Ronny Lobo over ‘Bouwen op drijfzand’ in B Nieuws #3, 28 oktober 2013:
Toen ik begon met studeren stond het faculteitsgebouw van Bakema aan het Mekelpark er nog maar net. Bakema was een van de grote namen die in die tijd met de faculteit verbonden waren. Andere grootheden waren Herman Hertzberger en Aldo van Eyck, mijn idool. Van Eyck bracht een humanistische grondslag in de architectuur. Ik pas die humanistische principes ook toe in de gebouwen die ik ontwerp in het Caraïbisch gebied, ook al zien ze er heel anders uit dan gebou¬wen die je in Nederland zou maken. Dat maakt niet uit: het gaat er niet om welke vorm je kiest. Vorm staat op de tweede plaats, dat leerden wij toen. Op de eerste plaats staan intermenselijke relaties, daar komt de vorm vanzelf uit voort. Bij veel hedendaagse architecten zie je veel ‘vormwil’; zo noemden wij dat destijds. Ze maken een bepaalde vorm en stoppen daar vervolgens het programma in. Dat mocht in mijn tijd absoluut niet: als er teveel vormwil in je gebouw zat, kreeg je een onvoldoende. In mijn eigen gebouwen gebruik ik veel kleur, zoals Aldo van Eyck dat ook deed in het Moederhuis in Amsterdam. Kleur is heel belangrijk voor mensen, iedereen heeft kleur nodig.
Lees hier het artikel
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’