Over ‘Duizend leugens bruidstaart’ van Diana Lebacs voor NBD | Biblion, 15 februari 2017:
Deze tweede roman voor volwassenen van de Curaçaose schrijfster (1947) is een aaneenschakeling van avontuurlijke gebeurtenissen die met een grote zoektocht te maken hebben. Skylar’s vader vertrok ooit met de belofte dat hij zijn vrouw en zoon zal laten overkomen. Wanneer zijn moeder een verhouding krijgt met de lokale onderwijzer, wil puber Skylar naar Hope Land om zijn vader op te sporen. Hoewel hij daar niet in slaagt, lukt het Skylar wel een rechtenstudie te voltooien. Zijn briljante toekomst dreigt echter verloren te gaan door het gemis van een vaderfiguur. Allerlei figuren schieten hem net op het nippertje te hulp. Hij maakt zelfs merkwaardige avonturen mee in de criminele wereld. Pas na de dood van zijn vader komt Skylar te weten dat hij opnieuw getrouwd is en meer kinderen heeft. Is deze zoektocht een metafoor voor de altijd afwezige vaderfiguur in de Caraïbische cultuur? (…)
Meer over ‘Duizend leugens bruidstaart’
Meer over Diana Lebacs op deze site
Categorie: Recensies
«Het leven is niet altijd maakbaar.»
Edith Tulp over Edith Tulp in Volkskrant Magazine, 11 februari 2017:
(…) Nee, alleen zijn is niet altijd leuk. (…) Het geeft ook vrijheid om alleen te zijn, en ongekende mogelijkheden. (…) Juist omdat ik met niemand rekening hoef te houden, heb ik alle gelegenheid het leven ten volle te leven en mezelf te ontplooien. Ik heb gewoond en gewerkt in Afrika, zette er een ontwikkelingsproject op en ik schrijf romans. Ik reis door risicogebieden waar je nooit naar toe zou gaan als je thuis bloedjes van kinderen hebt zitten wachten. Een half jaar lang woonde ik diep in een oerwoud, waar ik even iets had met een ranger in een stoer uniform met een kalasjnikov over zijn schouder waarmee hij mij beschermde tegen de wilde beesten in het bos. Hij was smoorverliefd. Ik twijfelde – de cultuurkloof leek me onoverbrugbaar. Hoe kon ik deze man, die alleen de jungle kende en ervan schrok als ik mijn contactlenzen uitdeed, uitleggen waar ik vandaan kwam? In alle opzichten – intellectueel, materieel, emotioneel – kwam ik van een andere planeet. Ik had geen idee hoe ik die met hem kon delen en delen lijkt me een eerste vereiste in een relatie. (…) Hoe dan ook: alleenstaand zijn is niet voor watjes. Niet als je iets van het leven wil maken. Ik ben er een sterke en stoere vrouw van geworden en ik wil me niet meer schamen voor het feit dat ik een ouwe vrijster ben. Liegen erover doe ik niet meer. Zelfs niet in Afrika. Edith Tulp is o.a. auteur van de vorig jaar verschenen roman ‘De bushsoldaat’.
