Over ‘Geen weg terug’ van Iraida Van Dijk-Ooft in De Ware Tijd-Literair, 23-24 juli 2016:
‘Geen weg terug’ laat zich lezen als een spannend boek, bijna als een detective. Want de clou van het verhaal geeft zich niet gemakkelijk prijs. (…) Iraida van Dijk-Ooft heeft veel van haar teksten in deze roman in korte, bijna staccato-achtige zinnen geschreven. Dat maakt de inhoud bijna nog beklemmender. Haar boek is in alle aspecten een totaal Surinaamse roman, dat is onmiskenbaar qua geschiedenis, taalgebruik, namen, mensen en natuur. Maar binnen deze lokale context spelen er diepmenselijke thema’s die van alle tijden zijn en door alle culturen lopen: liefde en verraad, hebzucht en machtsmisbruik, schuld en boete, onbaatzuchtigheid en wraak. Dat maakt het boek dus ook universeel wat de innerlijke belevingswereld betreft. (…) Een waardevolle roman en een aanwinst voor Suriname.
Lees hierhier de recensie
Meer over ‘Geen weg terug’
«Waanzinnig mooie foto’s.» – Peter de Rijk
Over ‘Statia Song’ van Jeanette Bos op Amsterdam FM-Radio, 25 juli 2016:
Jeanette Bos heeft het kleinste bewoonde eiland van het Koninkrijk der Nederlanden, de ‘bijzondere’ Nederlandse gemeente Sint-Eustatius, in ‘waanzinnig mooie’ foto’s vastgelegd. Het eiland maakt met Saba en Sint-Maarten deel uit van de drie S-eilanden, de zogenaamde ‘bovenwindse eilanden’ van voorheen de Nederlandse Antillen, en is ‘half zo groot als Schiermonnikoog, iets groter dan de helft van Vlieland’. In een gesprek met Peter de Rijk vertelt Jeanette Bos honderduit over haar fascinatie voor dit stukje Nederland in de Caraïbische Zee dat ze al meer dan 20 jaar bijna jaarlijks langdurig bezoekt én over haar passie voor de fotografie: de omschakeling van zwartwit naar kleur en weer terug naar zwartwit en van film naar digitaal en over ‘het afscheid van de romantiek van de ouderwetse fotografie’. Bijna 90 foto’s zijn op liggend A3-formaat (!) in ‘Statia Song’ bijeengebracht. Tijdens het gesprek worden ook twee calypso’s ten gehore gebracht van de lokale Statiaanse stringband, waarvan Jeanette Bos ook deel uitmaakt. Het gesprek werd maandag 25 juli 2016 live uitgezonden tussen 16.00 en 17.00 uur Nederlandse tijd vanuit de OBA.
Luister hier naar de uitzending; schuif de tijdbalk naar 11.35
Meer over ‘Statia Song’
Meer over Jeanette Bos op deze site
«Hoe de schuld van de ouders afgewenteld wordt op onschuldige kinderen.» – Marjo van Turnhout
Over ‘De barones’ van Janny de Heer op Leestafel, 25 juli 2016:
Dolle Dinsdag is een term uit de Tweede Wereldoorlog als aanduiding voor dinsdag 5 september 1944. Op die dag speelden zich in heel Nederland emotionele taferelen af naar aanleiding van de berichten dat het land nu elk moment bevrijd kon worden van de Duitse bezetting. De geallieerden hadden namelijk in de voorgaande dagen in hoog tempo terrein gewonnen. Paniek brak uit onder de hier aanwezige Duitse soldaten en burgers, maar ook onder hun medestanders, de NSB’ers. (…) De ouders (van Mijnsje Bezemer, toen pas 5 jaar) worden geïnterneerd, de kinderen verdeeld over de familie. Als een van hen ernstig ziek is, krijgt de moeder toestemming om te komen. Maar ze laat weten: ‘Laat ze maar doodgaan.’ Wat voor indruk moet dat niet maken op de kinderen? Dat gevoel, het ongewenst zijn, het gevoel dat anderen haar geven, dat ze besmet is, dat ze per definitie onbetrouwbaar is, geeft haar een enorm minderwaardigheidsgevoel, dat de rest van haar leven zal bepalen. (…) Is het al niet erg genoeg dat de kinderen binnen het gezin en op straat niet gewenst zijn, voor Mien houdt het hier niet op. Ze maakt een helaas totaal verkeerde keuzes wat betreft de man die ze trouwt. Blij het huis uit te zijn, komt ze van de regen in de drup. (…) ‘Hij verstarde, hapte naar lucht. Stak zijn vinger dreigend naar haar op. ‘Dat is de eerste en de laatste keer. Jij komt zonder mij niet naar buiten. Jij feesten en ik werken, nee dat doen we niet.’ Haar mond viel open. Was dit de man met wie ze een week geleden was getrouwd?
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Barones’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een formidabele dichtbundel.» – Nels Fahner
Over ‘Door het vanggat’ van Aly Freije in Friesch Dagblad, zaterdag 9 juli 2016:
Overrompeld worden door een gedicht. Wie de bundel ‘Door het vanggat’ leest, zal deze ervaring meermalen meemaken. De debuutbundel van Aly Freije staat vol met gedichten die het tempo van je ogen volgen: in sneltreinvaart wordt een situatie of een beeld opgebouwd, je ziet het gedicht als het ware waar je bijstaat ontstaan: ‘Zon overrompelt de nok van het dak, rolt/in morgenscherven over de pannen, bereikt/een houtwal, belicht een kindertuin (…)’. En zo gaat het maar door, in één vloeiende beweging, deze ode aan het licht. Het overdonderende effect wordt nog eens versterkt door de herhaalde o-klanken (…). Hier ontrolt zich, kortom een vergezicht, bijna net zo mooi als je eigen ogen dat aan je hersenen kunnen doorgeven. Wat Freije doet, is een mentale ruimte openen, een ruimte in je geest, waarin je dingen kunt ervaren die de feitelijke werkelijkheid te boven gaan. Dat is, kortom, kunst.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Door het vanggat’
Meer over Aly Freije op deze site
«Een heel indrukwekkend en doorleefd verhaal.» – André Oyen
Over ‘Het loopt het ademt het leeft’ van Helen Knopper op Ansiel, 19 juli 2016:
‘Het loopt het ademt het leeft’, de ‘biografie van een vriendschap’, is een terugblik op de jaren 1979-1995, toen de schrijfster optrok met Roos Bonheur, een nogal anarchistische figuur in de Amsterdamse Nieuwmarkbuurt. Domineesdochter Roos, die in de trant van haar held, de Franse driftkikker Céline, verklaarde dat ze ‘niks met mensen had’, ging haar eigen gang. De gereformeerde Knopper heeft dan wel haar schrijverschap, maar als ze na een bezoek aan Roos thuiskomt, valt haar op dat ze in een ‘kale bunker’ leeft en een tuthola is. (…) Roos’ haar leven werd ook door wanorde getekend; ze las, dronk, snoof, schreef slechte gedichten en verwaarloosde zichzelf, om op haar 64ste te overlijden in het souterrain waar haar bed stond. In dit boek tracht de auteur te ontdekken waarin de aantrekkingskracht bestond van deze vriendin (…) aan wie ze ondanks alles ook goede herinneringen bewaart. Want ze kenden ook diepgewortelde verbondenheid. (…)
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Het loopt het ademt het leeft’
«Een staalkaart van zijn vertelkunst.» – L. Torn
Over ‘De mooie mond van Bobby Cespedes en andere verhalen’ van Ulises Segura voor Biblion, 21 juli 2016:
De Vlaming Ulises Segura (1973) debuteert met deze bundel verhalen die zich deels afspelen in een magisch-realistische omgeving. Hij laat daarmee een staalkaart zien van zijn vertelkunst, een proeve van zijn literaire ambitie. Qua fantasie en creativiteit scoort Segura hoog. Hij weet met weinig middelen (vreemde) werelden en sferen op te roepen en zijn lezers daarheen mee te voeren. Van een apocalyptisch landschap in Andalusië naar een Londons park waar kinderen naar een poppenvoorstelling kijken; van drie vrouwen in een raket naar de jongen met een apenmasker in Oostende. De personages ervaren intense levensmomenten: verliefdheid, homoseksuele inwijding, eenzaamheid, een ernstige ziekte, doodsangst. In het verhaal over een groepje Oostendse jongens die het aangespoelde kadaver van een hond meezeulen naar een verlaten fort, is Segura op zijn best: feilloos vindt hij de scheidslijn tussen kameraadschap en wreedheid, tussen eenzaamheid en bravoure. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De mooie mond van Bobby Cespedes’
«De spanning is invoelbaar en overtuigend geschreven.» – E.Y.M. Zwanenburg
Over ‘De Barones’ van Janny de Heer voor Biblion, 20 juli 2016:
Deze roman is gebaseerd op het leven van Mijnsje (Mien) Bezemer. (…) De oorlog tekent haar voor het leven: ze is het kind van NSB-ouders en daarom wordt ze door klas- en dorpsgenoten met de nek aangekeken. (…) En zo gaat ze al als dertienjarige van school af. Haar ouders voeden hun zeven kinderen hardvochtig op. Mien ontvlucht het ouderlijk huis zoveel mogelijk. Maar ook haar huwelijk is allerminst gelukkig. Ze laat met zich sollen, haar minderwaardigheidscomplex als NSB-kind is te groot. De roman begint sterk: het gezin verlaat op Dolle Dinsdag overhaast hun huis in Zwijndrecht en vertrekt naar Duitsland waar het gescheiden wordt. De spanning die dat met zich meebrengt, is invoelbaar en overtuigend geschreven. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Barones’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een onthullende studie over een uitermate tragisch onderwerp.» – Biblion
Over ‘Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier’ van Dee Brown voor Biblion, 19 juli 2016:
Dit boek handelt over de penetratie van Westerse kolonisten in indiaans gebied in de tweede helft van de negentiende eeuw, waardoor het grondgebied van de Verenigde Staten werd verdubbeld. Een verhaal van schending van overeenkomsten, van wreedheden en van de uitroeiing van een cultuur, gebaseerd op historische stukken en getuigenissen. De auteur laat de partij aan het woord die ten offer viel. Een onthullende studie over een uitermate tragisch onderwerp waar nog steeds veel interesse voor is. Bevat zwart-witfoto’s, normale druk.
Meer over ‘Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier’
«Ze beschrijft erg goed en raak het leven in Oeganda.» – Drs. Madelon de Swart
Over ‘De bushsoldaat’ van Edith Tulp voor Biblion, 17 juli 2016:
Tijdens een reis in Oeganda leert Thomas door een salmonellavergiftiging verpleegster Josi kennen en wordt verliefd op haar. (…) Als Thomas, inmiddels vader geworden, zijn werk is kwijtgeraakt, komt hij in contact met Mozes, één van de Oegandezen die hen opzoeken. Met hem komt hij op het idee om in Oeganda (…) ontwikkelingsprojecten te gaan coördineren. Mozes en Thomas raken dan goed bevriend, tot Mozes, door zijn traumatische ervaringen als kindsoldaat, in de ban komt van Amerikaanse evangelisten die homoseksualiteit veroordelen. Dit is het romandebuut van de Nederlandse journaliste (1960) die veel schrijft over ontwikkelingssamenwerking. Ze beschrijft erg goed en raak het leven in Oeganda: de armoede, corruptie en de gevolgen voor ontwikkelingsprojecten. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De bushsoldaat’
Lof van lezers voor ‘De Barones’ van Janny de Heer
Wendy Koedoot over ‘De Barones’ van Janny de Heer op Mustreads or not!, 15 juli 2016:
‘De Barones’ is een fascinerend verhaal van een vrouwenleven dat zich afspeelt tegen het decor van de naoorlogse wederopbouw. Voor veel vrouwen was dit een tijd van mogelijkheden tot ontwikkeling, maar dit geldt niet voor Mijnsje Bezemer, ook wel Mien genoemd. Haar vader was ‘fout’ in de oorlog; zij is een kind van een NSB’er en heeft voor altijd een stempel. Mien was nog maar 5 jaar op Dolle Dinsdag, maar die dag heeft haar leven voorgoed veranderd. Haar jeugd was in een klap voorbij. (…) Het boek is bijna niet weg te leggen, maar doordat het veel emoties met zich meebrengt, heb ik steeds een paar hoofdstukken gelezen. Het eind is zoals ik gehoopt had. Ontroerend mooi.
Lees hier het leesverslag
Meer over ‘De Barones’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer