Over ‘De Schrijver en de Luchtvrouw’ van Theo Monkhorst voor NBD / Biblion, 12 april 2021:
Theo Monkhorst (1938) plaatst in dit boek een raadselachtige vertelling tegen het decor van de klimaatproblematiek en de coronapandemie. De protagonist is een schrijver die deels nog leeft in een verhaal over een driehoeksrelatie. Hij ontmoet de klimaatactiviste Lida die sterk lijkt op een van de personages uit zijn verhaal, Lia. Gaandeweg vermengt de schrijver zijn verzonnen wereld met de realiteit. De klimaatactiviste sterft aan corona, waarna blijkt dat er niets over haar bekend is, anders dan dat zij ‘luchtvrouw’ wordt genoemd. Het verhaal mondt in essentie uit in de vraag wat werkelijkheid is en wat fictie en wat woorden,geschreven in een verzorgde taal, kunnen oproepen. (…)
Lees hier het signalement
Meer over ‘De Schrijver en de Luchtvrouw’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: De zegen van weemoed
«Telkens ben ik diep onder de indruk bij elk boek, zodanig zelfs dat ik stiekem een personage in één van zijn werken zou willen zijn.» – André Oyen
Over ‘De Schrijver en de Luchtvrouw’ van Theo Monkhorst op Ansiel (België), 5 december 2021:
De Haagse schrijver Theo Monkhorst (1938) publiceerde romans, poëzie en toneelstukken. Zijn werk werd opgenomen in tal van literaire tijdschriften, waaronder ‘Extaze’. Bij Uitgeverij In de Knipscheer kwamen in 2016 de roman ‘De blijmoedige leugenaar’ en in 2018 de eerste delen in één band van zijn trilogie ‘De zegen van weemoed’ uit, een uiterst sterke kroniek van onzekere tijden en mooie momenten die van het mensenleven een stevige brok labeur maken. In ‘Rozen en rook’ laat hij op een prachtige manier de kracht van het woord gekoppeld aan muziek tot leven komen. Het is een onweerstaanbare combinatie. Monkhorst maakt een duel tussen poëzie en wetenschap. ‘De Schrijver en de Luchtvrouw’ speelt dan weer in een tijd van een klimaatcrisis en viruspandemie. (…) Jaren later ontmoet de Schrijver de hoogleraar en klimaatwetenschapper Lida Plantinga. Deze werkelijke Lida vertoont grote gelijkenissen met zijn creatie, het personage Lia, uit het onvoltooide verhaal. Lida doet onderzoek naar reële bedreigingen, de klimaatverandering, zij is een vrouw van feit en actie. De Schrijver is een man van fictie en verbeelding. (…) Langzaamaan vermengen waan en werkelijkheid zich met elkaar (…) Dan wordt Lida door een dodelijk virus geveld. Wie is zij eigenlijk? Er blijkt niets over haar bekend te zijn, ze lijkt als mens niet te bestaan. (…) Theo Monkhorst is in Vlaanderen te weinig bekend, maar ik persoonlijk ben telkens diep onder de indruk bij elk boek, zodanig zelfs dat ik stiekem een personage in één van zijn werken zou willen zijn.
Lees hier het signalement
Meer over ‘De Schrijver en de Luchtvrouw’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Kijk, daar is de kracht van de poëzie en de kunst.» – Johannes THoen
Over ‘Rozen en rook’ van Theo Monkhorst op Facebook, 26 januari 2021:
‘Dichters zijn de zwaksten / met de scherpste wapens / omdat ze direct het hart raken’.
