«Het emotionele in staccato en de rust van de beschrijvende delen zorgen voor het juiste effect.» – Peter de Rijk

VoorplatBlauweTomaten-75Over ‘Blauwe tomaten’ van Elodie Heloise in Schrijven Magazine, augustus 2023:
In zijn artikelenreeks ‘Wat doet een redacteur? wijdt Peter de Rijk zijn 18de aflevering aan ‘Psychische problemen literair verwoorden’. Eén van de titels die hij noemt is ‘Blauwe tomaten’ van Elodie Heloise: “Zij laat op zeer originele wijze in haar op Curaçao spelende roman zien wat schuld en boetedoening kunnen veroorzaken, met name wanneer er sprake is van een onvermogen om met de eigen beperkingen om te gaan. Korte zinnen verwoorden alle ellende die Dominique overkomt. Je wordt al het ware in haar gedachtestroom meegezogen. ‘Nog meer herrie. Jezus. Dominique vouwt haar handen over haar oren. Haar hart bonkt als bezeten. Een knijpend gevoel in de maagstreek. Misselijk. Angst. Dit is angst. Ze wil zich oprollen en een deken over haar hoofd trekken. Ademen, blijven ademen. In en uit. Het gaat weg. Het gaat zo weg. In en uit. In en uit.’ Heloise kadert de verhitte momenten waarin angst en woede zich opstapelen in langere evenwichtige tekstblokken, waaronder het verslag van de gezinssituatie uit dossiers. Juist het verschil tussen het emotionele in staccato en de rust van de beschrijvende delen zorgen ervoor dat beide het juiste effect bewerkstelligen. ‘Hoe dan ook, in de meeste gevallen denken mensen dat ze gestoord is en in het enkele andere geval wordt ze bewonderd. In beide gevallen is ze alleen. En Marlon valt voor haar nu onder de categorie die haar de sticker ‘gek’ opplakt.’ Een pagina verder: ‘Weet je wat ik het ergste van leven vond? Mensen. Ik hield niet van mensen. Je kon in mijn optiek beter dieren hebben. Die zijn misschien ook hard, maar ik vond ze in elk geval rechtvaardig. De sterkste is de baas. Lekker overzichtelijk. Mensen manipuleren, halen het slechtste in elkaar naar boven. Ze liegen, bedriegen en moorden om de ander te domineren.’’’
Meer over ‘Blauwe tomaten’
Meer over Elodie Heloise bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Suspense maakt boek voortdurend intrigerend en vooral verontrustend.» – Peter de Rijk

Opmaak 1Over ‘Berichten uit het verleden –Pemba doti’ van Annel de Noré in Schrijven Magazine, augustus 2023:
In zijn artikelenreeks ‘Wat doet een redacteur? wijdt Peter de Rijk zijn 18de aflevering aan ‘Psychische problemen literair verwoorden’. Eén van de titels die hij aanhaalt is ‘Berichten uit het verleden –Pemba doti’
van Annel de Noré: “Het thema is angst die overgaat in paranoia het thema. Ook De Noré kiest de alwetende vertelwijze. De dialogen gebruikt ze daarentegen om de visie van de ander op de problemen van het hoofdpersonage duidelijk te maken. ‘Ik durf je niet alleen te laten. Het gaat niet goed met je.’ zegt de een, terwijl de ander bedenkt dat er handdoeken moeten worden gekocht. ‘Het kon haar geen moer schelen’ , voegt de schrijver aan haar gedachte toe. Naarmate het verhaal vordert nemen de problemen toe, en zeker voor de hulpverlening. ‘Ik heb begrepen dat u vanavond iets onaangenaams is overkomen. Ik wil er graag met over praten met u.’ Ze veinsde hardhorendheid. ‘Ik zal me eerst voorstellen: Dokter Teemink,’ herhaalde hij. Kennelijk was ze seniel. Ze overwoog hem te laten barsten en zich in haar slaapkamer te verschansen. De Noré weet door suspense te gebruiken haar boek voortdurend intrigerend en vooral verontrustend te maken. Het is een roman die thriller-elementen bevat. Voortdurend vraagt de lezer zich af of ze overwerkt is of aan waandenkbeelden lijdt. Of ze dreigt door te draaien of werkelijk het slachtoffer is van iemand die haar bedreigt.”
Meer over ‘Berichten uit het verleden. Pemba doti’
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer

‘De waarheid krijgt geen stoel om op te zitten’ – Elis Juliana

Elis Juliana
Column over Elis Juliana n.a.v. overlijden vijf jaar geleden door Aart G. Broek op Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, 23 juni 2018:
(…) Centraal in zijn poëzie staat de vermeende onhebbelijkheid van de Curaçaoënaar om de werkelijkheid niet onder ogen te zien. Nauw hiermee verbonden is de sterke gewoonte om zich een schijnwereld aan te meten waarvan vermoed wordt dat die draaglijker en leefbaarder is dan de werkelijkheid van elke dag. Juliana heeft in een viertal dichtbundels deze schaamtegevoelens en de bijkomende hang naar camouflage, huichelarij, roddel, dikdoenerij, agressie en andere schaamtemanifestaties bespreekbaar willen maken en willen doorprikken. ‘Voorzichtig doorprikken, want,’ zoals hij zelf zegt in een gesprek dat ik ooit met hem had, ‘je hebt geen vijanden nodig.’ (…) Af en toe mocht een zekere moedeloosheid de kop op steken, daarmee toonde Juliana zich zelf echter nog geenszins gewonnen. Hij bleef schrijven en zijn boodschap onvermoeibaar uitdragen. (…)
Recentelijk publiceerde Aart G. Broek ook twee columns over klokkenluiden en dwarsliggers en schaamte. Klik hier voor de drie columns
Meer over Elis Juliana op deze site