Over Edgar Cairo op Literatuurmuseum, december 2016:
Eindelijk bestaat de Homoseksuele Uitgeverij Nijmegen. Na maandenlange voorbereidingen kan dit berichtje verschijnen… Aldus de kleinste uitgeverij waar ik ooit van heb gehoord. Ze doet van zich spreken in een aandoenlijk opgestelde brief van Stichting De Hun, gedateerd de 27e november 1980. (…) Heeft de schrijver, dramaturg, columnist, kunstschilder en voordrachtskunstenaar misschien speciaal voor die thema-avond van het COC in Nijmegen ‘Dat Boelgedicht’ geschreven? Van Edgar Cairo kende ik alleen romanfiguren die omgang hebben met vrouwen, zoals uit zijn meesterlijke roman ‘Dat vuur der grote drama’s’ (1982), liefdesverhalen spelen tussen blanke mannen en zwarte vrouwen in een voormalige zeventiende-eeuwse Nederlandse kolonie en tussen zwarte mannen en blanke vrouwen in een twintigste-eeuwse multiculturele woonwijk in Nederland. (…) Edgar Cairo gebruikt [in ‘Dat Boelgedicht’] biseksualiteit in poëzie als vermomming voor de klacht dat ooit zowel de man als de vrouw hem als een dief van de liefde (seks) zagen: de zwarte man die door de blanken om zijn (seksuele) kracht werd gevreesd, maar nu als gewezen slaaf op het punt stond hen aan hem te verslaven. Daar stond hij, Edgar Cairo, in zijn postkoloniale eenzaamheid. Met zijn fusion van westerse literaire en orale Caribische verteltradities schiep hij een wereld die te weinig leestoeristen trok. Maar Hotel Cairo staat nog fier overeind in de bibliotheken. Laat je gerust literair boelen! Er zijn nog kamers vrij.
Lees hier het artikel
Meer over Edgar Cairo op deze site
Meer over Alfred Birney op deze site
«De twaalfde eeuw invoelbaar gemaakt.» – Jelle Jeensma
Over ‘Eleonora en de liefde’ van Pim Wiersinga op ScriptPlus, 15 december 2016:
‘Eleonora en de liefde’ heet de nieuwe roman van Pim Wiersinga. Het is een kloek boek, maar die lengte wordt door de inhoud gerechtvaardigd. Verhaald wordt over de ‘minneliefde’ zoals die eind twaalfde eeuw werd vertolkt door troubadours. Een ‘oneigentijdse’ vertelling. (…) ‘Eleonora en de liefde’ is in de eerste plaats een historische roman met een universeel thema, dat van de liefde. Pim Wiersinga belicht, met veel esprit, de verschillende facetten van de liefde, zoals de hartstocht, wellust en liefde, vriendschap en liefde. (…) Van de historische Eleonora wordt gezegd dan zij zogenoemde liefdestribunalen oprichtte. (…) Pim Wiersinga is een begenadigd stilist. Zijn roman kent levendige beschrijvingen en rake dialogen. Daarnaast weet hij een sfeer te creëren die de twaalfde eeuw invoelbaar maakt. Dat is knap. (…) ‘Eleonora en de liefde’ is een synthese tussen ‘Gracchanten’ en ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’, omdat deze lijvige roman een plot heeft die nergens ontspoort. De minne, die gepassioneerde liefde, soms wel en soms niet uitgeleefd, is in dit boek verheven tot kunstvorm. Een thema dat, zoals gezegd, van alle tijden is.
Lees hier verder
Meer over ‘Eleonora en de liefde’
Meer over Pim Wiersinga op deze site
«Woorden laten zich niet het zwijgen opleggen.» – Arjan Peters
Over ‘Fiets onder de waterspiegel’ van Ilona Verhoeven in De Volkskrant, 17 december 2016:
Om een lang verhaal kort te houden is de fotocamera uitgevonden. De foto zou het verhaal door een voldongen feit vervangen. Maar het lijkt erop dat de woorden zich niet het zwijgen laten opleggen. Ilona Verhoeven droeg aan nrc.next lange tijd ‘gevonden situaties’ bij, korte teksten bij foto’s van alledaagse taferelen: straatafval, bladeren, affiches. Op het omslag van de bundel ‘Fiets onder de waterspiegel’ prijkt een wit uitgeslagen fiets tegen een kademuur, met daaronder het gedaalde rivierwater. Een objet trouvé, waar Verhoeven een verhaaltje omheen spint over de vrouw die elke nacht die fiets pakt om de rivierbodem te inspecteren en bij te houden. Iemand moet het doen. Pas als je er oog voor hebt, dienen de verhalen zich aan.
