Over ‘Mijn God mijn God Waarom heb ik u verlaten?’ van Frank Ong-Alok in Antilliaans Dagblad, 30 september 2017:
‘Mijn God mijn God. Waarom heb ik U verlaten’ is de titel van Frank Ong-Aloks boek, een titel die mij direct aansprak. Een zielsverwant of een dwalende? (…) Uiteraard bij dit boek ook een cd met 20 nummers, want Frank Ong-Alok is musicus, gitarist wel te verstaan. (…) De cd van Frank Ong-Alok staat vol met herkenbare Surinaamse muziek uit de voorbijgegane jaren en is daarmee voor velen melancholisch van aard. Maar niet alleen Surinaams werk. Naast ‘Jerusalem’, een Surinaamse hit uit de jaren 70, schalt de tranentrekker uit Trinidad ‘Only a Fool’ van Mighty Sparrow door de huiskamer. Wie zich dat nummer niet kan herinneren woonde toentertijd achter de rug van God, de man waar Frank Ong-Alok een gespannen verhouding mee heeft.
Lees hier, hier of hier het artikel waarin deze uitgave besproken wordt
Meer over ‘Mijn God mijn God Waarom heb ik u verlaten?’
Meer over Frank Ong-Alok bij Uitgeverij In de Knipscheer
Categorie: Recensies
«Broodboom voert de luisteraar terug naar de na-oorlogse jazzwereld.» – Eric de Brabander
Over ‘Ado Broodboom trompet’ van Ado Broodboom & Bert Vuijsje in Antilliaans Dagblad, 30 september 2017:
Ado Broodboom werd op 14 november 1922 geboren. Zijn grootvader was nog slaaf geweest in Commetewane. (…). De lezers van jazzblad Rhythme verkozen hem drie keer achter elkaar – in 1958, 1959 en 1960 – tot beste trompettist. Toch zou hij nooit een album onder eigen naam opnemen. Wel was hij een veelgevraagd sessiemuzikant en een geliefd solist, vooral op gestopte trompet. Broodboom maakte platen met onder anderen Herbie Mann, Wessel Ilcken, Ger van Leeuwen, The Ramblers en Boy’s Big Band. (…) Het boek is een 150 bladzijden dik interview met Broodboom, opgeschreven door Bert Vuijsje. (…) Zelf zegt Vuijsje erover dat Broodboom ondanks zijn vergevorderde leeftijd een zeer onderhoudende en glasheldere raconteur bleek te zijn, wiens geheugen uitstekend functioneerde. Hij ontmoette Ado Broodboom van 2011 tot vorig jaar 17 keer en kon dankbaar putten uit de acht plakboeken die Ado vanaf 1937 bij had gehouden. De bij het boek behorende cd heeft een totale speelduur van 80 minuten, in totaal 19 nummers die een periode van 60 jaar beslaan. Broodboom voert de luisteraar terug naar de na-oorlogse jazzwereld met nummers als ‘Kelly Blue’, ‘Summertime’ en ‘Out of a dream’. Met de nostalgische verhalen van Broodboom in het boek op je schoot en de meeslepende muziek uit de cd-speler waan je je even terug in de tijd van de krakende buizenradio’s, auto’s met vleugels en ronkende Frigidaire-koelkasten.
Lees hier, hier of hier het artikel waarin deze uitgave besproken wordt
Meer over ‘Ado Broodboom trompet’
«Verslag van het wel en wee van de Surinaams-Nederlandse muziek.» – Eric de Brabander
Over ‘40 Jaar Surinaamse muziek in Nederland. De muzikale fakkeldragers’ in Antilliaans Dagblad, 30 september 2017:
‘Veertig jaar Surinaamse muziek in Nederland, de muzikale fakkeldragers’ is een heruitgave van een boekje met 2 cd’s dat in 2015 uitkwam in het jaar dat de Republiek Suriname haar 40-jarig bestaan vierde. De journalisten Marcel Weltak en Robin Austen hebben door de jaren heen in de Nederlandse media verslag gedaan van het wel en wee van de Surinaams-Nederlandse muziek en een veertigtal artikelen geschreven voor dit boekje over veertig Surinaams-Nederlandse muzikale fakkeldragers. De voor dit boek uitgekozen musici hebben een diverse etnische achtergrond, die zich ook laat aanhoren in de muziek die op de bijgeleverde cd’s te beluisteren is. Tijdens het productieproces, zo schrijft eindredacteur Guilly Koster, zijn we tegen zo veel hoogwaardig en waardevol materiaal van Surinaamse musici in Nederland aangelopen, dat we serieus overwegen meer compilatie-cd’s te maken. Dus, op zijn Surinaams: Hor’ yu blo! Vrij vertaald: maak je borst maar nat!
Lees hier, hier of hier het artikel waarin deze uitgave besproken wordt
Meer over ‘40 jaar Surinaamse muziek’
«Van Kempen levert een mooi portret af van een groot auteur met een bijzondere levensloop.» – Mark Weenink
Over ‘Rusteloos en overal. Het leven van Albert Helman’ van Michiel van Kempen op La Chispa, 2 oktober 2017:
Zeker vijftig pseudoniemen gebruikte de Surinaamse schrijver Albert Helman (1903-1996). Over het leven van iemand met zoveel ‘identiteiten’ valt het nodige te vertellen. Dat blijkt wel uit de mooie ingebonden hardcover biografie Rusteloos en overal. Het leven van Albert Helman van Michiel van Kempen (1957), docent Nederlands en bijzonder hoogleraar Nederlands-Caraïbische literatuur aan de Universiteit van Amsterdam. Eerder publiceerde hij de essaybundel Kijk vreesloos in de spiegel over Helman en het tweedelige overzichtswerk Geschiedenis van de Surinaamse literatuur. (…) Helman is een literaire duizendpoot. Naast fictie schreef hij poëzie, literatuur-, film- en muziekkritieken, theaterstukken, essays, biografieën, journalistiek en historisch werk. Ook was hij componist, linguïst en vertaler. Er verschenen talloze artikelen van zijn hand in tijdschriften en kranten. Maar diep in zijn hart had hij musicus en componist willen zijn, zo lezen we in de biografie. Hij was ook diplomaat en minister en reisde daardoor veel. (…) Deze vuistdikke biografie is monnikenwerk. Van Kempen werkte er tien jaar aan. Met een levenswandel als die van Helman zit de uitdaging vooral in de onvoorstelbare hoeveelheid literatuur en artikelen van en over Helman. Waar begin je als je biograaf, en belangrijker nog, waar houd je op? Gezien het enorme oeuvre en de talloze artikelen is het moeilijk voor te stellen dat Van Kempen alles gelezen heeft, maar dat is wel zo. De biografie bevat zo’n tweehonderd pagina’s aan noten en bibliografie. Het leeslint is geen overbodige luxe, want dit boekwerk vraagt vele leesuren aan de lezer. (…) Monumentale biografie van een van Surinames belangrijkste schrijvers.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Rusteloos en overal’
Meer over Michiel van Kempen op deze site
Meer over Albert Helman op deze site
«Een fantastische en indrukwekkende roman.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Bitterdagen’ van Peter Lenssen op Leestafel, 28 september 2017:
(…) Deze lijvige roman leest traag. In scherpe en rake zinnen schetst Peter Lenssen het leven van zijn hoofdpersoon Sjef. Soms in een staccatostijl, dan weer volzinnen. De lezer moet zelf maar uitmaken of wat verteld wordt een heldere herinnering is, of juist een waan. (…) Drie scenes zijn er waarin de schrijver gebruik maakt van een onvoltooid verleden tijd. Zijn dit de kernervaringen van Sjef? De eerste is als zijn vader hem ruw duidelijk maakt dat zijn grote held Karl May een verzinsel is; de tweede als hij met zijn moeder mee gaat, die probeert er achter te komen wat er precies met haar man gebeurd is en waar hij gebleven is. En de derde is Sjefs laatste bezoek aan zijn vriend Sjors, in de inrichting voor geesteszieken. (…) Peter Lenssen kent de omgeving en de geschiedenis, zoals hij die verwerkt heeft in deze prachtige roman. (…) Een fantastische en indrukwekkende roman die veel meer bekendheid zou moeten krijgen dan er tot nu toe is. Want deze roman vertelt over de Mens in al zijn facetten, in dit geval tegen de achtergrond van het verleden van Limburg, maar het is wat er altijd en overal gebeurde en gebeurt. Het is het Leven.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bitterdagen’
Meer over Peter Lenssen op deze site
«Lezenswaardig arsenaal van anekdotes en ongezouten meningen.» – Henk van Gelder
Over ‘Ado Broodboom trompet’ van Ado Broodboom & Bert Vuijsje in Ons Amsterdam, juni 2017:
Op valse bescheidenheid is Ado Broodboom niet te betrappen. Hij staat bekend als de beste Nederlandse jazztrompettist van de jaren vijftig en zestig, maar in het laatste oorlogsjaar speelde hij bas bij een orkestje van accordeonist Johnny Meijer in een café in de bocht van de Nieuwendijk, naast bioscoop Parisien. Terwijl het veel logischer was geweest als Meijer zijn zwager Manke Nelis had gevraagd, zou je zeggen. Niet waar, zegt Broodboom: ‘Manke Nelis was een nog slechtere bassist dan ik, dus had hij liever mij.’ Het is maar één voorbeeldje uit het lezenswaardige arsenaal van anekdotes en ongezouten meningen in het royaal geïllustreerde boek Ado Broodboom trompet, waarin ’s mans levensverhaal door jazzjournalist Bert Vuijsje in geuren en kleuren is opgetekend. Een lange historie, want de held is intussen 94 jaar oud, maar gezegend met een beeldend geheugen. We volgen hem van zijn jeugdjaren in Amsterdam-Noord (de Distelweg), als zoon van een uit Suriname afkomstige vader en een Nederlandse moeder, tot aan zijn pensionering, toen hij moest concluderen dat zijn embouchure niet meer in orde was. Toch te hard geblazen, al die jaren. Behalve schilderachtige uitstapjes naar Zweden, New York en Tanger (waar Broodboom nog een handje hielp met de marihuanasmokkel) vertelt het boek ook veel over de Amsterdamse jazzgeschiedenis in de jaren dat in elk café levende muziek opklonk. Casablanca, Caramella, Sheherezade – legendarische namen.
Meer over ‘Ado Broodboom trompet’
«Hun stemmen klinken authentiek.» – Lex Bijlsma
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Tzum, 25 september 2017:
Het verhaal wordt verteld door Tiddo Helpman, wethouder en lijsttrekker van de liberale partij. Al meteen in de eerste zin van het boek legt hij uit te zijn vermoord. Zijn teksten produceert hij in het hiernamaals. (…) Behalve de schrijver Louis Couperus komt hij nooit iemand uit Den Haag tegen, en niemand kan hem vertellen waarom hij is vermoord. (…) De roman is niet een brievenroman in de klassieke zin, waarin de personages brieven aan elkaar schrijven en reageren op de woorden van de ander: alle brieven zijn gericht aan de nog onmondige volgende generatie, en de briefschrijvers zijn zich van elkaars activiteit evenmin bewust. (…) Het gaat steeds om een relaas door personen die de afloop al kennen en wier intenties minder op levendige beschrijving dan op psychologische analyse en zelfrechtvaardiging zijn gericht. Hun stemmen klinken authentiek: zulke mensen kom je vaak tegen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
«Het mooiste blijft hoe dit gedicht met klanken en ritme de transitie (…) tastbaar maakt.» – Jeroen van den Heuvel
Over het gedicht ‘Ochtend’ uit ‘De schoonheid van blauw / The Beauty of Blue’ van Aletta Beaujon op Ooteoote.nl, 25 september 2017:
Er zijn gedichten waarbij je het gevoel krijgt: “het klopt”, nog voordat je hebt nagedacht over wat het zou kunnen betekenen. De klanken rijgen de woorden en versregels aan elkaar. De meeste van de klanken doen onnadrukkelijk hun werk. (…) Hoe je er ook tegenaan kijkt, voor mij blijft het mooiste hoe dit gedicht met klanken en ritme de transitie die zich aan het begin van een nieuwe dag voltrekt weet vorm te geven. Nee, sterker: tastbaar maakt.
Lees hier het gedicht en ‘het verslag van een close reading’
Meer over ‘De schoonheid van blauw’
«Getuigenissen van verwoeste levens, schrijnend in hun eenvoud.» – Fred de Haas
Over ‘Buitenbeentjes’ van Janny de Heer n.a.v. presentatie tijdens The Twain Shall Meet, 20 september 2017:
(…) In haar boek laat de auteur een tiental verhalen de revue passeren van individuen en families die op een of andere wijze aan het eind van de Tweede Wereldoorlog vastzaten in ‘Indië’. Die mensen waren blanke Nederlanders of Nederlanders van gemengd bloed, de zogenaamde ‘Indo’s, een oneerbiedig woord, maar niet als zodanig gevoeld in die tijd. Ze hadden tijdens de oorlog vaak onder erbarmelijke omstandigheden vastgezeten in de ‘Jappenkampen’ en, als ze geluk hadden, hun gevangenschap in geestelijk en lichamelijk gehavende toestand overleefd. Na hun verblijf in Japanse gevangenschap riskeerden zij de dodelijke wraak van Indonesische nationalisten die het met geslepen bamboesperen voorzien hadden op de koloniale overheersers uit Nederland en hun ‘meelopers’ die nu beschermd moesten worden door de Japanners, de voormalige vijand die zich aan de geallieerden had moeten overgeven. Wie geluk had kon met veel moeite het voor hen eens zo idyllische Indië verlaten door op een boot naar Nederland te stappen om daar vervolgens ontredderd aan te komen, al of niet overgeleverd aan de genade van familie en vrienden. Hun verhalen, getuigenissen van verwoeste levens, zijn schrijnend in hun eenvoud. Die eenvoud en directheid worden ook weerspiegeld door de schrijftrant van de auteur die niet heeft geprobeerd om het ‘mooier’ te maken door er een pseudo-literair tintje aan te geven. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Buitenbeentjes’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Fred de Haas op deze site
Meer over The Twain Shall Meet op 3 september 2017 in Podium Mozaïek
«Liefde en lof in memoriam aan Rogi Wieg.» – Ruben Hofma
Over ‘In de kring van menselijke warmte. Hommage aan Rogi Wieg’ in Friesch Dagblad, 16 september 2017:
Toen op 15 juli 2015 schrijver, beeldend kunstenaar en muzikant Rogi Wieg (1962-2015) overleed aan euthanasie wegens ondraaglijk lijden, braken vele harten. Twee jaar later volgt een liefdevolle hommage aan hem in de vorm van een veelzijdige gedenkbundel waar zo’n honderd dichters aan bijdroegen. (…) De verzamelbundel zou Wieg laten glunderen en snotteren (…) vanwege het portret dat eruit oprijst. Zijn warme (pret)ogen worden gememoreerd, alsook de liefde die ze verbloemden, het genieten en poëtiseren van kleine dingen, de verwijzingen naar zijn poëzie en het intense fysieke en mentale lijden en de uitputting die dat ten gevolg had. Daarnaast zijn de gedichten ontroerend, grappig en merendeels erg mooi. (…) Het kan niet anders, in zo’n kring van menselijke, dichterlijke warmte, dan dat je wordt aangegrepen en Rogi Wieg, van lijden verlost, een beetje beter leert kennen. Zijn volle hart.
Lees hier de recensie
Meer over ‘In de kring van menselijke warmte. Hommage aan Rogi Wieg’
Meer over Rogi Wieg bij Uitgeverij In de Knipscheer