Over Stefaan van den Bremt en ‘Blauw silk’ in PZC (Provinciaal Zeeuwse Courant), 17 en 21 augustus 2017:
Stefaan van den Bremt, de Vlaamse dichter die sinds 2011 te Koudekerke woont, maakte verre reizen, maar zijn verhalen komen toch vooral van dichtbij. Om te beginnen uit de plaats waar hij in 1941 werd geboren, Aalst, gelegen tussen Gent en Brussel, vlakbij stroomt de Schelde. Heel lang woonde hij in Vorst, onderdeel van Brussel, zelfs publiceerde hij een bundel ‘Lente in Vorst’. En vervolgens dus Zeeland, ‘land van aankomst’ noemde hij het in een recent gedicht. (…) Zeer Zeeuwse zinnen maar zonder plaatsnaam erbij, altijd jammer voor wie naar literaire locaties zoekt. De plaatsnamen ontbreken ook in ‘Postscriptum’ uit ‘Blauw slik’ (2013): ‘Een boek van stuifwater en schuim’. (…) Het veelzeggendst blijft ‘Land van aankomst’, geflankeerd door ‘Land van herkomst’. (…) Waar hoort hij het meeste thuis? Laten we in ieder geval instemmen met dichter en bespreker Piet Gerbrandy die in 1998 een mooi stuk over Van den Bremt besloot met de oproep: ‘Poëzielezers aller Nederlanden, verenigt u en sluit deze Vlaming in uw hart!’
Lees hier de bijdragen van Mario Molegraaf over Stefaan van den Bremt
Meer over ‘Blauw slik’
Meer over Stefaan van den Bremt op deze site
Tag: Blauw Slik
Stefaan van den Bremt – Kromzang
Stefaan van den Bremt
Kromzang
Gedichten
Nederland / Vlaanderen
Co-uitgave met Uitgeverij P, Leuven
Genaaid gebrocheerd met flappen, 72 blz. € 17,50
2015
ISBN 978-90-6265-880-0
‘Oude liedjes zingen krom’ schrijft Stefaan van den Bremt naar aanleiding ‘La chanson des vieux amants’ van Jacques Brel. Niet zonder zelfkritiek wordt elders teruggeblikt op de weg die door de dichter is afgelegd. Kromzang, een reeks waarin stemmen van andere dichters meeklinken, sluit bijna naadloos aan op de in 2013 verschenen essaybundel De oude wereld moe. Maar het geheel is ook een pleidooi voor ‘de kunst van het kijken’ en zet zich af tegen ‘het wegkijken van andermans lijden’. In het lange slotgedicht ‘Cantus firmus’ krijgt de veldtocht tegen de Katharen in Zuidwest-Frankrijk een wrange actualiteit. Over het gedicht ‘De reisgenoot’ uit de vorige bundel Blauw slik (2013) schreef Benno Barnard: ‘Ik spreek uit een ervaring met poëzie van inmiddels veertig jaar wanneer ik u zeg dat dit een groot gedicht is.’ En Hugo Brems noteerde naar aanleiding van het gedicht ‘Hier’: ‘Het zijn opmerkelijke verzen, waarin de ik zich als in een mystieke ervaring leeg maakt, een en al ontvankelijkheid voor het blauw.’
Stefaan van den Bremt (1941) debuteerde als dichter in 1968 en publiceerde tot nog toe meer dan twintig eigen poëzietitels en tal van vertalingen uit het Frans, Spaans en Duits. Ongeveer tegelijk met Kromzang ziet Tuin van de liefde. Getijdenboek, Van den Bremts nieuwe vertaling van Verhaerens trilogie Les Heures, het licht.
Meer over ‘Kromzang’
Meer over Stefaan van den Bremt bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Inhoudelijk intrigerend, qua formele beheersing overtuigend.» – Dirk De Geest
Over ‘Blauw slik’ van Stefaan van den Bremt in ‘De Leeswolf’, 31 mei 2014:
Zijn poëzie begeeft zich van het ik naar de ander, van het verleden naar de toekomst, van de binnenwereld naar de buitenwereld. Daarbij probeert de dichter steevast ‘verder’ te kijken, diepere betekenissen te ontdekken of een onvermoede samenhang bloot te leggen. (…) Er is de gang van de seizoenen maar ook die van de religieuze feesten, die wijzen op zelfopoffering en hoop. Er is echter evenzeer de rechtlijnige tijd die voert van oorsprong naar einde. In dat opzicht vloeien de bekende thema’s zelfs in de meest begenadigde ogenblikken toch weer in elkaar. De mens ontsnapt ook aan zijn eigen ik. Van den Bremt heeft al een aantal jaren als dichter zijn eigen territorium gevonden, met verzen die inhoudelijk complex en intrigerend zijn, en ook qua formele beheersing overtuigen. Blauw slik vormt van dat rijpingsproces en die louterende blik het zoveelste bewijs.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Blauw slik’
Meer over ‘De oude wereld moe’
Meer over Stefaan van den Bremt
«Stefaan van den Bremt raakt zijn lezers tot in hun diepste vezels.» – André Oyen
Over ‘Blauw slik’ van Stefaan van den Bremt op iedereenleest.be, 18 april 2014:
Voor de dichter wijst [de titel van de bundel] op de afzetting van een engagement in een wereld vol taal. Een taal die Stefaan van den Bremt kneedt, streelt, en tot in de finesse weet te benutten. Naast hele nieuwe originele dingen draagt hij ook gedichten op aan groten, zoals Gezelle, Martinus Nijhoff, Roca, Borges, Machado en Nietzsche en laat hen ook doorklinken in deze bundel. Maar ook als de dichter van het fijne verstilde gedicht waarin taal sober en broos uit zijn pen sijpelt weet Stefaan van den Bremt zijn lezers te raken tot in hun diepste vezels.
Lees hier de recensie of hier
«Dat is toch wel erg mooi geschreven.» – Levity Peters
Over ‘Blauw slik’ van Stefaan van den Bremt in MeanderMagazine, 24 december 2013:
Bloeiende seringen, witte, lila, paarse / trossen waarvan de bloei de lucht / in hinkelbanen doet verspringen (Uit: ‘Winteruitdrijving’). Ik zie het beeld dat de dichter schiep; de gaten die tussen de dansende trossen vallen, weer dichtvallen, open, enz. Maar iets verder in het gedicht maakt hij me weer verlegen met iets dat ik niet ken: irissen die door / het dolle van geur en kleur / de neus doen krullen . En daar ben ik dan weer blij mee.
Meer over ‘Blauw slik’
Meer over Stefaan van den Bremt
Blog Laurens Jz. Coster kiest twee gedichten van Stefaan van den Bremt.
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail. Op 20 november 2013 viel de keuze op ‘2 bomengedichten’ uit de bundel ‘Blauw slik’ van de in Nederland wonende Vlaamse dichter Stefaan van den Bremt. Te weten het gedicht ‘Kwee’ en het gedicht ‘Kaki’.