De roman ‘Rozen en rook’ (2020) van Theo Monkhorst is een vervolg op de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’ (2018). Kunstmatige intelligentie komt in dit deel aanvankelijk niet zo bedreigend over als in ‘De zegen van weemoed’. Dat komt ook door de toonzetting, die verschilt van de eerste delen. Er wordt een schijnsfeer van een idyllisch leven opgeroepen in het Frankrijk van 2050. Robots doen het werk op het land, personage Julia kweekt rozen en geuren om haar overleden moeder Carmen te eren. De rol van zingende vogels valt ook op in de roman. De Centrale Autoriteit in Groot-Parijs, geen mensen maar een grote autonome machine, lijkt op een verlichte dictator. Iedereen wordt in de gaten gehouden, maar ingegrepen wordt er zelden. De radicale moslims in Frankrijk zijn ongevaarlijk geworden, maar leven nog steeds in hun eigen wereld. Er zijn spionerende als vliegen vermomde minidrones, er zijn informanten die van alles overbrieven. Privacy bestaat niet meer. Het krijgen van baby’s is not done. Het verandert allemaal als de gevoelloze cyborg Karl geraakt wordt door de woorden van hoofdpersonage Walid Fransman, een dichter, de analoge mens, een Engelsman van Nederlands-Libanese afkomst. Kijk, daar is de kracht van de poëzie en de kunst. Ook de muziek speelt een belangrijke rol in de roman, de macht van een liedje dat heel het land in beweging zet, uitmondend in een revolutie. De Centrale Autoriteit wordt uitgedaagd en moet wel in actie komen.Net als in de eerdere delen voert de auteur de dreiging heel geraffineerd op, leidend naar een gruwelijke climax, maar niet tot de nederlaag van de poëzie, de kunst, de muziek. Het verhaal van ‘Rozen en rook’ is vaker verteld, maar zelden zo poëtisch als door Theo Monkhorst.
Meer over ‘Rozen en rook’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Interessant en verontrustend beeld schetsen van een mogelijke toekomst.» – Mick K. Zwart
Over ‘Rozen en rook’ van Theo Monkhorst voor NBD/Biblion, 16 juli 2020:
In 2050, in een Europa waar machines, robots en kunstmatige intelligentie de macht hebben, zijn het de kunstenaars, de creatieven die het verschil kunnen maken voor de mens. De jonge dichter Walid Fransman trekt van zijn woonplaats in Engeland naar Frankrijk om de nalatenschap van zijn grootvader, de schrijver Pieter Fransman (en hoofdpersoon in de eerste twee delen van deze trilogie) te zoeken. Daar ontmoet hij naast de liefde van zijn leven, een schare bijzondere dorpelingen die hem ieder op eigen wijze aanzetten tot filosofische beschouwingen, het schrijven van nieuwe dingen en zijn rol in de toekomst van de mensheid. Laatste deel dat volgt op de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’ waarmee het samen een familiekroniek vormt. De auteur heeft reeds heel wat romans en dichtbundels op zijn naam staan en beheerst de kunst van het schrijven. Mooie bespiegelingen over kunst, liefde en het denken wisselen af met wat meer droge, feitelijke beschrijvingen van de gebeurtenissen, die tezamen een interessant en verontrustend beeld schetsen van een mogelijke toekomst. Verzorgde uitgave.
Meer over ‘Rozen en rook’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Aanklacht tegen de zich steeds verder ontwikkelende technologie.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Rozen en rook’ van Theo Monkhorst op Leestafel, 30 juni 2020:
In 2050 reist de vijfendertigjarige Walid Fransman naar Frankrijk, waar zijn grootvader hem een huis heeft nagelaten. Walid was er al eerder, 30 jaar terug. Hij herinnert zich een dorp met een paar honderd inwoners. De burgemeester was een handelaar in spijkers toen, maar dat zal wel veranderd zijn, zoals de hele wereld veranderd is. Steeds meer technologische uitvindingen nemen het leven over. (…) Het boek is een aanklacht tegen de zich steeds verder ontwikkelende technologie, waarin de aandacht voor cultuur steeds meer ondergeschoven raakt. Dat zien we helaas in deze tijden om ons heen gebeuren, dus fictief is het allemaal niet. Er is ook een rol weggelegd voor de liefde, dat immers ook een ongrijpbaar iets is voor een technologische maatschappij. En even iets om over na te denken in deze tijd waarin immers ook over een basisloon gesproken wordt. (…) Hoewel ‘Rozen en rook’ een zelfstandig verhaal betreft, kan het gezien worden als het vervolg op de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’. Walid Fransman is de kleinzoon van de schrijver Pieter Fransman uit de dubbelroman. ‘Rozen en rook’ speelt in 2050 en daarmee vormen de drie romans tezamen zowat het overzicht van een eeuw.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Rozen en rook’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer
«De kracht van het woord.» – André Oyen
Over ‘Rozen en rook’ van Theo Monkhorst op Lezers tippen lezers, 12 mei 2020:
(…) Het is werkelijk een prachtig boek voor wie er van houdt om mee te worden genomen in de psyche van de mens. (…) Hoewel ‘Rozen en rook’ een zelfstandig verhaal betreft, kan het gezien worden als het vervolg op de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’, onderdeel van een trilogie in wording. (…) ‘Rozen en rook’ speelt in 2050 en daarmee vormen de drie romans tezamen zowat het overzicht van een eeuw! (…) Theo Monkhorst laat op een prachtige manier de kracht van het woord gekoppeld aan muziek tot leven komen. Het is onweerstaanbare combinatie en onwillekeurig moest ik denken aan het Italiaanse partizanenlied ‘La bella ciao’. (…) Monkhorst maakt een duel tussen poëzie en wetenschap en dat geeft een prachtig resultaat. Een buitengewoon intelligent boek!
