«Pim Wiersinga kan toveren met woorden.» – Anja Schuller

WiersingaVoorplat2_Opmaak 1.qxdOver ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Blije Boekenwurm, 10 april 2016:
In deze historische roman, geschreven in de briefvorm, speelt de grote 18de-eeuwse romanklassieker ‘De droom van de rode kamer’ van Cao Xueqin een belangrijke rol.
De Britse gezant Macartney weigert in 1792 om voor de keizer neer te knielen en krijgt vervolgens nul op het rekest om handel te drijven. De tolk Vrouwe Cao wordt hiervoor gestraft. Zij was de minnares van – de overleden auteur Cao Xueqin (1715-1763). (…) Cao dient een verzoek in om te worden vrijgelaten. Ze vertelt hoe het meesterwerk van Xequin, ‘De droom van de rode kamer’, tot stand kwam en welke rol zij in dat boek speelt. Het boek is erg populair, het zorgt zelfs voor onrust in China. (…) Cao heeft een leidende rol in het paviljoen. De andere concubines hebben ontzag voor haar. Ze krijgt steeds meer invloed. Maar haar ‘misdaad’ is dat zij als vrouw een roman schrijft in de geest van Cao Xueqin. (…) Lees dit boeiende verhaal.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’

«Een erg boeiend en ontroerend verhaal dat lang bijblijft.» – Dettie H. Hengeveld

WiersingaVoorplat2_Opmaak 1.qxdOver ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Leestafel.info, 28 april 2015:
China eind 18de eeuw. In deze roman in brieven lezen we het verhaal van de vrouwelijke keizerlijke tolk tweede klasse genaamd Cao Baoquin. Zij verblijft in het Paviljoen van de Vergeten Concubines, in feite is het een fraaie naam voor het afgesloten verblijf na verbanning van het keizerlijke hof. […] In haar brieven aan de keizer vraagt ze om vrijlating en vertelt ze hoe het meesterwerk van Xequin Droom van de Rode Kamer tot stand kwam en welke rol zij in dat boek speelt. […] De brieven van Cao Baoquin zijn met veel omzichtigheid geschreven, Zij probeert zoveel mogelijk de keizer te eren maar evengoed zegt zij in alle voorzichtigheid en met veel egards wat zij op haar hart heeft. De taal die zij gebruikt is voorzien van vele bijzinnen en uitweidingen om vooral de keizer niet te ontrieven. Het is verbluffend hoe Pim Wiersinga zich heeft weten te verplaatsen in de taal, tijd en omstandigheden van Cao Baoquin.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’

«Een gedurfd boek.» – Zadok Samson

WiersingaVoorplat2_Opmaak 1.qxdOver ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Boekennieuws.nl, 29 januari 2015:
Een historische briefroman die zich afspeelt in het China van 1792. De brieven zijn vooral geschreven door het hoofdpersonage, Vrouwe Cao, een tolk. (…) Vrouwe Cao schijnt af te stammen van een schrijver, Cao Xueqin, die in 1763 overleed. Xueqin schreef ooit het boek ‘Droom van de Rode Kamer’ en deze wordt tijdens de gevangenschap van Vrouwe Cao uitgegeven. Het volk is er dol op, het Hof minder (…) Het sterkste element van het boek is vooral de stijl waarin het is geschreven. Het neigt naar het theatrale, maar Wiersinga hanteert met strakke hand een mooie, poëtische stijl met daarin veel beelden en metaforen. Het is soms of de vraag of men ook echt op een dergelijke wijze met elkaar communiceerde, esthetisch gezien is het erg knap gedaan. (…) Zeker lezers die geïnteresseerd zijn in Chinese geschiedenis zullen aan hun trekken komen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’

Radiogesprek met Pim Wiersinga over zijn nieuwe roman ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’

WiersingaVoorplat2_Opmaak 1.qxdPeter de Rijk interviewt Pim Wiersinga op Amsterdam FM Radio, 19 januari 2015:
Zowel in Nederland als in België wordt ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ gezien als een van de opvallendste romans van najaar 2014. Literatuurplein schrijft: ‘Behoort tot het beste dat 2014 heeft mogen bieden’ en het Belgische boekenblog Ansiel neemt het boek op in zijn ‘Top-20 van 2014’. Met ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ voegt Pim Wiersinga een nieuwe Chinaroman toe aan de Nederlandse literatuur. In deze historische roman, geschreven in de briefvorm, speelt de grote 18de-eeuwse romanklassieker ‘De droom van de rode kamer’ van Cao Xueqin een belangrijke rol. Pim Wiersinga vertelt in een interview door Bert van Galen en Peter de Rijk uitgebreid over deze bijzondere roman. Het boekenuur in het programma ‘Kunst & Cultuur’ op Amsterdam FM-Radio wordt live vanuit de Openbare Bibliotheek Amsterdam uitgezonden tussen 16.00 en 17.00 uur.
Luister hier naar de uitzending
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’

«Behoort tot het beste dat 2014 heeft mogen bieden.» – Ezra de Haan

WiersingaVoorplat2_Opmaak 1.qxdOver ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Literatuurplein.nl, 27 december 2014:
Het paviljoen van de verloren concubines is het verslag van een schaakspel in brieven, laat zien dat zorgvuldig componeren en schrijven meer teweeg kan brengen dan droge, rappe rapportage. Wat mij betreft is deze roman een wonder van vernuft. Wiersinga weet niet alleen het China van die dagen tot leven te wekken, hij beheerst de merites van de correspondentie tot in alle finesses. Zonder dat je het weet, lees je die brieven alsof ze aan jou waren geadresseerd. Die nette platitudes neem je voor lief, net zoals zij, in die tijd ze overgeslagen hebben. Het gaat om de brief, om dat wat de woorden verhullen, wat ze onthullen en wat er tussen de regels staat. Als ze er al staan, want een goed verstaander begrijpt dat ook deze brieven van Cao haar weergave van de gang van zaken is. En of alle brieven aanwezig zijn… ook dat weten we niet. Het politieke steekspel van toen, het op eieren lopen, het op kousenvoeten langs drentelen, niet willen storen, lastig willen vallen, om dan toch iets te berde te willen brengen, daar gaat het in deze roman om. (…) Pim Wiersinga bewijst met Het paviljoen van de vergeten concubines weer helemaal terug te zijn. Voor dit soort boeken werd ooit de roman uitgevonden.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’

«Knap aangehouden gedragen toon in deze ‘18de-eeuwse’ briefroman.» – M.A. Leenhouts

WiersingaVoorplat2_Opmaak 1.qxdOver ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga voor NBD/Biblion, 8 december 2014:
Veel Chinaromans kent de Nederlandse literatuur niet, maar naast Slauerhoff, Christine D’haen en Allard Schröder, schreef ook Pim Wiersinga, in zijn debuut ‘Honingvogels’, al over China. Nu keert hij er terug met een historische roman die als verrassend uitgangspunt ‘De droom van de rode kamer’ heeft: de grote 18de-eeuwse romanklassieker van Cao Xueqin. De auteur voert een keizerlijke tolk op, Vrouwe Cao, die ooit de minnares van de schrijver was en model zou hebben gestaan voor de heldin van de Droom. Hij weet goed dat zulke verbanden tussen ware personen en romanpersonages Chinese lezers tot op heden bezighouden, en ook de manier waarop hij het boek verbindt met maatschappij en politiek is beslist Chinees te noemen. Westerser, en vrijer, is hij in de interculturele dimensie die hij toevoegt: van de botsing met het Britse rijk tot een liefdesintrige met de Nederlandse VOC-er Titsingh, inclusief een onverbloemde hartenkreet over het belang van vertalingen! Veel misschien, maar de schrijver is soeverein in zijn stijl, de knap aangehouden gedragen toon van deze ‘18de-eeuwse’ briefroman.
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’
Meer over Pim Wiersinga

«Levendige roman met grote verbeeldingskracht geschreven.» – Jelle Jeensma


Over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga in Uit de school geklapt (ScriptPlus, Hogeschool van Amsterdam), 24 november 2014:
Schrijven veel jonge schrijvers in hun romans hun trauma’s van zich af, senior schrijver Pim Wiersinga, die gestaag aan zijn oeuvre werkt, zoekt het verder van huis. Zo speelt zijn debuut ‘Honingvogels’ zich af in Antwerpen, in de jaren twintig van de vorige eeuw. Zijn kloeke ‘Gracchanten’ heeft het Romeinse Rijk, in de tweede eeuw voor Christus, als decor. In het pas verschenen ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ brengt Wiersinga het achttiende-eeuwse China tot leven. Een verrassende roman in brieven, waarbij de auteur uiteenlopende stijlen hanteert. En vooral: een roman over romans.
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’

«De schrijver is soeverein in zijn stijl.»

WiersingaVoorplat2_Opmaak 1.qxdOver ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op deBoekensalon.nl, 25 november 2014:
Veel Chinaromans kent de Nederlandse literatuur niet, maar naast Slauerhoff, Christine D’haen en Allard Schröder, schreef ook Pim Wiersinga, in zijn debuut ‘Honingvogels’, al over China. Nu keert hij er terug met een historische roman die als verrassend uitgangspunt ‘De droom van de rode kamer’ heeft: de grote 18de-eeuwse romanklassieker van Cao Xueqin. De auteur voert een keizerlijke tolk op, Vrouwe Cao, die ooit de minnares van de schrijver was en model zou hebben gestaan voor de heldin van de Droom. Hij weet goed dat zulke verbanden tussen ware personen en romanpersonages Chinese lezers tot op heden bezighouden, en ook de manier waarop hij het boek verbindt met maatschappij en politiek is beslist Chinees te noemen. Westerser, en vrijer, is hij in de interculturele dimensie die hij toevoegt: van de botsing met het Britse rijk tot een liefdesintrige met de Nederlandse VOC-er Titsingh, inclusief een onverbloemde hartenkreet over het belang van vertalingen! Veel misschien, maar de schrijver is soeverein in zijn stijl, de knap aangehouden gedragen toon van deze ‘18de-eeuwse’ briefroman.
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’