«Dat andere werkelijkheden ook een mogelijkheid zijn. Dat is het mooie van schrijven.»

Jacob van der Meulen praat met Roni Klinkhamer in Haarlems Dagblad, 27 augustus 2016:
(…) Roni Klinkhamer ging schrijven. Dat ging niet makkelijk. “Ik ben een ontzettend ongedisciplineerd wezen. Het idee voor mijn boek ontstond in 1995. (…) Ik gooide voortdurend versies weg. Toen heb ik tegen mezelf gezegd: Je gaat nu elke dag drie uur aan de computer zitten om het boek te schrijven. Komt er iets dan is het mooi. Komt er niets, het zij zo. (…) Ze besloot haar roman ‘Murphy Slaughter’ met de regel: Einde deel 1. “Ik had helemaal geen plannen om nog meer delen te schrijven, maar dit kwam er gewoon uit. Ik kon er gewoon geen punt achter zetten.” (…) Overigens, onthult ze: “Mijn tweede boek is klaar en wordt gepresenteerd bij mijn afscheid van De Pletterij op 11 november. Ik ga er niet veel over zeggen, maar het stipt wel ouderdom en ouderenzorg aan. Het is een feelgood-boek geworden, dat mensen uitnodigt om ouderdom op een positieve manier te benaderen. Goed, ik vertel iets. Een ouderentehuis gaat dicht en de bewoners gaan op reis. Verder komen dezelfde positieve neurotische personages uit het eerste boek weer terug. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat het autobiografisch werk is. Het enige wat we gemeen hebben is dat we de werkelijkheid graag een beetje op losse schroeven willen zetten. Dat andere werkelijkheden ook een mogelijkheid zijn. Dat is ook het mooie van schrijven.’’ (…)
Lees hier het artikel
Meer over ‘Murphy’s Laughter’
Meer over ‘Murphy Slaughter’
Meer over Roni Klinkhamer op deze site