Lees hier de gedichten
Meer over ‘Blauw slik’
Meer over Stefaan van den Bremt
«Ik zeg u dat dit een groot gedicht is.» – Benno Barnard
Over ‘Blauw slik’ van Stefaan van den Bremt in Middelburg, 18 oktober 2013:
Voorwerpen zijn in het geval van een dichter woorden, beelden, symbolen. En je zou deze nieuwe bundel, Blauw slik, kunnen vergelijken met een vitrine, waarin die begrippen staan uitgestald. (…) Ook de poëzie behoort tot de vertellingen die het verleden altijd aan de toekomst heeft doorgegeven. Niet toevallig wemelt deze bundel van Stefaan van de verwijzingen naar andere poëzie; tussen de regels door fluisteren de stemmen van Hölderlin, Apollinaire, Celan, Nijhoff…
Lees hier de introductie ‘De reisgenoot’
Meer over ‘Blauw slik’
Meer over Stefaan van den Bremt
«Van bij de aanvang van deze bundel toont de auteur reeds zijn grootmeesterschap.» – Tony Rombouts
Over ‘Blauw slik’ van Stefaan van den Bremt op De Boekhouding, 30 november 2013:
Stefaan van den Bremt debuteerde in 1968 met de dichtbundel Sextant. Sindsdien verschenen er van hem regelmatig nieuwe poëziepublicaties. Zijn jongste bundel, Blauw slik, is al nummer twintig in de reeks. De bundel is onderverdeeld in drie cycli. De eerste, ‘Staande voor de sfinx’, bevat twaalf gedichten, de tweede, ‘Een smaak van tijd’ zesentwintig en de derde ‘Ga maar er is geen weg , opnieuw twaalf. Volgens het groot woordenboek der Nederlandse taal van Dale is blauw slik een ‘diepzeeafzetting langs de randen der continenten’. Van den Bremt werd met dit bijzonder soort slijk geconfronteerd tijdens een bezoek aan de jachthaven van het Franse plaatsje Pauillac en het resulteerde in een gedicht, opgenomen in de middenmoot van de gelijknamige dichtbundel. (…) Van bij de aanvang van deze bundel toont de auteur reeds zijn grootmeesterschap. Het gedicht ‘Handkijken’, geschreven bij een foto van de Mexicaanse Elisabeth Ross is in zijn eenvoud zo groots, dat er niet uit geciteerd mag worden. (…) In de slotcyclus wordt de lezer uitgeleide gedaan, maar alweer gebeurt dat niet zonder omzien. (…) De laatste gedichten gaan o.a. over de oerknal en bevatten enkele vragen over de Schepper, maar antwoorden komen er natuurlijk niet en dat is ook niet nodig, als de vraag maar poëtisch genoeg is gesteld. En die voorwaarde is in deze dichtbundel volkomen verzekerd.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Blauw slik’
Meer over Stefaan van den Bremt bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Van den Bremt bevestigt zijn gerespecteerde dichterschap ten volle.» – T. van Deel
Over ‘Blauw slik’ van Stefaan van den Bremt voor NBD/Biblion, 27-11-2013:
Van den Bremt (1941) behoort tot de oudere generatie Vlaamse dichters, die zich uitdrukt in een betrekkelijk vaste vorm en zich bedient van een traditioneel vocabulaire. Dat daarin van alles mogelijk is en daarmee heel verrassende resultaten kunnen worden bereikt, is bekend. Van den Bremt is zeer attent op de klank, wat tot regels leidt als ‘Stroomafwaarts dwalend naar slikwadden / loopt de blik vast in het aangeslibde land’. Zijn gedichten hoeven niet per se te rijmen, ze kunnen ook losjes door de versregels meanderen: De bundelcompositie is doordacht in drieën: variaties op ‘staan’, rondgang door het jaar, en uitnodigingen tot ‘gaan’. Na ruim twintig bundels bevestigt Van den Bremt met deze evenwichtige nieuwe bundel zijn gerespecteerde dichterschap ten volle.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Blauw slik’
«Stefaan van den Bremt koos voor vele monumenten.» – Ezra de Haan
In deze essaybundel houdt Van den Bremt zich bezig met de vernieuwers en voortzetters in de literatuur. Als goed vertaler heeft hij zich verdiept in het oeuvre van de dichters die hij vertaalde. Soms resulteerde dat in eigen gedichten waarvan de inhoud, taal of gedachte tot door hem vertaalde dichters te herleiden is. Juist doordat hij inzicht geeft in dichters als Nijhoff, Roca, Apollinaire, Paz of Neruda wordt hun werk nog interessanter. Blauw slik en De oude wereld moe vormt een twee-eenheid en daarom horen deze boeken ook naast elkaar in de boekenkast van iedere poëzieliefhebber te staan. Juist de combinatie zal keer op keer tot herlezen leiden. Waar de Colombiaanse dichter Juan Manuel Roca een monument voor Niemand schreef, koos Stefaan van den Bremt voor vele monumenten voor Iemand.
Lees hier de recensie
Meer over “De oude wereld moe’
Meer over Stefaan van den Bremt