Over ‘Het loopt het ademt het leeft’ van Helen Knopper in De Volkskrant, 2 april 2016:
Tien jaar geleden maakte de ‘vergeten schrijfster’ Helen Knopper deel uit van de reeks portretten die journalist Joris van Casteren bundelde in ‘Zeg mijn lezers dat ik doorschrijf’. Die titel klonk vastberaden en triest, want het was twijfelachtig of we ooit iets van die noeste arbeid te zien zouden krijgen. Maar zie. Een paar maanden voor haar 82ste verjaardag viert Helen Knopper haar comeback met ‘Het loopt het ademt het leeft’, de ‘biografie van een vriendschap’, een terugblik op de jaren 1979-1995, toen de schrijfster optrok met Roos Bonheur, een dierbaar drankorgel in de Amsterdamse Nieuwmarktbuurt. (…) Beschamende situaties, tot vechten aan toe, kenmerkten deze vriendinnenschap. Maar ook diepgewortelde verbondenheid. Knopper overziet alles, tot en met jeugdfoto’s van Roos waarop haar lach ontwapenend scheve tandjes blootgeeft, vergelijkbaar met Audrey Hepburn toen die achter op de scooter zat bij Gregory Peck, in de film Roman Holiday. (…) Later had Hepbum ineens kaarsrechte krijtwitte rijtjes in haar mond. Een stuk minder, vindt Knopper, die in haar portret van Roos de flair van de tragiek laat winnen en de tuthola in zichzelf eronder krijgt. Het heeft even geduurd. Maar dit belooft nog wat.
Lees hier de recensie
Meer over ’Het loopt het ademt het leeft’
«Weerbarstig en spontaan» – Jann Ruyters
Over ‘Het loopt het ademt het leeft’ van Helen Knopper in Trouw, 2 april 2016:
Beeldend kunstenares Helen Knopper schreef na haar debuut in 1965 diverse korte verhalen, poëzie en romans en werkte als vertaalster. Sinds 1998 verscheen er niets meer van haar hand. Tot nu. ‘Het loopt het ademt het leeft’ is de ‘biografie’ van de tumultueuze, decennialange vriendschap tussen de auteur en Roos Bonheur. Die werd door Roos’ alcoholverslaving verpest; het verhaal wordt drie jaar na haar dood opgetekend. Weerbarstig en spontaan is dit dagboekachtige verslag, geschreven recht van de lever: ‘Haar dood heeft niemand onberoerd gelaten. Dat is wat zwak uitgedrukt. Ik heb er wat zien huilen!”
Meer over ’Het loopt het ademt het leeft’
Dee Brown – Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier
DEE BROWN
Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier
De ondergang van de Indianen in Noord-Amerika
Vertaling: Jos Knipscheer
Royaal formaat 155 x 235 mm
Genaaid gebonden, met stofomslag en leeslint, 512 blz., geïllustreerd, € 34,50
ISBN 978-90-6265-671-4
7de (gewijzigde) druk (sinds 1992) mei 2016
Niet meer te bestellen bij CB (Centraal Boekhuis)
Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier verhaalt, na een inleidend hoofdstuk tot 1492, met name van de periode van 1830-1890, het tijdvak waarin een definitief einde kwam aan de vrijheid van de oorspronkelijke bewoners van de Verenigde Staten van Amerika. Dee Brown heeft die catastrofale periode beschreven vanuit het gezichtspunt van de Indianen.
Dit boek, dat onmiddellijk na zijn verschijnen zeer de aandacht trok, roept een wereld op, die we vooral denken te kennen uit films en spannende (jeugd)romans: de wereld van de Dakota’s, de Comanches, de Cheyennes, de Sioux, de Apachen en al die andere stammen, en van hun legendarische opperhoofden als Geronimo en Zittende Stier. Maar dat doorsnee film- en romanbeeld van ‘wilde en bloeddorstige roodhuiden’ strookt niet met de werkelijke geschiedenis.
Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier vertelt het op historische documenten gebaseerde verhaal van het laatste Indiaanse verzet tegen de opdringende blanke beschaving in de periode 1830-1890. Amerika was duizenden jaren lang een paradijs geweest, en de Indianen wisten dat. Machteloos moesten zij toezien, hoe de blanken met tomeloze woede alles vernietigden wat mooi en natuurlijk was: de wouden, de meren, de kreken, de dieren. De hebzucht en de landhonger van de blanken namen onvoorstelbare vormen aan. Om het land te verwerven deinsden de veroveraars voor niets terug: verdragen werden verbroken of naar eigen willekeur geïnterpreteerd; de ene slag tegen ‘de roodhuiden’ volgde na de andere en met elk bloedbad (waarbij vrouwen noch kinderen ontzien werden) werd de levensruimte voor de Indianen verder ingekrompen, tot hun verzet gebroken was en de lijdensweg naar en in de reservaten begon. De poging om met de blanke man in vrede en harmonie te leven was uitgelopen op letterlijk niets.
Dee Brown heeft in dit unieke boek de geschiedenis geschreven van de verovering van het Amerikaanse Westen, zoals de Indianen die ervaren hebben. Zijn boek laat niets heel van het traditionele beeld van het Wilde Westen, met al zijn mythen en legenden – zo leren wij bijvoorbeeld, dat het scalperen een uitvinding van de blanken was, en niet van de Indianen. De talrijke authentieke documenten en getuigenissen, waarvan vele hier voor het eerst zijn afgedrukt, de portretten van de grote stamhoofden, hun vrouwen en hun krijgers, en het rake, sfeervolle proza van Dee Brown maken dit belangwekkende boek tot een leesavontuur van de eerste orde.
Dee Brown (1908-2002), aanvankelijk bibliothecaris aan de Universiteit van Ilinois, is de auteur van tientallen studies en romans over het Amerikaanse westen. In 1993 verschenen zijn memoires ‘When the Century Was Young’. Zijn belangrijkste werk, Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier (‘Bury My Heart at Wounded Knee’), is het resultaat van jarenlang onderzoek. Het groeide uit tot hét standaardwerk over de geschiedenis van de Noord-Amerikaanse Indianen.
«Dit is het einde van een legende, de onthulling van een bittere waarheid, nooit tevoren werden de ontzettende gebeurtenissen beschreven als in deze Indiaanse geschiedenis van hun ondergang. Met bloed en tranen is dit boek beschreven.» – C.W. Ceram
«Een op historische stukken en getuigenissen steunende documentaire, maar duizendmaal spannender en dramatischer dan welk wild-westverhaal voor de televisie ook, of alle zeventig boeken van Karl May. Een huiveringwekkende tragedie.» – Willem Brandt
«Los van zijn waarde als leesevenement heeft het gigantische succes van dit boek de mythe doen wijken voor de historische waarheid.» – Elseviers Literair Supplement
«Een hard verslag over de ontsluiting van het Amerikaanse westen, en een van de beste boeken op dit gebied.» – De Volkskrant
«Een beklemmende bestseller.» – Vrij Nederland
Meer over ‘Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier’
Mala Kishoendajal presenteert ‘Kaapse Goudbessen’ in Haagse Kunstkring
Op zondagmiddag 10 april 2016 om 16.30 uur wordt in haar eigen woonstad, waar een belangrijk deel van de semi-historische roman zich ook afspeelt, de presentatie gehouden van Mala Kishoendajals derde roman ‘Kaapse goudbessen’. Met medewerking van Michael Driebeek van de Ven, storyteller DISC (Dutch International Storytelling Centre) en van Wirindre Kishoendajal, percussionist/leider van muziekformatie Mumbai Beats. ‘Kaapse Goudbessen’ is een roman over de rusteloze zoektocht van de jonge academicus Armand Veldhuizen naar zichzelf langs onbekende en ongekende paden, via kleurrijke personages, in Den Haag, waar de eenzaamheid hem bespringt als een hondsdolle struikrover. En aan de andere kant over de berusting in haar lot van de verlamde, bejaarde vrouw Hira, drijvend op de herinneringen aan haar voorbije leven, die niet alleen terugvoeren naar Suriname, haar geboorteland, waar ze veel won en nog meer verloor, maar verder terug naar het land van haar voorouders, India, die ze noodgedwongen verlieten tijdens de Britse overheersing. Uiteindelijk blijken de levens van Armand en Hira, die langs dusdanig verschillende routes lopen, dat er zelfs geen kruispunt is, toch met elkaar verbonden. Na de presentatie is er gelegenheid een gesigneerd exemplaar van ‘Kaapse Goudbessen’ aan te schaffen (€ 19,50), en na te borrelen in de galerie.
Locatie: Haagse Kunstkring, Denneweg 64, 2514 CJ Den Haag
Toegang € 3,00; leden HKK gratis. Reserveren gewenst op Shikara@hotmail.nl.
