Over ‘Geen weg terug’ van Iraida van Dijk-Ooft op Literatuurplein.nl, 8 december 2015:
Met haar debuutroman Geen weg terug toont Iraida van Dijk-Ooft aan dat de Surinaamse literatuur zich inmiddels kan meten met de wereldliteratuur. Zelden las ik een op historische feiten gebaseerde roman die zo authentiek overkwam. Waar Cynthia McLeod het bij de ontsluiting van de Surinaamse geschiedenis voor een groot publiek hield, gaat Van Dijk-Ooft verder. Bij haar gaat het eerst om de taal, om het schrijven, pas daarna komt het ongelooflijke verhaal van de Afobakadam en het Brokopondostuwmeer, en wat dat allemaal teweeg bracht, aan bod. (…) Iraida van Dijk-Ooft heeft de roman dusdanig vernuftig in elkaar gezet dat ieder puzzelstukje pas tevoorschijn komt als het verhaal het echt nodig heeft. Juist door heen en weer in de tijd te springen, zie je hoe Suriname in de periode van 1962 tot 2012 veranderde. Daarmee heeft ze een deel van de Surinaamse geschiedenis een stem gegeven. Geen weg terug is een meesterlijke roman. Een roman die qua verhaal en schrijven alles biedt wat je mag hopen van een boek. Het is soms best ontluisterend en regelmatig keihard wat je leest, maar het is wél een boek over echte mensen.
Lees hier de recensie of op Caraïbisch Uitzicht
Meer over ‘Geen weg terug’
«De jazz duikt steeds weer op in zijn teksten.» – Erik van den Berg
Over ‘Even zuiver als de ongeschreven brief’ van Rogi Wieg in Jazzbulletin, december 2015:
Ofschoon muziek geen hoofdthema in zijn werk is, duikt de jazz steeds weer op in zijn teksten en schilderijen. (…) ‘Transition’, een verwijzing naar de gelijknamige, in 1970 postuum verschenen Coltrane-lp, is terug te vinden in ‘Even zuiver als de ongeschreven brief’, de enkele maanden na Rogi Wiegs dood verschenen bloemlezing uit zeventien van zijn bundels, samengesteld door Peter de Rijk. (…) Het voorlaatste gedicht in de bijna vierhonderd pagina’s tellende keuze is het kort voor zijn dood geschreven I Want To Talk About You, vernoemd naar een van Coltranes favoriete ballads. Het opent met een aanroep: ‘God, geef mij nog een laatste/ gedicht. In Uw metaforen beveel/ ik mijn lichaam en geest’.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Even zuiver als de ongeschreven brief’
Meer over Rogi Wieg bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Vernieuwende roman in de Curaçaose literatuur.» – Jos de Roo
Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo op Caraïbisch Uitzicht, 7 december 2015:
De reden dat ik toch opnieuw aandacht vraag voor ‘Bouwen op drijfzand’ is dat nog niet ter sprake is gekomen dat de architectuur in de roman een metafoor is voor de man-vrouwrelatie: het werk van een architect is bouwen op drijfzand, net als het aangaan van een monogame relatie. (…) Het verhaal heeft een verrassend slot; ik zal het niet verraden, hoe verleidelijk het ook is om mee te varen op de spitsvondigheid van Lobo. Wel wil ik nog iets zeggen over de uitwerking van het veelmannerij-motief. Het is in ‘Bouwen op drijfzand’ gesitueerd in de betere milieus en raciale en sociale verhoudingen spelen er geen enkele rol in. Het is echt de tegenpool van het macho-motief waar de mannen aan de touwtjes trekken. Hier windt de vrouw drie mannen tegelijkertijd om haar vingers en liegt en bedriegt om dat zo te houden. Zo is het bouwen en de architectuur een metafoor geworden voor de man-vrouwverhoudingen. Relaties aangaan is ook bouwen op drijfzand. De boodschap blijft: je moet kiezen en dat heeft consequenties dat je iets anders niet kiest. Het is een hoogst originele metafoor waarop deze roman is gebouwd. ‘Bouwen op drijfzand’ is een vernieuwende roman in de Curaçaose literatuur.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’
Meer over ‘Tirami sù’
Maandag 7 december Meine Fernhout op Amsterdam FM-Radio
Interview van 16.30 tot 17.00 uur met Meine Fernhout over het romandebuut van deze oud-Bintangsgitarist en voormalig directeur van de Academie voor Beeldende Vorming in Amsterdam. ‘De blinde kamer’ is een terugblik op het leven van de hoofdpersoon Rick, geschreven in een cel van het Huis van Bewaring . Hij wordt verdacht van de verdrinking van de vrouwelijk natuurkundige die erin is geslaagd “het licht stil te zetten”. Haar lichaam werd gevonden in het Spaarne, recht tegenover het Haarlemse Teylersmuseum waar Rick werkte en waar hij in een toespraak, bedoeld ter ere van het licht-experiment, zijn gevoelens kenbaar maakt. Hij heeft zich vanaf het begin afgevraagd of zij niet te ver was gegaan. “Wie het licht stilzet, haalt de adem uit het leven”. Het boekenuur van het programma Kunst & Cultuur op Amsterdam FM-Radio, wordt live vanuit de Openbare Bibliotheek Amsterdam uitgezonden en kan (op de 4de etage van de OBA, op loopafstand van Centraal Station) door belangstellend publiek worden bijgewoond.
Luister hier naar de uitzending
Meer over ‘De blinde kamer’
«De rebelse Boeli van Leeuwen.» – Klaas de Groot
Woestijnen en profeten, het zijn onderwerpen waarover Van Leeuwen, sinds in 1947 zijn schrijversleven begon, nooit meer heeft gezwegen. (…) ‘Wie zegt gij dat ik ben?’ begint met een herinnering aan zijn middelbare schooltijd in Den Haag tijdens de Tweede Wereldoorlog. (…) Op dezelfde school zat de aankomende dichter Hans Lodeizen. In de eerste biografie van Lodeizen, geschreven door Gerard Bes, kunnen we lezen dat de gymnasiast Van Leeuwen meer deed dan lezen: ‘Achter de rebelse Boeli van Leeuwen (…) liepen de klasgenoten als trouwe honden aan.’ Het lijkt erop dat die klasgenoten de eerste volgelingen waren van de latere profeet Van Leeuwen. (…) Dat verhaal verscheen voor het eerst op 22 augustus 1980 in de Ñapa, de weekendbijlage van de Amigoe. In 1997 werd het opgenomen in de bundel De taal van de aarde, en uitgegeven door In de Knipscheer. Met die bundel werd een trits afgesloten van verzamelingen van krantenstukken. Waarschijnlijk zijn er weinig lezers van het werk van Van Leeuwen die niet willen bevestigen dat die stukken parels bevatten.
Lees hier het artikel ‘Boeli van Leeuwen en de woestijn’ op Caraïbisch Uitzicht
Meer over Boeli van Leeuwen
Meer over Klaas de Groot op deze site
«De blues op de staart getrapt.» – Coen de Jong
Over ‘American Blues’ door Dirk W. de Jong in Jazzism, boekenrubriek in JazzBulletin 97, 4 december 2015:
De Jong heeft zijn werk in vier hoofdstukken ondergebracht: On The Road, Mississippi, Chicago-Memphis-Muscle Shoals en New Orleans & Lousiana. (…) In Mississippi duiken we met de fotograaf echt het land van de blues in. (…) Hier begint het echte werk, zouden veel bluesmensen zeggen. De Jong nam vele zogeheten juke joints op de korrel, waarbij hij het gevoel kreeg dat hij deelgenoot was van de laatste mogelijkheden om echte bluesmuzikanten in hun natuurlijke omgeving vast te leggen. (…) Het deel over Chicago telt maar enkele bladzijden (foto van Buddy Guy) maar Memphis krijgt wel flink aandacht. Er is een prachtig beeld van Mose Vinson, die zestig jaar in en rond Beale Street speelde. Eén foto mocht de fotograaf maken van zijn toegetakelde kop, het linkeroog dichtgenaaid. Daarna sleepte Vinson zich naar de piano om de blues te spelen.
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘American Blues’
Leesfragment 5: “New Yorks muzikantenleven” uit Chris Hinze, een biografie
Als je succes in Europa hebt, kan dat ook in New York. In de biografie over Chris Hinze schrijft Kees Ruys uitgebreid over de recordbusiness in Amerika. Dit leesfragment gaat over de strijd die Chris heeft moeten leveren om eindelijk zijn Amerikaanse plaat te bemachtigen.
New Yorks muzikantenleven (periode 1977-1978)
Ondanks dat Chris in 1978 voor de zesde keer op rij door het blad Jazz Forum tot de beste fluitist van Europa uitgeroepen was, bleef het in de jungle van de muzikantenleven in New York een gevecht om bij een Amerikaanse maatschappij een platencontract te bemachtigen.
‘Zonder netwerk kom je daar nergens,’ vertelt hij, ‘en het opbouwen ervan neemt jaren in beslag. Voordat het zover is, blijft het voor de meeste muzikanten zwoegen en vernederingen slikken. Daar had ik enorm veel moeite mee. Ik ga voor niemand op mijn knieën, maar wanneer je een stap verder wilde komen, werd dat wel van je gevraagd.
Op een dag had ik een afspraak met “Doctor Jazz”, een Artists and Repertoire-manager bij CBS. Ik zou er om 1 uur zijn, maar toen ik ruim op tijd op dat kantoor kwam, zat er al een man of vijf op deze zelfde manager te wachten. Om half drie begon ik het zat te worden. Ik stapte naar de secretaresse en zei: “Ik heb een afspraak, waarom duurt het zo lang?” “Niks aan te doen,” zei ze, “die mensen wachten ook.” Terwijl ik weer ging zitten, mompelde ik in mezelf: “Fuck it…” Een zwarte jongen tegenover me keek verbijsterd naar me op begon me verrot te schelden: “Don’t talk like that, man, shut up…!” Hij was blijkbaar als de dood dat mijn gevloek de secretaresse of de man zelf zou bereiken, wat misschien indirect zijn onderhandelingspositie zou kunnen schaden. Zo verziekt is die maatschappij daar. Ik stond op, zei: “Fuck you too – and CBS…!” en liep naar buiten. Lees verder “Leesfragment 5: “New Yorks muzikantenleven” uit Chris Hinze, een biografie”
«Leve Chris Hinze!» – Frank Jochemsen
foto Sanne Schouwink
Zaterdag 5 december 2015 n.a.v. Kees Ruys’ biografie over Chris Hinze op VPRO Radio 6 tussen 22.00 en 23.00 uur:
Frank Jochemsen is dit weekeinde voor het laatst live te vinden in de studio van Radio 6. En dat geldt ook voor producer David Gibbs. Voor de gelegenheid een fijn gevarieerd pakket concertopnamen die we de laatste maanden gemaakt hebben. (…) Verder ook nog een muzikale lans gebroken voor de waanzinnige muziek die fluitist Chris Hinze maakte. Over zijn gevarieerde loopbaan verscheen dit mooie boek. Veel jazzliefhebbers halen hun neus op voor Hinze’s muziek. Frank Jochemsen laat met een zorgvuldig samengesteld pakket topplaten uit de periode 1966-1978 horen dat dit totale nonsens is. Leve Chris Hinze!
Luister hier naar de uitzending
Lees hier meer over het boek + cd
Tweede trailer film over Astrid H. Roemer
Beeld Iris Kensmil
Op maandag 7 december 2015 gaat in OBA Amsterdam de film ‘De wereld heeft gezicht verloren’ over Astrid H. Roemer van Cindy Kerseborn in première:
Astrid H. Roemer is een van de grote zwarte feministische vrouwen in Nederland. In de jaren ’70 kwam ze uit Suriname naar Nederland. Haar boeken, dichtbundels en toneelstukken kaartten schurende onderwerpen aan, zoals seksisme, discriminatie, racisme en homoseksualiteit. Geen enkele schrijver uit de koloniën heeft deze thema’s in Nederland zo scherp neergezet in de literatuur. Roemer denkt niet in hokjes; de wereld is van ons allemaal. Haar thema’s zijn nu actueler dan ooit. De première begint om 20.00 uur (zaal open vanaf 19.30 uur) en vindt plaats in het Theater van ’t Woord van de Openbare Bibliotheek Amsterdam, Oosterdokskade 143, 1011 DL Amsterdam. Toegang € 10,- (met oba pas, stadspas en studenten: € 5,- )
Bestel hier kaarten (telefoon 020 523 0900.)
Klik hier voor de eerste trailer
Meer over deze film
Meer over Cindy Kerseborn op deze site
Meer over Astrid H. Roemer op deze site
«Mooie roman met veel aandacht voor de couleur locale.» – Annemiek Buijs
Over ‘Sarah de Zwarte Madonna’ van Jacques Thönissen, voor NBD | Biblion 2 december 2015:
Roman van de uit Limburg afkomstige schrijver (1939), die sinds 1962 op Aruba woont. Hij publiceerde eerder onder meer ‘Devah’*. Net als in ‘Devah’ staan opnieuw zigeuners centraal. Het verhaal speelt zich af in een dorp in de buurt van Roermond. Bij het dorp is een zigeunerkamp; sommige zigeuners werken op de Martinushoeve, zoals Djego. Martin, de zoon van de boer, is heimelijk verliefd op danseres Vladja, maar moet van zijn ouders met zijn buurmeisje trouwen. Als dochter Ankie een ongeluk krijgt, wordt zij genezen door een zigeunervrouw en sindsdien vereert zij Sarah de Zwarte Madonna, de patroonheilige van de zigeuners. Dan breekt de Tweede Wereldoorlog uit en zijn de zigeuners niet meer veilig. Djego en Vladja duiken onder op de boerderij, maar met anderen loopt het slechter af. Mooie roman met veel aandacht voor de couleur locale, de zigeunercultuur en de genocide op zigeuners. Een eerbetoon aan het verzetswerk van de vader van de schrijver die onder codenaam meneer T. een bijrol speelt.
Meer over ‘Sarah de Zwarte Madonna’
Meer over Jacques Thönissen bij Uitgeverij In de Knipscheer