Tag: Blauw Slik

«Een verstild gedicht van Stefaan van den Bremt is mij het liefst. Door de taal, door het pure en de eerbied voor het kleine.» – Ezra de Haan

VoorplatBlauwSlikOver ‘Blauw slik’ van Stefaan van den Bremt op Literatuurplein, 4 november 2013:
Stefaan van den Bremt stelt hoge eisen aan zichzelf en aan zijn lezers. Zijn gedicht De poëzielezer zou je als een handleiding bij het lezen van gedichten kunnen zien.(…) De bundel bestaat uit drie afdelingen: Staande voor de sfinx, Een smaak van tijd en Ga maar er is geen weg. De woorden die je in de gedichten tegenkomt, tonen een Vlaming en de taalrijkdom die daarbij hoort. Zet je de mooiste woorden op een rij dan ontstaat al een gedicht. Orewroet, steltletters, stuifwater en zuurte. Knarrentijd, knoeselvoeten en kribbebijt. Meteen denk je als Hollander aan Guido Gezelle. (…) Maar ook als de dichter het zonder zijn voorbeelden moet stellen, schrijft hij heerlijke poëzie. Wat genoot ik van het titelgedicht Blauw slik met zijn ‘kwijlt kwelders’, ‘schorre kleibank’ en ‘slikopwaarts’.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Blauw slik’

«Het zijn opmerkelijke verzen, waarin de ik zich als in een mystieke ervaring leeg maakt.» – Hugo Brems

VoorplatBlauwSlikOver ‘Blauw slik’ van Stefaan van den Bremt bij presentatie Gent, 4 oktober 2013:
Een aanzienlijk gedeelte van de poëtische kracht van deze gedichten zit juist in de manier waarop het simplisme van de tegenstelling, van eenduidige antwoorden op heldere vragen, overspoeld wordt door de ondoorgrondelijkheid van het raadsel. (…) Het zijn opmerkelijke verzen, waarin de ik zich als in een mystieke ervaring leeg maakt, een en al ontvankelijkheid voor het blauw, voor het transcendente. Spreken wijkt voor luisteren. (…) Vooral in de begin- en de slotafdeling van de bundel is de boodschap, of zelfs het engagement, het duidelijkst: met een maatschappelijk accent in de eerste afdeling, een meer existentieel in de slotafdeling. In het middendeel valt het spel met klank en ritme het meest op, het scheppen van een schoonheid in taal. Dat is daar de vorm waarin de schoonheid van de overbodige en vergankelijke dingen wordt gevat. Maar het is ook de poëtische bevrijding uit de dwang van vraag en antwoord.

Lees hier de introductie

Meer over ‘Blauw slik’