Over ‘Chris Hinze – een biografie’ van Kees Ruys in Jazzbulletin nr. 99, 1 juni 2016:
Toen Hinze de plaat ‘Concorde’ van het Modern Jazz Quartet had gehoord ging hij helemaal om: hij nam bij Frans Elsen les om ook deze muziek te leren spelen. Eigenlijk wilde hij altijd criminologie studeren, maar de toegang tot die studie werd geblokkeerd door zijn middelbare school; hij werd op zijn 21ste van het Haagse Thorbecke-lyceum getrapt omdat hij a) vader was geworden en b) de leider was van een nachtcluborkest. Een paar weken later hoorde Hinze de plaat ‘Opus de Jazz’ van Milt Jackson. Vooral de fluitsolo’s van Frank Wess spraken hem zeer aan. De combinatie fluit en jazz, dat was het. Voorlopig nam hij nog allerlei andere baantjes aan, zoals in de groep King Boys, een schlagerorkestje. En hij pielde nu en dan wat op de Grassi-dwarsfluit die hij had gekocht. Met zijn zijn pianospel zou hij nooit de top bereiken; dat voelde hij wel aan. Daarom ging hij vanaf 1963 klassiek fluit studeren. In 1965 deed hij toelatingsexamen voor het Koninklijk Conservatorium. Zijn leraar daar werd Frans Vester van het Danzi Quintet. Later mocht hij ook nog in Boston studeren, aan het beroemde Berklee College of Music. (…) Chris was gewoon een echte Indische jongen: sportwagens, scheuren, kekke kleren, grote huizen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’
Tag: Dalai Lama
«Het is een erg egoïstisch beroep.» – Chris Hinze
Chris Hinze op Ikon-tv (NPO2) op zondag 22 mei 2016, 1.15:
Fluitist en componist Chris Hinze onderbrak begin jaren negentig zijn carrière en reisde af naar Azië om zich te bezinnen. Een gesprek met programmamaakster Colet van der Ven over spiritualiteit en het ego van de muzikant naar aanleiding van zijn door Kees Ruys geschreven autobiografie. Een tweede nachtzoen van Chris Hinze.
Kijk hier naar de uitzending
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’
«Als ik zijn verhaal vertel, zijn de mensen verbijsterd.» – Hans Plomp
Over Leonard Peltier, [indiaanse held, 36 jaar onschuldig gevangen] op Amsterdam Alternative, issue #002:
Er zijn boeken en films verschenen over zijn zaak: Peter Matthiessen publiceerde een 600 pagina’s dik boek, waarin alle details zijn vermeld: In the Spirit of Crazy Horse: The Story of Leonard Peltier and the FBI’s War on the American Indian Movement. Robert Redford en Michael Apted maakten er een documentaire over: Incident at Oglala. Het heeft allemaal niet geholpen. (…) Generaties komen en gaan. Van de jongeren weet bijna niemand wie Leonard Peltier is. Een enkeling kent nog de hit van de indiaanse band Redbone ‘We were all wounded at Wounded Knee.’ (…) Leonard Peltier ziet zijn leven als een ‘Zonnedans’, een uiterst pijnlijk ritueel, waarbij je leert door extreme pijn je lichaam los te laten en transcendente ervaringen te hebben… Daardoor heeft hij in de gruwelijkste omstandigheden verlichting kunnen vinden, in de geest van zijn grote voorouders Crazy Horse en Sitting Bull. Zestien jaar geleden schreef hij dat het ergste was, als ze vergeten zouden worden. We zijn een nieuwe eeuw binnengegaan, en Leonard Peltier is bijna vergeten. Ik heb aan vele vrienden, jong en oud, gevraagd of ze wisten wie Leonard Peltier is. Vrijwel niemand wist het, en als ik zijn verhaal vertel, zijn de mensen verbijsterd.
Lees hier het artikel van Hans Plomp
Meer over Indiaanse geschiedenis
Meer over Hans Plomp op deze site
«Geen detail verwaarloosd.» – Bert Vuijsje
Over ‘Chris Hinze – een biografie’ van Kees Ruys in Jazzism (‘Vivat Chris Hinze’ in rubriek Bebop Business), mei 2016:
Hoeveel Nederlandse musici worden geëerd met een biografie van 600 pagina’s? Boy Edgar moest het vorig jaar doen met 256 bladzijden. De loopbaan van John Engels werd door Jeroen de Valk in 224 pagina’s beschreven. Mijn eigen levensverhaal van Rita Reys beperkte zich tot 216 bladzijden. En zelfs de eerste 75 jaar van het veelbewogen leven van Hans Dulfer vulden niet meer dan 400 pagina’s.
Dat alles valt geheel in het niet bij de recente biografie van fluitist/componist/pianist Chris Hinze: 608 bladzijden op groot formaat (verschenen bij uitgeverij In de Knipscheer). De auteur Kees Ruys lijkt geen detail te hebben verwaarloosd. (…) De slotmonoloog van het boek is een beknopt credo. (…) ‘Maar als ik in mijn leven één ding heb gedaan, is het muziek maken zoals ik dat heb willen doen, met mensen die ik goed en prettig vond. Hoe die muziek genoemd wordt, interesseert me niet. Jazz, fusion, barok, wereldmuziek… give it a name.’ (…) De jazzcritici, onder wie ik, die zoveel bewondering hadden geuit voor The Present Is Past hadden aanzienlijk minder waardering voor Hinzes barok/jazz, en dat wordt in de biografie breed uitgemeten. (…) Ook bijvoorbeeld Dave Brubeck en Herbie Hancock verkochten gigantische stapels platen, maar bleven zich mateloos opwinden over het handjevol critici dat in jazzbladen met uiterst geringe oplage ongunstig over hun muziek oordeelde.
Lees hier het artikel
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Deze biografie leest als een trein. Kees Ruys heeft uitstekend werk geleverd.» – Roger Nupie
Over ‘Chris Hinze, Een biografie’ van Kees Ruys, in De Auteur en op De Boekhouding, 24 maart 2016:
Chris Hinze was een pionier: hij zette world music en new age op de kaart lang voor deze termen waren ingeburgerd. Hij richtte een eigen label op, Keystone Music, waarop hij eigen werk en door hem geproducete platen uitbracht. En alsof muziek alleen nog niet voldoende is, toert hij heden ten dage met visuele concertprojecten. Net zoals Chris Hinze met een onvermoeibare vaart doorheen het leven, de wereld en muzikale genres raast, leest deze biografie als een trein. Kees Ruys heeft uitstekend werk geleverd met deze aaneenschakeling van anekdotes, getuigenissen van personen die Hinze van nabij meemaakten en diepgaande gesprekken met Hinze zelf, die zichzelf niet ontziet (zijn controledrift, niet onderhouden contacten).
Lees hier de recensie
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer
«* * * * * Even knap en eigenwijs gecomponeerd als de muziek van de maestro zelf.» – André Oyen
Over ‘Chris Hinze. Een biografie’ van Kees Ruys op lezerstippenlezers.be, 24 december 2015:
Eén van de mooiste werken over een muzikant in het Nederlandstalig taalgebied is de lijvige biografie van Kees Ruys over de wereldberoemde fluitist Chris Hinze (1938), wiens oeuvre uit een onvoorstelbaar gamma aan stijlen bestaat. (…) Deze uiterst boeiende biografie die leest als een roman is al even knap en eigenwijs gecomponeerd als de muziek van de maestro zelf. Het is ook een muzikale wereldreis, want de fluitist deed overal ter wereld inspiratie op van Jamaica tot Tibet, waar hij ook nog de dalai lama mocht ontmoeten. Hij heeft dan ook niet voor niets de bijnaam ‘De Stanley en Livingstone van de muziek’. Het is een mooi uitgeven boek geworden, met veel foto’s en prachtige verhalen die biograaf Kees Ruys mooi tussen het carrièreverslag wist te verweven. Bij het boek zit ook nog de verzamel-CD ‘Kill Your Darlings’ waarop veel opnamen staan die al lang niet meer verkrijgbaar zijn. En echt hebbeding dat ook een gedegen overzicht van z’n carrière geeft.
