Over ‘Tirami sù’ van Ronny Lobo op Ansiel, 13 november 2015:
In ‘Tirami sù’ het tweede boek van Ronny Lobo staat de architectuur niet echt centraal maar draait het meer om het biologische ouderschap. Kenzo Schmidt, Karin Oei en Roy Goodweather uit ‘Bouwen op drijfzand’ mogen dan als personage ook in deze roman terug opduiken, toch is ‘Tirami sù’ wel degelijk een op zich staand werk. (…) Doordat de architectuur een bijrol speelt in deze roman is het geheel iets minder technisch en leest het geheel nog vlotter. ‘Tirami sù’ is een aangrijpend en intelligent werk in een bijzonder knappe taal en stijl over een intense zoektocht naar biologische ouders.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tirami sù’
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’
Tag: Bouwen op drijfzand
«Verrassend boek, knappe constructie.» – Walter Palm
Over ‘Tirami sù’ van Ronny Lobo in Antilliaans Dagblad, 5 november 2015, en op Caraïbisch Uitzicht, 6 november 2015:
De vraag naar de biologische vader is een terugkerend thema in Antilliaanse romans. In Tirami sù van Ronny Lobo staat opnieuw dit thema centraal. Even lijkt het erop dat Tirami sù de kant uitgaat van Mijn zuster de negerin van Cola Debrot, maar in tegenstelling tot Mijn zuster de negerin, dat druipt van zwaarmoedigheid, blijft de toon in Tirami sù licht en luchtig als een Curaçaose wals. Drama’s over vaderschap worden weggewuifd onder het genot van een tiramisù. (…) Tirami sù is te beschouwen als een vervolg op de roman Bouwen op drijfzand dat van dezelfde auteur is verschenen in 2013. Hoofdpersoon in Bouwen op drijfzand is de architect Kenzo Schmidt. (…) Een belangrijk verschil tussen Tirami sù en Bouwen op drijfzand is dat in Tirami sù Elroy en Silvana de hoofdpersonen zijn en niet Kenzo. Dat heeft ook als consequentie dat er geen architectonische uitweidingen plaatsvinden zoals in Bouwen op drijfzand. Architectuur komt in Tirami sù wel op een andere manier tot uitdrukking namelijk in de knappe constructie van deze roman.
Lees hier en hier de recensie + hier
Meer over ‘Tirami sù’
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’
Ronny Lobo – Tirami sù. Roman
Ronny Lobo
Tirami sù. Roman
Curaçao
Paperback met flappen 264 blz., € 19,50
ISBN 978-90-6265-901-2
Presentatie 13 september 2015
Tiramisu is, volgens Kenzo, het heerlijkste Italiaanse toetje dat er bestaat. De in zoete room gedrenkte lagen lange vingers, eidooiers, suiker, afgekoelde koffie, alcohol en cacaopoeder dragen de naam trek me op; min of meer de metafoor voor maak me gelukkig. En gelukkig willen de personages in deze roman Tirami sù worden.
Karin voegt zich, kort na het verdwijnen van haar man Roy, bij haar architect en geliefde Kenzo op Curaçao, ondanks dat de mensen op Bonaire er schande van spreken. Ze heeft geleerd mannen als passanten te zien, net zoals haar moeder, die zelf door een slippertje zwanger was geraakt. Hun zoon Elroy ontvangt alle liefde van de wereld, ondanks Kenzo’s twijfel aan zijn vaderschap. Ook Joost en Annemarie weten weinig over hun ‘Arubaanse’ dochter Silvana. Ze is 5 maanden oud als ze haar adopteren en meenemen naar Zeewolde. Opvallend is haar blonde lok, zeker voor zo’n donker meisje.
Rond hun puberteit ontstaat bij beide kinderen grote interesse in hun afkomst. Roy werd, door zijn ‘Chinese ogen’ chino genoemd, Silvana scholden ze op de lagere school uit voor ‘zwartje’. Wanneer de Nederlandse familie jaren later besluit om naar de Antillen terug te keren lijkt de ontmoeting tussen Silvana en Elroy voorbestemd. Ze vallen als een blok voor elkaar. Samen gaan ze op zoek naar het verhaal achter hun herkomst. Waarom mag Silvana haar moeder niet kennen en waarom verdween Roy. Het levert een roman met diverse lagen op, bittere en zoete. Kleur speelt daarbij een rol, al is het nooit in de liefde.
Tirami sù is de tweede roman van de Curaçaose auteur Ronny Lobo en is het zelfstandig te lezen vervolg op zijn debuutroman Bouwen op drijfzand.
Meer over ‘Tirami sù’
Meer over Ronny Lobo bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Met volle teugen heb ik genoten van dit zéér inventieve boek.» – André Oyen
Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo op Iedereenleest.be, 1 september 2015:
Ik hou van de liefde voor het Caribisch gebied die in deze boeken ook al zijn ze soms duister en donker, zo mooi verwoord wordt. Die passie vond ik ook weer zo treffend terug in ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo. Het is een boek waarvan de eerste druk in 2013 verscheen en in 2015 een tweede druk kende. Ronny Lobo, een met de Cola Debrotprijs onderscheiden architect, schreef een roman waarin zijn beroep architectuur en passionele liefde een belangrijke rol spelen. Het hoofdpersonage uit deze roman is net zoals de auteur een zeer succesvolle architect, Kenzo Schmidt, die in een moeite een huis op Curaçao voor een Hollands echtpaar uit Mexico en een nog ongetrouwd stel op Bonaire bouwt. Kenzo Schmidt mag dan wel een goede vakman en een goed zakenman zijn toch beschikt hij ook over een klimaatbewuste en esthetische denken dat vaak botst stuit met de persoonlijke gedachtewereld van zijn cliënten. (…) Met volle teugen heb ik genoten van dit zéér inventieve boek waarvan het verhaal zich heel visueel beurtelings situeert op de droomeilanden Bonaire en Curaçao.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’
Meer over Ronny Lobo bij Uitgeverij In de Knipscheer
Ronny Lobo – Bouwen op drijfzand (2de druk)
RONNY LOBO
Bouwen op drijfzand. Roman
Curaçao
Gebrocheerd, 344 blz., € 19,50
ISBN 978-90-6265-830-5
september 2013
Tweede druk 2015
Bouwen op drijfzand is het debuut van Ronny Lobo die, net als zijn alter ego in het boek, architect is. Met Erich Zielinski en Frank Martinus Arion als inspirators moest de auteur wel tot een roman komen waarin zijn liefde voor het Caribisch gebied en zijn andere passie, die van de architectuur, samensmolt. Hoeveel ratio blijft er overeind als passie de leiding neemt? Dat is een van de vele vragen die in deze bijzonder inventieve roman aan bod komt.
«Ronny Lobo is de jongste loot aan de Curaçaose literaire stam. Hij is architect en heeft uit zijn ambacht geput voor zijn boek. Op een idyllische plek verrijzen plots spookachtige heipalen van een verlaten project voor een hotel. De bouw is gestaakt na de opstand van 30 mei 1969, die Willemstad in brand zette.» – Jean Mentens in De Volkskrant
«Ronny Lobo, een met de Cola Debrotprijs onderscheiden architect, schreef een roman waarin zijn beroep een belangrijke rol speelt. (…) Jaloezie en achterdocht nemen steeds grotere vormen aan in een driehoeksverhouding waarvan vele andere spelers in dit boek niet eens op de hoogte zijn. (…) Ronny Lobo speelt niet alleen een spel met zijn personages maar ook met de lezer die keer op keer wordt verrast.». – Ezra de Haan op Literatuurplein
«Ik zag bij de tweede lezing hoe knap het verhaal is opgebouwd en hoe belangrijke elementen daarin worden voorbereid en uitgebouwd. (…) Een ode aan het cultureel en artistiek verantwoorde bouwen: de architect en de professionele architectuur.» – Wim Rutgers in Antilliaans Dagblad
«Het boek leest makkelijk weg. De taal is eenvoudig en de auteur weet beeldend te schrijven. (…) Bovendien is het de schrijver gelukt om in de psyche van de mens (de personages) te kruipen en hun zwakheden bloot te leggen, vooral dat roem en rijkdom geenszins gelukkig maken.» – Jerry Dewnarain in De Ware Tijd Literair
«Ronny Lobo speelt met de lezer die keer op keer wordt verrast.» – Ezra de Haan
Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo op Literatuurplein, 11 maart 2014:
Ronny Lobo, een met de Cola Debrotprijs onderscheiden architect, schreef een roman waarin zijn beroep een belangrijke rol speelt. (…) Jaloezie en achterdocht nemen steeds grotere vormen aan in een driehoeksverhouding waarvan vele andere spelers in dit boek niet eens op de hoogte zijn. Het noodlot kan niet uitblijven. En dat gebeurt ook, echter op een heel andere wijze dan de lezer dacht. Ronny Lobo speelt niet alleen een spel met zijn personages maar ook met de lezer die keer op keer wordt verrast. (…) Bonaire en Curaçao zorgen voor droomlocaties die Lobo met verve tot leven wekt. (…) Naarmate het boek vordert stapelen de wendingen en verrassingen zich op. Er is sprake van bedrog, ontrouw en er vallen zelfs doden.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’
«Lobo heeft een prettige manier van vertellen.» – Ko van Geemert
Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo in Parbode, jaargang 8 nr. 94, februari 2014:
De succesvolle Curaçaose architect Kenzo Schmidt ontwerpt gelijktijdig een huis op Curaçao voor een Hollands echtpaar uit Mexico en voor een nog ongetrouwd stel op Bonaire. Schmidt raakt betrokken bij het leven van deze mensen, een betrokkenheid die hem niet in de kouwe kleren gaat zitten. (…) Lobo heeft een prettige manier van vertellen, het verhaal gaat over invoelbare relationele problemen en op zichzelf is het interessant om eens een roman te lezen die zich in de wereld afspeelt van het bouwen en inrichten van huizen. Collega-schrijver Eric de Brabander sprak in zijn recensie van het boek (in het Antilliaans Dagblad, 14 september 2013) over een sympathiek debuut. Dat is naar mijn oordeel een juiste typering.
«Een architect bouwt niet, hij verwezenlijkt dromen.» – Otti Thomas
Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo in Ñapa / Amigoe, 18 januari 2014:
Het verhaal heeft veel vaart, want het is grotendeels opgebouwd uit de contacten die Kenzo als vertellende ik-persoon heeft met zijn opdrachtgevers. De keuze voor een ik-persoon werkt vooral goed als Lobo zijn hoofdpersoon zijn liefde voor de architectuur en de natuur laat delen. (…) Waar deze fragmenten het hoofdpersonage tot leven wekken, zijn het de dialogen die de andere personages tot mensen van vlees en bloed maken, aangevuld met de gedachten en gevoelens die Kenzo vervolgens met de lezer deelt. Het kost de lezer weinig moeite om zich in te beelden hoe beide huizen langzaam realiteit worden.
Lees hier en hier de recensie in Antilliaans Dagblad
Meer over Bouwen op drijfzand
Terwijl de schrijver zijn verhaal schrijft, ontdekt hij steeds.
Ronny Lobo in gesprek met Jerry Dewnarain over ‘Bouwen op drijfzand’ in De Ware Tijd Literair, 21 december 2013:
Wat inspireert een gerenommeerde architect om een liefdesroman te gaan schrijven? Om deze vraag te beantwoorden, gaat Lobo uit van een citaat van Goethe: ‘Alles wat verstandig is, is reeds gedacht; men moet slechts proberen, het nog eens te denken’. (…) Bij architectuur zijn het de bouwmaterialen, bij muziek de noten en bij literatuur de woorden. Echter, er is een groot verschil: bij architectuur maakt de architect het ontwerp in opdracht van zijn opdrachtgevers. Bij literatuur gaat de schrijver zelf aan de slag. Hij doet research in de materiële werkelijkheid, maar hij verdiept zich ook in de psyche van zijn personages, waarbij hij steeds tot ontdekkingen komt. Dit proces ervaart de auteur Lobo als een verrijking voor zichzelf bij het schrijven.
Lees hier het artikel
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’
«De taal is eenvoudig en hij weet beeldend te schrijven.» – Jerry Dewnarain
Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo in De Ware Tijd Literair, zaterdag 21 december 2013:
Al op de eerste bladzijde geeft de schrijver veel informatie prijs. Zo zijn er drie personages: de hoofdpersoon Karin, haar echtgenoot Roy en de architect Kenzo. Ook wordt meegedeeld dat Karin ooit binnenhuisarchitectuur heeft gestudeerd. De informatie is belangrijk voor de lezer, wekt de nieuwsgierigheid om door te lezen. Lobo slaagt hierin, want het boek leest makkelijk weg. De taal is eenvoudig en hij weet beeldend te schrijven. Met dit boek licht de schrijver-architect een tipje van de sluier op uit het leven van een geslaagde architect. Bovendien is het de schrijver gelukt om in de psyche van de mens (de personages) te kruipen en hun zwakheden bloot te leggen, vooral dat roem en rijkdom geenszins gelukkig maken.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’