Tag: De Wooncirkel

Over ‘Blauwe tomaten’ van Elodie Heloise in Antilliaans Dagblad, 8 juli 2023:
In de eerste helft van ‘Blauwe tomaten’ blijken mensen slachtoffer van het verleden, maar de tweede helft opent nieuwe perspectieven voor de toekomst, waar luide echo’s tot stilzwijgen gebracht worden. Was het eerste deel een toneel van strijd, het tweede deel bevat verzoening. Erkenning leidt tot heling. Familiaal geweld tussen ouders onderling en naar kinderen toe met alle ellende als gevolg, verbreden zich in het tweede deel van de roman naar sociale dimensies met scherpe tegenstellingen. (…) ‘Blauwe tomaten’ wordt verteld met felle contrasten, waarbij de personages bepaalde specifieke kenmerken vertegenwoordigen tussen negatief en positief, tussen schurken en helden, fout en goed, arm en rijk, lust tot macht en streven naar recht, woede en berouw, dader en slachtoffer. Zo worden potentiële karakters in feite gereduceerd tot typen met gepersonifieerde kenmerken. Zo staat de priester met zijn seksuele misbruik tegenover de nagenoeg heilige pastoor Bree. Zo verzinkt jurist Dimitri door tegenslagen tot een mensonterend choller-schap, waarvan hij echter ‘geneest’ als hij een taak opvat als verdediger van de rechtvaardige zaak ten bate van Kuida Próhimo. Zo komt Hannah ertoe het eiland nog een keer te bezoeken en verzoening te bewerkstelligen met haar dochter Dominique. (…) De ballast van het verleden dat de personages meedragen wordt geheeld. (…) De roman kent een boeiend en de lezer geboeid houdende caleidoscopische vertelstructuur in negen delen met elk een aantal korte hoofdstukken, waarin wisselende vertelperspectieven vanuit de verschillende personages geconcentreerd lezen vragen. Cursieve fragmenten geven achtergrondinformatie over verleden en gevoelsreacties over het heden, vanuit de diverse personages in de vorm van innerlijke gedachtestromen als monologue intérieur. Dat brengt me ten slotte tot een laatste vorm van echo’s, de impliciete invloed die hier en daar in het verhaal aanwezig is door de stemmen van onze literaire traditie. Dat zijn in het begin de echo’s van de oude passantenromans met hun beschrijvingen van aankomst, het grimmige welkom van de autoriteiten, de warmte en het wennen aan zo veel familie om je heen, maar ook zwakke echo’s van Joseph Hart en diens roman ‘De Wooncirkel’ waarin vergelijkbare problematiek als die rond Kuida Próhimo kritisch besproken wordt. Het naar een positief einde toe geschreven verhaal echoot eveneens als kenmerkend voor de Caribische literatuur, zoals Frank Martinus Arion die zag. Te midden van al die stemmen weet Elodie Heloise met ‘Blauwe tomaten’ haar eigen positie te verwerven door haar empathie en inlevende wijze van schrijven, die een lange echo voorwaarts verdient.
Lees hier of hier de recensie
Kijk hier naar de presentatie vanaf 1:23:00 op de tijdlijn
Meer over ‘Blauwe tomaten’
Meer over Elodie Heloise bij Uitgeverij In de Knipscheer