Over ‘Het Meer’ van Harman Nielsen op Leestafel, 31 maart 2021:
Diyan fotografeert. Niet zomaar wat kiekjes schieten, hij doet er echt moeite voor. (…) Die nacht is hij een bouwval binnengeslopen. Het zal ooit een fabriek geweest zijn, er zijn rijen boogramen, een ketelhuis en een hoge schoorsteen. (…) Eigenlijk wil hij foto’s maken met het licht van het ‘blauwe uur’, dat net na zonsondergang te zien kan zijn. Maar het is bewolkt, dat lukt dus niet. Dan maar wat foto’s maken, en een andere keer terugkomen. (…) Hij verlaat de fabriek, en zet thuis de foto’s over op de computer. Hij schrikt. Hij was immers alleen? Maar hij ziet toch echt een gezicht op die ene foto! Tenminste, hij ziet een hartvormige vlek, een breed voorhoofd, ongewoon hoge wenkbrauwbogen, bleke bolle wangen, wijd open ogen…. (…) De volgende avond is hij terug. Niet eens vanwege dat gezicht. Maar toen hij die foto maakte had hij een vreemd gevoel: de ruimte dijde uit, De muren verschoven. Er was ‘méér’ en dat wilde hij onderzoeken. Het gebeurt hem vaker: er is ‘iets’ op een bepaalde plek. Iets meer dan het oog ziet. En dat iets dat is wat hij wil vastleggen. Het magische van een plek, van een bepaald tijdstip. (…) Het is vooral de poëtische schrijfstijl waarmee Harman Nielsen een magische sfeer neerzet. Magisch maar tegelijk heel filmisch: het is alsof je het allemaal kunt zien. In de details zit een verklaring verscholen. (…) Een roman die net als ‘Mal’, dat Nielsen eerder schreef, ook goed gelezen kan worden door Young Adults.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het Meer’
Meer over Harman Nielsen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Ga naar de inhoud
kleurrijkste uitgever van Nederland voor avontuurlijke lezers