Daanen op Ansiel, 29 april 2018:
(…) Iemand springt vanaf de 23ste verdieping naar beneden springt en wil de film van zijn leven zien. Vele blikken volgen ‘deze schoonspringer’ in zijn vlucht naar beneden, maar de blik van de coach is toch wel de meest analyserende. Hoe dichter ‘de schoonspringer’ bij de grond komt, hoe duidelijker de verdorvenheid van de wereld en hoe meer beelden zich in het hoofd van ‘de schoonspringer’ opstapelen, hoe meer symbolen op de lezer afstormen. Een knap en geniaal poëziedebuut!
Lees hier de recensie
Meer over ‘De schoonspringer’
Meer over Jos van Daanen op deze site
«Lichtvoetig en genadeloos.» – Theo Jordaan
Over ‘Schertsfiguur’ van Joost Pollmann op Alles over boeken en schrijvers, 10 mei 2018:
(…) De verhalen zijn soms uiterst komisch door ongemakkelijke situaties waarin de verteller zich bevindt en de manier waarop zijn omgeving zich gedraagt. Maar bijna elk verhaal heeft ook een diepere laag die vaak een behoorlijke mate van tragiek in zich draagt. De vijftien verhalen schetsen een beeld van de jonge Joost Pollmann opgroeiend in een katholiek nest met familieleden met ongezonde belangstelling voor alles wat Duits is, gevolgd door een aantal belevenissen tijdens zijn reizen door Europa en zijn activistische periode in de krakersbeweging, eindigend met zijn wederwaardigheden als vader, echtgenoot en man van middelbare leeftijd. Lichtvoetig en genadeloos vertelt Joost Pollmann zijn persoonlijke geschiedenis. De illustraties van tekenaar Paul van der Steen vervolmaken dit zeer geslaagde boek dat een groot lezerspubliek verdient (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Schertsfiguur’
«Zeer knap en origineel verhaal.» – André Oyen
Over ‘De blauwdruk van Capgras’ van Inge Nicole op Ansiel, 8 mei 2018:
Deze roman begint heel mysterieus. Pas na enkele hoofdstukken kan je als lezer de situatie en de personages plaatsen. De dertig korte hoofdstukjes worden steeds ingeleid met een cursief gedrukte inleiding die soms dient als smaakmaker. De roman is een perfecte combinatie van beeld en woord en biedt de lezer ook nog een zeer knap en origineel verhaal.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘De blauwdruk van Capgras’
Meer over Inge Nicole bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Eén groot woordfestijn.» – André Oyen
Over ‘Katapult. Oproer in Amsterdam’ van Ton van Reen op Ansiel , 6 mei 2018:
(…) Zijn oeuvre voor de volwassen lezer speelt zich deels af in Noord-Limburg, de streek waar Van Reen opgroeide. Zijn schildering van het naoorlogse dorpsleven en katholicisme is een equivalent van wat Jan Wolkers en Maarten ’t Hart deden voor het strenge en bekrompen protestantisme van hun jeugd; bij Van Reen echter ontbreekt iedere rancune. Met de echo van zijn prachtige roman ‘Dochters’ nog in mijn hoofd, ben ik de vierde druk van zijn zwarte sprookje ‘Katapult’, dat zich afspeelt in Amsterdam, uit 1979 gaan herlezen. De zeventienjarige David Meyer schiet met een katapult een brandende scherf van de zon en zet zo hotel-restaurant Americain in de fik. Dit is de start van een flinke oproer in Amsterdam en staat letterlijk en figuurlijk in brand. (…) De fantasie die de auteur op de lezer afvuurt zit boordevol symboliek en historiek. Het boek is één groot woordfestijn dat je langzaam moet savoureren!
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Katapult’
Meer over ‘Dochters’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Je zult niet gauw een Nederlands boek vinden met zulke personages.» – Cees Nooteboom
Over ‘Tyfoon’ van Rob Verschuren in een e-mail aan de uitgeverijredactie, 7 mei 2018:
Je zult niet gauw een Nederlands boek vinden met zulke personages, en met een dusdanige politieke achtergrond. De ontwikkelingen zijn spannend, de schrijver is goed op de hoogte, hij vermijdt woorden als Vietcong etc. en toch kunnen we de politieke en economische achtergrond goed volgen. Aan de ene kant zie je de omgeving, en de veranderingen die daar plaats vinden duidelijk voor je, aan de andere kant heeft de roman soms de allure van een sprookje, de grot, de godin, de eilanden, dat alles geplaatst is in een niet sprookjesachtige ‘nieuwe’ maatschappij, en tenslotte het dramatische einde.
Meer over ‘Tyfoon’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Het is een gave zo te kunnen schrijven.» – Marjo van Turnhout
Over ‘De vloeivelden in’ van Aly Freije op Leestafel, 7 mei 2018:
(…)Anna is de dochter van een boer. (…) Haar vader kreeg een akelige ziekte en overleed, waarna haar moeder doorging met boeren.
Maar Anna, die het gymnasium had afgerond, wilde naar de stad. Nu is ze terug in het land van haar jeugd, in gezelschap van Helen. Ze beseft dat ze niet alles verwerkt heeft. En de as van haar ouders bevindt zich nog in het crematorium. Herinneringen borrelen op, aan de ziekte van haar vader, later aan die van haar moeder. Aan haar puberteit, de jongens, en het ontdekken van haar eigen voorkeur. (…) Dat dit debuut geschreven is door iemand die al eerder dichtbundels publiceerde is niet verbazingwekkend. De poëzie druipt er van af! Op deze manier wordt de sfeer van het boerenland voelbaar. Ook de sfeer van de jaren vijftig is zeer herkenbaar. Nergens wordt het verhaal expliciet, en toch is alles duidelijk. Het is een gave zo te kunnen schrijven. (…)
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘De vloeivelden in’
Meer over Aly Freije bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Knoppers associatieve relaas positief ontvangen.» – Letter & Geest
Over ‘Een onfatsoenlijk afscheid’ van Helen Knopper in Trouw, 5 mei 2018:
Herdruk van vroege roman van Helen Knopper over een jonge vrouw wier vader in de oorlog is weggevoerd. In de jaren 70 onderzoekt ze de impact van die verdwijning op haar leven. Ze gaat naar Friesland waar ze als kind ondergedoken heeft gezeten en naar Bützow waar haar vader in een strafkamp zat. Knoppers associatieve relaas werd in 1977 positief ontvangen.
Meer over ‘Een onfatsoenlijk afscheid’
Meer over Helen Knopper op deze site