Meer over ‘Kaapse goudbessen’
Meer over Mala Kishoendajal bij Uitgeverij In de Knipscheer
«In deze bundel zijn de verhalen af.» – Marjo van Turnhout
Over ‘De lottowinnaar’ van Sakoentela Hoebba op Leestafel, 1 april 2016:
Elf inkijkjes in het Surinaamse leven, meer specifiek in de Hindoestaanse bevolkingsgroep. (…) Het overkoepelend thema: Wat niet weet, wat niet deert. Dat niet iedereen alles hoeft te weten, uit zich in zwijgen. (…) Wat de verhalen nog meer gemeen hebben zijn de armoede, het overspel, de werkeloosheid, waar de hoofdpersonen mee moeten leren leven. Ook de minderwaardige rol van de vrouw is vaak aan de orde. Hoebba schrijft vlot, beeldend, en gebruikt vaak woorden uit het Sarnami, de taal die Hindoestaanse Surinamers spreken. Woorden (…) die een exotische sfeer oproepen. (…) In deze bundel zijn de verhalen compleet, ze zijn af. Met weinig maar doeltreffende woorden wordt een sfeer opgeroepen, een kenschets van een situatie, waarna een vaak verrassende wending volgt.
Lees hier de recensie en hier vanaf 1 mei 2016
Meer over ‘De lottowinnaar’
Edith Tulp – De bushsoldaat
Edith Tulp
De bushsoldaat
Roman
Nederland – Oeganda
Paperback met flappen,
320 blz., € 19,50
ISBN 978-90-6265-919-7
Eerste druk april 2016
Een Nederlander en een Oegandees. Thomas en Mozes. Ze zijn gezworen vrienden en staan in Oeganda bekend als de ‘projectpolitie’. Ze controleren door Nederland gesubsidieerde ontwikkelingsprojecten in het Afrikaanse land en registreren elke onregelmatigheid. De vriendschap echter komt zwaar onder de druk te staan als Mozes, een voormalig kindsoldaat, in aanraking komt met Amerikaanse evangelisten die hem ervan overtuigen de ‘zieke ideologie’ van de homoseksualiteit te bestrijden. Behalve dat hij daarmee Thomas als vriend dreigt te verliezen, neemt hij bovendien een ander, enorm risico.
Thomas van Bakel weet zijn Oegandese vrouw Josi ervan te overtuigen dat een leven in haar eigen land het beste is. Hij kan er iets betekenen, hij kan er iets goeds doen. In dit idee wordt hij gesterkt door een bezoek van Mozes Owech in zijn huis in Deventer. Met hun kind Sam verhuizen ze naar Oeganda, waar Thomas er al snel achter komt dat het land met zijn flagrante tegenstellingen van sloppenwijken en protserige villa’s met Dorische zuilen, de eeuwige verkeerschaos, schaamteloze corruptie en open riolen, een uitdaging vormt. Hij ontmoet er Mozes opnieuw en al snel bundelen ze hun talenten. Ze inventariseren wat het land nodig heeft en waar het geld van de goede doelen blijft. Ze lijken voor elkaar geschapen. Mozes doorziet iedere vorm van oplichting en Thomas speelt zijn chauffeur wanneer ze weeshuizen, scholen, klinieken en dorpsgemeenschappen controleren. Hun afwijkende aanpak blijkt succesvol.
Thomas heeft echter geen weet van de gevoelens en nachtmerries waarmee Mozes voortdurend te kampen heeft. Nog steeds is hij bezig met overleven en wanneer zich een kans voordoet het tot parlementslid te schoppen is hij bereid verder te gaan dan Thomas ooit kon vermoeden.
Mozes schaart zich tussen de elite en ervaart dat hij, in hun positie, geen haar beter is. Bovendien heeft hij een geheim waarvan slechts één persoon op de hoogte is…
Edith Tulp (1960) studeerde af aan de School voor Journalistiek in Utrecht. Naast tal van redacteurschappen bij publieks- en vakbladen reist zij sinds 1989 met regelmaat naar landen in Afrika zoals Ghana, Ivoorkust, Zimbabwe, Namibië, Zuid-Afrika (in beide laatste landen woont zij enige tijd), Congo, Kenia en Oeganda. Artikelen van haar over het Verzetsleger van de Heer in Oeganda verschijnen van 2001 tot 2005 in o.a. HP/De Tijd en Trouw. In 2008 richt zij de FairPen Foundation in Oeganda op, een ngo alwaar zij tot 2013 als directeur werkzaam is. Sindsdien richt zij zich steeds meer op het schrijven. De bushsoldaat is haar debuutroman. Een tweede roman is inmiddels geschreven. In juni 2015 is zij gastcolumnist voor De Volkskrant en momenteel is zij columnist voor Vluchtelingenwerk Nederland.
Els de Groen houdt inleiding over ‘Nuttige idioten’ als opstap voor Oekraïnedebat
Op 30 maart 2016 werd in de Haarlemse Pletterij een debat gehouden over het Referendum associatieverdrag Oekraïne tussen ‘nee-stemmer’ Tuur Elzinga en ‘ja-stemmer’ Alexander Rinnooy Kan. Hieraan voorafgaand liet oud-Europarlementariër Els de Groen naar aanleiding van haar recent verschenen boek ‘Nuttige idioten’ in vogelvlucht 30 jaar ‘Oost-Europese’ geschiedenis de revue passeren. Ze lardeerde haar overkoepelende verhaal over ‘nieuw nationalisme in Europa’ met foto’s (die overigens niet in de boekuitgave zijn opgenomen).
Kijk hier op YouTube naar inleiding Els de Groen en debat tussen voor- en tegenstander van het associatieverdrag Oekraïne
Meer over ‘Nuttige idioten’ op deze site
«Een zoektocht naar familiegeheimen.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Schutkleur’ van Bernadette Heiligers op Leestafel, 31 maart 2016:
Het thema van dit boek is het zoeken naar een eigen identiteit. Is het wenselijk om het Nederlandse juk af te schudden, of is het juist beter om dat verder te interneren? En is dat wel mogelijk, in een land dat een ander klimaat heeft, hetgeen een andere manier van leven vraagt? En dan is er natuurlijk nog de grote diversiteit van huidskleur, hetgeen duidelijk de keuze van de titel bepaalt. En die van de omslag! Mooi is dat beeld met die ritssluiting. Het verhaal leest als een zoektocht naar familiegeheimen, met op de achtergrond de problematiek van een verdeelde voormalige kolonie.
Lees hier de recensie; vanaf 1 mei 2016 hier
Meer over ‘Schutkleur’
Meer over Bernadette Heiligers bij Uitgeverij In de Knipscheer
Helen Knopper schrijft tribuut aan een hartsvriendin.
Over ‘Het loopt het ademt het leeft’ van Helen Knopper in de OBA bij Rob Zwetsloot, 28 maart 2016:
Na haar interview met Amsterdam Radio-FM wordt schrijfster Helen Knopper ‘opgevangen’ door de camera van Rob Zwetsloot voor een korte karakteristiek over haar nieuwe boek ‘Het loopt het ademt het leeft’. Na haar schrijverscarrière, die in 1997 eindigde met haar tot nu laatste roman ‘De bestemming’, nam zij haar aanvankelijke beroep van schilderes weer op en schreef zij zich een kleine tien jaar geleden, toen ze al dik in de zeventig was, nog in aan de Universiteit van Amsterdam voor een studie psychologie. Maar het schrijversbloed bleef tintelen en anno 2016 verschijnt haar twintigste boek ’Het loopt het ademt het leeft’, een biografie van een vriendschap.
Meer over ’Het loopt het ademt het leeft’
Meer filmpjes van Rob Zwetsloot op deze site
«Elk woord houdt een dubbele boodschap in.» – André Oyen
Over ‘Haarlem Nocturne’ van Djordje Matic op Ansiel, 29 maart 2016:
Zijn gedicht ‘Eerste dagen’ uit het luik ‘Een ander verhaal’ schetst zijn kennismaking met de Nederlandse taal. (…) De tweede afdeling ‘Blauw’ handelt over jazz en jazzmuzikanten. (…) De dichter laat zich volkomen gaan in schitterende portretten van jazzlegenden zoals Miles Davis, Chet Baker, Thelonius Monk, Billie Holiday, John Coltrane, Ben Webster. (…) Ook hier komt het verstoten zijn omwille van kleur, taal, cultuur weer zeer duidelijk naar boven. Ook al hadden die legenden de taal van hun fascinerende muziek toch werden ook zij gediscrimineerd niettegenstaande de wereldwijde adoratie van hun fans.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Haarlem nocturne’