Surinaamse presentatie ‘Dubbelbloed’ van Etchica Voorn in De Ware Tijd (DWT Online), 25 februari 2018:
Bijna haar hele leven heeft Etchica Voorn moeten aanhoren dat ze een halfbloedje is. Kind uit een Moengonese afro-Surinaamse vader en een witte moeder uit Groningen, Nederland. Als haar Nederlandse opa het bijvoorbeeld over zijn dochter had, zei hij vaak ‘zij met de zwartjes’. “Hoewel ik toen nog heel jong was, waren zulke opmerkingen, opgroeiend in een witte samenleving niet leuk om aan te horen. (…) Het boek wordt op 28 februari, tijdens de maandelijkse thema-avond van Schrijversgroep ’77 gepresenteerd. (…)
Klik hier voor de aankondiging
Lees hier het interview
Meer over ‘Dubbelbloed’
Tag: Caraïbische letteren
«Openhartigheid over het alledaagse racisme prijzenswaard.» – Walter Palm
Over ‘Dubbelbloed’ van Etchica Voorn voor NBD | Biblion, 26 januari 2018:
Autobiografisch relaas van de zoektocht van de hoofdpersoon naar antwoorden op vragen als ‘Waar hoor ik bij?’ en ‘Waar ben ik thuis?’. Aangezien de hoofdpersoon een Nederlandse moeder en een Surinaams-Creoolse vader heeft, is zij noch zwart noch wit. In geen van beide werelden wordt zij geaccepteerd. Zowel in Nederland als in Suriname ondervindt zij hevige weerstand. Het is een pijnlijk boek. Het is niet niks als haar overgrootvader aan moeders kant haar volstrekt negeert bij een bezoek. Het gaat ook niet in haar koude kleren zitten als de kennismaking met haar grootmoeder aan vaders kant uitloopt op een totale teleurstelling. Als zij haar duttende grootmoeder liefdevol streelt vraagt deze alleen wie die brutale blanke is. De schrijver moet geprezen worden om haar openhartigheid over het alledaagse racisme dat zij als ‘dubbelbloed’ zowel aan Nederlandse als Surinaamse kant ervaart.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Dubbelbloed’
«Een niet weg te denken thema in de Surinaamse literatuur.» – Jerry Dewnarain
Over ‘Dubbelbloed’ van Etchica Voorn in De Ware Tijd Literair, 20 januari 2018:
(…) ‘Dubbelbloed’ vertelt een verhaal van een moksi die te lijden heeft gehad door haar huidskleur. (…) Het is inmiddels een klassiek thema uit de wereldliteratuur. (…) Bekende schrijvers met name uit Amerika die over kleur hebben geschreven zijn Maya Angelou en Toni Morrison. (…) Tegen de achtergrond van raciale spanningen gaat Angelou de confrontatie aan met de traumatische gebeurtenissen in haar eigen leven en ze onderzoekt de ontwikkeling van haar eigen identiteit als Afro-Amerikaanse vrouw. Dit doet Etchica Voorn in ‘Dubbelbloed’ ook: ze is op zoek naar haar roots met name naar haar Surinaamse roots! Op haar eenenvijftigste besluit de ik-figuur een rituele wasi te nemen. Ze wil dichterbij haar Surinaamse familie komen. (…) Uiteindelijk beseft Voorn dat zij kan putten uit rijke culturen: zowel uit een blanke als uit een zwarte cultuur.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Dubbelbloed’
«Onafhankelijkheid en kracht.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Dubbelbloed’ van Etchica Voorn op Leestafel, 17 januari 2018:
(…) Als je er bij stil staat is het inderdaad vreemd dat kinderen wier ouders anders van kleur zijn halfbloed genoemd worden. Dubbelbloed is zoveel logischer. Toch kennen wij dat woord dat de schrijfster gebruikt niet. En zo besloot Etchica Voorn een boek te schrijven, het verhaal van haar speurtocht naar wie ze eigenlijk is. Wat is haar afkomst? Is ze meer Nederlands, of toch Surinaams? Haar moeder brengt de Nederlandse roots in, haar vader de Surinaams-creoolse. (…) Blanke Nederlanders zien haar als een zwarte vrouw, terwijl ze dat voor Surinaamse begrippen niet is. (…) Waar zij zich minderwaardig had kunnen gaan voelen omdat ze in geen beide culturen geaccepteerd wordt, bij geen van tweeën thuis lijkt te horen, besluit ze dat ‘dubbel’ voor haar betekent dat ze van alle twee de culturen de beste dingen heeft meegekregen. Ze is een onafhankelijke sterke vrouw, en dat wil ze uitstralen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Dubbelbloed’
Clyde R. Lo A Njoe – Mallura. Roman
Clyde Lo A Njoe
Mallura
roman
Nederland
gebrocheerd in omslag met flappen,
392 blz., € 22,00
ISBN 978-90-6265-992-0
Eerste druk 2018
Is Edgar Allen Poe vermoord, en zo ja, waarom? In Mallura reconstrueert Clyde Lo A Njoe met sterke en levendige dialogen de schimmige dood van Edgar Allen Poe. Mallura wordt zo een whodunnit, een ‘detective’ met een spannende plot.
Er is altijd van uitgegaan dat niemand wist waar de Amerikaanse schrijver en dichter Edgar Allen Poe zich bevond tussen 28 september en 3 oktober 1849, enkele dagen vóór zijn dood. Poe, inmiddels landelijk bekend door gedichten als ‘Lenore’ en ‘The Raven’, wordt in de vroege morgen van 3 oktober in beklagenswaardige staat aangetroffen in de stad Baltimore: ziek en in andermans kleding. Als hij op 7 oktober 1849 komt te sterven in het Washington College Hospital, ontstaan twijfels bij Mallura, een plantagehouder die in korte tijd een innige verstandhouding met de markante schrijver heeft ontwikkeld. Mallura heeft de overleden Poe amper vierentwintig uur daarvóór nog tot diep in de nacht gesproken, waarbij de laatste een gloedvolle monoloog afstak.
Na een jaar keert Mallura voor zaken weer terug naar Baltimore. Toevalligerwijs ontmoet hij de jonge journalist Robert Q. Dempsey, die voor een gerenommeerd New Yorks tijdschrift de opdracht heeft aangenomen om een plausibele verklaring te vinden voor het mysterieuze overlijden van de geprezen dichter en schrijver. Er volgt een boeiende gezamenlijke ontdekkingsreis. Poe was drankzuchtig en mogelijk gebruiker van de pijnstiller laudanum (opiumtinctuur). Hij droeg altijd grote hoeveelheden geld bij zich. Is hij bezweken aan een ziekte als cholera of tuberculose? Of een aandoening aan de hersenen? Een overdosis? Of is hij door een misdrijf om het leven gekomen? Gaandeweg denken beide mannen hét aanknopingspunt te hebben gevonden, waarmee de oorzaak van de dood van Poe definitief kan worden ontsluierd.
Beeldend kunstenaar Clyde R. Lo A Njoe (Aruba, 1948) debuteerde in 1982 als dichter en ‘pas’ in 2016 als romanschrijver (met ‘Parelmoerpoeder’). Mallura, zijn tweede roman, is een tot het einde intrigerende roman.
Meer over Clyde Lo A Njoe bij Uitgeverij In de Knipscheer
«De beste, levende schrijfster van Suriname.» – Michiel van Kempen
Over ‘Vers vlees oud bloed’ van Annel de Noré op Caraïbisch Uitzicht, 6 januari 2018:
(…) In haar jongste bundel probeert Annel de Noré te experimenteren met verschillende verhaalgenres en vertelstijlen. (…) De uitgever heeft er heel slim aan gedaan door de bundel te besluiten met het lange verhaal ‘De zeemeerman’. Daar zie je opeens wat een fantastische stiliste Annel de Noré is. (…) Het verhaal is schitterend geschreven, de stijl knispert en zindert en brandt en de zinnen staan als huizen in de blinkende zon. (…) Als je lezers zou vragen naar wie de beste Surinaamse schrijfster is, dan zullen vermoedelijk telkens dezelfde drie, vier namen oppoppen. Die van Annel de Noré zal daar niet bij zijn, vrees ik. Geheel ten onrechte: Annel de Noré is de beste, levende schrijfster van Suriname. Ze steekt met kop en schouders boven de anderen uit. De beste boeken van 2017? Mag ik er alsnog ook één verhaal bijdoen?
Lees hier de recensie
Meer over ‘Vers vlees oud bloed’
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer
Michaël Slory – Alsof men alles loslaat. Bloemlezing
Michaël Slory
Alsof men alles loslaat
bloemlezing poëzie en kort proza
Suriname / Nederland
samenstelling en Nawoord Michiel van Kempen
vertalingen uit het Sranantongo i.s.m. Ed Hart
gebrocheerd in omslag met flappen,
94 blz., € 17,50
Eerste uitgave 2018
ISBN 978-90-6265-993-7
Er zijn maar weinig dichters voor wie leven, werkelijkheid en taal zo’n naadloos continuüm vormen als Michaël Slory. Al wat de in 1935 in het Surinaamse district Coronie geboren dichter meemaakt, ziet, voelt, ruikt, leest of bedenkt zet zich om in poëtische taal. Het heeft geen zin een opsomming te geven van wat Slory kan inspireren: het kan alles zijn, van een palmboom tot een vuilniston. En elk nieuw gedicht is een geboortemoment, een aftasten van wat de vorm wil prijsgeven. Dat kan in elke traditionele versvorm zijn – haiku, kwatrijn, sonnet en ga zo maar door – of in elke vrije vorm. En het kan zijn in het Nederlands, in Slory’s moedertaal het Sranantongo, in het Spaans waarmee hij in de jaren ’80 van de 20ste eeuw begon te experimenteren of in het Engels dat hij na 2000 beproefde als poëzietaal. Proza schreef hij maar heel weinig: sinds hij in 1987 medewerker werd van het Surinaamse dagblad de Ware Tijd heeft hij een aantal korte prozaschetsen aan de krant bijgedragen. Daaruit is in Alsof men alles loslaat een kleine selectie opgenomen. Op vijf na werd geen van de bijna 50 gedichten in deze bundel eerder gepubliceerd. De eerste versies van de gedichten werden geschreven tussen ongeveer 1986 en 2016; zo goed als alle gedichten werden later door Slory herzien, bijgeschaafd of soms grondig omgewerkt. Geen enkele dichter is zo’n conservator van de enorm uitgebreide taalschat van het Sranantongo als Michaël Slory. Een tiental gedichten geschreven in het Sranantongo werd door Michiel van Kempen in samenwerking met Ed Hart vertaald naar het Nederlands en is vóór publicatie ter autorisatie voorgelegd aan de dichter.
Alsof men alles loslaat is na Ik zal zingen om de zon te laten opkomen (1991) en Torent een man hoog met zijn poëzie (2012) de derde bloemlezing uit het werk van Michaël Slory die bij Uitgeverij In de Knipscheer verschijnt.
Meer over Michaël Slory bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Prima roman van Curaçaose schrijver Ronny Lobo.» – Mark Weenink
Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo op La Chispa – Het Latijns Amerika Magazine, 12 november 2017:
De titel van de debuutroman ‘Bouwen op drijfzand’ van de Antilliaanse auteur Ronny Lobo (1954) geeft weinig hoop voor een goede afloop van het verhaal. De vraag is hoe en wat er gaat gebeuren.
Hoofdpersoon Kenzo is architect. (…) Op bouwen heeft hij een klimaatbewuste en esthetische visie, vanuit overtuiging bouwt hij huizen zo veel mogelijk in harmonie met de natuur. (…) Kenzo’s smaak komt lang niet altijd overeen met die van zijn klanten, maar hij beheerst de kunst van het opdrachten krijgen en kan zo nodig een compromis sluiten met opdrachtgevers. (…) Het verhaal is onderhoudend en bovendien helder, boeiend en met spanning geschreven. (…) ‘Bouwen op drijfzand’ is een roman met liefde voor het Caribisch gebied, gecombineerd met passie voor architectuur. Lobo houdt van het eiland, waarvan hij de couleur locale goed meegeeft maar ook problemen als armoede en criminaliteit aanstipt. Een prima setting voor een verhaal over universele emoties als liefde, jaloezie en achterdocht.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’
Meer over Ronny Lobo
Diana Tjin over ‘Mijn Amsterdam’
Diana Tjin over ‘Mijn Amsterdam’ in Het Parool, 16 december 2017:
(…) Mijn speciaalzaak is Java Bookshop in de Javastraat. Eigenaren Sanne Fase en Sharon Perlee hebben echt hart voor het boekenvak. Ze lezen alle boeken die ze verkopen en kennen hun klanten goed. Ze houden ook recensies bij en wie de nieuwe talenten zijn. Dat vind ik echt bijzonder. Mijn boek ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’ hebben ze als leestip in de winkel liggen. Ze houden me elke keer keurig op de hoogte van hoe mijn boek verkoopt. (…)
Lees hier het portret
Meer over ‘Het geheim van mevrouw Grünwald’
«De profeet was nooit ver weg als Van Leeuwen sprak. Maar dan wel de profeet als spreker en niet als preker.» – Klaas de Groot
Over ‘Ver weg dichtbij’ van Boeli van Leeuwen op Caraïbisch Uitzicht, 13 december 2017:
(…) De lust tot praten en vertellen moet ervoor gezorgd hebben dat de causerieën die hij voor de Wereldomroep hield tussen eind 1951 en half 1954, dus na de universitaire tijd, hem gemakkelijk afgingen. (…) ‘Ver weg dichtbij’ laat duidelijk zien dat Boeli van Leeuwen zijn mond maar open hoeft te doen of het verhaal begint. Hij vertelt over zeer veel onderwerpen en vaak op heel diverse toon. Het meest gedreven is hij natuurlijk bij onderwerpen waar zijn hart naar uit gaat. In de tijd van de Wereldomroep waren dat Amsterdam en Curaçao. Het zal geen verbazing wekken dat ook het varen tussen beide gebieden aandacht krijgt. Het lijkt soms net of er een zeeman bezig is met één van zijn verhalen. De verteller in de kring. (…)
Lees hier of hier het essay
Meer over ‘Ver weg dichtbij’
Meer over Boeli van Leeuwen bij Uitgeverij In de Knipscheer