«Nooit zal je meer geld overmaken zonder aan deze roman te denken.» – Ezra de Haan

VoorplatTulp75Over ‘De bushsoldaat’ van Edith Tulp op Literatuurplein, 12 juli 2016:
In Oeganda groeit er een vriendschap tussen Thomas en Mozes. Ze besluiten hun talenten te bundelen en al snel blijken ze de ideale ‘match’. Mozes, door de wol geverfd als hij is, doorziet iedere vorm van corruptie en bedrog. Thomas speelt welwillend zijn chauffeur als ze weeshuizen, scholen, klinieken en dorpsgemeenschappen gaan controleren die dankzij geld van goede doelen zijn opgericht. Of niet… Al snel blijkt het rumoer zich te verspreiden dat met deze inspecteurs niet te sollen valt. Iedere steen komt boven (en dat blijken er vele) en ze blijken ook nog eens onomkoopbaar te zijn. Iedere keer dat ze weer misbruik van gesubsidieerde doelen blootleggen, grimlacht de lezer. Het tweetal doet aan Don Quichot en Sancho Panza denken, al is het wel de vraag wie van de twee molens voor reuzen aanziet. (…) Mozes’ houding jegens homoseksualiteit, kost hem zijn vriendschap met Thomas. Mozes is met overleven bezig, zoals hij zijn hele leven al doet. Hij heeft daarvoor gedood, en zal het weer doen, dus wat kan vriendschap dan betekenen? De krankzinnige houding naar homoseksuelen in Oeganda heeft Tulp niet gefantaseerd. Helaas is het een van de vele feiten waarop deze zeer leesbare roman is gebaseerd. Edith Tulp heeft een mooie, bij vlagen hilarische, roman geschreven over topzware onderwerpen. Oorlogstrauma’s, kindermisbruik, corruptie, homofobie, de naïeve kijk en gulheid van het westen, evangelisten die ‘big business’ van andermans ellende hebben gemaakt en toch gaat het boek ook over vriendschap en liefde, wellicht westerse luxeproducten… u mag het zeggen. Een ding is zeker, nooit zal je meer geld overmaken zonder aan deze roman te denken. Daarmee bereikt Tulp met haar wellicht ietwat cynische boek meer dan al die doorwrochte werken vol staatjes en grafieken. Laten we hopen dat Edith Tulp snel weer van zich laat horen. Haar scherpe pen en tong zijn uiterst geschikt voor dit soort verhalen van over de grens.
Lees hierhier de recensie
Meer over ‘De bushsoldaat’

«Cybercriminaliteit zorgt voor een nieuwe sociale orde.» – Andrea Langendoen

Opmaak 1Over ‘De ontwrichting’ van Hans van Hartevelt in IP | Vakblad voor informatieprofessionals, nr. 5, juni-juli 2016:
Hans van Hartevelt, oud-bibliotheekdirecteur van het Koninklijk Instituut voor de Tropen in Amsterdam, deed in de roman ‘De verkwanseling van een kroonjuweel’ (2014) een boekje open over de sluiting van zijn bibliotheek. Zijn nieuwste roman, ‘De ontwrichting’, gaat over cybercriminaliteit die het hele land platlegt en zorgt voor een nieuwe sociale orde. Een hoofdrol is daarbij weggelegd voor een boer. ‘lk ben ervan overtuigd dat delen van de maatschappij volledig worden stilgelegd, dat delen van landen volledig ontwricht zullen raken door computercriminaliteit, ook daarom zal de bitcoin het nooit redden. Een volledige mondiale meltdown verwacht ik niet, maar wel een slowdown. lk geloof dat een implosie van de inmiddels geheel van computers afhankelijke maatschappij zal leiden tot herbezinning op en herwaardering van onze primaire levensbehoefte en dus ook van de boeren.’
Lees hier het interview
Meer over ‘De ontwrichting’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Het levensverhaal als lotsbestemming.» – Yanaika Zomer

VoorplatBarones72Over ‘De Barones’ van Janny de Heer in NHD Helderse Courant, 11 juli 2016:
Mien Bezemer liet wel eens doorschemeren dat haar verhaal misschien de moeite van het optekenen waard kon zijn. Er kwam op een gegeven moment zoveel vrij. Niet alleen een persoonlijk verhaal. Maar ook een stuk vaderlandse geschiedenis en de rol van de vrouw daarin. Toen heb ik besloten het op te schrijven. (…) Het is wonderlijk hoe er steeds weer waargebeurde verhalen op mijn pad komen. (…) Ik heb haar vaak geïnterviewd. Ze vertelde alles, ook over seksualiteit. Dat was nu eenmaal een belangrijk onderdeel van haar relatie geweest. We namen het samen hoofdstuk voor hoofdstuk door. Toen ik het helemaal had afgerond, zat ze hier aan de keukentafel om alles door te lezen. Ik zie haar nog zitten. Toen ze klaar was leunde ze achterover. ‘Zo was het’, zei ze. We hebben er niks meer uitgehaald.
Lees hier het interview met Janny de Heer
Meer over ‘De Barones’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Heel sfeervolle roman, gekruid met de nodige humor.» – André Oyen

Opmaak 1Over ‘De ontwrichting. En de boer hij ploegde voort’ van Hans van Hartevelt op Ansiel, 8 juli 2016:
In deze knappe roman kan je als lezer het boerenbedrijf langs twee kanten bekijken, enerzijds computergestuurd en anderzijds gestuurd door ‘boerenverstand’ en mensenkracht. (…) Het enge van het verhaal is dat zulke dingen niet louter en alleen science fiction zijn maar al in kleine mate hebben plaatsgevonden, remember bijvoorbeeld de Pukkelpopramp waarbij de zendmasten het hoge gsm-verkeer niet verwerkt kregen en dienst weigerden. De auteur wil op een bijzondere intelligente manier de lezer er op wijzen dat het raadzaam is om het pionierswerk van vorige generaties niet zomaar naar de prullenbak te verwijzen maar op een verstandige manier in de huidige levensstijl te verwerken. ‘De ontwrichting’ is een heel sfeervolle roman, gekruid met de nodige humor, die tot de laatste zin boeit.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘De ontwrichting’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Zijn verhalen zijn het bredere publiek waard.» – Jan-Hendrik Bakker

VoorplatSeguraOver ‘De mooie mond van Bobby Cespedes’ van Ulises Segura in Den Haag Centraal, 7 juli 2016:
Een goed geschreven verhaal is als een mooie ballade: je hebt het in een uurtje uit terwijl het geheel in je hoofd blijft hangen als een lied, waar het bij een grote roman toch vaak slechts om passages gaat. Goede verhalen blinken bovendien uit in beknoptheid en compactheid en komen van nature zonder veel dralen ter zake. (…) Segura’s verhalen hebben ontegenzeggelijk iets aparts, een snufje apocalyps gemengd met fantastische elementen. (…) Segura heeft bovendien een zeer trefzekere stijl met intrigerende beelden.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De mooie mond van Bobby Cespedes’

«Een boek dat je nog dagen zal achtervolgen.» – Peter de Rijk

VoorplatBarones72Over ‘De Barones’ van Janny de Heer in Straatjournaal, 1 juli 2016:
Wie denkt dat ‘De Barones’ over een dame van adel gaat, komt bedrogen uit. Het levensverhaal van Mien Bezemer gaat juist over een bitter, armoedig leven. (…) Janny de Heer tekende die ervaringen op en schreef er een boek over dat je nog dagen zal achtervolgen. Want je leest niet zo vaak over huiselijk geweld en Mien Bezemer was er een leven lang het slachtoffer van. Als kind van NSB’ers is ze amper vijf jaar als Dolle Dinsdag aanbreekt. De Tweede Wereldoorlog loopt tegen zijn einde en iedereen droomt van de afrekening met hen die fout waren. (…) Mien wordt smalend ‘de Barones’ genoemd wanneer ze iets wil leren of haar positie in de maatschappij probeert te verbeteren. (…) Steeds wordt ze, als er iets misgaat, erop aangekeken dat ze het kind van NSB’ers is. Het verdriet dat deze jonge vrouw heeft moeten verduren lijkt eindelijk ten einde te komen wanneer ene Kees interesse in haar krijgt. (…) Een lang en liefdeloos huwelijk staat haar voor de boeg. Haar man houdt haar genadeloos onder de duim. Pleziertjes zijn er, in welke vorm dan ook, niet bij. Kees bepaalt en Mien pikt het. Nu was de rol van de vrouw in die dagen anders dan tegenwoordig, maar zelfs voor toen was het gedrag van Kees extreem.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Barones’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Fred Papenhove, fenomeen.» – Chrétien Breukers

VoorplatRechtpadenOver ‘Rechte paden doen ons niets en andere gedichten’ van Fred Papenhove in Literaire herinneringen, 7 juli 2016:
Het boek ‘gaat’ over twee broers, of broeders/vrienden, waarvan er een is verdwenen of gestorven. Tenminste, dat denk ik (…). In korte gedichten, en ik vind Papenhove eigenlijk op zijn best in korte gedichten, roept hij een wereld op tussen jonge mannen, een wereld die al heel lang bestaat, sinds hun kindertijd, en die het magische van kindervriendschappen heeft behouden. Het is allemaal echt en niet-echt tegelijk. De slotcyclus heet ‘Niet getreurd’ en eindigt met dit typische Papenhove-gedicht. In plechtstatige, gespeeld-naïeve zinnen krijgt hij het voor elkaar om je te laten voelen wat er, ondanks de titel van de afdeling, door hem is gedaan: getreurd, om het verlies van een dierbaar persoon en een gezamenlijke wereld.
Lees hier het blog
Meer over ‘Rechte paden doen ons niets’

«Ruim 250 soms prachtig geschreven pagina’s.» – Lex de Jonge

VoorplatMonkhorst-72Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst in AD (Haagsche Courant), 30 juni 2016:
Op het eerste oog lijkt ‘De blijmoedige leugenaar’ een sleutelroman over een van de meest omstreden kwesties die de lokale (Haagse) politiek de laatste jaren te verhapstukken kreeg. (…) We ontwaren [heel wat] real life-politici op ruim 250 soms prachtig geschreven pagina’s die de Haagse roman telt. (…) ‘De blijmoedige leugenaar’ is veel meer dan een simpele ‘wie is wie?’ (‘en wie deed wat?’). (…) Het gaat Theo Monkhorst toch om iets anders. Om bijvoorbeeld de bijzondere liefdesrelatie in de roman tussen de liegende wethouder, zijn sterke vrouw en zijn nieuwe vriendin. En om de filosofische kwestie van wat taal allemaal vermag. Van wat woorden kunnen bewerkstelligen. (…) De tegenstrever van [de wethouder] in ‘De blijmoedige leugenaar’ is een Hagenaar die juist niet kan liegen, al zou hij willen. Deze gedreven kunstenaar lijkt uiteindelijk ook de val in te luiden van de opportunistische wethouder. De sympathie van Monkhorst ligt geheel bij de kunstenaar.
Lees hier het artikel
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’

«Een goed boek.» – Piet Kaptein

VoorplatParelmoer-72Over ‘Parelmoerpoeder’ van Clyde Lo A Njoe op o.a. RTV Holland en Cultuurmix, 4 juli – 10 juli 2016:
De nabije toekomst ziet er goed uit, want voor velen van ons wacht de vakantie. Die tijd van vertier kunnen wij nog meer glans en allure geven door het tot ons nemen van een goed boek. (…) De kennismaking in de zomer van 1977 met de aantrekkelijke Esther Anders is doodgewoon. Dird, een kunstenaar, ziet haar op een broeierige dag met twee zware boodschappentassen lopen. Als gevolg van een ongeluk sleept ze met een been. Hij kan het niet aanzien en biedt zijn hulp aan. Al snel noemt ze hem ‘haar lieve jongen’ en nodigt ze hem uit vaker bij haar langs te komen. Er ontstaat een romance en naarmate de verhouding meer diepgang krijgt, begint Esther over haar Duitse, Joodse ouders te vertellen. Het bijzondere verhaal over hoe haar ouders de oorlog in Amsterdam overleefden, roept veel emoties op. Het komt er dan ook bij haar slechts mondjesmaat uit. Dird moet voor het vervolg steeds wachten tot het volgende bezoek. (…) Langzaam maar zeker raakt de kunstenaar ongewild betrokken bij dramatische ontwikkelingen die voortkomen uit beslissingen die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn genomen. Dird krijgt zicht op de heroïsche daden van een kleine groep anoniem gebleven helden. Ze zijn nauw betrokken bij het levensverhaal van zijn geliefde. En terwijl hij die verhalen in schriften noteert en ze zo voor de vergetelheid behoedt, is hij getuige van een drama waar niemand iets aan kan veranderen.
Lees hier het bericht
Meer over ‘Parelmoerpoeder’
Meer over Clyde Lo A Njoe op deze site

«Menig roman van Charles Dickens verbleekt erbij.» – Ezra de Haan

VoorplatBarones72Over ‘De Barones’ van Janny de Heer op Literatuurplein, 1 juli 2016:
Dolle Dinsdag, de dag van de afrekening, de dag waar zovelen tijdens de Tweede Wereldoorlog naar hebben uitgezien, was een rampzalige dag voor de NSB’ers in Nederland. Mien Bezemer is op dat moment amper vijf jaar. Ondanks haar leeftijd is ze vanaf dat moment: besmet, bezoedeld, fout en onbetrouwbaar. De houding van anderen naar haar tekent haar voor de rest van haar leven. (…) Wanneer haar vader, vier jaar na de oorlog, vrijkomt, begint het geweld naar de kinderen weer van voren af aan. Vernederd en mishandeld en inmiddels straatarm als hij is, vormen zij de uitlaadklep voor al zijn frustraties. De zoon moet tuchtiging met een hondenriem verduren en alle kinderen moeten ervoor zorgen dat de hen opgelegde armoe snel tot het verleden hoort. Ze moeten in opdracht van hun vader stelen bij het leven. (…) Mien wordt aan het werk gezet, en mist daardoor een degelijke opleiding. (…) Zoveel leed viel haar ten deel dat menig roman van Charles Dickens erbij verbleekt. Janny de Heer heeft haar verhalen aangehoord en er vervolgens een roman van gemaakt die tot doorlezen dwingt. (…) Ze heeft met ‘De Barones’ haar beste boek geschreven, het is een roman die volledig authentiek overkomt. Het verhaal van Mien Bezemer was het waard opgetekend te worden, vooral omdat veel huiselijk geweld nog steeds verzwegen wordt. Mien Bezemer en Janny de Heer durfden aan die zwijgcultuur voorbij te gaan en lieten zo een boek ontstaan waarover het laatste woord nog niet is gezegd. Als er een boek geschikt is voor leesclubs dan is het ‘De Barones’ wel!
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Barones’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer