Over ‘Tijd om te gaan’ van Pia van Egmond op Ansiel, 21 januari 2023:
(…) ‘Tijd om te gaan’ is haar eerste roman en is meteen een schot in de roos. Leeftijdsdiscriminatie begint zowat overal te woekeren. Oud lijkt out en wordt meer en meer aan de kant geschoven op diverse vlakken, zo getuigde ook Ann Peuteman in haar confronterend werk ‘Rebels’. (…) Er is evenwel verzet. Velen willen vrij het tijdstip kiezen waarop zij hun drionbox (euthanasiemiddel) openen. (…) ‘Tijd om te gaan’ mag dan een distopische roman zijn toch toont de auteur ons een wereld die als het zwaard van Damocles boven ons hoofd hangt en waarin het een noodzaak is dat ouderen in verzet komen tegen de mores dat je anderen laat beslissen wanneer het jouw ‘tijd is om te gaan’. (…) Deze roman is een waarschuwing voor de mogelijke fatale gevolgen van leeftijdsdiscriminatie. Ook in onze tijd neemt dat, zowel op medisch als op maatschappelijk gebied steeds drastischere vormen aan. Pia van Egmond heeft ‘Tijd om te gaan’ een even boeiend als literair boek gecreëerd met uiterst sterke personages.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tijd om te gaan’
Tag: debuutroman
«Roman over leeftijdsdiscriminatie in vlotte, toegankelijke stijl geschreven.»
Over ‘Tijd om te gaan’ van Pia van Egmond voor NBD / Biblion, 24 november 2022:
Een roman over leeftijdsdiscriminatie in een dystopsiche toekomst. In 2050 zijn in Nederland de pensioenen waardeloos, medische voorzieningen geminimaliseerd en worden ouderen geacht hun leven voortijdig te beëindigen nadat Europa is getroffen door nucleaire aanslagen. Toch is er verzet. De arts Eva Prins en een aantal van haar collega’s willen hulp bieden en sluiten zich aan bij een christelijke partij. Gezamenlijk richten zij de partij voor ‘Vrijheid van Leven en Sterven’ op. Maar ze ondervinden tegenstand van de tegenpartij ‘Dappere Ouderen en Jongeren’, en hun onderlinge strijd verhardt. In vlotte, toegankelijke stijl geschreven. Pia van Egmond is gepensioneerd medisch specialist. Debuutroman.
Meer over ‘Tijd om te gaan’
«Pia van Egmond beschrijft huiveringwekkende wereld met verve.» – Peter de Rijk
Over ‘Tijd om te gaan’ van Pia van Egmond in Straatjournaal, (nr. 296), november 2022:
Stel je het Nederland van 2050 eens voor, de pensioenen zijn waardeloos gebleken, van uitkeringen is geen sprake meer, alle medische voorzieningen zijn geminimaliseerd en erger nog, van ouderen wordt verwacht dat ze tijdig uit het leven stappen. (…) Met visionaire blik schetst de auteur ons een wereld waar ouderen in verzet komen tegen de mores dat je anderen laat beslissen wanneer het jouw ‘tijd is om te gaan’. Pia van Egmond beschrijft deze huiveringwekkende wereld met verve in haar debuutroman Tijd om te gaan. (…) Eva Prins ervaart de snelle veranderingen van de samenleving met de nodige scepsis. Ze merkt de grote gevolgen ervan in het ziekenhuis waar ze als arts werkt, maar wellicht nog meer als haar echtgenoot in de situatie komt dat zijn levensbeëindiging voor de omgeving vanzelfsprekend wordt. (…) Deze roman is meer dan leesplezier, het is ook een waarschuwing voor de mogelijke fatale gevolgen van leeftijdsdiscriminatie. Ook in onze tijd neemt dat, zowel op medisch als op maatschappelijk gebied steeds groteskere vormen aan.
‘Straatjournaal’ is sinds 1996 de (maandelijkse) straatkrant van Noord-West Nederland.
Lees hier de recensie ‘Uitvaart verplicht’
Meer over ‘Tijd om te gaan’
Pia van Egmond – Tijd om te gaan. Roman
Pia van Egmond
Tijd om te gaan
roman
gebrocheerd in omslag met flappen,
366 blz., € 23,50
ISBN 978-94-93214-77-4
eerste uitgave september 2022
presentatie 10 september 2022
In Tijd om te gaan zijn er nucleaire aanslagen gepleegd op Europa, dat zich veilig waande, maar onbeschermd bleek. In het Nederland van 2050 zijn de pensioenen waardeloos, de medische voorzieningen geminimaliseerd, de uitkeringen gestopt. Ouderen worden geacht hun leven voortijdig doch feestelijk te beëindigen. Er is evenwel verzet. Velen willen vrij het tijdstip kiezen waarop zij hun drionbox openen. Noodgedwongen vestigen zij zich in leegstaande dorpen waar echter slechts een enkeling in een bestaan kan voorzien. Onvermijdelijk gaat men over tot zeer riskante bijverdiensten zoals deelname aan onderzoek naar de schadelijkheid van bepaalde chemische stoffen.
Eva Prins, een arts en een aantal van haar collega’s en vrienden trachten hulp te bieden. Onverwachts vinden zij aansluiting bij een christelijke partij, waar men eveneens op geheel eigen wijze wil leven en sterven. Gezamenlijk richten zij de partij voor ‘Vrijheid van Leven en Sterven’ op. Abel Hama, een chirurg, wordt hun partijleider. Geen ongevaarlijke job, want toon en houding van de tegenpartij ‘Dappere Ouderen en Jongeren’, verhardt onheilspellend.
Pia van Egmond werd geboren en groeide op in Den Haag. Ze studeerde een aantal jaren medicijnen in Leiden, trouwde, kreeg kinderen en voltooide haar studie in Utrecht. Zij specialiseerde zich aansluitend in de radiotherapie en kreeg een aanstelling als medisch specialist. Ze promoveerde na haar pensioen en vatte vervolgens het plan op een roman te schrijven, om op die wijze aandacht te vragen voor een zowel medisch als maatschappelijk probleem, dat zij uitermate ongewenst vond: leeftijdsdiscriminatie. Tijd om te gaan is haar eerste roman.
Meine Fernhout – De blinde kamer. Roman
Meine Fernhout
De blinde kamer
roman
gebrocheerd in omslag met flappen,
334 blz., € 19,50
eerste druk november 2015
tweede druk 2022
ISBN 978-90-6265-881-7
‘Wie het licht stil zet, haalt de adem uit het leven.’
Meine Fernhout vraagt zich in zijn debuutroman De blinde kamer af hoe dat zit: materie en geest. Rick Alting von Geusau doet niet veel anders sinds hij als puber in ‘de blinde kamer’ kennismaakte met de boekenkast van zijn grootvader. Zijn obsessie betreft de relatie tussen goddelijk licht en natuurlijk licht. In de bizarre geschiedenis die deze vierenveertigjarige neurotische filosoof in afwachting van zijn proces beschrijft, maken we kennis met de villa in Bergen aan Zee waar hij opgroeide. In deze omgeving heeft het licht de goede intensiteit gehad om zijn illusies te voeden. Tijdens een bijbaantje als taxichauffeur vervoert Rick geleerden van luchthaven naar congres. Hij krijgt zicht op de grote vragen van vandaag. De overmoed van de materialisten die alles tot stof willen reduceren irriteert hem mateloos. In Parijs bezoekt hij de inspirerende colleges van Lacan, een hippe psychiater die een heel ander geluid horen laat.
Terug in Amsterdam ontspoort een taxirit met een Belgisch psychiater volledig. Dan overlijdt zijn moeder. Juist in deze periode vol frustraties wordt een congres gewijd aan het experiment van het ‘stil gezette licht’. Het Teylers Museum, waar hij werkt, lijkt de ideale plek voor de afsluiting daarvan. Rick pleit tijdens zijn speech voor een natuurkunde die zichzelf zo oprekt dat er plaats komt voor zoiets als de geest. Vervolgens neemt hij ontslag en reist naar het Noorden. Onderweg leest hij in de krant dat hij wordt gezocht. De vrouwelijke natuurkundige die het lukte om ‘het licht stil te zetten’ blijkt in het Spaarne, de rivier waaraan het museum ligt, verdronken te zijn. Ricks toespraak en contacten met haar leiden tot zijn verdenking. Hij belandt in een cel van de Koepel, het Huis van Bewaring te Haarlem.