Lees hier het artikel
Meer over ‘De bushsoldaat’
«RIP Tjeerd Ybeles Smit.» – André Oyen
‘Tjeerd Ybeles Smit is overleden’ op Ansiel, 13 februari 2017:
Donderdag 9 februari 2017 is Tjeerd Ybeles Smit overleden. (…) ‘Sterven doe je zo’ was het literaire debuut van Tjeerd Ybeles Smit. Het is een novelle over de dood, maar het is echt geen triest boek, want het is een stukje filosofie gekoppeld aan een bitterzoet verhaal met een droge humoristische ondergrond. Tjeerd Ybeles Smit speelt met het thema dood en de angst en het taboe daarrond. (…) Een heel apart boekje dat ik heel graag gelezen heb. (…) In ‘Bijverschijnselen’ maakt de auteur zijn lezers deelgenoot van een buitengewoon goed geschreven en sterk verhaal over ziekte, verval en dood. Er zit een dusdanige beklemmende sfeer in het boek dat een ietwat overgevoelige lezer er zelf paranoïde van zou worden. Een ware literaire krachttoer. (…)
Lees hier verder
Meer over Tjeerd Ybeles Smit op deze site
«‘Schaduwvrouw’ stelt de lezer voor grote raadsels.» – Michiel van Kempen
Over ‘Schaduwvrouw’ van Margarita Molina in Antilliaans Dagblad, 26 januari 2017: ‘Schaduwvrouw’ gaat om de heftige relatie tussen de ik-vertelster (‘Ma’) en de dichter ‘Roy’, die de ik-figuur overlaadt met gedichten die in het verhaal worden afgedrukt. Het is een sleutelroman. (…) Het is tamelijk gemakkelijk voor wie ook maar een beetje in de Curaçaose dichtkunst is ingevoerd, om te zien welke dichter hier wordt bedoeld. (…) ‘Roy’ is een figuur die mooi genuanceerd wordt neergezet als iemand die hartstochtelijk is, krachtig, energiek, eilandelijk maar niet benepen. (…) Maar die gedichten zijn maar heel soms tweetalig, bijna altijd in het Nederlands en dus niet in de moedertaal van de opgevoerde dichter, het Papiaments. (…) Als de roman enkel een verbeelding is van wat een buitenvrouw van een groot dichter zou kunnen meemaken, dan is de vertelonderneming niet overtuigend. Juist het autobiografisch gehalte maakt het boek belangwekkend, maakt het authentiek. (…) De documentaire-journaliste heeft de romanschrijfster in de weg gezeten, wat niet wegneemt dat er wel degelijk geslaagde pagina’s en zelfs aangrijpende bladzijden in het boek staan. (…) Ze zet zichzelf dan wel in de schaduw, maar vraagt ook nadrukkelijk aandacht voor de rol van de buitenvrouw in het bestaan van de grote Antilliaanse dichter. (…) Het is in ieder geval iemand die het gewend is vlot te kunnen vertellen – als dat een vertelkwaliteit voor een roman is, dan bezit ‘Schaduwvrouw’ die.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Schaduwvrouw’
«Vol humor, zeer beeldend en treffend.» – Corine Gorter
Over ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Boekenbijlage, 1 februari 2017:
(…) Niet elke schrijver beheerst de kunst om de lezer vanaf de eerste regels het verhaal in te sleuren, maar Verschuren weet dat, ieder verhaal opnieuw weer, voortreffelijk te doen. (…) Alhoewel elk verhaal een open einde heeft, zijn ze toch “af ” en is het verhaal verteld. (…) Er is geen enkel verhaal dat niet boeit en dat je niet achter laat met een honger naar meer. (…) Hij schrijft vol humor, zeer beeldend en treffend. Maar daarnaast is zijn schrijfstijl soms haast poëtisch, net als de titel. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
«Ook regelrechte leugens – nu ‘nepnieuws’ en ‘alternative facts’ geheten – blijken te werken.»
Over ‘Nepnieuws, zondebokken en andere bliksemafleiders’ door Aart G. Broek op ManagementSite, 1 februari 2017:
Missers en schandalen in organisaties worden op allerlei manieren verheimelijkt. Individuen, groepen, organisaties, zelfs een samenleving in haar geheel gaan – onder druk van (dreigende) vernedering vanwege fouten, wantoestanden of mislukkingen – tot actie over. (…) Ook regelrechte leugens – nu ‘nepnieuws’ en ‘alternative facts’ geheten – blijken te werken. (…) Vernederende afwijzing en de angst ervoor noemen we ‘schaamte’. (…) In Nederland fungeerden onder anderen Rijkman Groenink (ABN AMRO), Hubert Möllenkamp (Rochdale) en Loek Hermans (Maevita) als publieke prooi. Voor mijn eigen ervaringen in dezen, zie ‘Onder het Katwijkse blauw’ in Dwarsliggers. (…) Er blijken moedige klokkenluiders nodig om gemankeerd handelen boven tafel te krijgen. (…)
Lees hier verder
Meer over ‘Dwarsliggers’
Meer over Aart G. Broek op deze site
«Hartstochtelijk en ontroerend pleidooi voor natuurbehoud op Aruba.» – Walter Palm
Over ‘Tranen om de ara’ van Jacques Thönissen voor NBD | Biblion, 1 februari 2017:
‘Tranen om de ara’ speelt zich af op Aruba. De hoofdpersoon Carlos, de laatste Arubaanse indiaan, blikt terug op zijn leven. Zijn ‘Leitmotiv’ is de strijd voor de natuur. Daarom weigerde hij te werken voor de olieraffinaderij en verzet hij zich tegen projectontwikkelaars die over zijn plantage een asfaltweg willen aanleggen. De roman is een hartstochtelijk en ontroerend pleidooi voor natuurbehoud, dat weer symbool staat voor het behoud van het ‘oude Aruba met zijn unieke karakter en typische levensstijl’. Een waardevol boek is het geworden, waarin ook oude Arubaanse gewoonten als Dera Gai en ringsteken op ezels worden vastgelegd. Achterin een verklarende woordenlijst. Tweede verbeter druk.
