Over ‘De verdwenen stad’ van Ton van Reen op Ansiel, 5 juni 2016:
Ton van Reens nieuwste roman ‘De verdwenen stad’ neemt ons mee in een Kafkaïaanse wereld. Timo Wolters, advocaat in Roermond maar woonachtig in Horn, wordt wakker na een nare droom. (…) Maar gelukkig was het maar een droom en is hij nu wakker en lijkt alles weer het oude. (…) Dit verhaal werkt langzaam maar zeker naar een rampzalige onthulling toe. De lezer wordt net als de protagonist geconfronteerd met allerhande verontrustende gebeurtenissen. De grens tussen fictie en waarheid begint bedrieglijk vaag te worden. Ton van Reen heeft met ‘De verdwenen’ stad een prachtig boek geschreven over een man die letterlijk en figuurlijk het Noorden kwijt is door de druk van een veeleisende en corrupte wereld. Een druk die hem tenslotte fataal wordt.
Lees hier en hier de recensie en
Meer over ‘De verdwenen stad’
Categorie: Recensies
«’De Barones’: Totaal verbijsterend boek.»
Over ‘De Barones’ van Janny de Heer op Amsterdam FM-Radio, 6 juni 2016:
‘Dit boek laat beter dan andere boeken zien wat de gevolgen zijn van kind te zijn van NSB’ers.’ Presentatoren Bert van Galen en Peter de Rijk in gesprek met schrijfster Janny de Heer over haar biografische roman ‘De Barones’ over het na-oorlogse leven van een NSB-meisje dat 5 jaar was toen de oorlog voorbij was. Het fout-zijn van haar ouders wordt haar een leven lang nagedragen en draagt er toe bij dat ze in een liefdeloos huwelijk belandt van armoede, onderdrukking en huiselijk geweld. ‘Tegelijk toont het boek ons hoe Nederland na die oorlog opklautert uit het dal: zo veel verborgen verhalen.’
Luister hier naar de uitzending
Meer over ‘De Barones’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Mooie poëzie.» – Ezra de Haan
Over ‘Als de aloë sluimert’ van Quito Nicolaas in Antilliaans Dagblad, 6 juni 2016:
(…) Quito Nicolaas refereert in het gedicht ‘Golven’ naar zijn jeugd op Aruba, de aankomst in Nederland en de Caribische gewoonte om de navelstreng na de geboorte van een kind te begraven. Daarmee is het een heel persoonlijk gedicht dat menig Antilliaan zal aanspreken. Tegelijkertijd is dit een gedicht dat mij nu, en het gedicht werd in 1995 geschreven, sterk doet denken aan al die vluchtelingen die per boot naar het westen zijn gevlucht. (…) Daarmee reikt dit gedicht van Nicolaas verder dan zijn eigen verhaal. Hij heeft het daarvan losgezongen en tot een gedicht voor velen gemaakt. Regelmatig stelt Nicolaas iets aan de kaak of wordt zijn mening, ook als die in mooie poëzie is verpakt, aan de lezer duidelijk gemaakt. Zijn gedicht ‘Afro-Arubaan’ windt er ook geen doekjes om. Het gaat hem in dit gedicht om de migrant en de discriminatie die hij op Aruba ervaart. (…) Het gedicht ‘Afro-Arubaan’ is bijtend van toon en je merkt dat de dichter bij het schrijven ervan woedend maar ook moedeloos was.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Als de aloë sluimert’
«Armando probeert er de moed in te houden.»
Over ‘De mooie mond van Bobby Cespedes en andere verhalen’ van Ulises Segura in De Volkskrant, 28 mei 2016:
De gescheiden Armando die ook zijn baan kwijt is, rijdt met de 16-jarige Naomi in een gestolen Saab in enkele dagen naar Cadis en dan wellicht Marokko. ‘Laten we niet somber zijn,’ probeert Armando er de moed in te houden, maar de tekenen zijn zo ongunstig, in het verhaal ‘De eindeloze zomer’ van debutant Ulises Sigura opgenomen in ‘De mooie mond van Bobby Cespedes en andere verhalen’. Achter de exotische schrijversnaam zit een Vlaamse jurist met als geboortejaar 1973.
