«Omgetoverd van Vlaming tot Zeeuw.» – Mario Molegraaf

VoorplatBlauwSlik-75Over Stefaan van den Bremt en ‘Blauw silk’ in PZC (Provinciaal Zeeuwse Courant), 17 en 21 augustus 2017:
Stefaan van den Bremt, de Vlaamse dichter die sinds 2011 te Koudekerke woont, maakte verre reizen, maar zijn verhalen komen toch vooral van dichtbij. Om te beginnen uit de plaats waar hij in 1941 werd geboren, Aalst, gelegen tussen Gent en Brussel, vlakbij stroomt de Schelde. Heel lang woonde hij in Vorst, onderdeel van Brussel, zelfs publiceerde hij een bundel ‘Lente in Vorst’. En vervolgens dus Zeeland, ‘land van aankomst’ noemde hij het in een recent gedicht. (…) Zeer Zeeuwse zinnen maar zonder plaatsnaam erbij, altijd jammer voor wie naar literaire locaties zoekt. De plaatsnamen ontbreken ook in ‘Postscriptum’ uit ‘Blauw slik’ (2013): ‘Een boek van stuifwater en schuim’. (…) Het veelzeggendst blijft ‘Land van aankomst’, geflankeerd door ‘Land van herkomst’. (…) Waar hoort hij het meeste thuis? Laten we in ieder geval instemmen met dichter en bespreker Piet Gerbrandy die in 1998 een mooi stuk over Van den Bremt besloot met de oproep: ‘Poëzielezers aller Nederlanden, verenigt u en sluit deze Vlaming in uw hart!’
Lees hier de bijdragen van Mario Molegraaf over Stefaan van den Bremt
Meer over ‘Blauw slik’
Meer over Stefaan van den Bremt op deze site

«Van begin tot eind zó ontroerend.» – Rob Molin

VoorplatBitterdagen-72Over ‘Bitterdagen’ van Peter Lenssen op Literair Nederland, 7 september 2017:
Bitterdagen is goed geschreven en de opbouw van het verhaal over de geestelijk verminkte hoofdpersoon met de ironische naam Sjef Sonneschein is voorbeeldig. Deze zonderlinge gepensioneerde geschiedenisleraar, geboren in 1927, is vanaf de eerste bladzijde van Bitterdagen aan het woord als een causeur. Zijn leven lang heeft hij gezwegen over het trauma van zijn jeugd. Bij stukjes en beetjes ontrolt zijn persoonlijke geschiedenis die tegelijk het ‘totale’ verhaal is over kolonialisme, Tweede Wereldoorlog, steenkolenmijnen en door overheid en geestelijkheid in stand gehouden maatschappelijk onrecht. Het verhaal tevens over de mens die nooit leert van de geschiedenis, zijn naaste niet liefheeft en hartgrondig haat. Lenssen moet al jong gefascineerd zijn geraakt door getuigenissen van zijn ouders en grootouders over de Duitse bezetting en de daaraan voorafgaande roerige jaren. De jaren dertig en veertig van de vorige eeuw roept hij via de hoofdfiguur namelijk op alsof hij er zelf middenin gestaan heeft. (…) Een van de hoogtepunten in Bitterdagen is de brutale schoffering van een straataccordeonist als aankondiging van grootschalige nazistische misdaden tegen de menselijkheid. Via de vertellende ik-figuur bouwt Lenssen in de roman een spanning op die de lezer doet snakken naar de ontknoping van de treurige geschiedenis, naar Sonnescheins afrekening met zijn intense verbittering. Bovendien vraagt de geleidelijk aangescherpte sfeer van dood en verderf om een catharsis. (…) Vanaf de eerste bladzijde ontsnapt aan de hoofdpersoon een eigenzinnige toon. (…) In de slotfase verzuimt Lenssen het aangrijpend relaas te voegen in het verloop van de romanwerkelijkheid die hij tot dan toe rond Sonneschein heeft gesponnen. Maar Bitterdagen is van begin tot eind zó ontroerend dat zulks voor het eindoordeel over het boek nauwelijks gewicht in de schaal mag leggen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bitterdagen’
Meer over Peter Lenssen op deze site

«Het doel is niet de bestemming, de reis is het doel.» – Peter de Rijk

voorplatmurphy2-75Over ‘Murphy’s Laughter’ van Roni Klinkhamer in Straatjournaal, 1 september 2017:
(…) Na het winnen van ‘De vette vis’ zoals hij het winnen van de loterij noemt, koopt Murphy Slaughter een bus. Deze wordt omgebouwd tot een rijdend hotel annex restaurant en zijn passagiers zijn enkele bewoners van Foreverrest, een bejaardenhuis dat na sluiting haar bewoners aan het lot heeft overgeleverd. Deed de eerste roman van Klinkhamer al regelmatig aan een lsd-trip denken, de tweede heeft er ook veel van weg. Zo doet de bus van Murphy sterk denken aan ‘Further’ van Ken Kesey die in 1964, samen met zijn Merry Pranksters van Californië naar New York reed en zo het burgerlijke Amerika kennis liet maken met de psychedelische wereld die later zo typerend voor de zestiger jaren bleek. De vrienden van Murphy kun je op z’n minst markant noemen, in feite zijn ze net zo bijzonder als het schrijven van Klinkhamer. De auteur lijkt associatief te werk te gaan, wijdt uit waar ze dat wil, slaat zijpaden in en weet desondanks altijd de aandacht van de lezer vast te houden. ‘Kom op, het is mooi weer. Laten we een ritje maken,’ oppert Andy, een van de bejaarde passagiers, en kort daarna rijdt de lezer met hem en Murphy mee. De dubbeldekker draagt de naam Your-Dream-Drive-On-Hotel en dat is het ook en slechts aparte mensen mogen mee. Het doel is niet de bestemming, de reis is het doel, en zo moet dit boek ook gelezen worden. Je laat je op deze weg naar nergens leiden en komt overal aan. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Murphy’s Laughter’
Meer over ‘Murphy Slaughter’

«Roman tegen de achtergrond van een waargebeurd verhaal.» – Marianne Janssen

VoorplatGrunwald75Over ‘Het geheim van Mevrouw Grünwald’ van Diana Tjin op Leeskost, 23 augustus 2017:
(…) Over de geschiedenis van de Duitse Surinamers is maar heel weinig bekend. Ze hebben het zwaar gehad. Ze werden – aanvankelijk gescheiden van hun mannen die later mochten komen – van 1940 tot 1947 opgesloten. De situatie in het kamp was verschrikkelijk. Er was weinig te eten, de hygiëne was ver te zoeken. De geïnterneerden konden geen stap buiten de barakken zetten. Toen zij na 1947 vrij kwamen waren zij ongewenst in het land van hun geboorte. Ze moesten naar Europa. (…) Een interessant boek omdat de geschiedenis van de Duitse burgers in Suriname er hard aan toe was wat meer onder de aandacht gebracht te worden.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’

«De Haan legt de ziel van een land bloot in een pakkend boek.» – Mark Weenink

VoorplatZoekennaarSlory75Over ‘Zoeken naar Slory. Een reis door verrassend Suriname’ van E. de Haan in La Chispa: Het Latijns Amerika Magazine, 11 augustus 2017:
Met het reisboek ‘Zoeken naar Slory. Een reis door verrassend Suriname’ gaat Ezra de Haan (1957) op zoek naar deze literaire held. Naar verluidt kan hij Slory op de markt in Paramaribo vinden, maar hij vangt steeds bot. Ondanks tips zwerft de auteur tevergeefs rond in Suriname. Ondertussen vertelt hij over Slory. (…) De auteur observeert de omgeving en leest het werk van Slory. Soms laat hij zich rondrijden door taxichauffeur Kishore, die vooral ongenuanceerd zijn mening geeft. (…) De Haan verkent Suriname met de poëzie van Slory in gedachten. Diens gedichten zijn vaak een lofzang op de schoonheid van de vrouw, het alledaagse Suriname en de overweldigende natuur. Ze tonen de pracht en de ellende van het land. (…) Door de Nederlandse plaatsnamen, de gedeelde geschiedenis en het feit dat in Suriname nog altijd Nederlands gesproken wordt, voelt het land bedrieglijk vertrouwd aan, maar het is een andere wereld, ziet De Haan. Hij waant zich soms in Afrika, door de vergelijkbare cultuur, bevolking en gebruiken die teruggaan tot de tijd van de slavernij. (…) De Haan legt de ziel van een land bloot in een pakkend boek. Met het oog van een buitenstaander slaagt hij erin om de sfeer goed te schetsen. (…) Slory is een legendarische dichter in Suriname en zijn oeuvre is een ode aan het leven, net zoals Suriname dat is. De Haan heeft met ‘Zoeken naar Slory’ een sympathiek reisboek met een literaire twist geschreven. Of hij Slory nou vindt of niet, laat ik in het midden. Misschien doet dat er ook niet toe en gaat het meer om de zoektocht zelf. Dit boek is een monument voor en eerbetoon aan de dichter Slory en daarmee ook aan Suriname. Slory ís Suriname.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zoeken naar Slory’
Meer over E. de Haan bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Michaël Slory bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Wat mevrouw Grünwald heeft meegemaakt, moet Anna’s ogen openen.» – Marjo van Turnhout

VoorplatGrunwald75Over ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’ van Diana Tjin op Leestafel, 12 augustus 2017:
(…) Dit verhaal, dat mevrouw Grünwald aan Anna vertelt, onthult een vergeten historisch feit: de internering van mensen van Duitse afkomst, die in Suriname woonden toen Nederland aan Duitsland de oorlog verklaarde. (…) Mevrouw Grünwald, haar man Fritz en hun twee kinderen waren onder hen. Ze werden bijna zeven jaar lang opgesloten in Kamp Copieweg. Ze hadden Duitsland nog nooit gezien, laat staan dat ze iets te maken hadden met het nazisme. (…) Maar wat moet het kind Anna er mee? Natuurlijk blijkt er een verband te zijn, want het boek gaat ook om een groot sociaal probleem. Wat mevrouw Grünwald heeft meegemaakt, moet Anna’s ogen openen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’

«Zeker aanschaffen en meerdere malen lezen.» – Hans Franse

Hans PlompDeBesteOver ‘Dit is de beste aller tijden. Een bloemlezing uit vijftig jaar dichtwerk’ van Hans Plomp op MeanderMagazine, 8 augustus 2017:
(…) De poëzie van Hans Plomp is uiterst helder, zijn taalgebruik eenvoudig, zijn woordkeus alledaags, wat ook logisch is gezien zijn bijdrage aan het ’Manifest van de jaren zeventig’, waarin de uitdrukking ‘nieuwe wartaal’ voorkomt, waarmee deze groep schrijvers zich tegen de Vijftigers afzette. (…) Een deel van deze bloemlezing is gewijd aan vertalingen die Plomp maakte. Het taalgebruik van zowel de Europese als de exotische gedichten was prachtig. Ik heb een paar gedichten in de oorspronkelijke taal nagezocht en geconstateerd dat de vertalingen niet alleen mooi taalgebruik opleveren, maar ook goed zijn. (…) De levensschets, opgeschreven door Peter de Rijk, is als een monoloog van Hans Plomp zelf. Lees eerst de levensschets. Daarna de poëzie en dan nog eens de levensschets. (…) De levensschets is verhelderend. Wie kennis wil nemen van poëtische reacties op grote maatschappelijke bewegingen, moet deze bloemlezing zeker aanschaffen en meerdere malen lezen.
Lees hier de recensie
Lees meer over ‘Dit is de beste aller tijden’
Meer over Hans Plomp bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Boeiende verhalenbundel vol afwisseling.» – Ko van Geemert

VoorplatVersVleesOver ‘Vers vlees oud bloed’ van Annel de Noré in Parbode [nr. 136], augustus 2017:
(…) De bundel bestaat uit veertien verhalen, variërend van vijf tot vijfendertig pagina’s. De verhalen variëren niet alleen in lengte, maar ook in onderwerp en stijl. Naast realistische verhalen presenteert De Noré ons sprookjes, science fiction, horror. (…) Wat mij betreft sprongen er een paar verhalen uit: het bizarre ‘Vooroordelen’, dat wel wat weghad van een verhaal van Roald Dahl: ‘Na haar weidse woordeloze zwaai stapte ik op mijn hoede de salon binnen. Toch hapte ik naar adem. Recht tegenover me zat op een strakke, zwarte bank met glimmende metalen poten een op het eerste gezicht deftig geklede dame uit het begin van de vorige eeuw. […] Het gezicht was onvervalst dat van een skelet.’ Van een heel andere orde is het aandoenlijke ‘Het geheim’: ‘Onderweg naar de parkeerplaats is mijn beste vriend door messteken om het leven gebracht na een gezellig huwelijksfeest van een van mijn andere vrienden. Het ergste is dat een derde vriend als dader wordt gebrandmerkt.’ (…) In de verhalen herkennen we soms Suriname, soms Nederland, soms blijft de plek ondefinieerbaar. Wellicht het meest Surinaams is het slotverhaal ‘De Zeemeerman’ met de slotwoorden: ‘Samen liepen we naar buiten. In de etalageruit ving ik een blik van ons op. We hadden een tweeling kunnen zijn. Ik was trots op mijn jonge vader. Ik wiste de tranen uit mijn ogen. Ik had een vader. En wat voor een!’ (…) Boeiende verhalenbundel vol afwisseling (…) van een Surinaamse schrijfster die het waard is te volgen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Vers vlees oud bloed’
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Kopen en lezen dus!» – Karel Wasch

VoorplatOostenwind-72Over ‘Een warme oostenwind’ van Barney Agerbeek op Leestafel, 7 augustus 2017:
Barney Agerbeek (…) werd geboren in Indonesië, trouwde met een Poolse vrouw, waardoor hij het land goed kent en hij woont in Nederland. In 2015 debuteerde hij bij Knipscheer met zijn gedichtenbundel ‘rood en wit met blauw’, die jubelend werd ontvangen. Daarnaast (…) schreef hij verhalen en de roman ‘Njai Inem’, over een seksslavin in het oude Indië. (…) De prachtige cyclus ‘Momenten’ bestrijkt maar liefst veertien bladzijden. De Poolse geschiedenis wordt samengevat in gevoelige beelden, van de opbouw van Polen na de oorlog via ‘Solidarność’, de opstand naar de geheime dienst, waar Agerbeek zelf zo’n last van had, toen hij zijn Poolse bruid wilde meenemen, maar bovenal waar het gehele Poolse volk onder gebukt ging. (…) Indonesië ademt diep uit in het gedicht ‘Poleng’ opgedragen aan Jan Radersma. (…) Of Agerbeek nu een gedicht voor zijn hond Sammy schrijft of een voor de overleden dichter Rogi Wieg, hij blijft een meester in de heldere transparante versregels. Wat een genot om te lezen en de bundel is subtiel voorzien van fraaie illustraties en mooi vormgegeven door Jan van Waarden. Op bladzijde 15 nog een verhaaltje met een gevoelige impact. Kopen en lezen dus!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Een warme oostenwind’
Meer over Barney Agerbeek bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Fantasy in prachtige beeldende taal.» – André Oyen

90-6265-560-2Over ‘Het Verscholen Volk. Boek Een’ van Harman Nielsen op Ansiel, 31 juli 2017:
De fantasyroman vervult geen belangrijke rol in de Nederlandstalige literatuur. Harman Nielsen toonde zich dan ook uiterst moedig om ineens een cyclus van fantasyromans op te starten onder de titel ‘Het Verscholen Volk’. De eerste druk van boek 1 van de zevendelige cyclus verscheen in 2003 en nu is er dan een tweede, verbeterde druk. (…) ‘Het Verscholen Volk. Boek Een’ combineert overtuigend thriller en legende tot originele fantasy in prachtige beeldende taal. Harman Nielsen, heeft een fantasywereld geschapen vol spanning en actie waarin de lezer zich toeschouwer waant vanop de eerste rij.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het Verscholen Volk Boek 1’
Meer over de Het Verscholen Volk-cyclus