Meer over ‘Tranen om de ara’
Meer over Jacques Thönissen op deze site
«Heel boeiend boek waarin land- en tuinbouw de hoofdrol spelen in een apocalyptische setting.» – Jan van Liere
Over ‘De ontwrichting’ van Hans van Hartevelt in Nieuwe Oogst, 14 januari 2017:
Wat zou er gebeuren als alle technische verworvenheden ons plotseling in de steek laten? Het antwoord op die vraag biedt stof voor macabere fantasieën. Het boek ‘De ontwrichting’ gaat erover. Wanneer totaal onverwacht in het hele land de elektriciteit uitvalt, mobiele telefoons dienst weigeren en alle computersystemen plat gaan, kunnen chaos, hulpeloosheid en anarchie de overhand krijgen. Het thema is in de literatuur, met name in het science fiction-genre, niet onbekend. Maar nu is ook een boek verschenen waarin land- en tuinbouw de hoofdrol spelen in zo’n apocalyptische setting. Auteur Hans van Hartevelt schetst een agrarische wereld die over ongeveer tien jaar nog veel meer hightech is dan nu, waar per satelliet vrijwel alle bedrijfsactiviteiten gestuurd worden en waar op één bedrijf een onwaarschijnlijk groot aantal activiteiten plaatsvindt. Tegelijk brengen slechte prijzen, omstreden investeringsbeslissingen en egoïstische afnemers boer Adriaan van de Emmahoeve steeds verder in de problemen. In die zin is er over tien jaar niet veel veranderd. Tot een cyberaanval door computercriminelen voor een drastische wending zorgt in dit moeilijke boerenbestaan.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De ontwrichting’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een samenhangende, boeiende roman.» – Otti Thomas
Over ‘Het dilemma van Otto Warburg’ van Eric de Brabander in Ñapa [Amigoe], 19 november 2016:
(…) De verschrikkingen van concentratiekamp Buchenwald, het bloedige bewind van de Dominicaanse president Rafael Trujilo, de onafhankelijkheidsstrijd van de Centraal Afrikaanse Republiek en onderzoek naar een middel voor de bestrijding van kanker. Het zijn vier onderwerpen die schijnbaar weinig overeenkomsten hebben en zich dus vooral lijken te lenen voor een verhalenbundel of afzonderlijke romans. Auteur Eric de Brabander slaagt erin om ze bijna vanzelfsprekend samen te brengen in een samenhangende, boeiende roman. (…) Curaçao functioneert uitstekend als de schakel voor al die verhalen. Als het eiland een smeltkroes is van tientallen nationaliteiten, dan is het ook een verzamelpunt van evenzoveel waardevolle geschiedenissen van mensen die allemaal met dezelfde levensvragen en twijfels zitten, lijkt de boodschap van de auteur. (…)
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Het dilemma van Otto Warburg’
Meer over Eric de Brabander op deze site
«Gedetailleerde schrijfstijl en volle compositie.» – Reinier van Houwelingen
Over ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Literair Nederland, 23 januari 2017:
(…) De stijl van ‘Stromen die de zee niet vinden’ is behoorlijk rijk. Vooral de precieze (natuur)beschrijvingen vallen op. Alles krijgt een naam of een bijnaam, in regels waarin het aan bijzinnen en opsommingen niet ontbreekt. (…) Frequent worden er verhalen binnen verhalen opgevoerd door Rob Verschuren. Bijvoorbeeld via een bijfiguur die een oude historie uit de doeken doet, of door een droom. (…) De meeste verhalen eindigen onbestemd, met een natuurbeeld of een vergezicht. Er is geen pointe en geen boodschap. Het gaat vooral om de sfeer die telkens knap wordt opgeroepen. Verschuren schetst elf keer trefzeker een kleine wereld en laat die wereld nadien weer achter zich. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site