Meer over ‘De mooie mond van Bobby Cespedes’
«De opzet van het boek maakt dat je door blijft lezen.» – Albert Heller
Over ‘De ontwrichting’ van Hans van Hartevelt in Nederlands Dagblad, 3 juni 2016:
Een lofzang op de boer. (…) Het is een ode aan de mensen die er dagelijks voor zorgen dat iedereen voldoende eten op zijn bord krijgt. Zijn verhaal speelt zich in de toekomst af, zo’n vijftien jaar vooruit. Van Hartevelt schetst een land dat steeds meer vertrouwt op technologie. (…) Totdat terroristen toeslaan en in één klap de elektriciteitsvoorziening en alle telecommunicatie onmogelijk maken. Het hele land ligt plat, ook de boerderij. Maar, in een mum van tijd blijken ‘ouderwetse’ trekkers en andere landbouwvoertuigen goud waard. De boerderij wordt de enige hoop voor velen. (…) Het idee voor het boek is origineel. (…) Het is de opzet van het boek die maakt dat je door blijft lezen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De ontwrichting’
«Dit is een alleszins geslaagd debuut.» – Miriam Grootscholten
Over ‘De bushsoldaat’ van Edith Tulp op AfrikaNieuws (nummer 11, jrg.10), 3 juni 2016:
Journalist Edith Tulp heeft veel gereisd in Afrika en er ook langere tijd gewoond. Dit is haar debuutroman. De bushsoldaat uit de titel is de Oegandese Mozes, die als kindsoldaat bij het leger van Joseph Kony heeft gezeten. Hij gaat samenwerken met de Nederlandse Thomas (…). Ze controleren door Nederland gesubsidieerde ontwikkelingsprojecten in Oeganda. Dat blijkt geen overbodige luxe (…) Thomas en Mozes zijn een gouden team en ze zorgen ervoor dat veel geld terugkomt. Edith Tulp schrijft goed: ze trekt de lezer meteen Kampala in, met z’n boda-boda’s, de maraboes en de verkeerschaos. Ze snijdt een lastig onderwerp aan: het strafbaar stellen van homoseksualiteit in Oeganda. (…) Mozes komt in aanraking met Amerikaanse evangelisten in de tijd dat de wet tegen homoseksualiteit moet worden aangenomen. (…) De vriendschap met Thomas komt onder zware druk te staan. (…) Deze roman is gebaseerd op ware gebeurtenissen en Edith Tulp is goed geïnformeerd.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De bushsoldaat’
«‘De Barones’: 37 jaar slaaf geweest.»
Over (de Helderse presentatie van) ‘De Barones’ van Janny de Heer op Mustreads or not!, 2 juni 2016:
Door de beschrijving van Janny de Heer van het leven van Mien Bezemer, hoofdpersoon in de biografische roman ‘De Barones’, werd ik zeer ontroerd. Mien had een zwaar leven, getekend door de drang van haar ouders voor vergelding en de verbitterdheid van haar ouders welke fout waren in de oorlog. De ambtenaar bij de gemeente die na de scheiding van Mien en haar man de formulieren invulde, schreef bij de reden voor het aanvragen van de uitkering: ‘37 jaar slaaf geweest’. En de nasleep die het niet gewenst voelen in haar jeugd, de psychische mishandeling in haar huwelijk, teweeg brengt werd vol emotie verteld. Om het verhaal zo te horen, ondanks dat ik het verhaal kende, maar met de foto`s en de empathie van Janny de Heer, kwam het bij een ieder in de zaal enorm binnen. Dit merkte je door de vragen en opmerkingen die na afloop van de lezing gesteld en gedeeld werden.
Lees hier verder
Meer over ‘De Barones’
MeerMeer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een luisterrijke loopbaan en een verworvenheid als het BN’erschap.» – Coen de Jonge
Over ‘Chris Hinze – een biografie’ van Kees Ruys in Jazzbulletin nr. 99, 1 juni 2016:
Toen Hinze de plaat ‘Concorde’ van het Modern Jazz Quartet had gehoord ging hij helemaal om: hij nam bij Frans Elsen les om ook deze muziek te leren spelen. Eigenlijk wilde hij altijd criminologie studeren, maar de toegang tot die studie werd geblokkeerd door zijn middelbare school; hij werd op zijn 21ste van het Haagse Thorbecke-lyceum getrapt omdat hij a) vader was geworden en b) de leider was van een nachtcluborkest. Een paar weken later hoorde Hinze de plaat ‘Opus de Jazz’ van Milt Jackson. Vooral de fluitsolo’s van Frank Wess spraken hem zeer aan. De combinatie fluit en jazz, dat was het. Voorlopig nam hij nog allerlei andere baantjes aan, zoals in de groep King Boys, een schlagerorkestje. En hij pielde nu en dan wat op de Grassi-dwarsfluit die hij had gekocht. Met zijn zijn pianospel zou hij nooit de top bereiken; dat voelde hij wel aan. Daarom ging hij vanaf 1963 klassiek fluit studeren. In 1965 deed hij toelatingsexamen voor het Koninklijk Conservatorium. Zijn leraar daar werd Frans Vester van het Danzi Quintet. Later mocht hij ook nog in Boston studeren, aan het beroemde Berklee College of Music. (…) Chris was gewoon een echte Indische jongen: sportwagens, scheuren, kekke kleren, grote huizen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’
«Voormalig kindsoldaat Mozes wordt overgehaald om de ‘zieke ideologie’ homoseksualiteit te bestrijden.» – Jann Ruyters
Over ‘De bushsoldaat’ van Edith Tulp in Trouw, 14 mei 2016:
Debuutroman over twee vrienden, een Nederlander en een Oegandees, die samen door Nederland gesubsidieerde ontwikkelingsprojecten controleren en onregelmatigheden registreren. Problemen rijzen als voormalig kindsoldaat Mozes door evangelisten wordt overgehaald om de ‘zieke ideologie’ homoseksualiteit te bestrijden. ‘Zoals Mozes in de bijbel ben jij uitverkoren door God als redder van je volk.’ Edith Tulp publiceerde eerder artikelen over het Verzetsleger van de Heer in Oeganda. In 2008 richtte zij de FairPen Foundation in Oeganda op.
Meer over ‘De bushsoldaat’
«Een nummer dat je literaire vleugels kan geven om je vakantie aan zee of in het water het nodige aroma te geven.» – André Oyen
Over ‘Extaze 17/18 – Water-Zee’ op Ansiel, 29 mei 2016:
De redactie van dit prachtig literair tijdschrift tracht verrukking en verwondering op te roepen door de kracht van het woord en de verbeelding. En deze pogingen van de Extaze-redactie levert telkens een boekwerk af dat je heel gulzig proeft en waardeert. Zwakke nummers ben ik persoonlijk nog niet tegengekomen, maar de absolute hoogvlieger was toch wel het Frans Kellendonknummer dat een huiveringwekkend mooi literair eerbetoon was. ‘Extaze 17/18’ is uitzonderlijk een dubbelnummer waarin Water-Zee duidelijk dominant aanwezig, zowel in essay, kortverhaal als gedicht. Er wordt gemijmerd en gefilosofeerd over diverse items gaande van het zeemanslied van de Deense Lale Andersen tot de poëzie van Slauerhoff met immer en altijd water/en of zee op de achtergrond. (…) Een nummer dat je literaire vleugels kan geven om je vakantie aan zee of in het water het nodige aroma te geven.
Lees hier de recensie
Meer over Extaze