«Dan zie ik, voel ik, hoor ik: pijnen van vergane tijden – en toch moed, die niet wordt opgegeven.» – Saya Yasmine Amores

Over ‘Zeven rivieren ver’ van Karin Lachmising op Hindorama, 13 december 2019:
Een boek begint met een titel. Soms is het moeilijker om een passende titel te vinden dan een heel boek te schrijven. Toen ik ‘Zeven rivieren ver’ zag op de boekentafel van Uitgeverij In de Knipscheer in Vereniging Ons Suriname, dacht ik meteen aan de Brits-Indische immigratie. Dat zij de zeven rivieren (of oceanen) overstaken om in Suriname aan te komen. Natuurlijk wisten zij in eerste instantie niet waar de reis naartoe ging. Ik wilde weten wat de dichter geschreven heeft over de Ouden. Dat was mijn eerste beweegreden om het boek te lezen. (…) Het gedicht ‘Verdorven land’ (pagina 35) vertelt in het kort de geschiedenis van een land. Hoe de Ouden het land opbouwden en hoe de nieuwe generatie met machthebbers meezong, waarschijnlijk uit gebrek aan mogelijkheden om de regering omver te werpen, of om te ontsnappen. In vier regels heeft het volk het hard werken van de Ouden verraden: Maar het volk juicht, / vanuit machteloosheid / Zingt mee het lied dat de strijd van de / voorouders verkwanselt. Dit gedicht is van toepassing op iedere gemeenschap van de wereld. Het volk juicht altijd mee, soms uit onwetendheid. Soms uit machteloosheid. En met iedere vernieuwing gaat iets van de oude gemeenschap dood. Iets waar de voorouders voor gewerkt hebben. (…) Het boek zit vol met verrassende slotregels die goed doordacht zijn: een soort lachspiegel van het leven. Bijvoorbeeld de slotzin, op pagina 56, van het gedicht ‘Stil’: Ze zeggen dat roofvogels / de weg kennen in het donker. Wat heeft de dichter ooit meegemaakt om vandaag deze woorden uit te spreken? Er is een storm in haar, die borrelt en overvloedig wil uitstromen. Die de wereld in wil gaan en haar verhaal vertellen. Ik heb het boek aandachtig gelezen. Het is filosofisch getint. Soms diepzinnigheid over het leven en soms recht door zee. Veel te veel gebeurt er in dit kleine boekje van 58 pagina’s met uiteenlopende thema’s. Maar wanneer ik alle gedichten aan elkaar rijg, dan zie ik, voel ik, hoor ik: pijnen van vergane tijden – en toch moed, die niet wordt opgegeven. (…)
Lees hier het artikel
meer over ’Zeven rivieren ver’
Meer over Karin Lachmising op deze site