Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen op Moors Magzine, 1 juli 2023:
De Limburgse schrijver Peter Lenssen wil zijn lezers een geweten schoppen, in de geest van Louis Paul Boon, een schrijver waar ik hem al eerder mee vergeleken heb. Dat leverde tot nu toe een paar meesterlijke romans op, met als hoogtepunt wat mij betreft ‘Bitterdagen’. ‘Het theater der herinneringen’ is een ambitieuze roman van vijfhonderd pagina’s waarin hij de levens van kunstenares Käthe Kollwitz met dat van de Duits-Turkse Meryem verweeft. Meryem gaat naar de Westhoek in Vlaanderen om daar de beelden van Kollwitz te bekijken – het ouderpaar dat rouwt om hun zoon dat daar in de Eerste Wereldoorlog om het leven kwam. Het verhaal gaat over een zoektocht naar de zin van oorlog en liefde en het treurige verhaal van Meryem’s familie, die halsoverkop van Istanbul naar Berlijn verhuisde toen ze zes was, waarna ze haar Turkse familie nooit meer zag. Schrijven kan Lenssen nog steeds. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: Armando
«De herinnering is een intieme vriend waartoe je je voortdurend verhoudt.» – Hans Muiderman
Interview van Jan Stoel met Hans Muiderman over ‘De lunchroom’ op Bazarow Magazine 3, februari 2022:
(…) Een schrijver die in een Lenny’s lunchroom zit te schrijven. Ik heb even gezocht op internet. Vroeger was die lunchroom gesitueerd in Loosduinen. Zelf kom je uit Scheveningen. Is het niet Hans Muiderman zelf die daar aan dat formicatafeltje zit te schrijven, de reuring in de lunchroom waarneemt? “Ja daar zit Muiderman als schrijver en hij verzint een zekere Freek. In het verhaal waaraan ik schreef was die Freek al een beetje op stoom, een gezin, relatie en alles wat daar omheen hangt, zo’n figuur die de hele wereld op zijn nek neemt. En toen stapte ik die lunchroom binnen, ik was daar nooit eerder geweest, en die alledaagse sfeer die vond ik belangrijk klaarblijkelijk. (…) In het begin weet ik niet waar ik naartoe schrijf, ineens zijn daar die schoenzolen en even later hangt er een ladder aan de muur. Die heb ik toch niet voor niets verzonnen? vraag ik aan mezelf. Ja, dat klinkt gek, maar zo werkt dat in de eerste fase bij mij. Maar op het moment, of beter kan ik zeggen, in de periode dat het verhaal voor het eerst staat, wankelend weliswaar, dan begint het fijn-tunen. En dat houdt niet meer op. Keer op keer op keer, op het niveau van een woord, een fragment van een zin, een alinea, enzovoort. Dagen, maanden, wel een jaar lang. Het bijzondere is dat er geen weg terug meer, het verhaal heeft mij in bezit, zo voel ik dat. Het moet zo zijn, alsof ik het verhaal niet maak, maar volg. Het komt uit zichzelf voort, lijkt het.”
Lees hier het interview ‘Een verhaal is als een gruyère kaas, juist door de gaten wordt de lezer aangetrokken’
Kijk ook naar het interview door Peter de Rijk met Hans Muiderman
Meer over ‘De lunchroom’
Meer over Hans Muiderman bij Uitgeverij In de Knipscheer
« * * * * * Muiderman schrijft helder en uiterst precies. ‘De lunchroom’ is een rijk boek!» – Jan Stoel
Over ‘De lunchroom’ van Hans Muiderman op De Leesclub van Alles en op Hebban, 29 januari 2022:
(…) Freek en zijn moeder zijn dus bij grootvader ingetrokken. Grootvader is voor Freek een vader geweest. “Alsof ik met jouw komst opnieuw geboren ben,” zegt grootvader. Maar deze zin heeft ook een andere lading. Waarom zegt grootvader dit? Dit soort subtiele zinnen geven diepte aan het verhaal. En dat maakt het lezen van ‘De lunchroom’ tot een speciale ervaring waarin het verleden en het proces van herinnering als het ware afgepeld wordt. (…) Het verhaal valt in twee delen uiteen: de gang en de ladder. Het eerste deel wordt verteld vanuit het ik-perspectief van het kind Freek. In het tweede deel is het de volwassen Freek die terugblikt en steeds meer over het verleden ontdekt. Door deze twee perspectieven naast elkaar te zetten wordt de kleuring van het verleden anders. “Misschien wil ik hier in de lunchroom precies opschrijven wat er toen gebeurd is, maar wat ik niet gezien heb.” Dit is een sleutelzin in het verhaal. (…) Muiderman schrijft helder en uiterst precies, vaak wat associatief, in een stream of consciousness en brengt zo gelaagdheid in het verhaal en zijn personages aan. Dat past helemaal bij de exercitie die Freek doet. Ieder detail telt. “Het gaat niet om wat er te zien is, maar om hetgeen verborgen blijft.” ‘De lunchroom’ is een rijk boek!
Lees hier de recensie of hier op Hebban
Meer over ‘De lunchroom’
Meer over Hans Muiderman bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Verhaal van een voorbije tijd in de aandachtige woorden van Verhoeven.» – André Keikes
Over ‘In het licht’ van Ilona Verhoeven op Tzum, 25 maart 2019:
(…) Schrijver en kunstenaar Ilona Verhoeven behoort tot de mensen die overal de poëzie van het leven weten te vinden. Dat blijkt opnieuw uit haar nieuwste bundel ‘In het licht’, die voor een belangrijk deel is opgebouwd uit de resultaten van ‘close looking’ naar oude foto’s, die ze opduikt in afgedankte familiealbums, gevonden op rommelmarkten en in kleine antiquariaten. (…) Ilona Verhoeven, die uit eerder werk, zoals de bundels ‘Voor de eerlijke vinder’ en ‘Fiets onder de waterspiegel’, al naar voren kwam als een speelse geest, heeft een voorkeur voor op het eerste gezicht tamelijk onbeduidende foto’s die er al een leven op hebben zitten. (…) Ze vertellen het verhaal van een voorbije tijd, maar nu in de aandachtige woorden van Verhoeven. (…) Je leven verrijken met kunst en cultuur, kan ook door aandacht op te brengen voor de groten van het verleden. Verhoeven, die in Berlijn woont en werkt, fietst de omgeving af of neemt de trein naar plaatsen, die je vanuit Nederland minder snel bereikt. (…) Ze kijkt ook rond in het huis van Hannah Höch, de ‘grande dame van de Berlijnse Dadabeweging’, onderzoekt haar liefdesrelatie tot de schrijfster Til Brugman en zit er in de weelderige tuin op stoelen die nog van de kunstenares geweest moeten zijn. Dat ontdekte Verhoeven eveneens door goed naar foto’s te kijken. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘In het licht’
Meer over Ilona Verhoeven bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Toen je nog dromen mocht in de literatuur.» – Ezra de Haan
Over ‘Gideons droom’ van Ernst Jansz voor Literatuurplein, 31 januari 2014:
Ernst Jansz is bekend geworden als muzikant in bands zoals CCC Inc. en Doe Maar. Tegelijkertijd is Jansz een begenadigd schrijver van een langzaam maar zeker uitdijend oeuvre. Gideons droom, het schrijversdebuut van Ernst Jansz, verscheen in 1983. Dertig jaar later verschijnt de herdruk. (…) Ernst Jansz heeft het in zijn voorwoord onder andere over een identiteitscrises. Om weer in het rechte spoor te komen gaat hij, met een vriend, in 1980 naar India. Maar daar staan hem heftige ervaringen te wachten. Honger, dood en drugsverslaving bij anderen, mensen die hem naar het leven staan, een zwaar motorongeluk en als altijd, de liefde. De mix van dit alles met een sausje van enigszins esoterische literatuur zorgt voor een sprookje dat in werkelijkheid geen sprookje maar eerder een nachtmerrie was. We krijgen de waarheid via het voorwoord, vervolgens het verhaal en dan nogmaals, een andere waarheid in het nawoord. En meteen snap je waarom Jansz voor de vorm van een droom koos. Eigenlijk vind ik het wel prettig om even middels de tijdmachine van Ernst Jansz terug te gaan in de tijd toen je nog dromen mocht in de literatuur.
Lees hier de recensie
Meer over Gideons droom
Meer over Ernst Jansz