‘Hoe ons lichaam zich verhoudt tot dat wat denkt, praat, schrijft, is een buitengewoon twijfelachtig geheel. Wat praat en doet, zoekt zijn manifestatie langs de wetten van de stof en de wetten van de straling. Een eeuw geleden is er voor de relatie tussen beide een formule gevonden. Dat heet wetenschap; het wordt op grote schaal toegepast en niemand begrijpt er echt iets van.’
Meine Fernhout (Velsen, 1946) maakte zijn school niet af en werd gitarist in de Bintangs. Hij studeerde daarna sociale wetenschappen met filosofie als bijvak in Amsterdam en Utrecht alsmede museologie in Leiden. Hij was vervolgens werkzaam als kunstcriticus, maker van tentoonstellingen in het Frans Halsmuseum in Haarlem, docent in het kunstonderwijs en ten slotte als directeur van de Academie voor Beeldende Vorming in Amsterdam. Hij woont afwisselend in Frankrijk en Nederland.
Meer over ‘De blinde kamer’
Meer over Meine Fernhout bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Alsof in één keer de losse stukjes in mijzelf samensmolten.»
Etchica Voorn leest fragment uit Proloog ‘Dubbelbloed’ voor De Nationale Ziekenomroep, 17 maart 2021:
In de wekelijkse boekenrubriek van De Nationale Ziekenomroep lezen auteurs op uitnodiging van de makers Evert & Nicole Kupers op hun podcast als introductie de achterflap en/of voorwoord van het boek om zo hun luisteraars een goede indruk te geven van het boek. Etchica Voorn kiest voor een kleine twee minuten uit de Proloog van haar debuutroman.
Luister hier naar het fragment vanaf 09:34 op de tweede tijdlijn
Meer over ‘Dubbelbloed’ op deze site
«Onderhuidse spanning heel subtiel en knap verwerkt.» – Hanneke Tinor-Centi
Over ‘Onomkeerbaar’ van Ines Nijs op Reading & Writing, 12 januari 2021:
‘Onomkeerbaar’ is het aangrijpende verhaal over een jonge vrouw die op zoek gaat naar haar afkomst en het verhaal van haar ouders. Als decor van haar debuutroman heeft Ines Nijs gekozen voor de omgeving Mechelen. Nijs geeft met dit debuut blijk over een fraaie schrijfstijl te beschikken en haar verhalend vermogen is zeker ook in orde. De constructie van het verhaal is uitgekiend. Veelal kabbelt het verhaal voort om zo nu en dan ineens in een volgende versnelling te schieten. Toch is er, ook tijdens de kalmere gedeelten, continu een onderhuidse spanning aanwezig. Heel subtiel en knap verwerkt. Overigens is ook het vermogen van de auteur om de omgeving en situaties te schetsen, zeer goed. De personages zijn bovendien heel goed gekarakteriseerd, terwijl ze toch zeker niet ‘standaard’ zijn en de emoties van haar personages, vooral die van Zoé uiteraard, zijn fraai in woorden gevat. Kortom, een veelbelovend debuut van deze Nijs waar we ongetwijfeld nog meer van gaan horen (lezen)!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Onomkeerbaar’
«Zoé’s honger naar geluk treffend en met vlagen hartverscheurend.» – Patrice van Trigt
Over ‘Onomkeerbaar’ van Ines Nijs op Perfecte buren, 10 december 2020:
De achttienjarige Zoé woont samen met haar moeder in een meer dan bijzondere situatie, vader is niet in beeld en wat moeder betreft is niets wat hem aangaat bespreekbaar. (…) Zoé is op een leeftijd waarop ze wil weten waar haar roots liggen. (…) Het verhaal is in de basis rauw en mooi te noemen. (…) Het kloosterverhaal past perfect bij het Italiaanse element, daar is goed over nagedacht. (…) Al bij al is ‘Onomkeerbaar’ een behoorlijk traumatisch verhaal waarin een jonge vrouw op zoek gaat naar haar eigen identiteit en invulling van een leven dat nog in de kinderschoenen staat. Dat is zonder extra uitdagingen, aannames en emoties van anderen, al moeilijk genoeg. Zoé’s honger naar geluk vond ik treffend en met vlagen hartverscheurend. (…) Ines Nijs heeft absoluut een treffend verhaal geschreven. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Onomkeerbaar’
«‘Onomkeerbaar’ is een pracht van een debuutroman.»
