Over ‘Pom’ van Kees Broere in Antilliaans Dagblad, 24 juni 2019:
[Ini Statia schreef een essay over de roman ‘Pom’, die zich vooral in Kenia afspeelt, van Kees Broere, correspondent voor ‘De Volkskrant’ in Curaçao. Het ‘Antilliaans Dagblad’ publiceerde het essay in twee afleveringen. Deel 1 verscheen op 19 juni jl. Zie ook deze website.]
(…) Het verhaal raakt op het laatst in een ontroerende stroomversnelling. Alle lijnen komen bij elkaar, als riviertjes en beekjes die de weg naar open zee hebben gevonden en daar vol op afstevenen. Er ontstaat inzicht en helderheid. Dierbaren zijn Peter ontvallen of ze vertrekken. (…) Aan alles komt een einde. Het is december 2013 en Nelson Mandela sterft. Ook het konijn van Sander en Marleen en hun twee dochters, dat Pom heet, is dood. Maar de betovering van de spiegel blijft, want: Alhambra is het islamitische fort dat een christelijk paleis werd. ‘Zoals de kerk van de Aya Sofia later een moskee werd.’; ‘We zijn meer met elkaar verbonden dan we elkaar durven toegeven.’ Het spiegelpaleis ten voeten uit! Peter draait zich om en loopt weg. En de lezer? Die blijft weemoedig en in gedachten verzonken met een stukje teruggewonnen schat achter.
Lees hier ‘Welkom in het spiegelpaleis! – (2)’
Klik hier voor het bericht over ‘Welkom in het spiegelpaleis! – (1)’
Lees hier het hele essay
Meer over ‘Pom’
Tag: Alhambra
«Ik zoek dat ook in mijn werk. Het schuren, culturen die haaks op elkaar staan, die wankelen.»
‘De favoriete literaire bestemmingen van Felicta Vos’ op De literaire toerist, 25 maart 2014:
Mario Vargas Llosa nam me in zijn roman Het woord van de verteller mee naar Florence. Hij wist me te betoveren toen hij schreef dat zijn personage naar Florence was gekomen om Peru en de Peruanen even te vergeten. Dat wat hij ontvluchtte, vond hem in Florence, in de Santa Margheritasteeg en juist dat schuren, het in de war schoppen van plannen die bij hem een klein innerlijk bloedbad tot stand brachten en zijn leven weer eens op zijn kop zette, vind ik zo mooi.
Ik zoek dat ook in mijn werk. Het schuren, culturen die haaks op elkaar staan, die wankelen. In mijn nieuwe roman Duivelsklauw, die zich overigens niet in Italië, maar op verschillende plaatsen in Nederland, Duitsland en België afspeelt, is dat ook een thema.
Lees hier het interview
Meer over Felicita Vos