«Van een boek als dit lust ik pap.» – Els van Swol

VoorplatKeepSwinging-75Over ‘Keep Swinging. 33 Jazzmeester van de 20ste eeuw’ van Bert Vuijsje op Els’ blogs (‘muziek, toneel en wat al niet meer’), 27 mei 2022:
(…) De voorpublicatie betrof mijn geliefde Thelonious Monk (1917-1982), de ‘aardse hogepriester’, die door Vuijsje heel raak wordt neergezet: ‘Muziek die even volmaakt vergeestelijkt als even volmaakt diep-aards is’ (p. 104). Vind je het gek dat ik daar gek op ben? Een omschrijving als ‘[Chet] Baker hield het sober maar blies precies de noten die noodzakelijk waren’ (p. 198) deed me denken aan een onvergetelijk optreden van Misha Mengelberg in Arnhem, al ziek zijnde: één noot, maar dan wel zó raak dat ik vol schoot. Zo zou ik de ’33 jazzmeesters van de 20ste eeuw’, zoals de ondertitel van het boek luidt, allemaal langs kunnen gaan. (…) De ontdekkingen vallen je toe en zetten aan tot luisteren. (…) Van een boek als dit lust ik pap. Ik kwam al lezend wel op het spoor van iets (…). We hebben het dan over het feit dat Vuijsje in verhouding aardig wat aandacht besteedt aan jazzmusici die op de een of andere manier leden aan een ziekte of gebrek. De vraag is dan: speelden of zongen ze ondanks of dankzij dat gegeven de sterren van de hemel? Vuijsje laat het antwoord meestal in het midden: ‘Of het door zijn handicap kwam, zal niemand ooit weten, maar in elk geval ontwikkelde Django Reinhardt zich (…) tot een gedreven en originele jazzgitarist’ (p. 56). (…) De vervoering die ik bij het lezen van dit boek met 33 korte portretten ervaarde, voerde mij terug naar mijn jeugd, toen ik bij voorkeur biografieën leende uit de Openbare Bibliotheek. Het verschil nu is, dat de opnamen die worden genoemd makkelijker te vinden zijn dan toen. Want om luisteren gaat het natuurlijk uiteindelijk. Bijvoorbeeld naar de zang van Terry (Wham!) om maar iets te noemen. Dank (…) voor dit mooie boek!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Keep swinging’
Meer over Bert Vuijsje bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Daar gaat het jazzliefhebbers inderdaad om. Het vrijheidsgevoel.» – Coen de Jonge

VoorplatKeepSwinging-75Over ‘Keep Swinging, 33 jazzmeesters van de 20ste eeuw’ van Bert Vuijsje in Argus, 11 mei 2022:
(…) Toegevoegde waarde is er wel degelijk in Vuijsjes aanpak: geen opzettelijk poëtische mooischrijverij, maar grote aandacht voor feiten en zinvolle details. Die hebben niet alleen betrekking op het werk van de musici, de auteur is niet louter close-listener; kleurrijke anekdotes vormen ook een illustratie van de levensloop van de geportretteerden. Maar alleen als hun muzikale keuzes op die manier worden verklaard. Een welkome toevoeging: een prachtig fotokatern met toepasselijke beelden van William P. Gottlieb, een van de grote drie van de jazzfotografie. En dan: wat is de drijfveer van de auteur, behalve een levenslange liefde voor de jazz? Die wordt geïllustreerd door een citaat, alweer van Stanley Crouch. ‘Volgens mij is dat ook wat de mensen echt willen horen: het gevoel van de overwinning, op jezelf, op de omstandigheden, de desillusies.’ Daar gaat het jazzliefhebbers inderdaad om. Het vrijheidsgevoel. In muziek ‘die altijd doortrokken is van het geloof in de mogelijkheid van de overwinning’.
Lees hier en hier de recensie ‘Jazzmeesters uit de tijd van de jazz’
Meer over ‘Keep swinging’
Meer over Bert Vuijsje bij Uitgeverij In de Knipscheer

Presentatie ‘Keep swinging’ in Concerto

VoorplatKeepSwinging-75Donderdag 28 april 2022 vanaf 17.00 uur wordt bij Concerto het nieuwe boek van Bert Vuijsje gepresenteerd: KEEP SWINGING: 33 Jazzmeesters van de 20ste eeuw. Frank Jochemsen van het Nederlands Jazz Archief gaat dan met de auteur in gesprek. Tevens vertoning van promotiefilmpje, gemaakt door Henk Tijbosch. Bert Vuijsje beschouwt deze verzameling muzikantenportretten als zijn jazzbijbel van de vorige eeuw. ‘Midden jaren vijftig werd ik als dertienjarige gegrepen door de jazz, en de muziek heeft mij sindsdien niet meer losgelaten.’ Tot de geportretteerden behoren Louis Armstrong, Duke Ellington, Charlie Parker, Sun Ra en Wynton Marsalis. Twee verhalen – over Chet Baker en Ben Webster – zijn bijgedragen door hun biograaf Jeroen de Valk. Het boek is rijk geïllustreerd met historische foto’s van William P. Gottlieb. Locarie: Utrechtsestraat 54- 60, 1017 VP Amsterdam. Toegang is gratis, maar wel hier vooraf aanmelden.
Meer over ‘Keep swinging’
Meer over Bert Vuijsje bij Uitgeverij In de Knipscheer

Bert Vuijsje – Keep Swinging: 33 Jazzmeesters van de 20ste eeuw

VoorplatKeepSwinging-75Bert Vuijsje
Keep Swinging: 33 Jazzmeesters van de 20ste eeuw

Muziekgeschiedenis
vormgeving Henk Tybosch
royaal formaat 15 x 22 cm
gebrocheerd in omslag met flappen
260 blz., incl. fotokatern, € 24,50
ISBN 978-94-93214-67-5 NUR 662
eerste uitgave april 2022

In ‘Keep Swinging: 33 Jazzmeesters van de 20ste eeuw’ portretteert muziekjournalist Bert Vuijsje 33 jazzmeesters van de 20ste eeuw, zijn jazzbijbel van de vorige eeuw. Aan bod komen: Louis Armstrong, Duke Ellington, Coleman Hawkins, Johnny Hodges, Lester Young, Ben Webster, Django Reinhardt, Roy Eldridge, Stan Kenton, Sun Ra, Billie Holiday, Ella Fitzgerald, Thelonious Monk, Buddy Rich, Charlie Parker, Clark Terry, Charles Mingus, Fats Navarro, Dexter Gordon, Wes Montgomery, Sarah Vaughan, Dinah Washington, Miles Davis, John Coltrane, Gerry Mulligan, Chet Baker, Sonny Rollins, Clifford Brown, Joe Zawinul, Quincy Jones, Joe Henderson, Lee Morgan, Wynton Marsalis. Het boek is rijk geïllustreerd met foto’s van William P. Gottlieb, een van de groten van de Amerikaanse jazzfotografie uit de jaren dertig, veertig en vijftig van de vorige eeuw.

Bert Vuijsje schrijft sinds 1962 professioneel over jazz. In 2005 ontving hij de Pierre Bayle-prijs voor muziekkritiek. De jury oordeelde: ‘Bert Vuijsje is een verteller pur sang. Op een persoonlijke en aanstekelijke manier schrijft hij over jazz. Zijn stijl is goed, zijn missiegevoel zonder weerga, zijn feitenkennis indrukwekkend en onovertroffen, en last but not least: Bert Vuijsje weet jazz in een context te plaatsen, zowel historisch als sociologisch. Zijn stijl is beknopt maar steeds explosief van passie. Hij schrijft jazz, zijn schrijven is jazz.’ Bert Vuijsje publiceerde eerder de interview-bundels De Nieuwe Jazz (1978) en Jazzportretten (1983), in 2004 gevolgd door Rita Reys: Lady Jazz. Bij Uitgeverij In de Knipscheer verscheen van zijn hand in 2017 Ado Broodboom trompet.

Vroege lof voor Keep Swinging: 33 Jazzmeesters van de 20ste eeuw
«Bert Vuijsje heeft een ongeëvenaarde staat van dienst als jazzjournalist en deze uiterst inzichtelijke portretten zijn een absolute aanrader voor kenners en nieuwkomers in dit genre. Dit boek is perfect getimed, want anno 2022 kun je dankzij internet alles waarover je leest meteen beluisteren. Jazz is nog nooit zo toegankelijk geweest.» – Benjamin Herman

«Ik voel mij meegenomen in een tijdcapsule, op een uitermate boeiende reis! Bert Vuijsje verstaat de kunst van het vertellen zodanig dat je de sferen ruikt, hoort en proeft: een zee van informatie met tegelijkertijd een empathisch en oprecht verdiepen in de hoofdpersonen. Respectvol doet hij ze recht, waar nodig nuancerend wat in de annalen onjuist staat opgetekend. Neem luisterpauzes met door hem genoemde opnamen en je weet hoe het in de Jazzhemel klinkt.» – Denise Jannah

«Je hebt jazzkenners en je hebt Bert Vuijsje. Genereus dat hij zijn ongehoorde kennis heeft opgeschreven in een boek dat je kunt lezen terwijl je platen draait.» – Peter Buwalda

Meer over Bert Vuijsje bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Matić heeft laten zien dat hij veel in zijn mars heeft.» – Hans Puper

Opmaak 1Over ‘Haarlem Nocture’ van Djordje Matić op MeanderMagazine, 3 september 2016:
De Kroaat Djordje Matić woont sinds 1993 in Nederland. Haarlem Nocturne is zijn Nederlandstalige debuut; in 2013 verscheen in Kroatië zijn bundel Lingua franca. Het is een bundel over ballingschap en Matić is dichter; het is daarom niet verwonderlijk dat hij die ontheemding vaak koppelt aan taal: ‘Ik heb niet meer dan één naam / ik heb meerdere versies ervan / honderd verschillende manieren waarop ze / – een naam als deze – onmogelijk / geschreven en gesproken hebben.’ Mooi is, dat hij het gevoel van ontheemding in de tweede strofe van dit gedicht niet direct beschrijft, maar via de worsteling van anderen met de uitspraak van zijn naam. (…) Dit is een gedicht uit de eerste afdeling, ‘Een ander geluid’. Je vindt daarin ook een treffend beeld van de vluchteling, voor wie de wereld nooit meer hetzelfde wordt – iets wat helaas van alle tijden is. In de noot bij ‘Swift departures’ staat dat ‘swift’ niet alleen het Engelse bijvoeglijk naamwoord ‘snel’ is, maar ook ‘gierzwaluw’. Een rake titel. Als gierzwaluwen hun nest verlaten, blijven ze anderhalf jaar in de lucht en als ze landen zijn hun poten zo vervormd dat ze nooit meer op vlakke grond kunnen staan: ‘Zo meten hun veranderde poten / precies hoeveel schever de wereld is geworden / sinds zij weggevlogen zijn’. De gedichten uit de tweede afdeling, ‘Blauw’, (…) zijn gegroepeerd rond jazzmusici als Miles Davis, Chet Baker en Thelonious Monk, die in zekere zin ook balling zijn. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Haarlem nocturne’

«Niets meer of minder dan een getuigenis.» – Karel Wasch

Opmaak 1Over ‘Haarlem Nocture’ van Djordje Matić op Leestafel, mei 2016:
De gevolgen van ballingschap, het noodgedwongen verkeren in een vreemd land, niet het vaderland, zijn van alle tijden. In de Tweede Wereldoorlog raakten miljoenen ontheemd, nu zijn er de vluchtelingen die het Europese contingent noodgedwongen overspoelen, verdreven van huis en haard. Dat geeft een vreemde dissonantie, een hapering, een stilstaande tijd, een bevroren beweging. (…) En dat dit bijna geruisloos gelinkt kan worden aan jazz als muziekvorm is bijna logisch. (…) Het tweede gedeelte van de bundel heet Blauw, waarschijnlijk naar de compositie Blue (en Another Kind of Blue) van Miles Davis. (…) In het eerste deel van de bundel dat is getiteld Een ander geluid, staan gedichten zonder jazz, maar van eenzelfde ontheemdheid. (…) Deze bundel is niets meer of minder dan een getuigenis. Een getuigenis van de ontheemding, van de wanhoop en gelukkig ook van de hoop, waarbij de jazz mooi als trooster optreedt. (…) Sinds 1993 woont Djordje Matic in Nederland. Deze bundel is zijn poëziedebuut. Dat belooft veel goeds!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Haarlem nocturne’

«Elk woord houdt een dubbele boodschap in.» – André Oyen

Opmaak 1Over ‘Haarlem Nocturne’ van Djordje Matic op Ansiel, 29 maart 2016:
Zijn gedicht ‘Eerste dagen’ uit het luik ‘Een ander verhaal’ schetst zijn kennismaking met de Nederlandse taal. (…) De tweede afdeling ‘Blauw’ handelt over jazz en jazzmuzikanten. (…) De dichter laat zich volkomen gaan in schitterende portretten van jazzlegenden zoals Miles Davis, Chet Baker, Thelonius Monk, Billie Holiday, John Coltrane, Ben Webster. (…) Ook hier komt het verstoten zijn omwille van kleur, taal, cultuur weer zeer duidelijk naar boven. Ook al hadden die legenden de taal van hun fascinerende muziek toch werden ook zij gediscrimineerd niettegenstaande de wereldwijde adoratie van hun fans.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Haarlem nocturne’

Maandag 7 maart Djordje Matic in ‘Kunst & Cultuur’

Djordje Matic2Foto Harry van Kesteren

Over ‘Haarlem nocturne’ van Djordje Matic op Amsterdam FM-Radio, 7 maart 2016:
In het tweede uur van Kunst & Cultuur (vanaf 16.oo uur) is Djordje Matic te gast met zijn deze week te presenteren Nederlandse poëziedebuut ‘Haarlem nocturne’. In 2013 verscheen in Kroatië zijn dichtbundel ‘Lingua franca’, een van de best ontvangen dichtbundels van de afgelopen jaren in de Balkan-regio. Voor zijn in 2014 gepubliceerde essayboek ‘The Secret Life of Songs’ (over populaire Kroatische muziek van de jaren negentig) werd hij in 2015 in Kroatië bekroond met de essayprijs.
Luister hier naar de uitzending
Meer over ‘Haarlem nocturne’

«John Coltrane en Ben Webster zingen door de bundel.» – Paul Lips

Opmaak 1Over ‘Haarlem Nocturne’ van Djordje Matic in Haarlems Dagblad, 19 januari 2016:
In het titelgedicht ‘Haarlem Nocturne’ beschrijft hij hoe hij ’s nachts een ‘potje’ gaat praten bij het standbeeld van de vermeende uitvinder van de boekdrukkunst op het ‘Grote Plein’. Allebei zijn ze buitenstaander: ‘…Met die geheime kennis/praten we vertrouwelijk met elkaar:/ik, de Vliegende Balkaniër/en hij, een lokale dromer/van vergane dromen…’. (…) Muziek inspireert hem name de jazz. Tijdens zijn onbezorgde jeugd in een intellectueel gezin kwam hem via de radio al het internationaal vermaarde ‘Hocus Pocus’ van Focus ter ore. Hij raakte geïnteresseerd in punk- en metalmuziek, stelde fanzines samen, en was verbluft toen hij in 1986 een concert van jazztrompettist Miles Davis in Belgrado bezocht. ‘Harlem Nocturne’ (een jazzstandard uit 1939 van Earle Hagen en Dick Rodgers), ‘Amsterdam after dark’ (Steve Coleman), John Coltrane en Ben Webster zingen door de bundel. Al zwervend en dichtend trekt de ‘expert in eenzaamheid’ Matic langs rood verlichte ramen in Amsterdam. Langs doodlopende wegen, reclames in brandende kleuren en ‘dreigende straatpalen’, om uit te komen bij de gedenkplaat van Chet Baker, die bij Hotel Prins Hendrik overleed. ‘…Een gemartelde zak botten en vlees/op de meedogenloze klinkers…’.
Lees hierhier het artikel
Meer over ‘Haarlem nocturne’

«Wonderschone verwoording van wat ontheemding met mensen doet.» – Ezra de Haan

Opmaak 1Over ‘Haarlem nocturne’ van Djordje Matić op Literatuurplein, 4 januari 2016:
Zonder ook maar ergens larmoyant te worden maakt Matić ons deelgenoot van zijn gevoelens en ervaringen. Neem zijn gedicht Steeds minder waarin hij beschrijft hoe een documentaire over Rothko deels wordt gewist door het opnemen van een documentaire over Dubrovnik. Juist het moment van de grens tussen twee werelden en hoe hij dat opschrijft, bevalt mij zeer. (…) Matić schetst de lastige spagaat waarin de nieuwe Nederlander zich bevindt. Het is een daar en hier en nergens thuis. Of zoals hij zelf schrijft: Ik bezing andere steden/ omdat ik die van mij niet meer bezingen kan. (…) Zijn dichtbundel is een wonderschone verwoording van wat ontheemding met mensen doet, waar ze ook vandaan komen en wat de reden voor hun buitensluiten ook is. De regels en metaforen die Matić kiest zijn virtuoos als de artiesten naar wie hij luistert. Hun blues klinkt door in zijn taal en laat je genieten. Al doet het soms pijn.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Haarlem nocturne’