«Prachtig tijdsbeeld van het verzet tegen de gevestigde orde, de seksuele revolutie en het kunstenaarsleven.» – Louis Smit

Hans PlompDeBesteOver ‘Dit is de beste aller tijden’ van Hans Plomp voor NBD | Biblion, 5 juni 2017:
Een bundel met circa honderd gedichten en vertalingen van gedichten. De auteur (1944) is dichter, schrijver, vertaler en organisator van literaire festivals. Hij was lid van de Provo-beweging en leidde het verzet tegen de sloop van het dorp Ruigoord, nu een kunstenaarsgemeenschap. Samen met Gerben Hellinga schreef hij op basis van eigen ervaringen een handleiding voor drugsgebruik. De bundel bevat merendeels niet-rijmende gedichten over onder meer liefde en seks. Verder vertalingen van gedichten van onder anderen T.S. Eliot en Arthur Rimbaud en een levensschets. De combinatie van gedichten en context spreekt erg aan en geeft een prachtig tijdsbeeld van het verzet tegen de gevestigde orde, de seksuele revolutie en het kunstenaarsleven. (…)
Lees hier de recensie
Lees meer over ‘Dit is de beste aller tijden’
Meer over Hans Plomp bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Allesomvattend boek over de Velvet Underground & Nico.» – Arjan van Sorge

VelvetUnderground-96Over ‘De plaat die rock volwassen maakte’ van Peter Bruyn in Gonzo Circus [nr. 140], juli-augustus 2017:
(…) Bruyn voert goede redenen aan voor de belangrijke status van de plaat, die voor hem een scharnierpunt vormt in de muziekgeschiedenis, gestaafd door een indrukwekkende lijst geraadpleegde bronnen. Het notenapparaat en de index laten zien dat de schrijver en de uitgever niet over een nachtje ijs gegaan zijn, net zoals blijkt uit de bijbehorende, zeer rijk gedocumenteerde website. (…) Daarbij kwam ook aan het aan Lou Reed toegeschreven citaat voorbij, dat er van het eerste album in het begin misschien maar dertigduizend stuks verkocht waren, maar dat ieder exemplaar weer tot een band had geleid. Misschien gaat zo’n soort rekensom ook wel op voor het boek van Bruyn, die lezers verbanden laat zien, ontwikkelingen duidt en volop inspireert.
Meer over ‘De plaat die rock volwassen maakte’

«Volksmuziek van hoge kwaliteit verpakt in prachtig fotoboek.» – Ria Warmerdam

VoorplatVoorne75-2Over ‘Van achter naar Voorne’ voor NBD | Biblion, 6 juli 2017:
Folk Collectief Brielle, een volksmuziekgroep die repertoire van uit heel Europa speelt, heeft zich voor deze gelegenheid geconcentreerd op het eiland van herkomst: Voorne. Dit Zuid-Hollandse eiland onder de rook van Rotterdam herbergt oude plaatsjes als Brielle, Rockanje en Abbenbroek, maar ligt ook in de invloedssfeer van de Maasvlakte en petrochemische industrie van het Botlekgebied. (…) Op de bijgevoegde cd waarop de groep traditionele Nederlandse volksmuziek maakt, nieuw gecomponeerde instrumentale nummers en liederen die over Voorne gaan. Volksmuziek van hoge kwaliteit. Maar het hart van deze uitgave ligt eigenlijk in het prachtige fotoboek waarin de cd verpakt is. Zeer sfeervolle foto’s die alle facetten van Voorne belichten. Van het natuurgebied Quackjeswater, via kerkjes en dorpsschoon naar de grafische esthetiek van de scheepvaart, havens en industrie. Tussen de prachtfoto’s vind je de bladmuziek van alle tracks van de cd. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Van achter naar Voorne’

«Een onbekend stukje Surinaamse geschiedenis.» – Ko van Geemert

VoorplatGrunwald75Over ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’ van Diana Tjin in Parbode, nr. 135, juli 2017:
Mevrouw Grünwald, in het bezit van de Duitse nationaliteit, wordt in Suriname, in 1940, meteen na de Duitse inval in Nederland, met haar man en drie kinderen geïnterneerd. Voor heel wat mensen is deze interneringskwestie een onbekend stukje Surinaamse geschiedenis. Ze gaan eerst naar Mariënberg, vervolgens naar Groningen, en komen tenslotte in Kamp Copieweg terecht, waar ze de jonge Hans Dietrich ontmoet op wie ze zeer gesteld raakt. Hij overlijdt in het kamp. Dietrich blijkt later de broer te zijn van Anna’s grootmoeder. Mevrouw Grünwald ontmoet deze grootmoeder wanneer ze haar een ketting gaat brengen die ze had gevonden in Hans’ nalatenschap. Mevrouw Grünwald vertelt [de 19-jarige] Anna verder over haar leven (ze is maar liefst zeven jaar geïnterneerd geweest), over haar kinderen, over haar man. Daartussendoor lezen we dat ook Anna geen makkelijk leven heeft gehad.
Lees meer
Meer over ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’

«De kracht van het onopgesmukte.» – Hans van Willigenburg

VoorplatClaireObscure-75Over ‘Claire Obscure’ van Peter Andriesse op The Post Online, 3 juli 2017:
(…) Hoe droog het proza van Andriesse misschien ook is, en hoe cliché zijn naar sensualiteit hunkerende mannetjes op leeftijd ook zijn, de kracht van deze verhalen zit nu juist in het onopgesmukte. In de koele zinnen (…). Wat ik maar wil zeggen: in tijden waarin schrijversvakscholen horden debutanten afleveren, die dwangmatig pogen ‘literair’ te formuleren en elke banaliteit trachten om te vormen tot een poëtische ervaring, is Andriesse’s proza bijna een bevrijding. Spectaculair mag zijn verteltrant dan niet zijn: hij weet wel hoe je met eenvoudige middelen een scène opbouwt en afwikkelt, of die zich nu in Thailand, Indonesië of op de Wallen afspeelt. (…) Met een welwillende blik zou je ‘Claire Obscure’ precies vanwege die onverschilligheid een compliment kunnen geven, namelijk dat het de verborgen betekenis van de bundel zou kunnen zijn dat seks een zwaar overschatte bezigheid is. Gelet op het broodnuchtere proza van Andriesse is geen seks hebben niet per se erger dan de bus missen.
Lees hier het artikel
Meer over ‘Claire Obscure’
Meer over Peter Andriesse bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Zikken laat voelen dat het verleden onherstelbaar weg is.» – Jan-Hendrik Bakker

VoorplatTanimbar75Over ‘De Tanimbar-legende’ van Aya Zikken in Den Haag Centraal, 29 juni 2017:
In ditzelfde voorjaar waarin Alfred Birney de Libris Literatuur Prijs won met een monumentale roman over de misdaden van zijn indo-vader in de koloniale oorlog tegen de Indische bevolking, verscheen er ook een heruitgave van Aya Zikkens roman ‘De Tanimbar-legende’. Ook die gaat over de naderende onafhankelijkheid van een Nederlandse kolonie. (…) Wat decennialang verbloemend ‘de politionele actie’ heette, was in werkelijkheid een harde en wrede onderdrukkingsoorlog waarin velen onschuldig zijn vermoord. Langzaam dringt, mede dankzij de literatuur, dat besef nu door. De kracht van deze vertelling is de driehoek tussen drie Nederlandse mannen, waarin verwachtingen over een toekomst die niet meer zal komen en kampervaringen tijdens de Japanse bezetting een hoofdrol spelen. (…) Kees Ruys schreef een instructief nawoord in deze uitgave van de roman alsmede een korte typering van het schrijverschap van Zikken, een markante maar niet zo gekende persoonlijkheid uit de Nederlandse literatuur.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Tanimbar-legende’
Meer over ‘Alles is voor even. Het bewogen schrijversleven van Aya Zikken. Biografie’

