«Dichtend tegen de klippen op.» – Toef Jaeger

MichaelSlory (foto Anja Brandse)

Necrologie van Michaël Slory (1935-2018) in NRC Handelsblad, 5 januari 2019:
‘Als een bedelaar loop ik op straat mijn dichtbundels te verkopen’, zei Michaël Slory over zichzelf. Het is een treurig, maar treffend zelfportret van de op 19 december op 83-jarige leeftijd overleden Surinaamse dichter. Hij was een van de belangrijkste dichters uit het land, zeker wanneer het gaat om gedichten in het Sranantongo, de taal waarin hij tot aan de onafhankelijkheid bleef dichten. (…) In Nederland studeert Slory Spaans aan de UvA en trekt hij op met de schrijversgroep rond het tijdschrift ‘De Gids’ – het blad waarin in de jaren zestig ook gedichten van hem worden opgenomen. Het is in die jaren dat hij aansluiting vindt bij de Surinaams-nationalistische beweging. De fascinatie voor de Cubaanse revolutie, de plek van Suriname in de wereld en de onafhankelijkheidsstrijd: ze typeren het engagement dat al in Slory’s vroege werk is te vinden. (…) Officiële erkenning was er wel (hij kreeg bijvoorbeeld in 1986 de Literatuurprijs van Suriname), bewondering ook, maar niet in de vorm die Slory voor ogen stond. Zijn huis had bij gebrek aan stroom geen ijskast of tv, op scholen droeg hij poëzie voor, maar zijn bundels gaf hij in Suriname in eigen beheer uit: papiertjes met een nietje erdoor. (…) Dichtend tegen de klippen op (in de woorden van Slory zelf: ‘Grote genade, komt er dan nooit een einde aan die woordenvloed’), voordragend en strompelend, was Slory de laatste jaren erg broos. (…)
Lees hier de necrologie
Meer over Michaël Slory bij Uitgeverij In de Knipscheer

Helen Knopper – Het loopt het ademt het leeft

VoorplatKnopper1-72Helen Knopper
Het loopt het ademt het leeft
Biografie van een vriendschap

Roman
Nederland
Paperback met flappen,
260 blz., € 18,50
ISBN 978-90-6265-916-6
Eerste druk maart 2016

Helen Knopper heeft aan haar boek Het loopt het ademt het leeft de ondertitel ‘Biografie van een vriendschap’ meegegeven. Daarin beschrijft zij de omgang met hartsvriendin Roos Bonheur die in 1979 begon en in 1995, het sterfjaar van Roos, eindigde. De zestien jaar durende relatie van de auteur met de intelligente en zeer belezen Roos mag heftig genoemd worden. De beschreven scènes liegen er niet om. Een meningsverschil volstond om een conflict te ontketenen. Het verschil tussen beide vrouwen dat echter fnuikend was voor de vriendschap betrof het overmatig alcoholgebruik van Roos. Door haar agressieve dronk, die zich uitte in woedeaanvallen, kon een harmonisch samenzijn eindigen in slaande ruzie. Met als gevolg een separatie waar beiden onder leden. En dan maakten ze het weer goed door de strijdbijl te begraven en op grootse wijze de verzoening te vieren.

“Roos was dood. Mijn heksenketel. Die deed wat ik nooit zou durven: in een holle treurwilg van het Flevopark de nacht doorbrengen. Die goed kon luisteren. De aandacht, en niet te vergeten de troost die zij mij schonk, heb ik in geen andere relatie herhaald gezien. In ieder geval niet met dezelfde royaliteit. Niet met de onbaatzuchtigheid waarmee zij gaf wat ze te geef had. Roos. De enige mens aan wie ik mezelf kwijt kon.”

Het loopt het ademt het leeft is een indrukwekkend verhaal over een onmogelijke vriendschap.

Na een analistenopleiding en haar studie aan de Rijksacademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam, werkte Helen Knopper (1934) enige tijd als onafhankelijk schilderes. Nadat zij in De Gids van september 1965 debuteerde met een kort verhaal, was het hek van de dam. Afgezien van diverse romans, korte verhalen en poëzie verschenen van haar hand vele vertalingen van Engelse en Amerikaanse literatuur. En nu, na 18 jaar stilte, maakt Helen Knopper haar comeback met een biografie, die alle trekken vertoont van een thriller.
Meer over ‘Het loopt het ademt het leeft’

Nieuw werk van Astrid H. Roemer in 2015

Astrid Roemer2Vrijdag 22 mei 2015 was Astrid H. Roemer na lange tijd weer even in Nederland voor ‘Was Getekend, hommage aan Astrid H. Roemer’. Bij die gelegenheid las ze enkele nieuwe gedichten. Het gedicht ‘Op een zomerhit’ verscheen vervolgens in nummer 3 | 2015 van De Gids. ‘Op poes Steffi’, het tweede gedicht uit dezelfde nog te publiceren cyclus ‘tragikomsiche gedichten’ werd op 6 oktober 2015 geplaatst op het digitale supplement van het literair tijdschrift Extaze. Tegelijk werd in het oktobernummer van Extaze (15) een voorpublicatie afgedrukt uit een nog te verschijnen roman Olga en haar driekwartsmaten, die zij in Schotland schreef. Op 25 oktober werden nog twee nieuwe, nog niet eerder gepubliceerde gedichten voorgelezen onder de noemer ‘Bij het overlijden van geliefde auteurs’ mede naar aanleiding van de dood van Frank Martinus Arion: ‘Steffi huilt’ en ‘Hoop’. Deze gedichten worden met toestemming van de auteur geplaatst op het blog Caraïbisch Uitzicht en, hieronder, op de site van Uitgeverij In de Knipscheer.

Steffi huilt

Het geeft niet Poes
het geeft niet dat we
sterven
Want weet je Poes
dood is het landgoed dat
we bij geboorte erven
Het geeft niet Poes ook al
is het om te huilen
Het is ons slot: leven opent het
en wij sluiten.


Hoop

Hoe heet het wachten
dat niet wordt beëindigd.

Het wachten dat ophoudt omdat die
wacht door de dood wordt overvallen.

Is er een naam voor onvervuld
wachten.

Een wachten vergelijkbaar met
bloeiende rozenstruiken waarvan niet één
roos wordt geplukt door een gretige
hand.
Een oceaan die onophoudelijk golft en
geen strand voelt.
Vergelijk het met een albatros die na
jaren in de wind geen hooggebergte
vindt om te landen.

Er moet een naam worden gevonden voor
het wachten dat zich verzamelt
in mij tot wanhoop
en instort
en niets achterlaat dan een plek
waar het is gebeurd met
dat opgestapelde wachten op jou.

Meer over Astrid H. Roemer bij Uitgeverij In de Knipscheer
Lees hier het gedicht ‘Op Poes Steffi’ op ‘Extaze’
Meer over Extaze 15 ‘Verwantschap’ [Jrg. 4, nr. 3]