Meer over ‘Fiets onder de waterspiegel’
Meer over Ilona Verhoeven op deze site
«Veerkrachtige en krachtdadige vrouwen.» – Jelle Jeensma
Interview over ‘Grote meisjes’ met Annette van ’t Hull op Uit de school geklapt, 8 december 2016:
Annette van ’t Hull publiceerde onlangs bij uitgeverij In de Knipscheer de verhalenbundel ‘Grote meisjes’. In elk van die elf verhalen staat een vrouw centraal. Dat kan een klein kind zijn, een opgroeiend meisje, een jongvolwassene of een oudere vrouw. Wat ze gemeen hebben, is dat ze veerkracht tonen als het ze tegenzit. Twee verhalen, ‘Beste Reiziger’ en ‘Kopstation’, verschenen eerder in het literaire tijdschrift Extaze. Vooral de ik-verhalen zijn sprankelend en fris. Het is een bundel voor volwassenen maar ook zeker interessant voor de leeslijst van middelbare scholieren. ‘Uit de school geklapt’ is een boekenprogramma van ScriptPlus, Hogeschool van Amsterdam.
Kijk hier naar het interview (ruim 23 minuten)
Meer over ‘Grote meisjes’
Meer over Annette van ’t Hull op deze site
«A wonderful testimony and record of traditional community life on Statia.» – Walter Hellebrand
Over ‘Statia Song’ van Jeanette Bos in Daily Herald (Sint-Maarten), 17 december 2016:
In June 1996, Dutch photographer and social scientist Jeanette Bos landed in Statia and it was love at first sight. Two years later, she returned with 300 rolls of film, determined to make a book about the island in three month. But life had other plans for her: it delayed her project and made her come back year after year for six weeks, up to six months at a time. People on Statia kindly took her in; they taught her how to sing Statia songs and play the island’s traditional music. She even became a member of Statia’s only remaining string band, Killy Killy Band, and joined a group of women singing hymns with mourning families during wakes before a funeral. Statia became her home, and its people became her family. Now, after 20 years, the book is finally ready. ‘Statia Song’ was published with 87 photographs – each spread over two pages, measuring a foot by a foot and a half. The images are in colour and in black and white. They are images of Statia’s people and of the landscapes they live in. Bos wanted it to be “a strong and compelling portrait of the people of Statia and of the island’s beautiful nature.”
Lees hier en hier het artikel
Meer over ‘Statia Song’
Meer over Jeanette Bos op deze site
«Michiel van Kempen heeft zich uitstekend en ‘uitputtend’ gekweten van zijn taak als biograaf.» – Walter Lotens
Over ‘Rusteloos en overal. Het leven van Albert Helman’ van Michiel van Kempen op Apache, 15 december 2016:
‘Rusteloos en overal’ is een uitgave van In de Knipscheer, een kleine uitgeverij uit Haarlem, waar ook Albert Helman op het einde van zijn leven mee in zee is gegaan. Via dezelfde uitgever ontmoeten biograaf en geportretteerde elkaar ook nog eens op papier. Van Kempen is niet alleen de ‘kamergeleerde’ die zich alleen maar verdiept heeft in stoffige archieven; hij trok ook voortdurend op pad om literaire sporen te kunnen traceren. (…) Ondanks al de eruditie en het jarenlange opzoekwerk is deze biografie geen omgevallen boekenkast geworden. Daarvoor staat de vaardige en tevens hybride pen in van de biograaf die zowel uit een academisch als uit een journalistiek vaatje weet te tappen. (…) Michiel van Kempen heeft zich uitstekend en ‘uitputtend’ gekweten van zijn taak als biograaf om het leven van een bijzondere figuur die bijna een eeuw overspant in woord en beeld te brengen. Kritiekloos? Nee hoor, Van Kempen heeft zeker geen hagiografie geschreven, want op verscheidene plaatsen klinkt zijn kritische stem door (…) om de mens Helman-Lichtveld ook met zijn smalle kanten niet onbelicht te laten.
Lees hier het uitgebreide artikel (15 minuten)
Meer over ‘Rusteloos en overal’
Meer over Michiel van Kempen op deze site
Meer over Albert Helman op deze site
«Fraaie beeldspraak.» – R.A. Wagenaar-Duursma
Over ‘Brief aan wie niet bestaat’ van Peter WJ Brouwer voor NBD | Biblion, 14 december 2016:
De gedichten in deze bundel gaan voornamelijk over verlies, het niet zijn, herinneringen, maar ook over jeugd, liefde en verwachtingen. (…) Vrije versvorm, soms met fraaie beeldspraak. (…) Aantal gedichten werd bekroond of genomineerd in schrijfwedstrijden. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Brief aan wie niet bestaat’
Meer over Peter WJ Brouwer op deze site
«Honderd ‘Oden’ in een prachtige tweetalige versie.» – André Oyen
Over ‘De lippen van de aarde’ van Pablo Neruda op Ansiel, 14 december 2016:
De Chileense Nobelprijswinnaar Pablo Neruda staat nog altijd in de belangstelling hetzij door romans van anderen ofwel door publicatie van onuitgegeven werk. (…) Die niet tanende aandacht voor alles wat met Neruda te maken heeft is zeker op zijn plaats als je de pas gepubliceerde vertaling van honderd ‘Oden’ leest in een prachtige tweetalige versie (Spaans-Nederlands). (…) In mens, dier, plant en voorwerp schuilt een leven voor Pablo Neruda waarvoor hij woorden zoekt en streelt.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘De lippen van de aarde’
Meer over Pablo Neruda op deze site
«Knappe debuutroman.» – Eric C. de Brabander
Over ‘De terugkeer van Ricardo Bonifacio’ van Chesley Rach op Caraïbisch Uitzicht, 14 december 2016:
Vele families hebben hun eigen gedoetjes, gebouwd op jaloezie, ziekelijke geheimen en zaken die onuitgesproken blijven. Vaak zijn ze het sop van de kool niet waard, uiteindelijk zijn het allemaal maar mensen. Maar is het geval van Ricardo’s familie zijn de gebeurtenissen zo heftig geweest dat de haat, nijd en jaloezie die overgebleven is, allesvernietigend blijkt. Ricardo Bonifacio wordt er nu, als volwassen man, in ondergedompeld tegen wil en dank. Zijn kersverse relatie met Marlies is hier niet tegen bestand. Ricardo zelf ook niet, hij belandt in een ‘Boeliaanse’ wereld, vol zwarte gal, eenzaamheid en uitzichtloosheid, terwijl hij geconfronteerd wordt met de demonen uit zijn verleden. Zijn gescheiden ouders blijken anderen te zijn dan dat hij altijd gedacht had. Tijdens het carnaval, subliem gebruikt als metafoor voor het louteringsproces waar Ricardo Bonifacio doorheen gaat, komt hij met zichzelf in het reine. De roman meandert vanaf de eerste bladzijde traag door de familiehistorie heen. Op de helft is er een versnelling merkbaar, als een rivier die door een ondiepe bedding moet, totdat hij sneller en sneller begint te lopen op weg naar de waterval, de waterval die zo hard nodig is om alle viezigheid van Ricardo af te spoelen zodat hij zijn leven uit de brokstukken weer kan opbouwen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De terugkeer van Ricardo Bonifacio’
«Interessante bijdrage aan de moderne Curaçaose literatuur.» – Eric C. de Brabander
Over ‘Duizend leugens bruidstaart’ van Diana Lebacs op Caraïbisch Uitzicht, 14 december 2016:
Diana Lebacs heeft, naar het zich laat aanzien, in ‘Duizend leugens bruidstaart’ haar uiterste best gedaan de locatie waar het verhaal zich afspeelt onbenoemd te laten. Ze bereikt daarmee dat de thematiek en de probleemstellingen die ze beschrijft in het boek iets universeels krijgen. Tegelijkertijd is de sfeer van het boek sprookjesachtig. Ik dwaalde over de bladzijden rond, me een voorstelling makende van het geschrevene. Dan was ik op een spirituele reis door het platteland van Colombia of Paraguay, dan in Iran of Turkije. Dat is de wereld waarin Skylar zijn transitie maakt van een puber naar een succesvolle jonge volwassene en waarin hij zijn seksualiteit ontdekt. Diana Lebacs schept een niet bestaande wereld, tegelijkertijd een herkenbare wereld, een wereld vol verwijzingen naar de onze, vol parallellen met onze interrelationele problemen, politieke verwikkelingen en de impact die deze hebben op de individuele mens. Een roman over liefde en ontrouw, over vergeving en verlies. Met ‘Duizend leugens bruidstaart’ heeft Diana Lebacs een interessante bijdrage geleverd aan de moderne Curaçaose literatuur.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Duizend leugens bruidstaart’
Meer over Diana Lebacs op deze site