«Een leven, met sjeu, in spreektaal verteld.» – Jerry Dewnarain

AdoBroodboom_VP_2Over ‘Ado Broodboom trompet’ van Ado Broodboom & Bert Vuijsje in De Ware Tijd, 17 en 18 juni 2017:
(…) Samen met journalist en jazzkenner Bert Vuijsje ‘componeerde’ Ado Broodboom een biografie in de ik-vorm. Een leven, met sjeu, in spreektaal verteld. Het rijk geïllustreerde boek gaat vergezeld van een cd met muzikale hoogtepunten. De naam Broodboom is geen onbekende naam in Suriname. Er is zelfs een straatnaam, de Broodboomstraat. (…) Ado Georg Broodboom is geboren op 14 november 1922 uit een Nederlandse moeder, Alida Geertruida Jacoba Daudeij, en een Surinaamse vader, Zebedeüs Broodboom. (…) Zijn grootvader heette Adonis Broodboom. Hij was van 1845 en nog slaaf geweest. Broodboom stelt dat zijn vader volledig werd geaccepteerd in de familie van zijn moeder in Amsterdam. (…) Zebedeüs Broodboom stierf in 1925, toen Ado nog maar twee was. Hij heeft geen herinneringen aan hem, alleen de foto’s in de boeken. (…) Nadat de moeder van Ado weduwe was geworden, verhuisde hij met zijn moeder naar Amsterdam-Noord. In die tijd is Ado met muziek begonnen. Hij was toen een jaar of zes. Hij kreeg een mondharmonica van zijn moeder. ‘Ik kon er meteen op spelen, ik denk dat je dat vanuit de wieg hebt meegekregen, een natuurtalent (p. 13). Ik had een ontzettend goed muzikaal geheugen. Als ik één keer iets had gehoord, bleef dat erin zitten.’ (p. 17) Later kwam de accordeon en veel later raakte hij in de ban van jazzmuziek. Hierbij was dus de trompet een belangrijk muziekinstrument: Ado Broodboom was overal met zijn trompet. (…) Op 30 april 1980, is Ado Broodboom gestopt met spelen. Hij was 57 en hij was op. ‘Het was vooral de afgang van de embouchure (de techniek, waarmee een blaasinstrument met de lippen wordt bespeeld, red). Door wat ik mijn leven lang allemaal in de studio’s heb gespeeld, heb ik mezelf toch overblazen.’ (p.146) Intussen is Ado Broodboom over de negentig. Hij mist het spelen niet, maar wel de muzikantenverhalen. Dat jazzmuzikanten zulke goede verhalenvertellers zijn, heeft te maken met de creativiteit van het vak, met improvisatie. (…)
Lees hier [onderste helft krantpagina] en hier de recensie
Meer over ‘Ado Broodboom trompet’

«Hilarisch, met zelfspot, beeldend en nostalgisch.» – Jerry Dewnarain

VoorplatMijnGod-75Over ‘Mijn God mijn God Waarom heb ik u verlaten?’ van Frank Ong-Alok in De Ware Tijd Literair, 17-18 juni 2017:
(…) Sommige vertellingen zijn hilarisch en enkele opvattingen zetten de lezer aan het denken of houden hem een spiegel voor. Er is ook zelfspot in het boek te bespeuren. Ong-Alok vertelt over onderwerpen waarop nog steeds een sterk taboe rust, zoals seks. Het boek is een autobiografische vertelling waarin levensfacetten vlot en beeldend worden verteld. We zien de jonge Frank vanaf zijn zevende jaar opgroeien tot jonge adolescent en uiteindelijk als echtgenoot en ervaren muzikant en componist. (…) Vooral in de eerste drie hoofdstukken maakt de lezer kennis met het Suriname van eind jaren zestig. De beschrijvingen zijn beeldend en nostalgisch, zoals in bijna elke roman geschreven door een migrant. Hij beschrijft een nieuwe buurt, Zorg en Hoop en omgeving, van de jaren zestig, die niet eerder in Surinaamse romans is beschreven. (…) Maar ook zijn eerste jaren in Nederland geven een goed tijdsbeeld: er waren begin jaren zestig nog niet veel Surinamers in Nederland woonachtig. Anil Ramdas schreef ook over zijn eerste ervaringen met Nederland in zijn enige roman ‘Badal’. Maar Ramdas kwam in Nederland tijdens de immigratiestromen van de jaren zeventig. (…) Het boek bevat ook een cd waarop nummers staan die op één of andere manier een rol hebben gespeeld in Ong-Aloks leven. (…).
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Mijn God mijn God Waarom heb ik u verlaten?’
Meer over Frank Ong-Alok bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Onuitwisbaar stempel op de Nederlandse én Surinaamse muziekcultuur.» – Jerry Dewnarain

voorplatharmanOver ‘Harmanized’ van Robby Harman in De Ware Tijd Literair, 3 juni 2017:
(…) Met het solo-project ‘Harmanized’ drukt Robby een voor velen herkenbaar en onuitwisbaar stempel op de Nederlandse én Surinaamse muziekcultuur. Met dit album maakt de muzikant eindelijk zijn eigen composities, zijn eigen verhaal (de tekst is door hem geschreven) en zijn eigen stemgeluid wereldkundig. In het boek dat bij de cd hoort, schetst hij ervaringen die hij tijdens zijn zoektocht naar de ultieme crossover van pop, vocale swing en jazzy geïmproviseerde Afro-Caribische muziek opdeed. De 13 titels in zijn boek corresponderen met de 13 titels op de cd. (…)
Lees hier [zie onderste helft krantenpagina] de recensie of hier op Caraïbisch Uitzicht dd. 23 juni 2017
Meer over ‘Harmanized’
Meer over Robert Harman Sordam op deze site

«Beklemmend mooi.» – Ria Twisk

VoorplatBitterdagen-72Over ‘Bitterdagen’ van Peter Lenssen op Leestafel, 28 juni 2017:
(…) Deze roman van Lenssen is prachtig opgebouwd en de lezer raakt bij alle personages rondom Sjef Sonneschein zeer betrokken, maar toch het meest bij Sonneschein zelf. Je vraagt je af hoeveel een mens kan hebben? Toch staat het verhaal van Sjef niet op zichzelf. In de periode waarover Lenssen schrijft hebben veel mensen eenzelfde leefomgeving en daarmee dezelfde ervaringen als de hoofdpersoon. Ouders die de Eerste Wereldoorlog nog hebben meegemaakt glijden ongevraagd de volgende wereldoorlog in, maar zijn nu zelf volwassenen met kinderen, zoals Sjefs ouders. (…) Nadat de oorlogen teneinde kwamen bleef er intens verdriet over om het verlies, verbijstering over wat er gebeurd was en intense schaamte over wat men niet wist of niet wilde weten en opnieuw kon men er niet over praten. Ingehouden angst, opgekropte onmacht, boosheid en frustratie heeft menigeen, net als Sjef, een leven lang beziggehouden. Tel daar nog bij de ‘gewone tegenslagen’ die bij het leven horen en een mens trekt zich, net zoals Sjef, terug in zijn eigen wereld. Al deze aspecten heeft de auteur op een hele bijzonder mooie manier beschreven, eveneens ingehouden, maar het hier en daar ook als het ware uitschreeuwend, zodat het de lezer duidelijk wordt hoe dergelijke omstandigheden een mensenleven kunnen vormen en in zijn greep houden. Daardoor is dit boek van Peter Lenssen beklemmend mooi geworden.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bitterdagen’
Meer over Peter Lenssen op deze site