Over ‘De lichtkamer’ van Henriette de Mezquita in De Ware Tijd Literair, 7-8 mei 2016:
De lichtkamer is de röntgenkamer van De Kliniek op Curaçao waar een Nederlands radiologenechtpaar werkt. Uit röntgenfoto’s blijkt volgens het echtpaar dat alles in orde is met Martha, de dochter van Ana. Bij een second opinion in een ander ziekenhuis blijkt Martha een grote borsttumor met uitzaaiingen te hebben. Martha overlijdt, Ana sleept de radiologen voor de rechter die slechts een waarschuwing geeft omdat het een eerste fout betreft. Ana’s zus Bets is jurist en die verdedigt de zaak van Martha. (…) In een heldere schrijfstijl schetst Henriette de Mezquita (1930) een spannende roman het leven van deze bewoners. (…) De roman bevat zes hoofdfiguren; in evenveel hoofdstukken wordt het verhaal verteld vanuit het perspectief van die personages, zij hebben op de een of andere manier een band met elkaar. (…) Het thema is wraak(neming). Een belangrijk motief is brua, bovennatuurlijke krachten. (…) Het verhaal heeft twee tijdlagen: het heden en het verleden. In het heden in hoofdstuk 1 (De zussen) gaan Ana en Bets uit huis. ‘Het is tijd, we moeten gaan.’ Waarvoor het tijd is blijkt pas uit het laatste deel van het boek. Hoofdstuk 8 (Finale) is het vervolg van het heden, van hoofdstuk 1. Dan pas blijkt wat het plan van Bets is, een plan waarin bijna alle verhaalfiguren terugkomen en waarin op een wrede manier wraak genomen wordt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Lichtkamer’
Categorie: Recensies
«Met ‘Tirami sù’ bewijst Ronny Lobo dat hij gegroeid is als schrijver.» – Jerry Dewnarain
Over ‘Tirami sù’ van Ronny Lobo in De Ware Tijd Literair, 7-8 mei 2016:
‘Tirami sù’ gaat kortgezegd over een spannende zoektocht van twee tieners naar hun afkomst, een bekend thema in de Caribische literatuur. Bovendien kaart Lobo ook een ander thema aan, namelijk ‘adoptie’. Binnen de Caribische Nederlandstalige literatuur is Lobo een van de weinige schrijvers die het thema ‘adoptie’ bespreekt. (…) ‘Tirami sù’ is een moderne versie van Cola Debrots boek ‘Mijn zuster de negerin’, dat in 1935 uitkwam. De toepassing van internet, het gebruik van mobiele telefoons, sms’jes en laptops maken het verhaal heel modern voor de jonge lezers. Het is ongetwijfeld een boek dat de jeugd, vooral de Caribische jeugd, zal boeien vanwege de herkenbaarheid van het thema – zoektocht naar afkomst of identiteit (queeste). De schrijver bouwt bovendien de spanning van de plot ‘steen-voor-steen’ op om tot de ontknoping te komen. Met de ruimte (waar het verhaal zich afspeelt: Nederland-Aruba-Curaçao-Bonaire; de connectie tussen moederland Nederland en zijn eilanden) en zijn beeldend taalgebruik, overigens een sterk wapen van de schrijver Lobo, metselt hij zijn bouwsel tot een boeiend verhaal.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tirami sù’
Meer over Ronny Lobo bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een regelrechte aanval op de burgerlijkheid in de Nederlandstalige letteren.» – Karel-Willem Delrue
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht op Cutting Edge, 3 mei 2016:
‘Belachelijk hoogdravend en complex’. Dat zijn net de woorden die Döppeler, een van de hoofdpersonages, gebruikt om zijn eigen literaire creatie te beschrijven. Neemt Peter De Voecht zijn lezers hier op een gewiekste manier beet? ‘Slachtvlinders’ (…) is een caleidoscopische roman waarin personages ontdubbelingen en afsplitsingen van zichzelf zijn, het is een literaire rorschach-inktvlek die voor vele lezingen en interpretaties vatbaar is. (…) Daarnaast lezen we ook over Döppeler, de schrijver aan wiens brein de dystopische wereld vermoedelijk ontsproten is. Dit zijn stukken waarin De Voecht door middel van een doppelgänger afrekent met zijn eigen twijfels over het schrijverschap en over de manier waarop hedendaagse auteurs te werk moeten gaan. (…) Een opmerkelijk debuut van een auteur die hard zijn best doet om de literatuur van binnenuit open te breken en te vernieuwen, een regelrechte aanval op de burgerlijkheid in de Nederlandstalige letteren. ‘Slachtvlinders’, de eersteling van een unieke stem in het Vlaamse literatuurlandschap, is vernieuwend en bedwelmend. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