Lees hier het signalement
Meer over ‘Rozen en rook’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer
Theo Monkhorst – Rozen en rook. Roman
Theo Monkhorst
Rozen en rook
Roman. Deel 3 trilogie De zegen van weemoed
Nederland
garenloos gebrocheerd in omslag met flappen, 368 blz.,
€ 22,50
ISBN 978-90-6265-787-2 NUR 301
Eerste druk mei 2020
De trein raasde onder een mager zonnetje door de zachtgroene heuvels op weg naar een bestemming die hem terug zou voeren in de tijd. Althans, dat was zijn doel. Over de weidse landerijen reed hier en daar een geruisloze landbouwrobot. Een biddend torenvalkje hing boven een onnozele muis. Verder was het land, op een enkele zonnefabriek na, leeg en roerloos, bewoog alleen de trein.
Walid keek naar het voorbijschietende gras langs de spoorbaan en dacht: ik kan niet stoppen, deze machine bepaalt waar ik ga. Hij sleurt mij mee, terwijl ik nu stil wil staan, achterom wil kijken. Hij greep zich vast aan de leuning van de bank en sloot zijn ogen alsof hij daarmee kon remmen. De tijd stond stil, hij voelde alleen een licht schudden. Als ik mijn ogen dichthoud staat de tijd stil, dacht hij, maar zodra ik ze open razen we weer in de richting van de toekomst, zuigen de angstaanjagende rails mij op. De machine heeft mij in zijn macht, ik moet het over mij heen laten komen. Wie weet, misschien het noodlot tegemoet. Maar hij vermande zich. Laat ik alsjeblieft kalm blijven, paniek is zinloos, dan heeft deze hele expeditie geen zin.
Zo begint Walid Fransman, een jonge dichter uit Londen, in 2050 zijn zoektocht naar de nalatenschap van zijn grootvader in Frankrijk. Hij voorziet niet welke ingrijpende gebeurtenissen hem wachten. Zoals een grote liefde, de macht van een liedje en de gruwelijke strijd van vrouwen tegen het centrale gezag. Een leven van de geur van rozen tot de verstikking van rook en vlammen, waarin het water uiteindelijk overwint.
Hoewel Rozen en rook een zelfstandig verhaal betreft, kan het gezien worden als het vervolg op de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’. De protagonist Walid Fransman is de kleinzoon van de schrijver Pieter Fransman uit de dubbelroman. ‘Rozen en rook’ speelt in 2050 en daarmee vormen de drie romans tezamen een familiekroniek van meer dan een eeuw.
De Haagse schrijver Theo Monkhorst publiceerde romans, poëzie en toneelstukken. Zijn werk werd opgenomen in tal van literaire tijdschriften. Bij Uitgeverij In de Knipscheer kwamen in 2016 de roman ‘De blijmoedige leugenaar’ en in 2018 de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’ uit. Zijn dichtbundel ‘Huis Huid’ verscheen in 2019.
Lees meer over ‘Rozen en rook’
Meer over ‘De zegen van weemoed’
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
Meer over ‘Huis Huid’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer
«De betekenis van een huis haast visueel gemaakt.» – André Oyen
Over ‘Huis Huid’ van Theo Monkhorst op Lezers tippen lezers, 2 december 2019:
(…) In zijn nieuwe dichtbundel ‘Huis Huid’ beschrijft de dichter in zesentwintig gedichten het huis als leefvorm voor mensen en andere wezens. Dat huis hoeft beslist niet van steen of hout te zijn maar kan ook een huid zijn. (…) ‘Huis Huid’ is een prachtbundel waarin de poëtische verbeelding alle ruimte krijgt om de betekenis van een huis haast visueel te maken.
Lees hier het signalement
Meer over ‘Huis Huid’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer
Theo Monkhorst – De leugens van Couperus. Voordracht
Theo Monkhorst
De leugens van Couperus
Een voordracht, uitgesproken op 1 december 2019
In het Couperus Museum, Den Haag
geniet in omslag met flapjes, 16 blz.
verschenen in een genummerde oplage van 50 exemplaren
vormgeving Ton Wienbelt
€ 5,00
Rechtstreeks bij de uitgever zolang de voorraad strekt
In de tijd van Couperus waren vele lezers van zijn feuilletons ervan overtuigd dat het waar was wat hij schreef over bijvoorbeeld zijn Italiaanse avonturen. Zelfs als Couperus waarschuwde en zei dat hij loog, werd dat niet serieus genomen. In onze tijd is het niet anders. Verhalen moeten waar zijn. Tegenwoordig gaan de populairste boeken over echt gebeurde ellende, of het nu over moordenaars gaat of over vaders die hun dochters verkrachten. Dit wordt nog versterkt door tv en film. Daar kun je immers zien dat het waar is.
Aldus Theo Monkhorst, die de waarschuwingen van Couperus aan zijn lezers hem vooral niet te geloven vergelijkt met zijn eigen opvatting als romanschrijver. Hij komt tot de conclusie dat de lezers tegenwoordig trappen in wat hij ‘de realiteitsval’ noemt door de behoefte dat alles ‘echt gebeurd’ moet zijn. Hij stelt daar tegenover dat fictie, die gemaakt is van taal, door zijn allereigenste kwaliteit op diep menselijke manier een eigen werkelijkheid schept. In de voordracht komen vanzelfsprekend de recente romans van Theo Monkhorst ‘De blijmoedige leugenaar’ en ‘De zegen van weemoed’ ter sprake.
Meer over ‘De leugens van Couperus’
Lees ook ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer
Over Louis Couperus op deze site
Theo Monkhorst – Huis Huid. Gedichten
Theo Monkhorst
Huis Huid
gedichten
Nederland
gebrocheerd in omslag met flappen,
42 blz., € 15,00
eerste druk 2019
ISBN 978-90-6265-771-1
In Huis Huid beschrijft de dichter in zesentwintig gedichten zijn biotoop waarin hij met zijn huis samenvalt. De ene keer richt hij zich tot zijn muze Mirabel, geleerde, zongestoofde, andere keren spreekt hij schilders aan waarvan het werk de muren van zijn kamers bekleden, schrijft hij een ode aan zijn planken vloeren en eeuwenoude marmeren gangen, nodigt uit mee te gaan naar de donkere kruipruimten waar dictators geen toegang hebben, biedt vluchtelingen voor korte tijd onderdak en richt zich tot schrijvers die het labyrint van zijn bibliotheek bewonen en componisten waarvan de muziek hem doordringt.
De ontroering van de geschiedenis blijkt uit het portret van mensen die ooit in het huis leefden en alle eeuwenoude materialen afkomstig van overal die het huis en alles daarin vormgeven. Samen met zijn muze gaat hij tenslotte juichend ten onder in het door bomen overwoekerde huis.
Als daarna de boom die in mij wortelt
door dit huis groeit, takken
door zijn dak de zon zoeken,
zoals zijn wortels in mijn lijf
de duisternis, waar wormen leven,
het veilig is en doden naast mij slapen,
zal ik je niet meer missen Mirabel
en jij mij niet, want je bent begraven
in dit vers zoals ik in aarde.
De Haagse schrijver Theo Monkhorst publiceerde romans, poëzie en toneelstukken. Zijn werk werd opgenomen in literaire tijdschriften zoals Extaze, Hollands Maandblad, De Poëziekrant, Meander Magazine en tijdens de Poëziedagen in Watou (België). Hij was columnist van de Haagse Courant. Bij Uitgeverij In de Knipscheer verschenen in 2016 de roman De blijmoedige leugenaar en in 2018 de dubbelroman De zegen van weemoed die onderdeel is van een trilogie waarvan het derde deel in 2020 verschijnt.
Meer over ‘Huis Huid’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer