bonaire – Uitgeverij In de Knipscheer

Joseph Hart – De Wooncirkel. Roman

VoorplatWooncirkel-75 Joseph Hart
De Wooncirkel
Roman
Curaçao
Gebrocheerd met flappen, 328 blz.
€ 19,50
Eerste uitgave in het Nederlands 2017
ISBN 978-90-6265-971-5
Presentatie 3 september 2017

‘Ik schrijf niet omdat ik een spannend en mooi verhaal wil verkopen aan de lezer. Ik schrijf omdat ik niet anders kan, omdat er een uitweg moet zijn voor de intensiteit van mijn gevoelens die nauw verbonden zijn met de sociaal-culturele geschiedenis van toen en nu van mijn eiland.’ – Joseph Th. Hart

Joseph (Jopi) Hart, geboren op Bonaire (1940) en opgegroeid op Curaçao, is tot zijn pensionering docent Engels o.a. aan de Universiteit van de Nederlandse Antillen. Daarna wijdt hij zich volledig aan het schrijven. Hij debuteert in 2000 als dichter met Entrega, een bundel in vier talen, en als romancier in het Engels met de romans Election Dance (2006) en The Yard (2010). Bij Uitgeverij In de Knipscheer verschijnt in 2013 Verkiezingsdans, het Nederlandstalige origineel van Election Dance, in 2015 Kruispunt en in 2017 De Wooncirkel, de Nederlandse versie van The Yard.

Gaat Verkiezingsdans over de structuur van de misdaad en de corruptie in de politiek, Kruispunt verhaalt over het agressieve gedrag van een jonge crimineel. In De Wooncirkel staat de geschiedenis van de slavernij met haar naweeën centraal.
De Wooncirkel beschrijft de geestelijke ontwikkeling van de hoofdpersoon Armani. Ondanks de verschrikkingen van haar verleden is ze in staat is tot vergeving in een verdeelde gemeenschap die nog steeds met haar verleden worstelt. Armani wordt op mysterieuze wijze aangetrokken door de ruÏne op het erf van Shon Janchi, de wooncirkel waar haar voorouders als slaven verbleven. Ze vecht voor de restauratie ervan, maar ondervindt hevige tegenstand, die haar met het verleden confronteert. In een vorig leven is ze, in het 17de-eeuwse Afrika, Dalila van de Mandinastam die gedwongen de gruwelijke oversteek maakt naar Curaçao en daar, ondanks de vernederingen en geweld op de plantage, de stammoeder wordt van haar opvolgers Malaika in het 19de-eeuwse Otrobanda en Armani in de 21ste eeuw.
‘De roman verdient een ruime verspreiding om zijn drievoudige vernieuwende visie van optimisme op een centraal aspect van Curaçaos verleden – en toekomst.’ – Wim Rutgers

Meer over ‘Verkiezingsdans’
Meer over ‘Kruispunt’
Meer over de presentatie

«Naar een betere toekomst?» – Wim Rutgers

Wim-Rutgers-2-620x930 Over ‘Littérature Néerlandophone contemporaine des îsles Caraïbes d’Aruba, de Bonaire et de Curaçao’ in Septentrion [jrg. 46, no. 2], juni 2017:
Essay van prof. dr. G.W. Rutgers (buitengewoon hoogleraar aan de Universiteit van Curaçao) over de jongste Caraïbische letteren met aandacht voor onder anderen Els Langenfeld, Henriette de Mezquita, Eric de Brabander, Clyde Lo-A-Njoe, Jacques Thönissen en van Walter Palm, Carel de Haseth, Joseph Hart, Bernadette Heiligers, Erich Zielinski. Van de 5 laatstgenoemden werd aansluitend aan het essay werk (fragmenten) in Franse vertaling opgenomen.
Lees hier het essay
Lees hier het gedicht VII uit ‘Zolang er kusten zijn’ van Carel de Haseth
Lees hier gedicht uit ‘Met lege handen (…)’ van Walter Palm
Lees hier een romanfragment uit ‘Kruispunt’ van Joseph Hart
Lees hier een romanfragment uit ‘Schutkleur’ van Bernadette Heiligers
Lees hier een romanfragment uit ‘De Engelenbron’ van Erich Zielinski

«Lobo demonstreert op psychologische wijze de menselijke smeltkroes.» – Rabin Gangadin

Over ‘Tirami sù’ van Ronny Lobo op Hebban, 29 februari 2016:
De auteur trekt er alle tijd voor uit om op zijn gemak de verschillen te beschrijven van al de door hem gecreëerde personages uit Curaçao. Het luxe leven van de geslaagde architect Kenzo verschilt nogal van dat van de dood gewaande biologische vader Roy. (…) In deze roman demonstreert schrijver Lobo op psychologische wijze de bodem van de menselijke smeltkroes, anders gezegd een paradoxaal gebied waar de vereniging van geliefden plaatsvindt en waar er aan alle dingen de nodige waarde wordt toegekend, ook al woedt er eenzaamheid. (…) Toegegeven dat er heel wat in te lezen is, maar toch dekt de vlag de lading niet helemaal. De titelkeuze is te emotioneel en is enkel bij benadering van enige betekenis in de context van de roman. Tirami sù leest weliswaar prettig weg.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tirami sù’
Meer over Ronny Lobo bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een aangrijpend en intelligent werk.» – André Oyen

Over ‘Tirami sù’ van Ronny Lobo op Ansiel, 13 november 2015:
In ‘Tirami sù’ het tweede boek van Ronny Lobo staat de architectuur niet echt centraal maar draait het meer om het biologische ouderschap. Kenzo Schmidt, Karin Oei en Roy Goodweather uit ‘Bouwen op drijfzand’ mogen dan als personage ook in deze roman terug opduiken, toch is ‘Tirami sù’ wel degelijk een op zich staand werk. (…) Doordat de architectuur een bijrol speelt in deze roman is het geheel iets minder technisch en leest het geheel nog vlotter. ‘Tirami sù’ is een aangrijpend en intelligent werk in een bijzonder knappe taal en stijl over een intense zoektocht naar biologische ouders.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tirami sù’
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’

Ronny Lobo – Tirami sù. Roman

Ronny Lobo
Tirami sù. Roman
Curaçao
Paperback met flappen 264 blz., 18,50
ISBN 978-90-6265-901-2
Presentatie 13 september 2015

Tiramisu is, volgens Kenzo, het heerlijkste Italiaanse toetje dat er bestaat. De in zoete room gedrenkte lagen lange vingers, eidooiers, suiker, afgekoelde koffie, alcohol en cacaopoeder dragen de naam trek me op; min of meer de metafoor voor maak me gelukkig. En gelukkig willen de personages in deze roman Tirami sù worden.

Karin voegt zich, kort na het verdwijnen van haar man Roy, bij haar architect en geliefde Kenzo op Curaçao, ondanks dat de mensen op Bonaire er schande van spreken. Ze heeft geleerd mannen als passanten te zien, net zoals haar moeder, die zelf door een slippertje zwanger was geraakt. Hun zoon Elroy ontvangt alle liefde van de wereld, ondanks Kenzo’s twijfel aan zijn vaderschap. Ook Joost en Annemarie weten weinig over hun ‘Arubaanse’ dochter Silvana. Ze is 5 maanden oud als ze haar adopteren en meenemen naar Zeewolde. Opvallend is haar blonde lok, zeker voor zo’n donker meisje.

Rond hun puberteit ontstaat bij beide kinderen grote interesse in hun afkomst. Roy werd, door zijn ‘Chinese ogen’ chino genoemd, Silvana scholden ze op de lagere school uit voor ‘zwartje’. Wanneer de Nederlandse familie jaren later besluit om naar de Antillen terug te keren lijkt de ontmoeting tussen Silvana en Elroy voorbestemd. Ze vallen als een blok voor elkaar. Samen gaan ze op zoek naar het verhaal achter hun herkomst. Waarom mag Silvana haar moeder niet kennen en waarom verdween Roy. Het levert een roman met diverse lagen op, bittere en zoete. Kleur speelt daarbij een rol, al is het nooit in de liefde.

Tirami sù is de tweede roman van de Curaçaose auteur Ronny Lobo en is het zelfstandig te lezen vervolg op zijn debuutroman Bouwen op drijfzand.

Meer over ‘Tirami sù’
Meer over Ronny Lobo bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Met volle teugen heb ik genoten van dit zéér inventieve boek.» – André Oyen

Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo op Iedereenleest.be, 1 september 2015:
Ik hou van de liefde voor het Caribisch gebied die in deze boeken ook al zijn ze soms duister en donker, zo mooi verwoord wordt. Die passie vond ik ook weer zo treffend terug in ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo. Het is een boek waarvan de eerste druk in 2013 verscheen en in 2015 een tweede druk kende. Ronny Lobo, een met de Cola Debrotprijs onderscheiden architect, schreef een roman waarin zijn beroep architectuur en passionele liefde een belangrijke rol spelen. Het hoofdpersonage uit deze roman is net zoals de auteur een zeer succesvolle architect, Kenzo Schmidt, die in een moeite een huis op Curaçao voor een Hollands echtpaar uit Mexico en een nog ongetrouwd stel op Bonaire bouwt. Kenzo Schmidt mag dan wel een goede vakman en een goed zakenman zijn toch beschikt hij ook over een klimaatbewuste en esthetische denken dat vaak botst stuit met de persoonlijke gedachtewereld van zijn cliënten. (…) Met volle teugen heb ik genoten van dit zéér inventieve boek waarvan het verhaal zich heel visueel beurtelings situeert op de droomeilanden Bonaire en Curaçao.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’
Meer over Ronny Lobo bij Uitgeverij In de Knipscheer

Erich Zielinski – De Engelenbron (4de druk)

Erich Zielinski
De Engelenbron
Curaçao, Nederland
Gebrocheerd, 254 blz., 15,75
ISBN 978-90-6265-561-8
Eerste uitgave 2004
Vierde druk 2015

In het oude stadsdeel Otrobanda op Curaçao meent Monchín zijn evenwicht te hebben gevonden. De Harley Davidson waarop hij als politieman reed is met keilbouten verankerd in een betonplaat op een oude waterput. Op die motorfiets vlucht Monchín uit de werkelijkheid en houdt hij existentiële monologen met zijn alter ego ‘Broeder Abt…’
Zielinski schildert met een gevarieerd pallet van emoties in De Engelenbron een wonderlijk en veelkleurig Caribisch decor waarin de mens te zien is, getekend door zijn noden en de verleidingen van het leven. De humor is nooit ver te zoeken, evenmin als de kritische ondertoon waar het penseel vluchtig overheen strijkt.
Handelen in drugs is een kunst, zoals balletdansen in een mijnenveld kunst is. Je moet goed opletten waar je je voeten neerzet en toch geen enkele noot missen van de muziek.
De personages in het boek ontkomen niet aan de dans. Petchie, Monchín en Hendrik van Alsum raken verstrikt in een mislukte drugsaffaire waarin twee vrouwen uiteindelijk de touwtjes in handen hebben: Aura die opgroeide in een sloppenwijk in Santo Domingo waar het instinct tot zelfbehoud sterker is dan alle deugden bij elkaar, en Rona. Zij was een Hindoestaanse, en dat alleen al omringde een deel van het huis met mystiek alsof daarin knielende mensen wierook offerden. Zij had een non kunnen zijn; een kloosterlinge die alleen nog haar God diende.
In dat huis ligt de invalide Hendrik en luistert naar Piaf: Et on danse, on danse, on danse

Erich Zielinski, zoon van een Duitse vader en een Curaçaose moeder, werd in 1942 geboren op Bonaire, maar groeide op in het oude stadsdeel Otrobanda op Curaçao. Na zijn opleiding in Nederland keerde Zielinski terug naar de Nederlandse Antillen waar hij werkzaam was als onderwijzer. Hij werd in die tijd oprichter en redacteur van het tijdschrift Vitó dat in de woelige jaren zestig als `kritisch tijdschrift tegen het establishment op de Nederlandse Antillen ageerde. Op Curaçao voltooide hij zijn rechtenstudie en vestigde hij zich als advocaat. Begin jaren zeventig was hij korte tijd hoofdredacteur van het voormalige dagblad Beurs- en Nieuwsberichten, waarna hij toch weer koos voor de advocatuur. De Engelenbron is zijn eerste roman.
Meer over ‘De Engelenbron’
Meer over Erich Zielinski bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Giselle Ecury is in dit opzicht illustratief.» – Eric Mijts en Wim Rutgers

Over o.a. ‘De rode appel’ van Giselle Ecury in ‘De diaspora van de identiteit’ in Ons Erfdeel, augustus 2014:
Er is in deze eeuw weer een groep auteurs ontstaan die op de ABC-eilanden en in Nederland werk van kwaliteit afleveren in het Nederlands: een nieuwe generatie Nederlands-Caribische auteurs. (…) In het werk van Giselle Ecury lezen we de dominante want steeds terugkerende thema’s als gemengde afkomst, interculturele relaties, het raadsel van de oorsprong en de zoektocht naar identiteit. We zien de steeds terugkerende dubbele setting in Nederland en het Caribisch gebied. Het perspectief ligt bij de uit dat gebied afkomstige personages. Ze vertellen hun levensverhaal in een taal die tegen het Papiaments aanleunt door het gebruik van met de eilanden gebonden specifieke woorden. Uit de thematiek vloeit een dubbelstructuur voort, waarbij verleden en heden elkaar raken en verzoend moeten worden. (…) ‘De rode appel’ (2013), is inhoudelijk opgebouwd als een tweeluik met de dubbelgeschiedenis van de twee hoofdpersonen Elisabeth en Nicki, die beiden het product zijn van een interculturele relatie, waarmee ze in het reine moeten zien te komen. Verleden en heden blijken onlosmakelijk met elkaar verbonden door een dubbele terugblik: die van Elisabeth op haar au-pairtijd als jong meisje in Zuid-Frankrijk, waarnaartoe ze na dertig jaar terugreist om opheldering te krijgen over wat er toentertijd precies gebeurd is, en vervolgens van haar vriend Nicki, die haar zijn levensverhaal over zijn Curaçaose jeugd toevertrouwt, waarna ze dat opschrijft. (…) Voorlopig [zal deze groep] hun kracht nog zoeken in eigen kring om via die positie een brug te slaan, ook al worden deze auteurs nog (te) weinig opgemerkt of hooguit weggezet in het minderhedencircuit.
Lees hier het artikel
Meer over Giselle Ecury bij Uitgeverij In de Knipscheer

«De liefde voor Aruba zit duidelijk diep.» – Mark Weenink

Over ‘Onder de watapana’ van Jacques Thönissen in La Chispa, nr. 366, 2014:
In ‘Onder de watapana’ tekent Jacques Thönissen het eiland Aruba op. In veertien ongecompliceerde en naturel geschreven verhalen geeft hij ‘dushi tera’ weer, waar de noordoostpassaat de noodzakelijke verkoeling biedt. (…) Een tropische, magisch realistisch aandoende sfeer spreekt uit ‘Je moet er in geloven’, waarin de westerse en de latijnse visie op geneeswijzen botsen. In titelverhaal ‘Onder de watapana’ put een naamloze schrijver inspiratie uit de stenen die hem omringen. De watapana – ook wel bekend als dividivi – is als boom het symbool van Aruba, die doordat de wind altijd uit dezelfde hoek komt, naar het zuidwesten groeit. ‘De schepping van Aruba’ is amper twee bladzijden, maar vertelt op mooie wijze het ontstaan van het eiland, waarbij buureilanden Bonaire en Curaçao en passant in de schaduw worden gezet. Met zijn onderwerpen en stijl weet Thönissen Aruba aardig te vatten. De liefde voor Aruba zit duidelijk diep.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Onder de watapana’
Meer over Jacques Thönissen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Ronny Lobo speelt met de lezer die keer op keer wordt verrast.» – Ezra de Haan

Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo op Literatuurplein, 11 maart 2014:
Ronny Lobo, een met de Cola Debrotprijs onderscheiden architect, schreef een roman waarin zijn beroep een belangrijke rol speelt. (…) Jaloezie en achterdocht nemen steeds grotere vormen aan in een driehoeksverhouding waarvan vele andere spelers in dit boek niet eens op de hoogte zijn. Het noodlot kan niet uitblijven. En dat gebeurt ook, echter op een heel andere wijze dan de lezer dacht. Ronny Lobo speelt niet alleen een spel met zijn personages maar ook met de lezer die keer op keer wordt verrast. (…) Bonaire en Curaçao zorgen voor droomlocaties die Lobo met verve tot leven wekt. (…) Naarmate het boek vordert stapelen de wendingen en verrassingen zich op. Er is sprake van bedrog, ontrouw en er vallen zelfs doden.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Bouwen op drijfzand’