«Sterk debuut met doorwrochte ideeën-roman.» – André Oyen
Over ‘De blinde kamer’ van Meine Fernhout op Ansiel, 5 mei 2016:
Rick Alting von Geusau (…) is de vrucht is van een eenmalig avontuurtje en heeft zijn vader nooit gekend. Met zijn moeder woonde hij in een apart huis met een blinde kamer (de bibliotheekkamer van zijn grootvader) waarin hij alle opgeslagen kennis, vooral filosofisch en natuurkundig, tot zich nam. Over zijn studie, bijbaan als taxichauffeur en baan in het Teylers Museum wordt geschreven én over zijn pogingen het licht te begrijpen en ook over de vrouwen in erotische zin zet hij een stevige boom op. De roman is een mooi en intelligent boek dat op een heel geraffineerde manier het bewustwordingsproces van de hoofdpersoon toont. De auteur is een uiterst bekwaam stilist en hanteert een prachtige taal die zowel filosofisch, beeldend als poëtisch is.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘De blinde kamer’
«Een legendarisch geschiedenisboek.» – Lea Zuyderhoudt
Over ‘Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier’ van Dee Brown in OVT (VPRO-Radio NPO1), 8 mei 2016:
Gesprek met Lea Zuyderhoudt (als historicus en cultureel antropoloog verbonden aan de Universiteit van Leiden). De settlers presenteerden de kolonisering van en de genocide op de Native Americans in hun blanke geschiedschrijving als een heldendaad. Dee Brown laat de slachtoffers aan het woord op basis van de door hen ondertekende verdragen. Een ongelooflijk belangrijk boek.
Luister hier naar het item
Meer over ‘Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier’
«Een geweldige reeks.» – Jos Lexmond
Over ‘Het Eerste Boek’ van Harman Nielsen op Nederlands Contactcentrum voor Science Fiction, 3 mei 2016:
Met ‘Het Eerste Boek’ sluit Harman Nielsen zijn intrigerende Science Fiction/Fantasyreeks ‘Het Verscholen Volk’ af. De reeks begon in 2003 met het boek met dezelfde titel ‘Het Verscholen Volk’ waarin het grootste deel van de mensheid door de K’zan in hun energetische sleepnetten van angst werd gevangen en in hun slavenschepen van de aarde werd weggevoerd naar een onzekere bestemming en toekomst. (…) Nu eens bleven niet de sterken over, maar de zwakken en die moesten het zien te overleven in de krochten van de vervallen steden. In ‘Het Eerste Boek’ zijn we zeshonderd jaar nadat de mensheid door de K’zan is weggevoerd. (…) Het lijkt erop dat de mensheid alsnog zichzelf uit zal roeien. (…) Nielsen dwingt je met zijn taalgebruik om je leestempo aan te passen om zodoende te genieten van zijn virtuositeit. (…) Jammer dat het nu voorbij is. ‘Het Eerste Boek’ is het laatste boek in een geweldige reeks die ik met veel plezier gelezen heb en eenieder aan kan bevelen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het Eerste Boek’ en ‘Het Verscholen Volk’
Meer over Harman Nielsen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Quito Nicolaas in tv-journaal van Omroep Flevoland
Over ‘Als de aloë sluimert’ van Quito Nicolaas op Omroep Flevoland, 3 mei 2016:
Omroep Flevoland zocht voor haar televisiejournaal van 3 mei de schrijver/dichter Quito Nicolaas op (geboren op Aruba maar woonachtig in Almere) naar aanleiding van zijn recent verschenen boek ‘Als de aloë sluimert’, een kloeke verzameling gedichten speciaal voor zijn Nederlandse lezers vertaald uit een vijftal eerder in het Papiaments verschenen dichtbundels. Werk van Nicolaas werd opgenomen in tal van in het buitenland uitgebrachte bloemlezingen.
Kijk hier naar het nieuwsitem op Omroep Flevoland
Meer over ‘Als de aloë sluimert’
«Het verhaal van Gerard moet verteld worden.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Parelmoerpoeder’ van Clyde R. Lo A Njoe, op Leestafel, 2 mei 2016:
Esther is een tweede generatieslachtoffer. Haar vader, Gerard Anders is al jaren voor de oorlog uitbrak met zijn vrouw uit Duitsland gevlucht naar Amsterdam. (…) Door het verhaal te vertellen voor zover ze dat kent, wordt voor Esther een verwerkingsproces in gang gezet. Haar vaders leven werd getekend door de oorlog, door wat hij meegemaakt heeft. En dat laat zijn sporen na in Esthers leven. (…) Het verhaal van Gerard moet verteld worden. Het verhaal hoe Amsterdammers zich moesten zien te redden tijdens de bezetting is niet een verhaal dat vaak verteld is. Meestal gaat het over helden, of juist zeer foute mensen, niet over burgers, die gewoon lijken maar eigenlijk heel bijzonder zijn. Had het verhaal over Esther weg kunnen blijven? Misschien, maar de schrijver heeft juist haar eigen verhaal gebruikt om meer spanning aan te brengen, en eerlijk gezegd had ik geen idee wat parelmoerpoeder is! De twee verhalen verlopen enigszins parallel, en zelfs al zie je de ontknopingen in beide delen aankomen, je vervelen is er niet bij tijdens het lezen van deze bijna 700 pagina’s!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Parelmoerpoeder’
Meer over Clyde Lo A Njoe op deze site
«Precieze bewoordingen.»
Over ‘Door het vanggat’ van Aly Freije voor NBD Biblion, 3 mei 2016:
(…) Freije schrijft in precieze bewoordingen over landschappen en het leven op de boerderij, waarbij observaties en zintuiglijke ervaringen centraal staan, maar ook herinneringen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Door het vanggat’
Meer over Aly Freije op deze site
«Deze roman niet ongelezen laten.» – Camiel Hamans
Over ‘De verdwenen stad’ van Ton van Reen in Brabant Cultureel (Brabant Literair), 2 mei 2016:
(…) En daar gaat deze roman over. Hoe iemand zich zo vast gedraaid kan hebben in de sleur van zijn dagelijkse bestaan dat er een medicijndelier nodig is om hem te laten beseffen hoezeer hij zijn burgervrouw verafschuwt, hoe bang en tegelijk afgunstig hij is op zijn assertievere kantoorgenoten, hoe groot zijn afkeer is van de fatsoenlijke bourgeoiswereld is, waarin hij moet functioneren en waarin hij het hoofd probeert boven water te houden, hoe hij neerkijkt op zijn middenstandscliënten die niets anders doen dan elkaar het recht van overpad bestrijden, hoe hij gruwt van de foezelende prelaten wiens jongensschennende handen hij moet verdedigen, hoe hij tegelijk achting en minachting heeft voor het Jos van Reij-achtige type politiek dier en hoe hij stiekem gedroomd heeft van een Moskowitz-carrière, in het boek doorzichtig Kolkowitz genoemd. Deze overpeinzingen, paniekaanvallen en hersenspinsels bieden Ton van Reen voldoende gelegenheid om zijn kritiek op kerk, burgerij en establishment te spuien. (…) Ton van Reen vernieuwt zich zelf en graaft in onderliggende psychologische lagen.(…) Wie in deze tijd van het proces Van Reij een inkijkje wil hebben in een middenstands- en zakenelite van Midden-Limburgse allure en corruptie, kan deze roman niet ongelezen laten.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De verdwenen stad’