Over ‘Een Bijlmerliedje’ van Diana Tjin op Mijn Boekenkast, 16 november 2018
(…) De jaren zeventig herleven in deze coming-of-age roman over een Surinaams meisje dat opgroeit in een warm gezin in de Bijlmer. In dat gezin (vader, moeder, drie broers en een zus), maar ook in de omgeving, speelt soulmuziek een belangrijke rol. Sommige van de in het verhaal genoemde titels zullen wellicht bekend in de oren klinken, maar voor de volledigheid heeft Diana Tjin achterin het boek een lijst opgenomen met alle songs die een rol spelen in het boek. De opgroeiende kinderen uit het gezin vinden in de teksten van de songs een weerklank van hun gevoelens: twijfel, hoop, boosheid of verlangen. (…) In fragmentarische hoofdstukken, vrijwel chronologisch gerangschikt, maken we mee hoe Sheila zich ontwikkelt van timide brugklasser op het gymnasium tot een zelfbewuste jonge vrouw. Stapje voor stapje schildert Diana Tjin in helder proza hoe Sheila ontdekt wie ze is en wat ze wil. Een verhaal over vriendschappen die onder druk komen te staan, over verliefdheden, over het zoeken naar erkenning als een meisje met een Surinaamse achtergrond, over het aftasten van de door haar ouders opgelegde grenzen. Maar ook over haar verzet tegen discriminerende taal, over het besef van klassenverschil en de ergernis over leugens en afwijzing. (…)
Waar Karin Amatmoekrim met ‘Het Gym’ in de eerste plaats een belangrijk thema (discriminatie) onder de aandacht wilde brengen, wil Diana Tjin vooral een tijdsbeeld schetsen (opgroeien in De Bijlmer in de jaren zeventig). Zo bekeken zijn ze allebei geslaagd in hun opzet. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Een Bijlmerliedje’
Meer over Diana Tjin
Tag: amsterdam
«Portret van de beginjaren van de Amsterdamse Bijlmer.» – Theo Jordaan
Over ‘Een Bijlmerliedje’ van Diana Tjin op Alles over boeken en schrijvers, 20 oktober 2018:
(…) In haar tweede roman ‘Een Bijlmerliedje’ schildert schrijfster Diana Tjin een portret van de beginjaren van de Amsterdamse Bijlmer. (…) In korte schetsen tekent Diana Tjin op aardige wijze een beeld van de eerste bewoners van de Bijlmer. Daarnaast slaagt ze er goed in om het gezinsleven van een jaren 70 familie op een prettige manier te beschrijven. Rode draad in het boek is de muziek. Bovenal de soulmuziek uit de jaren 70 die als een soort van soundtrack dient voor deze sympathieke roman. (…) Het grote en kleine leed van een ontluikende puber gecombineerd met een schets van de snelle teloorgang van de Bijlmer maken het boek lezenswaardig.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Een Bijlmerliedje’
Meer over Diana Tjin
«Verzet tegen discriminerende taal.»
Over ‘Een Bijlmerliedje’ van Diana Tjin in Opzij, oktober/november 2018:
Tiener Sheila wordt bewust van wie ze is, van wat ze wil en denkt. Ze vraagt zich af waarom ze ‘typisch Aziatische benen’ en steil haar heeft. Een meisje dat de grenzen aftast van wat mag van haar ouders, dat zich verzet tegen discriminerende taal, klassenverschil haarscherp aanvoelt, zich ergert aan leugens en afwijzing omdat ze echt wil leven en de wereld wil ontdekken.
Lees hier het interview
Meer over ‘Een Bijlmerliedje’
Meer over Diana Tjin
«Mooie oogst.» – Ingrid van der Graaf
Over ‘Een Bijlmerliedje’ van Diana Tjin op Literair Nederland, 18 oktober 2018:
Cartograaf en schrijfster Diana Tjin debuteerde in 2017 met de historische roman ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’. Haar tweede boek ‘Een Bijlmerliedje’ is een coming of age roman over het meisje Sheila dat opgroeit in de jaren zeventig in de Bijlmer, waar ze op tienerleeftijd met haar ouders en drie broers is komen wonen. Een verhaal over het belang van vriendschap, rivaliteit, het verlangen mee te tellen en het zoeken naar erkenning als meisje met een Surinaamse achtergrond. Een prettig leesbaar verhaal, dat ook een mooi beeld schetst van het Amsterdam in die jaren, de eerste metro, de verlatenheid van die grote flatgebouwen in de Bijlmer. In fragmentarische hoofdstukken tekent Tjin de ontwikkeling van een jong meisje waarbij elke ervaring, levensles op speelse wijze gerelateerd worden aan een muzieknummer uit die tijd. Zoals onder andere: ‘Both Sides Now’ van Joni Mitchel, ‘Take Time to Now Here’ van Percy Sledge en ‘To Love Somebody’ van Nina Simone.
Bron
Meer over ‘Een Bijlmerliedje’
Meer over Diana Tjin
«Eén groot woordfestijn.» – André Oyen
Over ‘Katapult. Oproer in Amsterdam’ van Ton van Reen op Ansiel , 6 mei 2018:
(…) Zijn oeuvre voor de volwassen lezer speelt zich deels af in Noord-Limburg, de streek waar Van Reen opgroeide. Zijn schildering van het naoorlogse dorpsleven en katholicisme is een equivalent van wat Jan Wolkers en Maarten ’t Hart deden voor het strenge en bekrompen protestantisme van hun jeugd; bij Van Reen echter ontbreekt iedere rancune. Met de echo van zijn prachtige roman ‘Dochters’ nog in mijn hoofd, ben ik de vierde druk van zijn zwarte sprookje ‘Katapult’, dat zich afspeelt in Amsterdam, uit 1979 gaan herlezen. De zeventienjarige David Meyer schiet met een katapult een brandende scherf van de zon en zet zo hotel-restaurant Americain in de fik. Dit is de start van een flinke oproer in Amsterdam en staat letterlijk en figuurlijk in brand. (…) De fantasie die de auteur op de lezer afvuurt zit boordevol symboliek en historiek. Het boek is één groot woordfestijn dat je langzaam moet savoureren!
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Katapult’
Meer over ‘Dochters’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Zeer goed bedacht en uitgewerkt verhaal.» – Mirjam Scholten
Over ‘Katapult’ van Ton van Reen voor NBD | Biblion, 16 februari 2018:
In de jaren zeventig van de twintigste eeuw beleefde dit boek van de veelzijdige en productieve auteur (1941) zijn eerste druk. Het beschrijft een dag uit het leven van enkele mensen die in het grote Amsterdam van die tijd wonen. Ook dieren spelen er als vanzelfsprekend een rol, zoals een papagaai die gewoon met zijn omgeving meepraat, een oude vrouw die pas na haar dood opvalt, en zelfs een plant in café De Engelbewaarder, de naar aanraking hunkerende critolis. Het verhaal begint als David, elf jaar, met zijn eenvoudige katapult grote branden aanricht in de stad. Het is een naar sprookje, maar blijft het ook zo? Hoe zit het met de strijd tussen de zwarte en witte muizen in het café? En waar staan die dieren voor? In elk geval is duidelijk dat de hoofdpersonages van de aardige en ook eenzame soort zijn, die het hoofd boven water moeten zien te houden. Aan het eind van het boek komt iedereen bij elkaar, maar duiken er ook grijze muizen op die hun deel opeisen. Aan de dreiging komt geen eind. Een zeer goed bedacht en uitgewerkt verhaal, een spannend, lieflijk maar ook gruwelijk sprookje dat te denken geeft over de wereld waarin we leven.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Katapult’
«Fantastisch jazzboek vol met geweldige verhalen.» – Peter de Rijk
Over ‘Ado Broodboom trompet’ door Bert Vuijsje op Amsterdam FM-Radio, 13 maart 2017:
Jazzmuziekjournalist Bert Vuijsje vertelt over het zojuist verschenen boek (met cd) ‘Ado Broodboom trompet’ dat in bijzijn van de 94-jarige Broodboom afgelopen zondag 11 maart werd gepresenteerd in het Bimhuiscafé in Amsterdam. Behalve een boek over jazzgeschiedenis is het tevens een bijzondere beschrijving van het (ook vooroorlogse) Amsterdam dat niet meer bestaat. Broodboom speelde o.a. bij Kid Dynamite en vanaf midden jaren vijftig bij het Vara Dansorkest The Ramblers. De trompetsectie van The Ramblers met Ado als solist was zo befaamd dat ze ook de moeilijke klussen moesten opknappen bij bijzondere opnamen van het Metropole Orkest. In 1960 zou Ado Broodboom mede-oprichter worden van Boy (Edgar)’s Big Band.
Luister hier naar de uitzending [klik ‘Beluister 2e uur’ en schuif de brede donkergrijze tijdbalk onderin op 12:00] Als u de uitzending wilt bewaren kunt u hem downloaden door op het kleine logo te klikken links onder ‘Beluister 2e uur’.
Meer over ‘Ado Broodboom trompet’
«Vermakelijke, associatieve en soms ronduit poëtische commentaren op het dagelijkse leven.» – Jos Verdonk
Over ‘Fiets onder de waterspiegel’ van Ilona Verhoeven in Mug Magazine, november 2016:
Zien wat er gebeurt… zo kun je het proza van Verhoeven typeren. De 45 zeer korte verhalen in ‘Fiets onder de waterspiegel’ zijn geschreven naar aanleiding van evenveel zelf geschoten foto’s, die ook in het boekje staan. De meeste tonen een ongebruikelijk stadstafereel: een tosti-ijzer in een boom, een afgedankte matras met een smiley erop getekend, een nooduitgang-bordje dat naar een vuilcontainer wijst, een op straat geslingerde ijskast, waarop iemand ‘Volgende keer liever een Bos Rozen klootzak’ heeft gekalkt. Stadse fratsen in Mokum en Berlijn. Verhoeven laat haar verbeeldingskracht de vrije loop en dat levert vermakelijke, associatieve en soms ronduit poëtische commentaren op het dagelijkse leven op.
Lees hier het artikel
Meer over ‘Fiets onder de waterspiegel’
Meer over Ilona Verhoeven bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Het verhaal van Gerard moet verteld worden.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Parelmoerpoeder’ van Clyde R. Lo A Njoe, op Leestafel, 2 mei 2016:
Esther is een tweede generatieslachtoffer. Haar vader, Gerard Anders is al jaren voor de oorlog uitbrak met zijn vrouw uit Duitsland gevlucht naar Amsterdam. (…) Door het verhaal te vertellen voor zover ze dat kent, wordt voor Esther een verwerkingsproces in gang gezet. Haar vaders leven werd getekend door de oorlog, door wat hij meegemaakt heeft. En dat laat zijn sporen na in Esthers leven. (…) Het verhaal van Gerard moet verteld worden. Het verhaal hoe Amsterdammers zich moesten zien te redden tijdens de bezetting is niet een verhaal dat vaak verteld is. Meestal gaat het over helden, of juist zeer foute mensen, niet over burgers, die gewoon lijken maar eigenlijk heel bijzonder zijn. Had het verhaal over Esther weg kunnen blijven? Misschien, maar de schrijver heeft juist haar eigen verhaal gebruikt om meer spanning aan te brengen, en eerlijk gezegd had ik geen idee wat parelmoerpoeder is! De twee verhalen verlopen enigszins parallel, en zelfs al zie je de ontknopingen in beide delen aankomen, je vervelen is er niet bij tijdens het lezen van deze bijna 700 pagina’s!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Parelmoerpoeder’
Meer over Clyde Lo A Njoe op deze site
«En nu is er dan ook Den Tex’ eerste boek.» – Peter Bruyn
Over ‘Morgen wordt het beter’ van JP Den Tex in ‘Revolver’s Lust For Life’, januari/februari 2014:
In de flaptekst wordt een beetje gesuggereerd dat het ‘verhalen achter de songs’ zijn, net als tijdens de concerten. Dat klopt niet helemaal. In de meeste verhalen in het boek gaat JP veel verder terug. Hier en daar zelfs naar zijn peutertijd. En naar zijn kinderjaren in Bergen, waar zijn vader het in zijn hoofd had gezet om kunstschilder te worden en de kinderen soms aardig knel raakten in het spanningsveld tussen de ouders. Den Tex heeft een prettige vertelstijl, houdt het anekdotisch en verliest zich niet in gepsychologiseer. In de verhalen waarin hij als student op kamers in Amsterdam gaat wonen komt de ontluikende popmuzikant al dichterbij. (…) En het is belangrijk om te weten dat de helft van de opnamen op de bijgevoegde, twaalf songs tellende cd niet op een ander JP-album te vinden is.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Morgen wordt het beter’