«Een erg boeiend en ontroerend verhaal dat lang bijblijft.» – Dettie H. Hengeveld

WiersingaVoorplat2_Opmaak 1.qxdOver ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Leestafel.info, 28 april 2015:
China eind 18de eeuw. In deze roman in brieven lezen we het verhaal van de vrouwelijke keizerlijke tolk tweede klasse genaamd Cao Baoquin. Zij verblijft in het Paviljoen van de Vergeten Concubines, in feite is het een fraaie naam voor het afgesloten verblijf na verbanning van het keizerlijke hof. […] In haar brieven aan de keizer vraagt ze om vrijlating en vertelt ze hoe het meesterwerk van Xequin Droom van de Rode Kamer tot stand kwam en welke rol zij in dat boek speelt. […] De brieven van Cao Baoquin zijn met veel omzichtigheid geschreven, Zij probeert zoveel mogelijk de keizer te eren maar evengoed zegt zij in alle voorzichtigheid en met veel egards wat zij op haar hart heeft. De taal die zij gebruikt is voorzien van vele bijzinnen en uitweidingen om vooral de keizer niet te ontrieven. Het is verbluffend hoe Pim Wiersinga zich heeft weten te verplaatsen in de taal, tijd en omstandigheden van Cao Baoquin.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’

«Een gedurfd boek.» – Zadok Samson

WiersingaVoorplat2_Opmaak 1.qxdOver ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Boekennieuws.nl, 29 januari 2015:
Een historische briefroman die zich afspeelt in het China van 1792. De brieven zijn vooral geschreven door het hoofdpersonage, Vrouwe Cao, een tolk. (…) Vrouwe Cao schijnt af te stammen van een schrijver, Cao Xueqin, die in 1763 overleed. Xueqin schreef ooit het boek ‘Droom van de Rode Kamer’ en deze wordt tijdens de gevangenschap van Vrouwe Cao uitgegeven. Het volk is er dol op, het Hof minder (…) Het sterkste element van het boek is vooral de stijl waarin het is geschreven. Het neigt naar het theatrale, maar Wiersinga hanteert met strakke hand een mooie, poëtische stijl met daarin veel beelden en metaforen. Het is soms of de vraag of men ook echt op een dergelijke wijze met elkaar communiceerde, esthetisch gezien is het erg knap gedaan. (…) Zeker lezers die geïnteresseerd zijn in Chinese geschiedenis zullen aan hun trekken komen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’

Radiogesprek met Pim Wiersinga over zijn nieuwe roman ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’

WiersingaVoorplat2_Opmaak 1.qxdPeter de Rijk interviewt Pim Wiersinga op Amsterdam FM Radio, 19 januari 2015:
Zowel in Nederland als in België wordt ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ gezien als een van de opvallendste romans van najaar 2014. Literatuurplein schrijft: ‘Behoort tot het beste dat 2014 heeft mogen bieden’ en het Belgische boekenblog Ansiel neemt het boek op in zijn ‘Top-20 van 2014’. Met ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ voegt Pim Wiersinga een nieuwe Chinaroman toe aan de Nederlandse literatuur. In deze historische roman, geschreven in de briefvorm, speelt de grote 18de-eeuwse romanklassieker ‘De droom van de rode kamer’ van Cao Xueqin een belangrijke rol. Pim Wiersinga vertelt in een interview door Bert van Galen en Peter de Rijk uitgebreid over deze bijzondere roman. Het boekenuur in het programma ‘Kunst & Cultuur’ op Amsterdam FM-Radio wordt live vanuit de Openbare Bibliotheek Amsterdam uitgezonden tussen 16.00 en 17.00 uur.
Luister hier naar de uitzending
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’

« * * * * * Het mogen ook wel eens Nederlandstalige sterke boeken zijn, die goed verkopen.» – André Oyen

WiersingaVoorplat2_Opmaak 1.qxdOver ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Iedereenleest.be, 21 oktober 2014:
Wiersinga heeft een heel originele roman geschreven verteld uit het standpunt van een Chinese vrouw. Er zit heel veel spanning in en de ethische vraagstukken worden bijzonder goed en duidelijk aangebracht. De brieven geven de verhoudingen goed weer en het ouderwetse nogal stroeve taalgebruik is ook passend. Dit valt pas goed op wanneer je de brieven van de Nederlandse ambassadeur gaat vergelijken met die van de Chinese mannen. Een werk dat lichtjes doet denken aan ‘De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet’ van David Mitchell. Wat mij betreft een boek dat een massa lezers verdient, het mogen ook wel eens Nederlandstalige sterke boeken zijn, die goed verkopen.
Lees hier de recensie of hier
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’

«Mooi vind ik het subtiele machtsspel en het steeds verschuivende perspectief.» – Alek Dabrowski

WiersingaVoorplat2_Opmaak 1.qxdOver ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Radio Rijnmond, 16 oktober 2014:
‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ speelt zich af in het achttiende-eeuwse China. Hoofdpersoon is de tolk Cao. Zij is verbannen naar het paviljoen omdat een Britse gezant waarvoor zij tolkte zich niet aan de etiquette hield. (…) Als lezer vraag je je steeds meer af hoe de onderlinge verhoudingen precies in elkaar zitten en in hoeverre de personages de waarheid spreken in hun brieven. Tradities en etiquette spelen hier doorheen een belangrijke rol. Cao wil graag bij een geliefde van haar zijn, de Nederlandse ambassadeur Isaac Titsingh. Maar wanneer de keizer haar gelast met hem te trouwen weigert zij dit. (…) Mooi vind ik het subtiele machtsspel en het steeds verschuivende perspectief. (…) Over de vorm heeft Wiersinga denk ik heel goed nagedacht. Het is een knappe constructie. De brieven geven de verhoudingen goed weer en het ouderwetse taalgebruik is passend.
De recensie werd uitgezonden in het programma Rijnmond Nu Mediacafé en is hier na te lezen op blog Uitgelezen Boeken
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’

Hélène de Monferrand – De vriendinnen van Héloïse

Hélène de Monferrand
De vriendinnen van Héloïse
Oorspronkelijke titel Les amies d’Héloïse
Vertaling Eveline van Hemert
Paperback 368 blz.,
Uitgeverij Furie
ISBN 978-90-71035-49-4
Eerste uitgave oktober 1992

De vriendinnen van Héloïse, het debuut van Hélène de Monferrand, een grote en grootse eigentijdse briefroman, schatplichtig aan het achttiende-eeuwse ‘Les liasions dangereuses’: een epos over liefde, passie, intriges en het spel van de verleiding.

De roman begint in 1964 als Héloïse en haar vriendinnen vijftien jaar oud zijn en nog op het lyceum zitten. Héloïse woont op kamers. Ze is de oudste dochter uit een adellijk gezin waarvan de vader ambassadeur is in Denemarken. De lezer volgt ademloos de hartverscheurende liefde tussen Héloïse en de oudere Erika, en de liefdesavonturen van de anderen, en beleeft door middel van brieven en dagboekfragmenten zeventien jaar van hun levens – een tijdsgewricht (mei 1968) waarin de wereld veranderde en waarin zij meegroeien tot mooie jonge vrouwen.

«De Monferrand laat Erika uit afgunst en wanhoop op haar geliefde schieten – zoals de schietpartij tussen de jonge Rimbaud en de oudere Verlaine. De meisjes krijgen elkaar als in een heel goed gemaakte meeslepende Hollywoodfilm. En zo ontrolt zich een schitterende naar de negentiende eeuw ruikende roman, zeer licht van toon en vernuftig geconstrueerd, met een begin, een einde, veel actie, verwikkelingen, spanning, humor en sensatie.» – Sésiré Schyns in Surplus

Hélène de Monferrand (Parijs, 1947) groeide op in Algerije en studeerde letteren in Nanterre en bedrijfskunde aan de Sorbonne. De vriendinnen van Héloïse werd in 1991 bekroond met de Prix Goncourt voor het beste literaire debuut.