Lees hier de recensie of op Ansiel
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Muzikant van unieke klasse.» – Ezra de Haan
Over ‘Chris Hinze. Een biografie’ van Kees Ruys op Literatuurplein, 9 december 2015:
IJkmomenten in zijn carrière zijn het optreden van The Chris Hinze Combination op het prestigieuze Montreux jazz festival in 1970, maar ook de ‘barokplaten’ Vivat Vivaldi, Telemann My Way en Stoned Flute. (…) En ondanks dat Chris op de bühne alleen jazz en fusion speelde, belangrijke prijzen won en in de pers geregeld werd bejubeld, werd hij vanwege zijn baroksucces in progressieve Nederlandse jazzkringen niet langer voor vol aangezien. Gelukkig heeft dat hem nooit ervan weerhouden te blijven spelen. Integendeel, Hinze zocht en zoekt altijd naar vernieuwing. (…) De vele katernen met illustraties zorgen ervoor dat de anekdotes die Ruys met enthousiasme heeft opgeschreven, nog meer tot leven komen. Je ziet de tijd passeren en word je bewust van de duizelingwekkende hoeveelheid optredens, stijlen en bands die Hinze in zijn leven heeft meegemaakt. Zijn energie en passie zorgen ervoor, ook nu Hinze op leeftijd is, dat het maken van muziek en reizen onverminderd doorgaat. De verhalen die hij aan Kees Ruys vertelde tekenen een wereldburger en muzikant van unieke klasse.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een van de meest originele en controversiële musici die Nederland ooit heeft gekend.» – Peter de Rijk
Over ‘Chris Hinze- Een autobiografie’ van Kees Ruys in Straatjournaal, 1 december 2015:
Chris Hinze- Een autobiografie is het kloeke cadeauboek dat Kees Ruys over de getalenteerde fluitist schreef. Hinze, zoon van een Indische dirigent, ontpopte zich tot een van de meest originele en controversiële musici die Nederland ooit heeft gekend. ‘Na mijn studietijd in Boston heb ik op piano of op fluit nooit meer een noot van een jazz standard gespeeld. Door die dwarse houding leerde ik mijzelf een eigen stijl aan. Daar zitten ook nadelen aan, want bijna alles moet dan uit je zelf komen.’ Bijna jaarlijks wisselde hij van stijl en zelfs het enorme succes van zijn barokplaten kon zijn liefde voor jazzfusion niet verminderen. De carrière van Hinze kun je het best beschrijven als een muzikale wereldreis omdat hij letterlijk overal zijn inspiratie vandaan wist te halen. Zo lezen we over zijn avonturen op Jamaica met Peter Tosh, en in India, Japan en Tibet, waar hij de dalai lama mocht ontmoeten. Met maar liefst drie Edisons werd zijn muziek bekroond. Het mag dan ook een wonder heten dat biograaf Kees Ruys er in slaagde het lange en drukke leven van veelkunner en reiziger Hinze te boekstaven. Door de muzikant werd exclusief voor het boek de cd Kill Your Darlings samengesteld waarop veel opnamen staan die al lang niet meer verkrijgbaar zijn.
Meer over ‘Chris Hinze. Een biografie’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Jazz of geen jazz?» – Bert Jansma
Over ‘Chris Hinze – een biografie’ van Kees Ruys in Den Haag Centraal, 9 oktober 2015:
Hoe kom je als muzikant vanuit de jazz, van Boy Edgar’s Big Band, als begeleider van Nina Simone, tot een eigen platenlabel en geluidsstudio, tot bij de Dalai Lama ‘aan huis’, tot in de kloosters van Tibet? Via Japan, Afrika, Amerika, China en India? Het is het verhaal van fluitist Chris Hinze, en het is opgetekend in de 608 (!) pagina’s tellende biografie die Kees Ruys over hem schreef. (…) In de biografie van Ruys valt te lezen hoe Hinze zijn oren openhield voor de geluiden van de hem omringende tijd en zijn vervulling vond in die ‘ontdekkingsreizen’ over de wereld. Waarin hij voortdurend nieuwe muziek tegenkwam die hij absorbeerde. En waarmee hij bleef improviseren. Daarmee zijn we dan toch terug bij de jazz.
Lees hierhier Bert Jansma in ‘Den Haag Centraal’
Meer over Kees Ruys’ biografie over Chris Hinze
Mooie woorden (10) over Op zijn Chinees van Hans van Hartevelt
De pers over ‘Op zijn Chinees’:
«Verrassende verhalen over de grote contrasten in de hedendaagse Chinese maatschappij.» – Wereldzaken
«Hans van Hartevelt voert een Nederlandse congresorganisator op die een jaar lang moet samenwerken met een volstrekt onervaren Chinese collega. De twee reizen door heel China, wat verhalen oplevert over hilarische eet- en drinkpartijen, de imposante cultuur en de chaos van alledag.» – de Volkskrant
«Een enthousiast geschreven verhaal – heel persoonlijk, in een korte, bondige stijl – over de ervaringen van een westerse zakenman in China. Twee hoogtepunten van het boek spelen in Rusland ten tijde van de augustuscoup tegen Gorbatsjov en in de Tibetaanse gemeenschap in India waar hij in Dharamsala een urenlang interview heeft met de Dalai Lama.» – China Nu
«De lezer verveelt zich nauwelijks in zijn collectie van pittige anekdotes over zijn uitstapjes in Beijing, Harbin (het Parijs van het oosten), Tibet, Australië en Moskou.» – Knack
«Fascinerende blik op verborgen China, die dieper gaat dan dat van thee, het eten met stokjes, veel fietsen, vliegers, het Plein van de Hemelse Vrede en de Chinese Muur.» – Leidsch Dagblad
«Fascinerend beeld van de Chinese cultuur.» – Avro-tv, Roeland Kooimans
Meer over ‘Op zijn Chinees’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer