Tag: corruptie

Ronny Lobo – De schaduw van de poortwachter. Roman

Ronny Lobo
De schaduw van de poortwachter
roman
Nederland, Curaçao
beeld omslag Ronny Lobo
gebrocheerd in omslag met flappen,
160 blz., € 19,90
ISBN 978-94-93368-31-6
september 2025

De schaduw van de poortwachter is een roman over de getalenteerde Curaçaoënaar Alexius. Op zowat elk terrein blinkt hij uit, maar toch blijkt in zijn succesverhaal op de achtergrond telkens het spook van corruptie rond te waren.

Carmen voedt als alleenstaande moeder haar zoon Alexius op met het hoogste besef van normen en waarden. Met de beperkte middelen die ze heeft, zorgt ze ervoor dat zijn intellectuele capaciteiten en talent voor muziek en sport maximaal tot ontwikkeling komen. Als student in Nederland stelt hij zich open voor het contact dat zijn vader Henk zoekt en hoort van hem zijn versie van het verhaal van het slippertje met zijn moeder op Curaçao. Hij ontdekt het bestaan van een halfbroer en zus, waarmee hij alsnog een relatie probeert op te bouwen. Henk zorgt voor een goede baan bij de beroemde landsadvocaat waar hem door Franklin de strenge integriteitsregels van het notariaat worden bijgebracht.

De ziekte van Carmen noopt Alexius om zijn briljante carrière op Curaçao voort te zetten. Door zijn innemende persoonlijkheid gaan alle deuren daar voor hem open. Ook in de liefde ontbreekt hem niets. Hij trouwt met de beeldschone Catalina, die haar succes als Colombiaanse filmactrice voor hem opgeeft. De vijf kinderen die ze hem schenkt worden door hen zorgzaam en liefdevol opgevoed. Desondanks zwicht hij voor materiële begeerte, net als zijn leermeester Franklin. Voor beiden loopt het zeer verschillend af.

Ronny Lobo, geboren op Curaçao uit Surinaamse ouders, is architect. In 1992 ontving hij de Cola Debrotprijs voor Architectuur, de hoogste culturele onderscheiding op Curaçao. Daarnaast is hij romanschrijver. Hij debuteerde in 2013 opvallend met Bouwen op drijfzand dat moest worden herdrukt. In 2015 kwam zijn tweede roman uit, Tirami sù, een zelfstandig te lezen vervolg op zijn debuutroman. Ook zijn derde roman De bouwval (2020) heeft de wereld van de architectuur op Curaçao als decor. In zijn werk is corruptie een terugkerend thema.

Meer over Ronny Lobo bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Mangroelal  besluit met een hartverscheurend verhaal over de  dood van zijn moeder.» – Eric de Brabander

Over ‘Op weg naar Nos Plaser’ van Ken Mangroelal in Antilliaans Dagblad, 8 mei 2025:

(…) Ken Mangroelal, Arubaan  van Surinaamse afkomst,  debuteerde in 1978 met ‘Distance Call. Brief  aan een Surinaams-Antilliaanse moeder’ en schreef  sindsdien zowel in proza-,  poëzie- en essayvorm. Een  van zijn essays, ‘De vloek van  Cham voorbij’, won in 2019  een prijs in de essaywedstrijd  over de doorwerking van de  slavernij, georganiseerd door  NiNsee en de Lutherse Kerk. (…) Al lezende kwam ik erachter dat het boek meer weg had van  een korte verhalenbundel.  Het zijn verhalen die door de  hoofdpersoon op een logische  manier aan elkaar gekoppeld  zijn, zodat het boek een geheel lijkt. (…) In ‘Op  weg naar Nos Plaser’ schrijft  Mangroelal achtereenvolgens over Floortje, een alternatieve dokter. Het alternatieve aan haar toonde dat  Floortje behoorlijk de weg  kwijt is. Maar de hoofdpersoon (…) raakt wel  verkikkerd op haar. Floortje  verkast naar China en raakt daar spoorloos verdwenen. Dan volgt João, een Arubaan van Portugese afkomst. João verkocht ijsjes vanuit  zijn ijscokarretje, deed de smerigste werkjes die geen  enkele Arubaan zou doen,  zong fado’s uit zijn moederland en begon uiteindelijk  een broodjeszaak die ten  onder ging omdat de tunasalade salmonella zou bevatten. João ontmoet zijn grote liefde, Felicia, die maar niet  zwanger wilde worden. João  bleek onvruchtbaar en voelde  zich na die diagnose geen  man meer. Temeer daar  Felicia al snel zwanger raakt  van een ander. Met João loopt  het niet best af. (…)  Zo rijgen de verhalen zich  aan elkaar, alsof ze allemaal aan elkaar verbonden zijn  door de hoofdpersoon, een  man die verblijft in zijn stokoude Arubaanse woning op  de top van een heuvel. (…) Mangroelal  besluit met een hartverscheurend verhaal over de  dood van zijn moeder. Met  zijn moeder had hij al jaren  geen contact vanwege een  scheefgegroeide relatie. Het  overlijdensbericht werd hem  gebracht door een yiu sin  dolor, een door zijn moeder  opgevoede jonge vrouw die de urn met as mee had genomen voor Ken. Om op een speciale plaats, de baai Nos  Plaser, uit te strooien. Ken Mangroelal schrijft  gemakkelijk, toegankelijk.  Met een behoorlijke dosis  magie. Magie die op de Caribische eilanden niets magisch heeft, echter onderdeel is van het alledaagse.

Lees hier of hier de recensie
Kijk hier naar de presentatie vanaf 4:10 tot 1:05:00 op de tijdlijn
Meer over ‘Op weg naar Nos Plaser’
Meer over Ken Mangroelal bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Roman onderzoekt de sociale problemen binnen de Curaçaose gemeenschap.»

Over ‘Contrasten in kleur’ van Joseph Hart voor NBD Biblion, 15 januari 2025:

‘Contrasten in kleur’ is een sociale roman over familie, de Curaçaose gemeenschap, criminaliteit en discriminatie. Nena Sosaria, een alleenstaande moeder op Curaçao, worstelt om haar drie kinderen op te voeden in een omgeving met hoge werkloosheid en criminaliteit. Haar oudste zonen, Nilo en Felis, zijn van haar overleden man en hebben een lichte huidskleur, terwijl haar jongste dochter Maiky, van haar zwarte minnaar Chamon, donkerder is en gepest wordt door haar broers. Ondanks de moeilijke omstandigheden en de verleiding voor de jongens om zich bij jeugdbendes aan te sluiten, blijft Maiky een steun voor haar moeder. De roman onderzoekt de sociale problemen binnen de Curaçaose gemeenschap. In ietwat formele stijl en met gevoel voor drama geschreven. Geschikt voor een brede tot literaire lezersgroep. Joseph Hart (1940) is een Nederlandse auteur en dichter die geboren werd op Bonaire en opgroeide op Curaçao. Hij was docent Engels aan o.a. de Universiteit van de Nederlandse Antillen. Hij debuteerde in 2000 als dichter met ‘Entrega’, waarna hij meerdere romans schreef.

Bron
Meer over ‘Contrasten in kleur’
Meer over Joseph Hart bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Mooie toekomstdroom voor Curaçao of een realistische toekomstvisie? Het goede overwint het kwade in een optimistisch slot.» » – Wim Rutgers

Over ‘Contrasten in kleur’ van Joseph Hart in Antilliaans Dagblad, 28 december 2024:

(…) Er zijn auteurs die in elk nieuw boek vernieuwing van inhoud en vorm kiezen. Er zijn ook auteurs die zich beperken tot thema’s die hun na aan het hart liggen en in elke volgende publicatie nieuw leven krijgen. Zo is Joseph Harts vierde roman enerzijds meer van hetzelfde maar toch weer anders. (…) Deze vierde roman is weer een verhaal geworden waarin Joseph Hart dicht bij het leven en welzijn van zijn personages komt in hun strijd tot overleving of zelfs overwinning. De romantitel ‘Contrasten in kleur’ heeft betrekking op de negenentwintig jarige Nena met haar drie kinderen, twee lichtgekleurde jongens en een zwart meisje, van verschillende mannen die haar met beloftes paaien en vervolgens in de steek laten, zodat ze het zelf moet zien te redden in haar krotwoning. (…) Nena raakt haar gezag over de twee compleet kwijt. Het meisje, Maiky, is daarentegen een toonbeeld van positivisme. Ze is thuis behulpzaam, krijgt de kans naar het MIL te gaan en naar de universiteit waar ze twee studies weet af te ronden. (…) Verhaallijnen lopen in de romans van Hart langs de lijnen van scherpe tegenstellingen en felle kleuren tussen positief en negatief, goed en slecht, zowel bij de personages als de omstandigheden waarin deze personages functioneren. Wie goed is, is goed; wie slecht, is totaal slecht. (…) Zo is het hele verhaal uiteindelijk op een tegenstelling gebouwd van negatief in de eerste helft naar een positieve wending in het tweede deel. De verteller maakt daarbij gebruik van een cursief gedrukte monologue intérieur als commentaar en overdenking. Een verkiezingswinst van de nieuwe politiek op de oude is het kroonstuk van deze wending. De roman besluit symbolisch op nieuwjaarsdag, waar de gouverneur een optimistische toespraak houdt. (…)

Lees hier en hier de gehele recensie
Meer over ‘Contrasten in kleur’
Meer over Joseph Hart bij Uitgeverij In de Knipscheer

Joseph Hart – Contrasten in kleur. Roman

Joseph Hart
Contrasten in kleur
roman
Curaçao
gebrocheerd in omslag met flappen,
320 blz., € 24,50
ISBN 978-94-93368-18-7
NUR 301
eerste druk 2024

Met Contrasten in kleur voegt Joseph Hart een nieuwe roman toe aan zijn oeuvre van Curaçaose romans. Nena Sosaria is een alleenstaande moeder, die zich moet zien te redden met drie jonge kinderen. Zij weet maar ternauwernood het hoofd boven water te houden. Haar oudste twee zijn Nilo en Felis, de jongens van haar verongelukte man Néto. Zij hebben een vrij lichte huidskleur. Haar jongste kind kreeg ze met haar zwarte minnaar Chamon: haar dochter Maiky. Zij is donkerder, en wordt hierom voortdurend gepest door haar broers. Maiky is ijverig en intelligent, en zij ontwikkelt zich tot de steun en toeverlaat van haar moeder, een ware zegen.

De Curaçaose gemeenschap wordt echter geplaagd door een hoge werkloosheidsgraad, vooral onder de vele jongeren, en criminaliteit. Gezien die miserabele omstandigheden en het gebrek aan vooruitzichten laten ook de broers zich ertoe verleiden zich aan de sluiten bij jeugdbendes. Van deze ingrediënten maakt ‘Jopi’ Hart weer een geëngageerde roman over sociale wantoestanden in een Caraïbisch deel van ons koninkrijk. Lukt het Maiky het hoofd koel te houden en een uitweg uit die penibele situatie te vinden?

Joseph (Jopi) Hart, geboren op Bonaire (1940) en opgegroeid op Curaçao,  was docent Engels aan o.a. de Universiteit van de Nederlandse Antillen. Na zijn pensionering wijdt hij zich volledig aan het schrijven. Hij debuteert in 2000 als dichter met Entrega, een bundel in vier talen en als romancier in het Engels met de romans Election Dance (2006) en The Yard (2010).

Bij Uitgeverij In de Knipscheer verscheen in 2013 Verkiezingsdans, het Nederlandstalige origineel van Election Dance, en in 2015 Kruispunt. Gaat Verkiezingsdans over de structuur van de misdaad en de corruptie in de politiek, Kruispunt verhaalt over het agressieve gedrag van een jonge crimineel. In De wooncirkel (2017), de Nederlandse versie van The Yard, richt Joseph Hart zich op de geschiedenis van de slavernij.

Meer over Joseph Hart bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Beschrijft aangenaam invoelbaar de warmte en het intense, hartstochtelijke leven op Curaçao, in beeldende taal.» – Wytske Roodbergen

Over ‘Blauwe tomaten’ van Elodie Heloise in Boekenpost (nr. 191), mei-juni 2024:

Het zinderende, rauwe romandebuut van de Curaçaose journalist en auteur is het verhaal van moeder Hannah en haar dochter Dominique, die van Curaçao naar Nederland vluchtten voor een gewelddadige vader. Wanneer Dominique als volwassen vrouw met haar partner Marlon terugverhuist, herinnert ze zich flarden van haar jeugd en worden oude wonden opengereten. Met dank aan Marlons energieke tante shon Mi, die een opvang voor zwervers bestiert, pastoor Bree en tiener Kevin, die thuis eveneens te maken heeft met huiselijk geweld, komt de geschiedenis van Dominiques vader Dimitri aan het licht. Een samenloop van omstandigheden, waarbij ook Dominiques overleden oma van zich laat horen, maakt dat het verleden wordt opgehelderd zodat oude pijn kan helen. Heloise stelt sociale misstanden aan de kaak en beschrijft aangenaam invoelbaar de warmte en het intense, hartstochtelijke leven op Curaçao, in beeldende taal. De roman haalde de longlist van de Libris Literatuur Prijs.

Bron
Meer over ‘Blauwe tomaten’
Meer over Elodie Heloise bij Uitgeverij In de Knipscheer

«De boeiende Indonesische cultuur spat van de bladzijden.» – Marjet Maks

Over ‘De Madurese vriend‘ van Kees Ruys op Literair Nederland, 22 maart 2024:

In ‘De Madurese vriend’ reist schrijver Kees Ruys over de Indonesische archipel met als eindbestemming Pasir Putih, een badplaats op Oost-Java waar hij al vaak was. Het is misschien niet zijn laatste reis, maar wel een betekenisvolle. Hij beschrijft zijn terugkeer in een afscheidsbrief aan Djaman, een Madurees met wie hij veertig jaar bevriend is en met wie hij verstandhouding en vertrouwen heeft opgebouwd, maar die hij nog altijd niet begrijpt en dat is wederzijds. De auteur is melancholiek gestemd, want dit keer zal Djaman hem niet opwachten en tegemoet treden met de woorden dat hij hem al in zijn droom zag naderen. (…) Ruys verstaat de gave om zijn lezer mee te nemen op reis. Beelden, geuren, hitte, het zijn innemende, fraaie sfeerbeschrijvingen, nooit te zwaar, maar wel met diepgang. De boeiende Indonesische cultuur spat van de bladzijden. ‘De Madurese vriend’ is een ode aan een vriendschap, een melancholiek en meeslepend reisverhaal, dat moeilijk weg te leggen is. ‘Als ik aan Pasir Putih denk (…) is het er nog steeds een rommeltje, en onverdraaglijk heet, en gebeurt er zo ontstellend weinig (…)’. Tegen de achtergrond van hedendaags Indonesië met herinneringen aan weleer meandert de auteur tussen de vele personages en hun levensverhalen en verkeert hij met hen tussen hitte, stof en armoede en probeert hij de kracht van de vriendschap te ontdekken, maar kan die uiteindelijk niet echt in woorden vangen. En misschien hoeft dat ook niet, als het een zuiver gevoel is. ‘De Madurese vriend’ is (…) een bundeling van sentimenten, hallucinerende ervaringen en prachtige portretten van gewone mensen, maar ook van sferen en impressies van steden en dorpen en belevenissen tijdens Ruys’ tochten.

Lees hier de recensie
Meer over ‘De Madurese vriend’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Heling kan beginnen, lijkt Heloise te zeggen. Dat klinkt therapeutisch, maar ze maakt er een soort oerkracht van, in beweging met de wind, de zon en de zee van Curaçao.» – Martijn Nicolaas

Over ‘Blauwe tomaten’ van Elodie Heloise op Tzum, 13 februari 2024:

(…) Elodie Heloise past met haar geëngageerde romandebuut goed in deze nieuwe generatie Caribische auteurs. En met een proloog die herinnert aan Tip Maruggs klassieker ‘De morgen loeit weer aan’, plaatst ze zich ook mooi in de traditie. (…) ‘Blauwe tomaten’ schetst geen vrolijk beeld van Curaçao. Een grote rol in het verhaal speelt een opvanghuis voor zwervers en alcoholverslaafde mannen, ‘alle hopeloos losgeslagen en dolende zielen’ die in Willemstad rondhangen en last veroorzaken. (…) Dominique is journalist en ook zij bracht haar vroege jeugd door op het eiland maar remigreerde naar Nederland met haar moeder toen ze acht jaar was. Een vlucht was dat: haar vader mishandelde haar moeder. Nooit spraken ze daarover. Het eiland van haar jeugd begint echter herinneringen los te breken waar Dominique steeds moeilijker weerstand aan kan bieden. (…) Ondanks dat Dominique duidelijk het centrale personage is, bouwt Heloise haar verhaal op vanuit meerdere perspectieven. (…) Waar in het begin van de roman de personages nog sterk in zichzelf gekeerd zijn, kent de loop van het verhaal een patroon van steeds meer openheid en eerlijkheid. Waar mensen hun relaties verdiepen, door open te zijn naar elkaar en hun gedeelde verleden, kan heling beginnen, lijkt Heloise te zeggen. Dat klinkt therapeutisch, maar Heloise maakt er een soort oerkracht van, in beweging met de wind, de zon en de zee van Curaçao. (…) ‘Blauwe tomaten’ is een warm-menselijke roman die gezicht geeft aan de ketting van misbruik waar Curaçaose families in gevangen kunnen zitten. Het beeld van de blauwe tomaten als de afdruk van huiselijk geweld die slechts langzaam vervaagt, is tegelijkertijd wrang en hoopvol. Want wat vervaagt, zal uiteindelijk verdwijnen.

Lees a href=”https://www.tzum.info/2024/02/recensie-elodie-heloise-blauwe-tomaten/”>hier de recensie ‘De afdruk van huiselijk geweld’
Meer over ‘Blauwe tomaten’
Meer over Elodie Heloise bij Uitgeverij In de Knipscheer

«De ontknoping is een spektakel in een meeslepend werk.» – Seger Kersbergen

Over ‘Blauwe tomaten’ van Elodie Heloise op La Chispa, 4 februari 2024:

In ‘Blauwe Tomaten’, een meeslepend werk van de Curaçaose schrijfster Elodie Heloise, keert de 28-jarige Dominique terug naar het eiland waar ze een deel van haar jeugd doorbracht. (…) De herontdekking van het eiland onthult verdrongen en verborgen trauma’s in Dominique’s geheugen, maar brengt ook verzoening met zich mee. (…) Hoewel de thematiek van huiselijk geweld als een rode draad door het verhaal loopt, weet de schrijfster op genuanceerde wijze te belichten hoe het beleefd en herinnerd wordt. Niet alleen wordt de diepte van de pijn, schuld en boosheid die het slachtoffer met zich meedraagt op indringende wijze beschreven, maar Heloise weet ook de complexe geschiedenissen en trauma’s die voorafgaan aan het daderschap met gevoel te belichten. (…)  De opdeling van het boek in negen delen met korte hoofdstukken biedt ruimte voor een boeiende wisselwerking tussen personages, tijden en verhaallijnen. Hoewel voornamelijk vanuit Dominique’s perspectief belangrijke wendingen in het verhaal aan het licht komen, onthullen de fraaie wisselingen tussen flashbacks, gedachtes en realiteit de kwetsbaarheid en diepte van de personages en hun ervaringen. (…) Hoewel de dramatische toon van het werk ter aanvang misschien afschrikt, toont ‘Blauwe Tomaten’ juist de veerkracht van mensen die ergens herstellende van zijn. De ontknoping is een spektakel. (…)

Lees hier de recensie ‘Verdrongen trauma’s op een ver eiland’
Meer over ‘Blauwe tomaten’
Meer over Elodie Heloise bij Uitgeverij In de Knipscheer

Elodie Heloise in ‘De nacht van…’ op NPO Radio 1

Guilliano Payne in gesprek met Elodie Heloise  over ‘Blauwe tomaten’, 2 februari 2024:

In het radioprogramma ‘De Nacht van…’ op vrijdag 2 februari 2024 van 02:00 – 05:00 uur spreekt In het laatste uur Guilliano (Caribisch Netwerk) met de Curaçaose auteur Elodie Heloise, over het feit dat zij met haar boek ‘Blauwe tomaten’ genomineerd is voor de Libris Literatuur Prijs 2024. Het is lang geleden dat het eiland weer meedingt naar deze prijs. Elodie vertelt wat dit voor het eiland betekent, maar ook voor haar als persoon.

Luister hier (op de tijdlijn van 00:00 tot 13:15 min)
Meer over ‘Blauwe tomaten’
Meer over Elodie Heloise bij Uitgeverij In de Knipscheer