Over ‘Slachtvinders’ van Peter De Voecht voor Biblion, 26 januari 2016:
Twee verhaallijnen, twee mannen, allebei gevangen in hun leven. Beiden op zoek om de herhaling in hun leven te doorbreken, op zoek naar een lichtpuntje aan de horizon. E., het eerste hoofdpersonage, leeft op straat en heeft een zusje met kanker in het ziekenhuis. Elke dag hoopt hij opnieuw dat het zijn laatste dag op straat zal zijn. Döppeler, het tweede hoofdpersonage, is schrijver en leeft als een vreemde voor zijn vrouw in een huis waar hij niet meer uitkomt. Voor beide personages ligt de oorlog op de loer, beide personages zijn op de een of andere manier besmet. Ze kunnen niet ontsnappen uit de verstikkende werkelijkheid waarin zij leven. (…) De stijl is niet verwonderlijk gezien het feit dat deze Vlaamse auteur (1982) eerder poëzie schreef. Dit is zijn romandebuut. Het zal mensen aanspreken die houden van een dystopisch beschreven werkelijkheid.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
Tag: debuutroman
«Roman van het dualisme die zeker de moeite loont. » – Jos Radstake
Over ‘De blinde kamer’ van Meine Fernhout voor Biblion, 20 januari 2016:
In deze roman van Meine Fernhout (1946, ooit gitarist bij de Bintangs, museoloog, filosoof en kunstdocent) vertelt de hoofdpersoon vanuit de Koepelgevangenis zijn verhaal. Rick Alting von Geusau wordt ervan verdacht een innig bevriend natuurkundige, een vrouw die erin geslaagd zou zijn het licht stil te zetten, te hebben vermoord. Vanuit de gevangenis vertelt hij over wat hem in zijn leven is overkomen. Een bepalende jeugd – zonder vader, maar met een bijzondere moeder – in Bergen aan Zee, in een apart huis met een blinde kamer (de bibliotheekkamer van zijn grootvader, waarin hij alle kennis, vooral filosofisch en natuurkundig, tot zich nam) belicht hij. Over zijn studie, bijbaan als taxichauffeur en baan in het Teylers Museum wordt geschreven en over zijn pogingen het licht te begrijpen. De roman is een boek van het dualisme: wetenschap tegenover mystiek; rationalisme versus romantiek; materie versus geest; materialisme versus geborgenheid. De roman, met daarin veel kennis over licht-natuurkundigen, bevat heftige wetenschapskritiek. Een zware ideeënroman die zeker de moeite loont.
Meer over ‘De blinde kamer’
«Zoektocht naar de ‘waarheid’ is thriller.» – Dominic Schijven
Over ‘De blinde kamer’ van Meine Fernhout in Noodhollands Dagblad/Alkmaarsche Courant, 13 januari 2016:
Van Plato, naar kerkvader Augustinus tot Søren Kierkegaard. Wat de ‘waarheid’ is, is de klassieke vraag van de filosofie. Zo ook voor hoofdpersoon Rick Alting von Gesau in debuutroman ‘De blinde kamer’ van Bergenaar Meine Fernhout. (…) Alting von Gesau’s missie is ook die van schrijver Fernhout. “Zijn wantrouwen heb ik ook. Al is het niet zo dramatisch”, bekent de schrijver. “Het wantrouwen is niet naar de wetenschap zelf, maar naar het doortrekken van conclusies.” ‘De blinde kamer’ zit vol met autobiografische elementen. Fernhouts oude natuurkundeleraar zit in het verhaal. Door de leraar ging het conflict tussen waarheid en wetenschap voor het eerst jeuken bij een nog puberende Fernhout, die later als socioloog is afgestudeerd. (…) Met het natuurkundig vangen van het licht, wat inmiddels quantummechanica genoemd wordt, zag Fernhout, zelf het licht. Toen hij over dat onderzoek las, vielen de puzzelstukjes in elkaar. De filosofische kwesties, het spookhuis in Bergen aan Zee en het vangen van licht kon hij kwijt in een verhaal. Uiteindelijk neemt Alting von Gesau net als Fernhout genoegen met een soort ‘halve waarheid.’ “Het is richtinggevend, er zijn altijd dingen die zich laten verbergen.”
Lees hier of hier het artikel
Meer over ‘De blinde kamer’
«Peter De Voecht geeft zijn visitekaartje af.» – Erick Kila
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht op De Boekhouding, 30 december 2015:
In een (…) vaardig en dwingend geschreven brok proza probeert Peter De Voecht aan diepe, diepe menselijke gevoelens te raken. Angst staat daarbij centraal. Angst voor herhaling, voor gevoel, voor onechtheid. Het is een primaire emotie die door de auteur toch maar weer eens minutieus op de kaart wordt gezet. De westerse maatschappij van nu is immers afgestemd op verdringing en verdoving. Het decor voor De Voechts literaire onderneming is een stad. Een duister, vochtig en vuil oord, waar nog slechts geweld, vrees en verdringing de dienst lijken uit te maken. De tekening van dit alles is dan bovendien nog verbonden met de dreiging van oorlog. De belangrijkste ‘slachtvlinder’, een dolende ziel die nu en dan van meerdere personages terug waaiert naar één, woont zichzelf bijna letterlijk uit in zijn queeste naar waarheid en werkelijkheid. (…) Met dit eerste boek geeft Peter De Voecht zijn visitekaartje af. (…) ‘Slachtvlinders’ is een dappere en talentvolle poging om anders te schrijven. Wie de werkelijkheid zoekt, vindt haar niet. Het kan heel mooi zijn om iets vergeefs te zoeken.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
«De structuur is er sterk genoeg voor.» – Cor Gout
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht op Extaze, 28 december 2015:
‘Slachtvlinders’ is opgebouwd uit symmetrieën, gelijkheid van vormen en dubbelgangers. De naam van het hoofdpersonage had ons dat al doen vermoeden. Döppeler de schrijver komt niet tot schrijven. In hem huist een gitzwart verhaal, maar dat is geblokkeerd geraakt. Het contrast tussen zijn brandschone appartement en de wereld buiten, een wereld van afbraak, vernietiging en geweld, kan hij niet wegwerken, zoals hij ook niet in slaagt zijn liefde voor zijn vrouw Viola uit te spreken. De beknelling die hij voelt (de pijn die hij zichzelf aandoet) belet hem dat. In het verhaal dat in hem woekert vecht, ten noorden van de stad, zijn dubbelganger E. aan de kades van de rivier tegen onbekende voorbijgangers. Regen, staal, metaal, lage verlaten hangars, het is het decor waartegen de rauwe avonturen van E. en zijn strijdmakkers Derek en Alex zich afspelen. (…) De nachtelijke tochten van E. & co krijgen het karakter van horror stories. (…) In het laatste deel van de roman ‘verraadt’ de schrijver (De Voecht via Döppeler) zijn structuur: ‘Er is niemand die me kan zeggen wie wie verzint. Beeld ik me E. in om daarbuiten te zijn, of beeld E. mij in om hierbinnen te zijn?’ (…) De onverenigbaarheden zullen de lezer weldra duidelijk worden. De structuur is er sterk genoeg voor.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
«Een belangrijk debuut voor de Vlaamse letteren.» – Ezra de Haan
Over ‘Slachtvlinders’ van Peter de Voecht op Literatuurplein, 23 december 2015:
Peter de Voecht had een inktzwarte wereld voor ogen die angstig veel op Antwerpen leek. Nu weten we allemaal dat zijn literaire voorbeelden zelden een lichte of vredige wereld tonen. A Clockwork Orange van Burgess, 1984 van Orwell, Blokken van Bordewijk, Brave New World van Huxley en Wij van Zamjatin, allemaal zijn het baanbrekende, vaak visionaire boeken gebleken, rond een samenleving die louter akelige kenmerken kent. (…) Gelukkig kent Slachtvlinders ook een heel andere kant, een parallelle wereld die deels de agressie in die andere schaduwwereld verklaart. Er is immers sprake van een tragedie, er ligt een zuster met kanker in een ziekenhuis. Juist deze menselijke, breekbare kant zorgt voor de broodnodige balans in deze doordachte roman. (…) Wat maken Döppeler en E. mee? Is het een nachtmerrie of de keiharde werkelijkheid of bestaan beide werelden letterlijk naast elkaar. (…) Slachtvlinders is meer dan een dystopie, het is ook een roman over angst, met name die van de schrijver voor dat wat hij teweeg brengt. Of tot leven brengt. Het maakt Slachtvlinders tot een belangrijk debuut voor de Vlaamse letteren.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Slachtvlinders’
«Goed geschreven debuut over corruptie en onrecht.» – Aarti Rampadarath
Over ‘De lichtkamer’ van Henriette de Mezquita voor NBD Biblion, 30 november 2015:
Twee bejaarde zussen beramen een plan. Dan blijkt dat ze niet de enigen zijn. Debuut van Henriette de Mezquita (1930), een schrijfster op hoge leeftijd. De Mezquita is geboren en getogen op Curaçao. In het verhaal noemt ze ook Suriname en Nederland. Het boek gaat over sociale verhoudingen op het eiland. De blanke elite behandelt de ‘landskinderen’ vaak met minachting. Als een radiologenpraktijk het niet nauw neemt met de gezondheid van de lokale bevolking, vallen er slachtoffers. De nabestaanden raken vervuld van wraakgevoelens. De novelle schetst een beeld van de samenleving, maar ook van het landschap. (…) Goed geschreven. (… ) Dit debuut laat zien hoe corruptie voortwoekert in een kleine gemeenschap. Maar onrecht blijft knagen en vraagt uiteindelijk om genoegdoening.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Lichtkamer’
«Sterke spanningselementen en kleurig als Curaçao zelf.» – André Oyen
Over ‘De Lichtkamer’ van Henriette de Mezquita op Ansiel, 19 november 2015:
Een soort familieboek zou je het kunnen noemen met de mooie en de donkere kantjes van de familie, vrienden en kennissen. (…) Over het verdere verloop van het plot wil ik niet te veel prijs geven want het zou zonde zijn de duistere mysterieuze sfeer van dit mooie werk te breken. Ik kan je wel aanraden om de betekenis van het woord Brua goed te bestuderen, want dát kan van pas komen. Een roman met sterke spanningselementen en kleurig als Curaçao zelf.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Lichtkamer’
Presentatie ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht bij De Groene Waterman
Op vrijdag 20 november 2015 wordt vanaf 20.00 uur de debuutroman ‘Slachtvlinders’ van Peter De Voecht gepresenteerd bij boekhandel De Groene Waterman in Antwerpen.
Aan de avond werken verder mee o.a. Pim Verhulst, Flor Decleir, Harry Vaandrager, Sophia Simons, Ewout Lehoucq en Peter de Rijk. Bart Vervaeck las de roman al en schreef: ‘Dit is een heel leesbaar, ingenieus en emotioneel werk.’ Locatie: Wolstraat 7, 2000 Antwerpen.
Meer over ‘Slachtvlinders’
«Niet open en niet dicht.» – Otti Thomas
Over ‘Schutkleur’ van Bernadette Heiligers in Amigoe, zaterdag 26 september 2015:
De kaft van ‘Schutkleur’ is eenvoudig, maar veelzeggend. Hij toont een ritssluiting tussen de kleuren blank en bruin. De afbeelding roept de vraag op of de rits op het punt staat om beide kleuren dichter bij elkaar te brengen of verder van elkaar te verwijderen. Of misschien blijft die ritssluiting wel permanent op dezelfde plaats; niet open en niet dicht. “De ritssluiting verwijst naar een samenleving die maar niet in elkaar lijkt te passen”, zei auteur Bernadette Heiligers bij de presentatie van haar boek in Amsterdam. ‘Schutkleur’ is de debuutroman van Heiligers, die in 2008 de verhalenbundel ‘Flecha’ schreef en in 2012 de biografie ‘Pierre Lauffer – Het bewogen leven van een bevlogen dichter’. In ‘Schutkleur’ krijgt hoofdpersoon Corina de opdracht om een vriendenboek samen te stellen voor haar neef Harold. Op zoek naar anekdotes, stuit Corina op de spanningen binnen de familie en kring van vrienden. Aan de basis liggen gevoelens van schaamte of trots voor de eigen cultuur of sociale status en bewondering, afkeer of onbegrip voor andere culturen. Heiligers verduidelijkte dit met een fragment, waarin Corina zich de eerste ontmoeting herinnert tussen haar eigen moeder en Gerda, de Nederlandse vrouw van Harold. “Geertruida”, stelde Gerda zich voor en stak haar hand recht voor zich uit. Mamai liet haar gespreide armen zakken en schudde beduusd haar hand. “Welkom Geertruida”, stamelde ze. “Ik ben tante Zoyla. Kom binnen, kom binnen.” Gerda nam Mamai aandachtig op. “Tante Zoyla? Maar u ben mijn tante toch niet?” Vertederd boog ze door haar knieën om onze hond een knuffel te geven en zich lachend in het gezicht te laten likken. Tevergeefs probeerde Mamai het misnoegen te onderdrukken dat haar mondhoeken naar beneden trok. Als blijk van herkenning, reageerde het publiek met instemmend gegniffel en gezucht. “Er is veel in de samenleving waar niet over gepraat wordt. Ik ben opgegroeid in dat spanningsveld. Het vriendenboek is alleen een instrument om dit te belichten”, aldus Heiligers.
Lees hier en hier het verslag van Otti Thomas in de Ñapa /Amigoe
Meer over ‘Schutkleur’
Meer over Bernadette Heiligers bij Uitgeverij In de Knipscheer