Over ‘Onomkeerbaar’ van Ines Nijs op De Boekenkast, 5 augustus 2020:
(…) Ines Nijs schrijft het verhaal over Zoé, een meisje dat hoopt te weten te komen wie haar vader is en zo meer geluk in haar leven te vinden. Het verhaal wordt vanuit het perspectief van Zoé verteld en via flashbacks komen we te weten hoe haar jeugd verliep. Een jeugd die niet altijd rooskleurig was voor het meisje. Ines Nijs heeft het verhaal zo geschreven dat je de angst, de onzekerheid en het verdriet van Zoé als lezer zo voelt. ‘Onomkeerbaar’ bevat een uitstekend opgebouwd verhaal met thema’s zoals pijn, eenzaamheid en het zoeken naar geluk. Een menselijk, vaak ontroerend verhaal met goed uitgewerkte personages, waarin je de sfeer van het nonneninternaat zo proeft en dat eindigt met een verrassend plot. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Onomkeerbaar’
3de druk Lex Paleaux – Winterwater
Lex Paleaux
Winterwater
roman
Nederland
genaaid gebrocheerd in omslag met flappen, 228 blz.
€ 19,50
ISBN 978 90 6265 792 6 NUR 301
Eerste druk februari 2020
Derde druk juli 2020
Lex Paleaux debuteerde eerder dit jaar overtuigend met zijn roman ‘Winterwater’. Lex Paleaux, ‘de man met de hond’, is inmiddels een fenomeen in Haarlem, waar hij al een veelgelezen ‘volksschrijver’ was vóór het uitkomen van ‘Winterwater’. Hij is ongekend populair met zijn columns op de Facebookpagina ‘Je bent Haarlemmer als’. Alleen al de grootste boekhandel in Haarlem (Van Stockum De Vries) verkocht 500 exemplaren van het boek, een absoluut unicum, en een score die niet eerder werd gehaald met de grootste Nederlandse auteurs die er hun opwachting kwamen maken. Opmerkelijk is dat Haarlem geen enkele rol speelt in de roman die de wederwaardigheden vertelt van de jonge Lexje in een dorpje in Friesland in de jaren tachtig en negentig.
«Huiveringwekkend beeld van een eenzame Friese jeugd in een gezin waarin de zwaar gelovige moeder wordt geplaagd door migraineaanvallen en epilepsie en de Franse vader eerder wegkijkt dan ingrijpt in tijden van nood. Paleaux geeft nogal wat prijs op een manier die lezers moet doen sidderen. Hij wilde vertellen uit het perspectief van een kind, zonder dat de toon ‘kinderachtig’ werd. Daarin is hij geslaagd.» – Kirsten van Santen in Leeuwarder Courant
«Juryleden van de debuutprijs let op! Hier is een kandidaat! De stijl die de auteur daarbij gebruikt, mag nogal uniek genoemd worden. Hij beschrijft de emoties van Lex op zo’n onderkoelde manier, dat het nergens melodramatisch wordt. Maar ze komen zeker heel hard aan bij de lezer. Ze dragen onvermijdelijk bij aan een beklemmende sfeer. Een boek dat je ontroert en lang zal bijblijven met een sympathieke hoofdpersoon met wie je zijn jeugd mag meebeleven. Geschreven in een stijl die je direct laat verlangen naar zijn volgende boek.» – Kees de Kievid op Boekenbijlage
«Op bijna elke bladzijde zijn het verdriet en de angst voelbaar. Als hij ook nog eens verkracht wordt zijn die angst en het verdriet te groot. Hij doet drie pogingen om het te vertellen. Het komt bij niemand aan. En dan komt die ene brief, de brief die ‘aan de ouders van Lex Paleaux’ is gericht. Dit alarmerende boek is geschreven ‘Voor de onzichtbare, onhoorbare, maar onmisbare’. Dat is een duidelijke opdracht: voor de ouder die zich geen raad weet met de opvoeding van de kinderen of voor de vriend die zijn hand op een schouder legt.» – Margot Poll in NRC Handelsblad
Meer over ‘Winterwater’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer