Over ‘De mooie mond van Bobby Cespedes en andere verhalen’ van Ulises Segura in De Volkskrant, 28 mei 2016:
De gescheiden Armando die ook zijn baan kwijt is, rijdt met de 16-jarige Naomi in een gestolen Saab in enkele dagen naar Cadis en dan wellicht Marokko. ‘Laten we niet somber zijn,’ probeert Armando er de moed in te houden, maar de tekenen zijn zo ongunstig, in het verhaal ‘De eindeloze zomer’ van debutant Ulises Sigura opgenomen in ‘De mooie mond van Bobby Cespedes en andere verhalen’. Achter de exotische schrijversnaam zit een Vlaamse jurist met als geboortejaar 1973.
Meer over ‘De mooie mond van Bobby Cespedes’
«De opzet van het boek maakt dat je door blijft lezen.» – Albert Heller
Over ‘De ontwrichting’ van Hans van Hartevelt in Nederlands Dagblad, 3 juni 2016:
Een lofzang op de boer. (…) Het is een ode aan de mensen die er dagelijks voor zorgen dat iedereen voldoende eten op zijn bord krijgt. Zijn verhaal speelt zich in de toekomst af, zo’n vijftien jaar vooruit. Van Hartevelt schetst een land dat steeds meer vertrouwt op technologie. (…) Totdat terroristen toeslaan en in één klap de elektriciteitsvoorziening en alle telecommunicatie onmogelijk maken. Het hele land ligt plat, ook de boerderij. Maar, in een mum van tijd blijken ‘ouderwetse’ trekkers en andere landbouwvoertuigen goud waard. De boerderij wordt de enige hoop voor velen. (…) Het idee voor het boek is origineel. (…) Het is de opzet van het boek die maakt dat je door blijft lezen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De ontwrichting’
«Dit is een alleszins geslaagd debuut.» – Miriam Grootscholten
Over ‘De bushsoldaat’ van Edith Tulp op AfrikaNieuws (nummer 11, jrg.10), 3 juni 2016:
Journalist Edith Tulp heeft veel gereisd in Afrika en er ook langere tijd gewoond. Dit is haar debuutroman. De bushsoldaat uit de titel is de Oegandese Mozes, die als kindsoldaat bij het leger van Joseph Kony heeft gezeten. Hij gaat samenwerken met de Nederlandse Thomas (…). Ze controleren door Nederland gesubsidieerde ontwikkelingsprojecten in Oeganda. Dat blijkt geen overbodige luxe (…) Thomas en Mozes zijn een gouden team en ze zorgen ervoor dat veel geld terugkomt. Edith Tulp schrijft goed: ze trekt de lezer meteen Kampala in, met z’n boda-boda’s, de maraboes en de verkeerschaos. Ze snijdt een lastig onderwerp aan: het strafbaar stellen van homoseksualiteit in Oeganda. (…) Mozes komt in aanraking met Amerikaanse evangelisten in de tijd dat de wet tegen homoseksualiteit moet worden aangenomen. (…) De vriendschap met Thomas komt onder zware druk te staan. (…) Deze roman is gebaseerd op ware gebeurtenissen en Edith Tulp is goed geïnformeerd.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De bushsoldaat’
«‘De Barones’: 37 jaar slaaf geweest.»
Over (de Helderse presentatie van) ‘De Barones’ van Janny de Heer op Mustreads or not!, 2 juni 2016:
Door de beschrijving van Janny de Heer van het leven van Mien Bezemer, hoofdpersoon in de biografische roman ‘De Barones’, werd ik zeer ontroerd. Mien had een zwaar leven, getekend door de drang van haar ouders voor vergelding en de verbitterdheid van haar ouders welke fout waren in de oorlog. De ambtenaar bij de gemeente die na de scheiding van Mien en haar man de formulieren invulde, schreef bij de reden voor het aanvragen van de uitkering: ‘37 jaar slaaf geweest’. En de nasleep die het niet gewenst voelen in haar jeugd, de psychische mishandeling in haar huwelijk, teweeg brengt werd vol emotie verteld. Om het verhaal zo te horen, ondanks dat ik het verhaal kende, maar met de foto`s en de empathie van Janny de Heer, kwam het bij een ieder in de zaal enorm binnen. Dit merkte je door de vragen en opmerkingen die na afloop van de lezing gesteld en gedeeld werden.
Lees hier verder
Meer over ‘De Barones’
MeerMeer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer
De verhalen van Joost Belinfante uit ‘Doe Maar Lijf aan lijf’ [3]
Henny Vrienten: “De scherpste schets die ooit van ons gemaakt is.”
Ernst Jansz: “Ontroerend, geestig, indrukwekkend.”
[3] ‘Een idealistische onderneming’ door Joost Belinfante:
Aangezien Ernst ook mijn buurman was, had ik de wording van zijn bandje, Doe Maar, van dichtbij kunnen volgen. En het moet gezegd: het was een idealistische onderneming. Een voertuig om ideeën te realiseren. En zo de wereld te verbeteren. Dat was de tijd. De toekomstige betere wereld was nog niet helemaal weggevreten. Misschien kon alles nog wel rechtgezet worden. Idealen. Nu min of meer een vies woord, toen vanzelfsprekend. Meegekregen van thuis, ingeademd met de lucht. Je was het je nauwelijks bewust.
Lees hier het hele verhaal met meer foto’s uit het boek
Topfotografen Bert Nienhuis en Kees Tabak legden in 1983 de meest succesvolle tournee van Doe Maar vast. Toch zou dit hoogtepunt de groep uiteindelijk doen besluiten te stoppen. Joost Belinfante levert anno 2008 met acht verhalen een prachtig commentaar op dat onvergetelijke jaar. Werden destijds uit hun duizenden foto’s vooral de foto’s van de bandleden gepubliceerd, vijfentwintig jaar later komen in dit boek juist ook de foto’s aan bod die toen niét afgedrukt werden: het wachten en het inspelen voor het concert, de spanning en het dollen in de geïmproviseerde kleedkamers in veehallen, veilinghallen en sporthallen – en vooral het publiek, dat massale publiek dat gaandeweg de tournee almaar jonger leek te worden. Je kunt niet anders dan deze foto’s met dubbelfocus bekijken: 1983 vanuit 2008 en het plezier, de ontroering en later ook de verbijstering meebeleven met Ernst, Henny, Jan H. en Jan P. Onlosmakelijk bij dit boek hoort het dubbelalbum Lijf aan lijf dat tijdens déze gefotografeerde concerten in Loosbroek, Goes, Assen, Tiel en Joure werd opgenomen en – in 2008 perfect geremasterd – aan het boek is toegevoegd. Op de cd’s hoor je letterlijk het publiek dat in dit boek met de prachtige foto’s een onuitwisbaar gezicht gekregen heeft.
Klik voor de optredens in 2016
Lees hier de vorige verhalen
Meer over DoeMaar op deze site
Theo Monkhorst leest op 4 en 5 juni uit ‘De blijmoedige leugenaar’
Dit weekend wordt het 125 jarig-bestaan van de Haagse Kunstkring gevierd. In het jubileumweekend zijn er in de Haagse Kunstkring (Dennenweg 64) en in de naaste omgeving tal van activiteiten. De opening wordt verricht op zaterdag 4 juni om 11.00 uur door Jozias van Aartsen, burgemeester van Den Haag. Theo Monkhorst neemt een van die activiteiten voor zijn rekening. Op zaterdag 4 juni leest hij bij Neeltje Twiss (Denneweg 10) tussen 12.30 en 13.30 uur fragmenten uit zijn zojuist verschenen roman ‘De blijmoedige leugenaar’, in het bijzonder daaruit de zogenaamde Couperus-dialogen alsmede op zondag 5 juni in de Haagse Kunstkring van 13.30 tot 14.00 uur.
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
«Een luisterrijke loopbaan en een verworvenheid als het BN’erschap.» – Coen de Jonge
Over ‘Chris Hinze – een biografie’ van Kees Ruys in Jazzbulletin nr. 99, 1 juni 2016:
Toen Hinze de plaat ‘Concorde’ van het Modern Jazz Quartet had gehoord ging hij helemaal om: hij nam bij Frans Elsen les om ook deze muziek te leren spelen. Eigenlijk wilde hij altijd criminologie studeren, maar de toegang tot die studie werd geblokkeerd door zijn middelbare school; hij werd op zijn 21ste van het Haagse Thorbecke-lyceum getrapt omdat hij a) vader was geworden en b) de leider was van een nachtcluborkest. Een paar weken later hoorde Hinze de plaat ‘Opus de Jazz’ van Milt Jackson. Vooral de fluitsolo’s van Frank Wess spraken hem zeer aan. De combinatie fluit en jazz, dat was het. Voorlopig nam hij nog allerlei andere baantjes aan, zoals in de groep King Boys, een schlagerorkestje. En hij pielde nu en dan wat op de Grassi-dwarsfluit die hij had gekocht. Met zijn zijn pianospel zou hij nooit de top bereiken; dat voelde hij wel aan. Daarom ging hij vanaf 1963 klassiek fluit studeren. In 1965 deed hij toelatingsexamen voor het Koninklijk Conservatorium. Zijn leraar daar werd Frans Vester van het Danzi Quintet. Later mocht hij ook nog in Boston studeren, aan het beroemde Berklee College of Music. (…) Chris was gewoon een echte Indische jongen: sportwagens, scheuren, kekke kleren, grote huizen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’
«Voormalig kindsoldaat Mozes wordt overgehaald om de ‘zieke ideologie’ homoseksualiteit te bestrijden.» – Jann Ruyters
Over ‘De bushsoldaat’ van Edith Tulp in Trouw, 14 mei 2016:
Debuutroman over twee vrienden, een Nederlander en een Oegandees, die samen door Nederland gesubsidieerde ontwikkelingsprojecten controleren en onregelmatigheden registreren. Problemen rijzen als voormalig kindsoldaat Mozes door evangelisten wordt overgehaald om de ‘zieke ideologie’ homoseksualiteit te bestrijden. ‘Zoals Mozes in de bijbel ben jij uitverkoren door God als redder van je volk.’ Edith Tulp publiceerde eerder artikelen over het Verzetsleger van de Heer in Oeganda. In 2008 richtte zij de FairPen Foundation in Oeganda op.
Meer over ‘De bushsoldaat’
«Een nummer dat je literaire vleugels kan geven om je vakantie aan zee of in het water het nodige aroma te geven.» – André Oyen
Over ‘Extaze 17/18 – Water-Zee’ op Ansiel, 29 mei 2016:
De redactie van dit prachtig literair tijdschrift tracht verrukking en verwondering op te roepen door de kracht van het woord en de verbeelding. En deze pogingen van de Extaze-redactie levert telkens een boekwerk af dat je heel gulzig proeft en waardeert. Zwakke nummers ben ik persoonlijk nog niet tegengekomen, maar de absolute hoogvlieger was toch wel het Frans Kellendonknummer dat een huiveringwekkend mooi literair eerbetoon was. ‘Extaze 17/18’ is uitzonderlijk een dubbelnummer waarin Water-Zee duidelijk dominant aanwezig, zowel in essay, kortverhaal als gedicht. Er wordt gemijmerd en gefilosofeerd over diverse items gaande van het zeemanslied van de Deense Lale Andersen tot de poëzie van Slauerhoff met immer en altijd water/en of zee op de achtergrond. (…) Een nummer dat je literaire vleugels kan geven om je vakantie aan zee of in het water het nodige aroma te geven.
Lees hier de recensie
Meer over Extaze
«Een heel herkenbaar verhaal.» – Marjo van Turnhout
Over ‘De verdwenen stad’ van Ton van Reen op Leestafel, 29 mei 2016:
Na een huwelijk van ruim 25 jaar bedenkt Timo Wolters dat het helemaal niet zo’n goed huwelijk was. En zijn werk als advocaat in Roermond is ook niet geworden wat hij er van verwacht had. (…) Op de dag dat het verhaal begint heeft Timo een vreemde droom gehad: hij kwam thuis van zijn werk en zijn huis was verdwenen, compleet met vrouw en kinderen. Op de plaats waar het had gestaan was gras, en de buren hadden nog nooit gehoord van de familie Wolters. (…) Is hij aan het hallucineren? (…) Timo is zwak geweest, al was het nooit zo groots als zijn compagnons, hij heeft zijns ondanks meegedaan aan malafide praktijken. (…) Een heel herkenbaar verhaal over hoe de druk van een huwelijk en van de maatschappij een integer mens dwingt om mee te doen met corrupte praktijken.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De verdwenen stad’