«Op zoek naar de zwartharige jonge vrouw op een foto uit een tijdschrift.» – Hein-Anton van der Heijden

Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Boekenbijlage, 30 september 2020:
(…) ‘Dat hij de vrouw nooit zou vinden was niet van belang. Hij zag haar niet langer als doel, maar als vertrekpunt. Hij zou andere dingen vinden, net als Columbus. Natuurlijk was de hele onderneming krankzinnig en hijzelf stapelgek, maar alle grote daden en alle grote gedachten hebben een belachelijk begin.’ Eenmaal in Azië (…) zwerft hij eindeloos door de stad, voert lange gesprekken met door het leven getekende lotgenoten, wordt ernstig dronken, en kijkt terug op zijn leven; tot nu toe niets nieuws onder zon. Maar wat ‘Het witte land’ onderscheidt van veel vergelijkbare romans is dat er iets onverwachts gebeurt, iets wat indruist tegen de spelregels van hoe je een spannend verhaal schrijft. Juist met deze gebeurtenis, en met de aanloop daar naartoe, maakt Verschuren het verband voelbaar tussen zijn jongensgevoel van vervreemding in de Oostenrijkse bergen, en zijn ontworteldheid als middelbare man. Verlossing begint niet met een daverende klap of een groot gebaar, maar met iets kleins, iets vanzelfsprekends. Met iets wat mensen tot mensen maakt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer