Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft op Literair Nederland, 20 januari 2016:-
Met het fragmentarische, en niet-chronologisch opgeschreven verhaal staat de schrijfster (…) in de recente traditie van de Surinaamse literatuur. Het is Astrid H. Roemer, winnares van de P.C. Hooftprijs 2016, die deze fragmentarische aanpak ook bezigde en daarmee brak met de traditionelere stijl van in Nederland bekende Surinaamse auteurs als Cynthia McLeod, Bea Vianen en Ellen Ombre. Waar ze niet mee breekt, is de aandacht voor de tradities van Suriname, zoals geestverering en dergelijke. Blijft de vraag naar de op het eerste gezicht grammaticale onhandigheden en een zekere stroefheid in de eerste twee hoofdstukken. (…) Dit taalgebruik, dit taaleigen – want dat is het – blijkt gaandeweg niet alleen het voertuig van het verhaal, maar ook de uitdrukking ervan; die eerste twee hoofdstukken waren alleen maar een ouverture om ons in die taal, in het drama dat volgt te trekken. Een taal, die niet alleen is geworteld in Suriname, maar ook in alle hevigheid, soms door punten tussen elk woord te zetten, uitdrukking geeft aan de heftigheid van het verhaal en de moeite die het kost om het te vertellen. Als je dit beseft, rest alleen meer bewondering voor dit debuut. En schaamte dat je als Nederlander toch nog zo ver van de Surinaamse vertelcultuur blijkt af te staan.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Geen weg terug’
«Een grootse roman.» – André Oyen
Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft op Ansiel en op Lezerstippenlezers, 20 januari 2016:-
Met haar debuutroman ‘Geen weg terug’ wil Iraida van Dijk een heel moeilijke periode die het Suriname volk moest doorleven, aankaarten. Het boek schetst de periode van 1962 tot 2014, een belangrijke moment voor Suriname, met name voor al die bewoners van het gebied dat later een stuwmeer werd. (…) De auteur verweeft historische feiten met fictie in een grootse roman die een stuk patriarchaat blootlegt, waarmee we bijvoorbeeld ook geconfronteerd werden in het werk van Alice Walker, Toni Morrison en Astrid H. Roemer, en dat generaties lang giftige sporen nalaat. Een bijzonder goed gestileerd boek dat door zijn tijdschakeringen de lezer ook de evolutie van het landelijk Suriname laat beleven.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Geen weg terug’
«Roman van het dualisme die zeker de moeite loont. » – Jos Radstake
Over ‘De blinde kamer’ van Meine Fernhout voor Biblion, 20 januari 2016:
In deze roman van Meine Fernhout (1946, ooit gitarist bij de Bintangs, museoloog, filosoof en kunstdocent) vertelt de hoofdpersoon vanuit de Koepelgevangenis zijn verhaal. Rick Alting von Geusau wordt ervan verdacht een innig bevriend natuurkundige, een vrouw die erin geslaagd zou zijn het licht stil te zetten, te hebben vermoord. Vanuit de gevangenis vertelt hij over wat hem in zijn leven is overkomen. Een bepalende jeugd – zonder vader, maar met een bijzondere moeder – in Bergen aan Zee, in een apart huis met een blinde kamer (de bibliotheekkamer van zijn grootvader, waarin hij alle kennis, vooral filosofisch en natuurkundig, tot zich nam) belicht hij. Over zijn studie, bijbaan als taxichauffeur en baan in het Teylers Museum wordt geschreven en over zijn pogingen het licht te begrijpen. De roman is een boek van het dualisme: wetenschap tegenover mystiek; rationalisme versus romantiek; materie versus geest; materialisme versus geborgenheid. De roman, met daarin veel kennis over licht-natuurkundigen, bevat heftige wetenschapskritiek. Een zware ideeënroman die zeker de moeite loont.
Meer over ‘De blinde kamer’
«Genoeg literair spel voor een speurlezer.»
Over ‘De lichtkamer’ van Henriettte de Mezquita in Antilliaans Dagblad, 16 januari 2016:
Taal leeft, letterkunde ook. Vroeger leerde je op de recensentenopleiding dat in ‘echte literatuur’ alles betekenis moest hebben, dat er geen woord teveel in een literair werk mocht staan, zoals je vroeger door de etiquette wist dat je geen bruine schoenen onder een donkerblauw pak mocht aantrekken, tegenwoordig (…) is dat juist wel mode. Mode in de literatuur verandert ook, nu mogen er zinnen in een roman staan die voor het volgen van het verhaal overbodig schijnen, zinnen waarin het spel van letters, woorden belangrijker is, alsof het muzieknoten zijn die stemming oproepen, maar geen ‘betekenis’ zouden hebben, dan het logisch, of erger nog psychologisch, kunnen volgen van de personages in de handeling, zeg maar een traditie – om het lokaal te houden van een Debrot of om het internationaal te maken van een Bolaño – hoe dan ook De Mezquita is op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in de Spaanstalige wereldliteratuur, kortom zinnen die, ehm, een vleug aan het palet toevoegen, als ingrediënten in een gerecht. (…) Speuren naar de ware identiteit van De Mezquita levert niet veel op. (…) Er staat in het boek ook een epiloog geschreven door de kinderen van Henriette de Mezquita en, alsof dat niet genoeg literair spel is voor een speurlezer, na het nawoord staat er nog een ‘tijdsbeeld’ in over ‘de schrijfster’ die in 1930 (sec) geboren zou zijn. (…) Het mysterie rond de auteur (of auteurs) wordt groter als blijkt dat de reguliere recensenten voor het ‘Antilliaans Dagblad’ bedankten voor de eer, omdat ze te dicht bij het ontstaan van het boek zijn geweest om er een onbevooroordeeld leesverslag over te kunnen schrijven. Vandaar dat ‘een onzer verslaggevers’ dit doet.
Lees hier het artikel in ‘Antilliaans Dagblad’
Meer over ‘De Lichtkamer’
«Een hoogtepunt in zijn oeuvre.» – Ezra de Haan
Over ‘Rechte paden doen ons niets’ van Fred Papenhove op Literatuurplein, 19 januari 2016:
‘Rechte paden doen ons niets’ (2015) heeft iets langer op zich laten wachten dan de standaard twee jaar die de dichter er tot nu toe voor nodig had. Het heeft een bundel opgeleverd die het wachten meer dan waard is. (…) Na het lezen van deze bundel moest ik aan Nescio denken ‘Jongens waren het, maar aardige jongens.’ Fred Papenhove laat, met aanmerkelijk minder woorden, zien hoe je van jongen man wordt, welke gedachten daaraan vooraf gaan en hoe je in iedere fase worstelt, worstelt tot je er in berust. ‘Rechte paden doen ons niets’ toont ons een oudere, wijzere Papenhove. Spaarzaam met woorden, gul met inzichten. Zijn stijl, herkenbaar aan zeer precies gekozen woorden, zorgt ervoor dat de vele miniatuurtjes in deze bundel de impact van een roman krijgen. ‘Aan geheimzinnig doen hebben we/ een broertje dood’ schrijft Papenhove in een van zijn gedichten. Het heeft een hoogtepunt in zijn oeuvre opgeleverd.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Rechte paden doen ons niets’
‘De stilte van het ongesproken woord’ in het theater.
‘De stilte van het ongesproken woord’ in De Doelen Rotterdam en in Bijlmer Parktheater Amsterdam op 29 en 31 januari:
De muziekvoorstelling ‘De stilte van het ongesproken woord’ is een feest voor oog en oor, en bovenal: voor het hart. Drie belangrijke Surinaamse dichters staan centraal in deze voorstelling. Trefossa, Shrinivási en Dobru. Een zorgvuldige selectie van hun gedichten is verwerkt tot schitterende songs, uitgevoerd door topmuzikanten die de poëtische woorden en de veelzeggende stilte met muziek combineren en interpreteren. De Nederlandse vertaling van de gedichten worden geprojecteerd met, door de teksten geïnspireerde, schilderijen. De muziek wordt gebracht in verschillende stijlen, wereldmuziek, kaseko, R&B, jazz en soul. Een mooi en waardig monument voor deze Surinaamse dichters. Muziekcomposities en arrangementen: Dave MacDonald & Robin van Geerke. Met Sanguita Akkrum, Lucas Shepherd (vocals), Raj Mohan (spoken word, vocals), Dave MacDonald (gitaar), Robin van Geerke (piano, keyboard), Roy Bagwandin (drums), Pat Winterdal (bas), Sanne Landvreugd (sax), Antoinette van Maarschalkerwaart (beeld). In de theaters is tevens het unieke DVD-in-Boek van het project ‘De stilte van het ongesproken woord’ te koop.
Vrijdag 29 januari 2016, 20:30 uur in de Eduard Flipse Zaal van De Doelen Rotterdam, kaarten €15,-
Zondag 31 januari 2016, 15:00 uur in Bijlmer Parktheater Amsterdam Zuidoost, kaarten €16,-
«Proeve van schrijfbekwaamheid met succes afgelegd.» – Ko van Geemert
Over ‘De lottowinnaar’ van Sakoentela Hoebba in Parbode, januari 2016:
Deze debuutbundel van de in Suriname (Wanica, 1958) geboren Sakoentela Hoebba bestaat uit elf verhalen, in lengte variërend van 8 tot 23 pagina’s. Het titelverhaal gaat over een vrouw die een loterij tot haar grote teleurstelling niet wint. Even groot als deze teleurstelling is de verrassing als ze leest wie die loterij dan wel gewonnen heeft. (…) De verhalen over de jongen die als gay grote moeilijkheden ondervindt uit de kast te komen (‘Anders’) of dat over een ongewenste zwangerschap die een onverwachte wending krijgt (‘Hoe te beginnen’) bekoorden me. Of het ontroerende ‘Uit liefde’, over een moeder die in het ongelukkige bezit is van maar liefst 81 bulten op haar lijf. (…) De proeve van schrijfbekwaamheid heeft Sakoentela Hoebba met deze bundel met succes afgelegd. Ze kan over alles schrijven.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De lottowinnaar’
«Een geslaagde bundel.» – André Oyen
Over ‘Rechte paden doen ons niets’ van Fred Papenhove op Ansiel en op lezerstippelnlezers, 16 januari 2016:
In de bundel ‘Rechte paden doen ons niets en andere gedichten’ gaan we op verkenning door de hedendaagse wereld. Technisch is het een heel strakke bundel die vier hoofdstukken heeft. (…) Er worden thema’s aangeroerd als doodgaan, liefde en trouw. Onder de kop ‘Naklinken’ is een aantal gedichten gebundeld – waaronder het lange vers ‘In een zomerlandschap’; ze geven een beeld van de waarneming van het landschap, het weer etc. De meeste gedichten zijn echter kort en hebben een kopspeldeffect, klein, maar direct en venijnig. (…) De meeste gedichten van deze geslaagde bundel hebben een ietwat wanhopige ondertoon die regelmatig gecompenseerd wordt door troost en hoopgevende woorden.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Rechte paden doen ons niets’
«De Mezquita kan schrijven.» – Ko van Geemert
Over ‘De lichtkamer’ van Henriette de Mezquita in Parbode, januari 2016:
In ‘De lichtkamer’ worden de belevenissen van een aantal familieleden beschreven. De gebeurtenissen spelen zich in Suriname en Nederland af, maar voornamelijk toch op Curaçao. Hoofdpersonen zijn de zussen Ana en Bets. In het eerste hoofdstuk lezen we hoe Bets in Suriname Sensi ontmoet, met wie ze trouwt. Maar Sensi keert terug naar Suriname: ‘Op Curaçao bleef hij een Surinamer. Hij werd nooit iemand van het eiland.’ In het volgende hoofdstuk is zus Ana het hoofdpersonage. Ze belandt in Nederland in een ziekenhuis voor de verwijdering van een tumor, die op Curaçao niet was opgemerkt. Vervolgens leren we Martha kennen (dochter van Ana), haar man Isaac en dochter Lisa. Martha krijgt borstkanker, maar alweer: dit wordt niet ontdekt door De Kliniek, een radiologisch centrum op het eiland. (…) Langzamerhand wordt het Ana en Bets te gortig. Ze bedenken Het Plan, samen met ‘de spin in het web’ kapster Grace en de kleinzoon van Bets, Jan, die als (beginnend) radioloog De Kliniek goed kent. (…) Eigenlijk hebben we hier te maken met een thriller. (…) De Mezquita kan schrijven en heeft kennis van de Curaçaose maatschappij. Maar wie is Henriette de Mezquita?
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Lichtkamer’
Indrukwekkend portret van Edgar Cairo uit 1980!
‘Ik geef mijn mond het woord te eten’ door Jan Venema van Edgar Cairo in NOS Beeldspraak.
Sinds augustus 2015 staat op internet deze aflevering (42:39) van het in de jaren zeventig en tachtig toonaangevende kunstprogramma op televisie ‘Beeldspraak’. ‘Ik geef mijn mond het woord te eten’ laat een jonge Edgar Cairo (32) zien op het toppunt van zijn creativiteit: begeesterd romanschrijver, dichter, theatermaker, columnist, performer. Het televisieportret is een welkome aanvulling op de documentaire ‘Edgar Cairo: “Ik ga dood om jullie hoofd” ’ van Cindy Kerseborn uit 2010, want geeft ook jongere generaties de kans Edgar Cairo (1948-2000) op volle kracht en in volle glorie te aanschouwen.
Meer over Edgar Cairo op deze site
Kijk hier naar ‘Edgar Cairo: “Ik ga dood om jullie hoofd”’