Avila Beach Hotel in 5 korte verhalen’ van Eric de Brabander in Ñapa en op Caraïbisch Uitzicht, 8 februari 2020:
Ter afronding van het jaar waarin het 70-jarig bestaan werd gevierd en als opstap naar de komende 70 jaar werd een boekje (35 pagina’s) over de historie van Avila Beach Hotel uitgebracht. Wie met het idee kwam de geschiedenis te belichten door vijf voor het hotel belangrijke figuren (Simon Bolivar, Albert Kikkert, Pieter Hendrik Maal, Nic Møller, Boeli van Leeuwen) in de schijnwerpers te zetten, weet ik niet, maar het is een goed idee. Evenals de keuze voor de Curaçaose auteur Eric de Brabander als schrijver. In zijn gestaag uitbreidend oeuvre (vijf romans tot heden) heeft hij er blijk van gegeven over een opmerkelijke fantasie te beschikken en die verbeelding bovendien op een overtuigende wijze weet te verwoorden. (…) Soms denk je, waar haalt die De Brabander ’t toch allemaal vandaan? (…) Niet alleen is de verbeelding bij uitstek het privilege en de macht van de kunstenaar/fictieschrijver, maar ook vanwege de wijze woorden die schrijver Tim Krabbé ooit sprak: ‘Bederf nooit een mooi verhaal door te veel research’. (…) Bij de verkoop van het hotel aan de familie Vogels in 2015, bestond de vrees dat Avila het culturele, muzikale aspect zou gaan verliezen. (…) Maar het duurde niet lang voordat Wil, Katja en Robbin Vogels beseften dat het hotel dat ze gekocht hadden niet zomaar een hotel was en dat de historie en de centrale plaats die het hotel inneemt in de Curaçaose kunstwereld bewaard diende te blijven. (…) ‘Avila Beach Hotel in 5 korte verhalen’ is een liefdevol gemaakt boekje, onderhoudend geschreven door Eric de Brabander, mooi vormgegeven door Irving Schenker, smaakvol uitgegeven door In de Knipscheer.
Lees hier het artikel ‘De geschiedenis van Avila in vijf schetsen’
Meer over Avila Beach Hotel op deze site
Meer over Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Cornelis Zitman op deze site
Meer over Nic Møller op deze site
Categorie: Recensies
«Taalspel wordt ingezet om de boodschap te versterken.» – Albert Hagenaars
Over ‘Het ontbreken hoor je niet’ van Chawwa Wijnberg voor NBD/Biblion, 5 februari 2020:
Afrondende bundel van de eind 2019 overleden dichteres, waarin de belangrijkste thema’s in een nieuwe ordening terugkomen: de joodse achtergrond, het kwetsbare individu versus de maatschappij, verdriet maar ook troost en hoop. Vóór alles is de poëzie van Chawwa Wijnberg (1942-2019) een drang tot getuigen. Taalspel wordt ingezet om de boodschap te versterken. (…) Haar gedichten kennen een groot aantal onderwerpen, zoals het ouder worden, het al te vluchtige geluk, de soelaas biedende natuur. Zoals ze steeds aangeeft, vormen haar joodse achtergrond en de vaderfiguur, een geëxecuteerde verzetsman, een belangrijke voedingsbodem. Ook in deze bundel blijven de regels kort en de beeldspraak ingehouden. De zegging is direct begrijpelijk. (…) Wijnberg is op haar best waar ze actualiteit weet te verbinden met blijvende thema’s: ‘nu mogen we / de moslims helpen / we weten van hun jodenhaat / is er nu een groter kwaad / samen zijn we alleen / klein en bang’. En waar ze stof tot nadenken geeft want wat is ‘dat grotere kwaad’?
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het ontbreken hoor je niet’
Meer over Chawwa Wijnberg bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Surrealistische tekst die veel ruimte openlaat voor interpretatie.» – Drs. H.H. Puite
Over ‘Speech van de dode moeder’ van Carlos A. Aguilera voor NBD/Biblion, 5 februari 2020:
Carlos A. Aguilera (Havana, 1970) werd in Cuba en daarbuiten bekend door zijn poëzie en performances. (…) Een lange monoloog vol woede en verbittering uitgesproken door een boze vrouw ten overstaan van twee levenloze mannen en een eveneens levenloze kat, die het gezag moet voorstellen. De vrouw die in deze monoloog aan het woord is, wordt in de titel als ‘dode moeder’ aangeduid. Ze richt zich tot haar echtgenoot en haar zoon, die beiden door een pop worden voorgesteld en dus niks terug kunnen zeggen of zelfs maar kunnen reageren. Ze is beschuldigend naar de echtgenoot, de vader van haar zoon en vol verwijten naar een heerser. Die heerser wordt aangeduid met ‘die Russische tweelingbroers’ en is aanwezig in de vorm van een eveneens levenloze kat. De kat vertegenwoordigt de broers, het gezag en is het eerste doelwit van de woede van de vrouw. Het is een vreemde, surrealistische tekst die veel ruimte openlaat voor interpretatie, maar zeker erg ongemakkelijk zal zijn voor de machthebbers in Cuba. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Speech van de dode moeder’
«Mystiek-realisme in imposante constructies.» – Brede Kristensen
Over ‘Grenstekens’ van Scott Rollins in Ñapa (Amigoe Curaçao), 1 februari 2020:
(…) Rollins, afkomstig uit New York, studeerde Nederlands en kwam zodoende als student naar Nederland. Met zijn Curaçaose vrouw komt hij ook regelmatig naar Curaçao. Zijn poëzie getuigt daarvan. En getuigt van nog veel meer. (…) Poëzie waarover we als lezer moeten nadenken, waarvan de strekking pas langzamerhand tot ons doordringt. Ik heb de bundel twee keer doorgelezen en sommige gedichten vaker. Het laatste gedicht ‘Landschap van verlangen’ sprong er bij me uit: schitterend. (…) Welk gedicht fascineert mij het meest? (…) ‘Ici repose Celestine August’ (hier rust Celestine August). (…) Het gedicht ontroerde me zeer, het contrast tussen het aardse verval dat zo verschrikkelijk helder ons bestaan verbeeldt en aan de andere zijde de hemelse bestemming van deze onbekende vrouw Celestina August. (…) Wat een onvergetelijk gedicht. Wat een voorbeeld van mystiek-realisme. Voor mij kon de bundel niet meer kapot. (…) Scott Rollins kijkt en prikt graag door onze dagelijkse maniertjes en pleziertjes heen. Ontnuchterend geeft hij ons als lezers heel wat te denken. (…) Scott Rollins is geen dichter van gevoelens. Eerder een dichter van gezichten en gedachten die gevoelens oproepen. Tenminste, als de lezer zich de moeite getroost om ‘door te denken’ wanneer de dichter zich lijkt in te houden. (…). Maar dat betekent geenszins dat de gedichten niet ‘af’ zouden zijn. Dat zijn ze juist in hoge mate. Het zijn vaak zelfs imposante constructies, waarbinnen de lezer kan ronddwalen. (…)
De ‘Amigoe’ heeft liever niet dat we de gehele recensie via internet openbaar maken. Belangstellenden buiten Curaçao kunnen evenwel de recensie opvragen bij de uitgever indeknipscheer@planet.nl
Meer over ‘Grenstekens’
Meer over Scott Rollins bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een dagelijkse inspiratie zijn voor elke taalliefhebber.» – Jenneke van der Wal
Over ‘Geef me je taal. Dat ik je beter versta’ van Hilda de Windt Ayoubi op Stemmen van Afrika in Cariben, 3 februari 2020:
Taaldocente Hilda de Windt Ayoubi heeft een bijzondere interesse voor ‘minderheidstalen’. Ze zet zich onder andere in voor het Papiamentu en bepleitte het gebruik van die taal als instructietaal voor het basisonderwijs op de benedenwindse eilanden. In haar moedertaal Papiamentu schreef ze talrijke gedichten met de taal als onderwerp. Die gedichten zijn nu uitgebracht in een bundel. (…) In het deel ‘Taal staat nooit stil’ staan (…) gedichten over taal die iedere linguïst zullen aanspreken. (…) Het deel ‘Wond en balsem’ bevat gedichten die te maken hebben met het leven van nog een voorvechter van het Papiamentu: Frank Martinus Arion. Andere verzen in dit deel gaan over Pieter Muysken die veel werk verrichte om in Zuid-Amerika minderheidstalen vast te leggen. (…) In het laatste deel van de bundel, ‘Papiamentu voor altijd’, zijn de oorspronkelijke gedichten gezet naast een Nederlandse versie. (…) In veel van de gedichten spreekt een diepgewortelde liefde voor de moedertaal. (…) ‘Geef me je taal’ kan een dagelijkse inspiratie zijn voor elke taalliefhebber. (…) Ik las het boek met regelmatig een grote glimlach om de lippen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Geef me je taal’
«Buitengewoon knap debuut.» – André Oyen
Over ‘Winterwater’ van Lex Paleaux op Lezers tippen lezers, 3 februari 2020:
Dat opgroeien enorm moeilijk kan zijn hebben ons al veel zangers, dichters, schrijvers, cineasten en vele anderen trachten diets te maken. Het opgroeien is de start van alles. Als dat in een liefdevolle omgeving gebeurt kan dat mooi zijn, wanneer dat echter gebeurt in een streng godsdienstig milieu waar de hand van God en moeder altijd beschikbaar zijn om je bij het kleinste vergrijp een flinke dreun te verkopen kan dat zeker traumatisch worden vooral bij gevoelige zieltjes. (…) ‘Winterwater’ raakt de lezer ongemeen hard! (…) De auteur leidt ons heel origineel binnen in de wereld van Lexje. Door middel van een korte wandeling, naar en door zijn huis, krijgen we inzage in de jeugdjaren van Lex. (…) Hoogte- en dieptepunten volgen elkaar op om de lezer uiteindelijk naar een onthutsende apotheose te leiden. «Een klap in je gezicht is net zoiets als twee treinen die frontaal op elkaar botsen. Het gaat ontzettend snel en de schade is enorm. De knokkels die het zachte weefsel van lippen raken maken ook veel stuk.» schrijft Lex Paleaux. Het schrijnende lot van de jongen komt aan als een geestelijke slag in het hoofd van de lezer. Buitengewoon knap debuut.
Lees hier het signalement
Meer over ‘Winterwater’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Inge Nicole ziet schoonheid ook in lelijke dingen.» – Hettie Marzak
Over ‘Maanbrief aan het getij’ van Inge Nicole op MeanderMagazine, 3 februari 2020:
(…) De bundel is onderverdeeld in drie afdelingen van elk veertien gedichten. De afdelingen refereren aan de stand van de getijden van de zee: Hoogwater, Springtij en Doodtij. Ze lopen daarmee parallel aan de levensloop van elk mens. (…) Inge Nicole heeft de dood dan ook geenszins geschuwd in haar gedichten: de dood van haar vader is een terugkomend onderwerp, maar ook het rottingsproces van een dode vis wordt in ‘Neerslag in een spoelbak’ akelig nauwkeurig beschreven, net als een veld met gesneuvelde soldaten in de Eerste Wereldoorlog in ‘Rekwisiet in landschap’. De dichter kijkt met de blik van de beeldende kunstenaar en ziet daarom de schoonheid ook in lelijke dingen. Ze heeft de gave om zich heel goed in een ander te kunnen verplaatsen, of dat nu een ding, een dier of een mens is en ze schroomt niet om daarbij duidelijk in detail te treden, zoals in het beklemmende gedicht ‘Geknakt’ bij een foto van een Japans meisje. (…) Kwalitatief gezien maakt het niet uit of de gedichten gemakkelijk te doorgronden zijn of niet: de moeilijkheidsgraad bepaalt niet de intensiteit. Een relatief duidelijk en eenvoudig gedicht als ‘Geknevelde knuffels’ bij een afbeelding van een speelgoedbeest met een zak over zijn kop en een riem strak aangetrokken om zijn ledematen blijkt heel goed in staat om een wrange en onbehaaglijke indruk achter te laten. (…) De titel van de bundel brengt de aantrekkingskracht van de maan op het water in gedachten en de wisselwerking tussen maan en aarde. Zo beïnvloeden zij elkaar wederzijds, zoals ook de gedichten in deze bundel zich beurtelings met het ‘hogere’ en het ‘lagere’ bezighouden. Op het eerste gezicht lijkt de poëzie van Inge Nicole onschuldig; pas bij nadere beschouwing wordt een onderhuidse dreiging waarneembaar. Zoals ook de schoonheid van het getij verraderlijk kan zijn.
Lees hier de recensie ‘Twee keer kijken’
Meer over ‘Maanbrief aan het getij’
Meer over Inge Nicole bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Juryleden van de debuutprijs let op! Hier is een kandidaat!» – Kees de Kievid
Over ‘Winterwater’ (Boek van de Week) van Lex Paleaux op Boekenbijlage, 3 februari 2020:
(…) De auteur Lex Paleaux laat de lezer in wisselwerking meekijken in de gedachtewereld van de protagonist Lex Paleaux in zijn jonge jaren, naar schatting vanaf de basisschool tot en met de eerste klas van de middelbare school. Wat is autobiografisch en wat is fictie? Wat de jonge Lex allemaal meemaakt gaat van luchtige zaken tot zeer heftige belevenissen. De stijl die de auteur daarbij gebruikt, mag nogal uniek genoemd worden. Hij beschrijft de emoties van Lex op zo’n onderkoelde manier, dat het nergens melodramatisch wordt. Maar ze komen zeker heel hard aan bij de lezer. Ze dragen onvermijdelijk bij aan een beklemmende sfeer. (…) Wie is Lex? Hij is de jongste zoon en heeft twee oudere broers. Zijn moeder, uit Friesland, heeft tijdens een vakantie haar Franse echtgenoot leren kennen, die haar naar Friesland is gevolgd. Lex kan het niet al te best met zijn ouders vinden. (…) Ook van zijn broers moet hij het niet hebben. (…) Dat de behandeling door ouders en broers uiteindelijk tot climax moet leiden komt langzamerhand steeds duidelijker naar voren. (…) Een boek dat je ontroert en lang zal bijblijven met een sympathieke hoofdpersoon met wie je zijn jeugd mag meebeleven. Geschreven in een stijl die je direct laat verlangen naar zijn volgende boek.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Winterwater’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een pleidooi voor de literatuur op zich, de aard en de functie ervan, in een spel tussen auteur, tekst en lezer.» – Wim Rutgers
Over ‘Lambarosa’ van Annel de Noré in Antilliaans Dagblad, 1 februari 2020:
Het vuistdikke ‘Lambarosa’ is Annel de Noré’s derde roman, na ‘De bruine zeemeermin’ (2000) en ‘Een stem uit duizenden’ (2007) en twee verhalenbundels ‘Het kind met de grijze ogen’ (2004) en ‘Vers vlees oud bloed’ (2017). De roman telt in drie keer tien hoofdstukken, drie delen, ‘De grot’, ‘Scheidingsangst’ en ‘Ik’, die op het eerste oog nauwelijks iets met elkaar te maken hebben. In het eerste verhaal, ‘De grot’, proberen drie jonge mensen en drie kleine kinderen te overleven nadat hun vliegtuig op weg naar Suriname in een onherbergzaam berggebied is neergestort. ‘Scheidingsangst’ gaat over een veertiger met een aankomende midlifecrisis die verliefd wordt op een prostituee, die zwanger van hem raakt. Dat leidt tot grote problemen in zijn huwelijk. In deel 3, ‘Ik’ getiteld, vertelt een oudere nachtclubzanger die aan geheugenverlies lijdt hoe hij beetje bij beetje zijn verleden weet te achterhalen. Deze drie delen worden besloten met een dubbele epiloog. (…) Waar de eerste twee romans nog relatief gemakkelijk onder een noemer bleken te interpreteren, als een familieroman met sterk feministische trekken (‘De bruine zeemeermin’) en een roman die opnieuw gezins- en familierelaties thematiseert (‘Een stem uit duizenden’) , heeft de derde roman, ‘Lambarosa’, door zijn diversiteit aan verhaallijnen en motieven iets ongrijpbaars en ongenaakbaars als uitdaging voor de lezer. (…) ‘Lambarosa’ is een met hoge inzet geschreven en gecomponeerde roman die niet alleen in omvangrijkheid maar ook in veelzijdigheid en meerduidigheid de vorige twee romans overtreft. (…) Zo is ‘Lambarosa’ uiteindelijk een pleidooi voor de literatuur op zich, de aard en de functie ervan, in een spel tussen auteur, tekst en lezer.
Prof. dr. Wim Rutgers is als buitengewoon hoogleraar Caraïbische letterkunde verbonden aan de universiteiten van Aruba en Curaçao.
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Lambarosa’
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Surinaamse sociale geschiedenis op microniveau en een inkijk in verbintenissen tussen geliefden.» – Hans Ramsoedh
Over ‘Trouwportretten: Surinaamse voorouders in beeld’ van Lucia Nankoe en Jean Jacques Vrij op Hindorama, 30 januari 2020:
(…) In ‘Trouwportretten. Surinaamse voorouders in beeld’ wordt aan de hand ruim tachtig trouwfoto’s een beeld geschetst van door huwelijk verbonden levens van Surinamers tussen 1846 en 1950. De oudst bekende foto uit Suriname is die van de 33-jarige welgestelde blanke hoofdambtenaar Johannes Ellis en zijn 20-jarige vrouw Maria Louisa de Hart, een mulattin en vrijgekochte slavin. Hun zoon, Abraham George Ellis (1846-1916), is hét voorbeeld van een geslaagde immigrant van niet-westerse afkomst in Nederland. Hij was marineofficier en in de jaren 1903-1905 (als eerste en enige Surinamer tot nu toe) minister van Marine. (…) Bij de meeste trouwportretten is de levensloop van de gehuwden opgenomen, bij de ene soms beknopt bij de andere weer uitgebreid. De opgenomen levensbeschrijving bij de trouwportretten biedt een interessante inkijk in de levensloop van de geportretteerden. Zoals de samenstellers aangeven zijn de verhalen niet alleen van grote betekenis voor degenen die hierin een deel van hun familiegeschiedenis vereeuwigd zien, maar ook voor de sociale geschiedenis van Suriname. Het is Surinaamse sociale geschiedenis op microniveau en een inkijk in verbintenissen tussen geliefden.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Trouwportretten’